تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838074207
چرا صلوات بفرستیم؟/شرح دعای ۴۵ صحیفه سجادیه
واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: معرفت و محبتی که در عمق دل ما تا ابد باقی می ماند باعث می شود انسان در عالم آخرت هم با ائمه اطهار(ع) محشور باشد این کجا و آن کجا؟! باید همت مان را بلندتر کنیم و بیشتر روی حاجت های معنوی تکیه کنیم.عقیق :آن چه پیش رو دارید گزیده ای از سخنان آیت الله مصباح یزدی در دفتر قم مقام معظم رهبری است باشد تا این رهنمودها بر بصیرت ما بیافزاید و چراغ فروزان راه هدایت و سعادت ما قرار گیرد. جلسه گذشته آخرین فراز از دعای وداع با ماه رمضان را تلاوت کردیم و حسن ختامی برای جلسات این ماه شریف شد؛ اما بحث درباره صلوات بر پیامبر و ائمه(ع) کامل نشد. امشب که آخرین شب این سلسله جلسات است، با تبرک جستن به نام اهل بیت(ع) سعی می کنم تتمه ای برای این بحث بیان کنم. ذکر و دعای شریف صلوات مورد توجه خاص اهل بیت(س) بوده و در دعاها، از جمله همین دعای صحیفه سجادیه، توجه خاصیبه آن شده است. روایاتی هم که در فضلیت این ذکر و این دعا وارد شده بسیار فراوان است. طبعا این سؤال مطرح می شود که این ذکر چه خصوصی تیدارد که تا این اندازه مورد توجه اهل بیت(ع) است، به گونه ایکه ائمه اطهار(ع) که خود از اهل بیت هستند در بین دعاها و مناجات هایشان چندین مرتبه می گویند أللهم صل علی محمد و آله. صلوات؛ موجب لیاقت دریافت رحمت های الهی وقتی ما فهمیدیم این ذکر بسیار اهمیت دارد، به خصوص با توجه به ثواب هایی که برایآن ذکر شده، علاقه مندیم که به این نتایج و آثار نائل شویم. معمولا اولین انگیزه انسان برای گفتن و تکرار کردن این ذکر شریف، نیل به ثواب آن هاست. عامل دیگریکه می تواند در انگیزه ما مؤثر باشد تأثیراتی است که این ذکر شریف در گشایش مشکلات دنیوی ما دارد. اهل بیت(ع) برایاین که ما را به گفتن بیشتر این ذکر شریف تشویق کنند تا برایآخرت مان مفید باشد، آثار دنیویآن را هم ذکر کرده اند، از جمله این که فرموده اند: این ذکر باعث استجابت دعاها می شود. ما نیز درخواست هایی چون وسعت روزی، شفای بیماری ها، رفع بلاها و ... داریم و این درخواست ها امری طبیعی است و اشکالی هم ندارد، بلکه عرض نیاز به درگاه خداوند بسیار هم خوب است. ولیاگر بدانیم عاملی تقویت کننده برای استجابت دعا وجود دارد که با رعایت آن، احتمال استجابت دعا بیشتر می شود انگیزه ما برای استفاده از آن عامل تقویت می شود. اهل بیت (ع) خود به ما یاد داده اند که برای استجابت دعا از این ذکر استفاده کنیم و این لطفی خفیدارد. آن ها می خواهند ما از فواید، ثواب ها و لیاقتی استفاده کنیم که این ذکر برای دریافت رحمت های الهی ایجاد می کند. هدف اصلی آن ها این است که می خواهند ما بیشتر به طرف خدا برویم. این حکمت به طور قوی تر و شدیدتر در اصلِ امر به دعا وجود دارد. چرا خدای متعال می فرماید: أُدْعُونِیأَسْتَجَبْ لَکُمْ؟ چرا نزول رحمت خود و برآورده شدن حاجت ما را مشروط به دعا می کند؟ سرّ این شرط این است که خدای متعال دوست دارد ما سراغ او برویم تا رحمت ها و کمالات بیشتری نصیب ما گردد و به او تقرب پیدا کنیم؛ وگرنه، خداوند می تواند بدون دعا هم همه نیازهای ما برطرف نماید. مگر خداوند نعمت های فراوانی را بدون دعا به ما عطا نکرده است؟ به راستی می توان گفت اکثریت قریب به اتفاق نعمت های الهی بدون درخواست به ما عطا شده است. اگر خدا می گوید: از من درخواست کنید تا شما را اجابت کنم، بدین خاطر است که این درخواست وسیله ای برای رفتن ما به در خانه او باشد و موجب تقرب به او گردد. البته دعای ما هم اثر دارد و موجب استجابت می شود، اما او بیش از آن اندازه که خودمان می فهمیم ما را دوست دارد. اگر اهل بیت(ع) هم ما را به ذکر صلوات سفارش کرده اند بدین خاطر نیست که از این راه نفعی به دست آوردند. مقام آن ها بسیار بالاتر از این است که بخواهند از ما چیزیعایدشان شود. این لطف دائمی آن ها است که می خواهند کاری کنند که از ناحیه آن ها فیضی به ما برسد. اما آن چه سبب این فیض می شود دعا کردن ماست و تا زمانی که ما تصمیم نگیریم و دعا نکنیم، آمین گفتن آن ها کمالی برای ما ایجاد نمی کند. ممکن است ایشان دعا کنند و خدا به کسی سلامتیعنایت کند، اما این سلامتی فرق می کند با آن سلامتی که بگویند: تو دعا کن تا ما آمین بگوییم تا دعایت مستجاب شود. در این مورد، علاوه بر سلامتی، ما با خدا هم آشنا شده ایم و با او رابطه ای برقرار کرده ایم. قدردانی از رسول خدا و آل او صلوات الله علیهم با صلوات اما برخی مؤمنین که معرفت شان بیشتر از دسته اول است، انگیزه دیگریهم برای صلوات فرستادن دارند و آن انگیزه ای فطری برای تشکر از ولی نعمت است. خدای متعال ما را به گونه ای آفریده است که وقتی از کسی احسان و خدمتی می بینیم خود را بدهکار او می بینیم و دوست داریم دست کم با تشکر زبانی این دین خویش را ادا کنیم. این دسته از مؤمنان وقتی به این حقیقت توجه پیدا می کنند که رسول خدا و اهل بیت او(ع) چه قدر در حق ما لطف کرده اند و چه حق عظیمی در نشان دادن راه نجات و سعادت، بر گردن ما دارند، درصدد تشکر از آن ها برمی آیند و از خود می پرسند که به راستی چگونه می توان از کسانی که جان خود و عزیزان شان، حتی طفل شیرخواره شان را فدا کردند تا ما با خدا آشنا شویم و راه سعادت را پیدا کنیم تشکر کرد. کم ترین کاری که می توان برای تشکر از آن خاندان بزرگوار انجام داد این است که صلواتی به پیش گاه آن ها هدیه کنیم و بگوییم: خدایا! ما که توان جبران لطف ایشان را نداریم، از تو می خواهیم رحمت های خود را بر آن ها نازل فرما! پس عامل سوم برایایجاد انگیزه برای صلوات فرستادن، توجه به تأثیری است که پیامبر و اهل بیت او(ع) در سعادت ما داشته اند. محبت رسول و آل در آیینه صلوات عامل دیگری هم می تواند برای ایجاد انگیزه برای صلوات و درود فرستادن بر رسول خدا و آل او(ع) وجود داشته باشد و این عامل به یک معنا در همه مسلمانان، به خصوص ما شیعیان وجود دارد، اما باید رشد کند و تقویت شود. البته رحمت اهل بیت(ع) به ما شیعیان اختصاص ندارد. هر مسلمانی هر چه از اسلام می داند به برکت ایشان و دست کم به برکت پیغمبر اکرم صلی الله علیه وآله است. همه مسلمانانی که اهل انصاف هستند به برکات اهل بیت(ع) و لزوم مودت ایشان اعتراف دارند و در این زمینه چه شیعیان و چه اهل تسنن کتاب ها نوشته اند. برخی مسلمانان اهل تسنن در ایام عزاداریسیدالشهداء(ع) به عنوان اعلام مودت به اهل بیت(ع) و اداکردن اجر رسالت پیامبر(ص) در مراسم عزاداری شرکت می کنند. مقصودم بیان این نکته است که اهل انصاف به مقام والای اهل بیت(ع) و لزوم قدردانی از ایشان اعتراف دارند. مشکلی که وجود دارد این است که ما با این که به عنوان محبان اهل بیت(ع) شناخته می شویم، اما در عمل می بینیم این محبت خود را در همه رفتارهای ما نشان نمی دهد و تجلی نمی کند. ما گاه به شدت نسبت به اهل بیت(ع) اظهار مودت و محبت می کنیم، در عزای ایشان عزاداری ها می کنیم، برای بزرگ داشت ایشان هزینه ها صرف می کنیم، چه نذرها می کنیم و چه اطعام ها می دهیم! و همه این ها چیزی جز نشانه محبت و علاقه به اهل بیت(ع) نیست، اما وقتی بررسی می کنیم می بینیم دست مان از محبتیکه همه رفتارهایما را تحت تأثیر خود قرار دهد چندان پر نیست. مقصود از اثر در این جا اثری است که مستقیماً و خالصاً از محبت ناشی شده باشد. توضیخ بیشتر این که: انسان چیزهاییرا که خوشایند و لذت بخش می یابد در ابتدا به خاطر خوشی و لذتیکه از آن ها انتظار دارد، به سراغ شان می رود، اما به تدریج به خود آن شیء نوعی تعلق و وابستگی پیدا می کند، یعنی به دنبال لذت هایمکرر و معنادار، کیفیتی نفسانیبه نام محبت برایانسان پیدا می شود. محبت حالت ثبات دارد و یک حالت انفعالیگذرا نیست، به گونه ای که وقتیپدید می آید گاهی حتی تا ده ها سال نمی توان آن را از دل بیرون کرد. اما منشأ پیدایش محبت نسبت به یک انسان این است که از ارتباط با آن شخص لذتیبرایانسان حاصل شود؛ ارتباطی همچون دیدن او، شنیدن صدای او، استفاده از دانش او، و ... اما با یک بار لذت بردن، محبت ثبات پیدا نمی کند. اگر این لذت تکرار شود، انسان نوعی وابستگی به آن شخص پیدا می کند که زمانی هم که آن لذت را درک نمی کند و امیدی هم به درک آن ندارد، دلش متوجه آن شخص است و دوست دارد او را ببیند یا به نوعی با او ارتباط برقرار کند. این محبت وقتیشدت پیدا کند، حالتی در انسان ایجاد می کند که در اثر آن، انسان می خواهد همه دارایی و هستی خود را فدایاو کند و اگر از او بپرسند چرا می خواهی هستی خود را فدای او کنی، می گوید: چرا ندارد؛ من او را دوست دارم! البته این پاک بازی به مرتبه و شدت و ضعف آن محبت بستگیدارد. اگر این محبت بسیار شدت یابد، شخص محب حاضر است خود و همه بستگان خود را فدای محبوبش کند. داستان هایی عشقی همچون داستان لیلی و مجنون که در تاریخ نقل شده از این قبیل محبت ها هستند. ما برخی افراد را دیده ایم که همیشه به اهل بیت(ع) توجه دارند و عشق و علاقه شان به اهل بیت (ع) چنان زیاد است که با شنیدن نام آن بزرگواران حالتی مخصوص پیدا می کنند که نمی توانند آن را توصیف کنند. این ها آثار محبت است. در داستان لیلیو مجنون، وقتی مجنون خدمتی به لیلی می کرد تنها آرزویش این بود که لیلی بفهمد او در حال فدا کردن خود برای لیلی است! اما به راستی در میان مخلوقات چه کسی را می توان پیدا کرد، جز محمد و آل محمد(ص)، که سزاوار چنین محبتی باشد؟ ایشان کامل ترین و والاترین مخلوقات خدا هستند و به هر اندازه ای که به ایشان محبت خالصانه داریم، شایسته است این محبتْ خود را در رفتار ما نشان دهد، یعنی بدون هیچ گونه چشم داشتی به ایشان خدمت کنیم. اما از آن جا که ما نمی توانیم برای آن ها کاری انجام دهیم، بالاترین خدمتی که می توانیم به ایشان ارائه دهیم این است که بگوییم: خدایا! بالاترین و بهترین رحمت ها و فیض ها نزد تو است، و تو می توانی بهترین رحمت های خود را به ایشان عطا کنی. اما دست ما خالی است و چیزی برای پیش کش نزد ما نیست. از تو می خواهیم بهترین رحمت هایت را به ایشان عنایت فرمایی، که ایشان حقیقتا سزاوار چنین عنایتی هستند! اگر انسان چنین حالتی پیدا کند، نمی دانم ارزش صلوات و دعایش چند برابر می شود، اما همین قدر می دانم که بسیار بالاست. وابستگی ارزش عبادت به مراتب محبت این اختلاف مراتب در صلوات افراد چیزی شبیه اختلاف مراتب عبادتیاست که برای خدای متعال انجام می گیرد. براساس آنچه از اهل بیت (ع) نقل شده، عبادت کنندگان سه دسته اند: دسته ای خدا را به خاطر ترس از عذاب عبادت می کنند. این ها مانند غلامان سیاهی هستند که از ترس کتک، مولای خود را اطاعت می کنند. ازاین رو عبادت ایشان را «عبادت عبید» گویند. اگر خدا جهنم نداشت آن ها خدا را عبادت نمی کردند. عده ای دیگر هستند که سطح عبادتشان کمیبالاتر است. ایشان برای نعمت هایبهشتیخدا را عبادت می کنند. عبادت این دسته «عبادت تاجران» نام نهاده شده است. این نوع عبادت اشکالی هم ندارد. قرآن کریم هم می فرماید: هَلْ أَدُلُّکُمْ عَلَى تِجَارَةٍ تُنجِیکُم مِّنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ. ۱ ولیدسته سوم کسانی هستند که خدا را عبادت می کنند تنها به خاطر این که او را دوست دارند. این «عبادت آزادگان» خوانده شده است. ایشان دل به خدا داده اند. عین این مراتب درباره محبت اهل بیت(ع) هم وجود دارد. گاهی دوستی ما برای شفا یافتن بیماری مان یا دست یابی به شفاعت اهل بیت و نجات از عذاب است، که البته کار خوبی است و از خدا می خواهیم همین را هم از ما نگیرد. گاهی حاجتی بزرگ داریم و با ایشان قرار می گذاریم که اگر حاجت روا شدیم، فلان مبلغ را به آستان ایشان تقدیم کنیم. این رابطه هم رابطه خوبی است و نشانه آن است که به این خانواده(ع) ایمان داریم، و می دانیم که ایشان پیش خدا عزیزند و دعایشان مستجاب می شود، و می دانیم که آ ن ها شیعیان و دوستان شان را (گرچه همت شان ضعیف باشد) دوست دارند و دست مرحمت بر سرشان می کشند! اما کسانی هم هستند که وقتی صبح از خانه بیرون می آیند، دلشان تشنه زیارت حرم حضرت معصومه(س) است، و آرام و قرار ندارند تا خود را به حرم برسانند و در و دیوارش را ببوسند. این بی قراریآنها برای گرفتن حاجت نیست، و چیزی هم از ایشان نمی خواهند. عطش آن ها ناشی از محبتی است که به این خاندان دارند، و این محبت ناشی از معرفتی است که به مقام ایشان دارند. این محبت به تدریج حالت وابستگی و دل بستگی را در ایشان پدید آورده که در این دل بستگی، دیگر آن منافع منظور نیست. چنان که گفته شد، انسان هر کسی یا چیزی را دوست بدارد ابتدا بدین خاطر است که از ارتباط با آن لذتیمی برد، اما به تدریج با تکرار لذت ها به آن دل بستگیپیدا می کند و این دل بستگیدیگر در گرویآن لذت ها نیست. اگر آن لذت ها هم برود این دل بستگیباقی می ماند. درست است که ما وقتیمی خواهیم اهل بیت(ع) را بشناسیم، ابتدا از طریق کرامات شان ایشان را می شناسیم، و این شناخت باعث محبت ما به ایشان می شود، اما اگر کمیهمت کرده، این ارتباط را حفظ و تکرار کنیم، به ایشان دل بستگی ای پیدا می کنیم به نام عشق، که ارزش یک لحظه آن، از صدها سال عبادت بدون چنین حالی بیشتر است! ارزش برخی عبادت ها، تنها به خاطر توجه دل، هفتصد هزار بار از عبادت های دیگر بیشتر می گردد! مراتب خلوص در نیت کاری می کند که عبادت از یک بار، ده بار، هفتاد بار، هفت صد بار، صدهزار بار، هفتصد هزار بار و ... بیشتر ثواب پیدا کند. این درحالیاست که ظاهر فیزیکی کار در همه مراتب یکسان است، اما باطن آن چنین مراتبی پیدا می کند. ارزش آن بوسه ای که تنها از روی محبت بر ضریح حضرت معصومه(س) زده می شود و در عمق دل زائر این است که بی بی جان دوستت دارم، سر و جانم فدای شما، و چیزی هم از شما نمی خواهم، بیشتر از بسیاری از پول ها، نذر و نیازها، اطعام ها و ... است. باید تلاش کنیم معرفت و محبت ما نسبت به خدایمتعال افزایش یابد تا ما هم شبیه ائمه معصومان(س) شویم و انگیزه عبادت کردن مان محبت به خدای متعال گردد. البته خدا انسان را به گونه ای خلق کرده است که از آتش می ترسد و نمی خواهد در آتش بسوزد، و نعمت های بهشتی را هم دوست دارد، اما محب خدا عبادت را به خاطر این ها انجام نمی دهد. اگر در شبانه روز تلاش کنیم دو رکعت نماز بخوانیم و با خدا این گونه نجوا کنیم که خدایا! من این نماز را به خاطر این که محبت من نسبت به تو باقی بماند و تو را بیشتر دوست بدارم می خوانم، و هیچ مزد دیگری هم نمی خواهم، شاید ارزش این دو رکعت نماز از عبادت همه عمر ما بیشتر باشد. در درگاه خدای متعال، کیفیت بسیار بیشتر از کمیت ارزش گذاری می شود و کیفیت عمل تابع معرفت، محبت و ارتباط قلبی است. باید تلاش کنیم این رابطه را تقویت کنیم. ارزش مندترین حاجت ها اگر ما برای برآورده شدن حاجت هم صلوات می فرستیم، خوب است حاجت مان را در پیشگاه حضرت ولیعصر(س) این قرار دهیم: آقا من هزار صلوات می فرستم تا شما از خدا بخواهید معرفت مرا به شما زیاد کند! اگر مزد می خواهیم این گونه مزد بخواهیم. باور کنیم که اگر لذایذ دنیا باشد یا نباشد، چندان فرقی نمی کند. با خود درباره آن روزهاییکه بسیار خوش گذراندیم و روزهایی که بسیار بر ما سخت گذشت بیاندیشیم! به راستی اکنون چه قدر از آن خوشی ها یا سختی ها در یادمان باقی مانده است؟ هم روزهای سخت گذشت و هم روزهای شادی! واقعا هم گذشت! اکنون که فکر می کنیم گویا خوابی بیش نبوده اند. اما این معرفت و محبت است که در عمق دل ما تا ابد باقی می ماند و باعث می شود انسان در عالم آخرت هم با ائمه اطهار (ع) محشور باشد. این کجا و آن کجا!؟ باید همت مان را بلندتر کنیم و اگر حاجت هم می خواهیم بیشتر روی حاجت های معنوی تکیه کنیم. منبع:مهر 211008
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[مشاهده در: www.aghigh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها