تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850726326
شورای صنفی قرار بود حکمیت کند نه اینکه کار سینما را سخت تر کند
واضح آرشیو وب فارسی:میزان: خبرگزاری میزان - در هفتمین قسمت از برنامه هفت در گفت و گو با مهدی کرم پور مطرح شد: درباره کم و کیف اکران فیلم ها نمی شود قاعده و قانون از پیش تعیین شده ای وضع کرد. بعضی از فیلم ها باید در سالن های محدود اما در طولانی مدت اکران شوند و بعضی دیگر در سالن های متعدد اما در مدت کم. شورای صنفی اکران باید در مقام حکمیت باشد.به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، مهدی کرم پور نویسنده و کارگردان شب گذشته در ابتدای سخنان خود با بهروز افخمی به اقداماتی که در طی مدیریت خود در شورای صنفی اکران داشته اشاره کرد و گفت: دوره مدیریت من از نیمه دوم سال 87 بود تا اردیبهشت 89. که در سال 88 توانستیم ریزش مخاطب را که از سال 70 روند نزولی داشت را متوقف کنیم و به رقم 18/5 میلیون نفر برسانیم. در سال 88 توانستیم 15 درصد افزایش مخاطب داشتیم و این رقمی بود که در سال های قبل و بعد تکرار نشد اگرچه دو تا فیلم خوب هم اکران شد که حدود پنج میلیون نفر از این تعداد مخاطب مرهون آن دو فیلم یعنی جدایی نادر از سیمین و اخراجی ها 2 مخصوصا رکورد زد از لحاظ تعداد نفرات. وقتی من شورای صنفی را تحویل گرفتم 14 سالن سینما می توانستند فیلم اکران کنند یعنی یک فیلم در 14 سالن می توانست اکران شود بیشتر نمی شد یک چیزهای الکی که طرح دارد معلوم نیست چرا طرح دارد برای اینکه به بقیه هم برسد ایده های کمونیستی است به نظر من. من این رقم را به 30 تا افزایش دادم -بیشتر از این زورم نمی رسید اگر نه آزادش می کردم همین هم که انجام شد اتفاق بزرگی بود- و تعداد هفته هایی یک فیلم می توانست روی پرده باشد 12 هفته بود و مردم هم نمی رفتند ببیند خب اگر می خواستند بروند ببینید خب قبلش می رفتند. وی افزود: در آمریکا پنج هفته بعد کار فیلم تمام است من تعداد هفته ها را به هفت هفته تقلیل دادم. تا قبل از آن تعداد فیلم هایی که در طول سال اکران می شد 30 تا بود ما اجرای این تغییر آن سال ما تا 60 فیلم در سال اکران کردیم برای تهیه کننده سود داشت چرا که به جای اینکه 12 هفته پول تبلیغات و بیلبورد و تیزر بدهد در یک برهه ی کوتاه تری تبلیغاتش را انجام می داد برای مخاطب هم از این منظر خوب بود فیلم های زودتر از قبل تغییر می کردند و مردم فیلم بیشتری می دیدند و سینمادارها هم از این قضیه منتفع می شدند اکران از طول به عرض منتقل شد. ایده ی ما این بود که فیلم هایی مثل گاو خونی باید در سالن های محدود اکران طولی داشته باشند. کارگردان پل چوبی اضافه کرد: اگر اختیار داشتم کف و سقف تعداد سالن ها را هم برمی داشتم. اصلا این کاری که این ها انجام می دهند شوخی است اصلا مگه سقف و کف دارد؟ سال 88 من طرح اذان تا اذان را هم اجرا کردم همان موقع هم فرمانده اماکن وقت در تهران خیلی همکاری کرد و هم طور آقای ضرغامی که مدیر وقت تلویزیون بود این اتفاق باعث شد رکورد جدیدی اتفاق بیفتد منتها با اینکه این طرح در سال های بعد تکرار شد اما در سال های بعد موفق نبود. اگر در سال بعد می ماندم حتما سر گروه ها را حذف می کردم. وی درباره انگیزه های شکل گیری شورای صنفی اظهار داشت: پیش از شکل گیری شورا، رقابت دولتی بود و گروه بندی هایی که وجود داشت و ما می خواستیم با شکل گیری شورا این فضا را به سمت بازار آزاد هدایت کنیم ولی شورای صنفی این کار را انجام نداد قرار بود شورای داوری باشد اما به نهاد تصمیم گیری تبدیل شد اینجا کار اشکال پیدا کرد اینجا قرار است که سری آدم ریش سفید باشند که منافعی ندارند فیلمی برای اکران ندارند و قرار است یک حکمیتی داشته باشند اما آمدند برای بلیت قیمت گذاری کردند. بهروز افخمی در واکنش به سخنان کرم پور آزاد کردن قیمت گذاری بلیت های سینما را راه حل معضل مطرح شده عنوان کرد و گفت: یک سینمایی که مرده به حساب می آید اگر قیمت بلیت ش را تا قبل از ساعت 5 بعد از ظهر مثلا 1000 تومان بگذارد و بعد از ساعت 5 بعد از ظهر نصف قیمت بلیت های معمول قرار دهد، فکر می کنم درآمدش خیلی بیشتر هم بشود برای اینکه هیچ کس به آن سینما نمی رود بعضی از سینماهای حوزه این کار را کردند یعنی قیمت بلیت را برای تمام ایام هفته نصف قیمت گذاشتند و درآمدشان زیاد شد. کرم پور خاطر نشان کرد: طرحی که همه دوستان ما سفارش می دهند بر اساس افزایش مخاطب نیست بر اساس افزایش بلیت است فکر می کنند بلیت را ببرند بالا درآمدزایی می کنند نمی خواهند تعداد بیشتری مخاطب به سالن بیاورند ما باید سینماها را به داشتن برنامه ملزم کنیم. از مرحله ی تولید بداند برای فلان تاریخ برنامه دارد و قرار دادش را هم می بندد تا سالن هم برای خودش به یک برنامه ای برسد برای اینکه اکران کند فیلم ها تصمیم بگیرند یک فیلم می تواند تصمیم بگیرد که من می خواهم با این قدر تعداد سالن در این ماه نمایش داده شود. مثلا فیلم نهنگ عنبر سال گذشته هفت میلیارد و پانصد تومان فروش کرد این فیلم می توانست به رقم 12 میلیارد برسد منتها چون سقف و کف دارد و فیلم باید عوض شد این فیلم فروش واقعی خود را نمی کند چون بقیه در صف اکران هستند در فرانسه 5600 سالن سینما دارند و در سال گذشته بین 220 تا 230 فیلم اکران کردند و ما می خواهیم با 60 تا فیلم با 50 سالن اکران کنیم. کارگردان «جایی دیگر» اضافه کرد: من فکر می کنم اگر از سالن های سینما موجود درست استفاده شود می شود بیشتر از تعداد آثار تولید شده در هر سال فیلم اکران کرد به شرطی که هر فیلمی منتظر یک تعداد زیادی از سالن نمایش نماند اگر متوجه شوند که دیگر هیچ شورای صنفی نیست و هیچ دستور تحمیلی از بالا وجود ندارد گروه بندی هم نیست آن وقت ممکن است یک فیلم ببینید واقعا مناسب او این است که سه یا پنج سینما داشته باشد و فیلم دیگری هست که پول دارد و می خواهد تبلیغ وسیعی انجام دهد و فکر می کند می تواند تماشاچی ها را در سه هفته اول برای دیدن فیلم خود بسیج کند خب یک میلیارد هم خرج تبلیغ فیلم می کند پنجاه تا سینما هم در تهران داشته باشد که مخاطب در همه جا به آن دسترسی داشته باشد. کرم پور با اشاره به ضرورت شکل گیری کمپانی پخش در ایران گفت: این جا یک سری سالن سینمای دولتی وجود دارد که اصلا برایشان مهم نیست که سالن پر شود یا نشود این حلقه ی گمشده این است که اصلا مخاطب فکر نمی کند و برای همین به این هم فکر نمی کند که این فیلم ها باید عوض شود و چطور باید سود کند فقط می خواهند اکران شود و برنامه هفت هم در موردش حرف بزند، جشنواره هم برود و یک جایزه هم بگیرد اما تماشاچی نمی بیند چون اصلا برای مردم ساخته نمی شود. افخمی در ادامه به دلایل دیگر فروش پایین تولیدات سینمایی اشاره کرد و اظهار داشت: اصلا نوع فیلم هایی که ساخته می شود به خاطر برنامه ریزی دولتی و به دلیل اینکه ورشکستگی این فیلم ها پنهان شده است هیچ وقت بازار یابی درست انجام نشده است. این فیلم ها در تلویزیون و نمایش خانگی قابل تماشا است هیچ چیزی هم از آن کم نمی شود برای اینکه در تلویزیون بهتر هم می شود چون فیلم های فقیری اند و با چهارتا آدم و در محدوده آپارتمان گرفته شده اند که اصلا وقتی روی پرده می رود وا می رود و نمی تواند پرده را پر کند. در خود آمریکا که یک میلیارد و 280 بلیت پارسال فروخته شده است یعنی هر امریکایی چهار بار در سال سینما رفته است معنی ش این نیست که هر امریکایی در سال چهار بار سینما رفته است معنی ش این است بچه ها و نوجوانان سالی ده بار سینما رفته اند اما وقتی این رقم را بر کل جمعیت تقسیم می کنی به نظر می آید که همه سالی چهار بار به سینما رفته اند در حالی که بزرگ سالان سینما نمی روند مگر برای فیلم کمدی یا فیلم ترسناک. در آن جا بازار یابی شده برای سینما و در 25 سال اخیر سینما پوست انداخته است دیگر فیلم درام روی پرده نشان داده نمی شود فیلم هایی درباره زندگی خانوادگی نمایش داده نمی شود فیلم هایی درباره عشق و عاشقی روی پرده نمی رود. من لیست 100 فیلم پر فروش پارسال را نگاه کردم دیدم 30 درصد آن کمدی است و چیزی نزدیک به 10-15 درصد آن فیلم های ترسناک بود و این دو نوع فیلم کاملا با سینما معنا دارد. شما نمی توانی فیلم کمدی را در خانه تماشا کنی چون اصلا با تماشا کردن در سینما قابل قیاس نیست در فضایی که 500 نفر با هم در سالن بخندند فیلم ترسناک هم همین طور است در خانه هم نمی شود کسی فیلم ترسناک را تنهایی تماشا کند ولی وقتی به سینما می روی به حضور دیگران دلگرمی و هم ترس را که می تواند تجربه ی سازنده ای باشد طی می کنی و در عین حال حواس مان هست که تنها نیستیم این دو نوع فیلم ذات ش برای نمایش روی پرده و در سالن سینما و با حضور جمعیت است و برای همین نمایش آن در سینما خیلی جذاب تر از نمایش در تلویزیون خواهد و به همین دلیل هیچ وقت کهنه نمی شوند هم چنان دارند فیلم های ترسناک و کمدی می سازند ولی بقیه فیلم ها یعنی چیزی حدود 70 درصد فیلم ها فیلم های بچه ها و نوجوانان است چیزی که در ایران اصلا به آن توجه نشده است یعنی 25 سال است که در دنیا برای سینما فیلم ملودرام نمی سازند اما در این ایران به روال اخلاق همین طور داریم ملودرام می سازیم و همه فیلم هایی است که در تلویزیون باید دیده شود. کرم پور در پاسخ کاراکتر سازی سالن های سینما را شرکت های پخش را پیشنهاد داد و گفت: ما برای سالن های سینما کاراکتر سازی نکردیم اشکال هنر و تجربه هم همین است. تماشاچی باید بداند در چه سالن هایی چه نوع فیلم هایی اکران می شود بعضی از این سالن ها باید مختص فیلم های تجاری باشند سالن فیلم هایی که مخاطب ش دانشجو است باید جدا باشد. بهروز افخمی اظهار داشت: چرا تهیه کننده های ما نسبت به عکس العمل بازار دوباره عکس العمل نشان نمی دهند یعنی وقتی بازار جواب می دهد از همان نوع فیلم نمی سازند. به طول مثال شهر موش ها فیلم پر فروش پارسال بوده است چرا الان چندتا فیلم کودک برای استقبال عمومی در حال ساخت نیست؟ از اقای سرتیپی باید بپرسیم چرا بعد از موفقیت شهر موش ها فیلم بعدی را شروع نکرده است؟ کرم پور در ادامه به اینکه نتوانسته است برای فیلمنامه اش که در ژانر وحشت نوشته شده پروانه ساخت بگیرد اشاره کرد و گفت: فیلمنامه اقتباسی است از یکی از قصه های مارکز اما تأویلاتی برای آن تراشیدند که وقتی خودمان شنیدیم وحشت کردیم. من فکر می کنم یک اشتباهی که بر حسب سیاست گذاری غلط همه ی این سال ها رفتیم و مربوط به یکی- دو تا رئیس سازمان سینمایی هم نمی شود این است که سینمای جریان اصلی که باید 70 درصد فیلم ها را شامل می شد و یک لاین تند رویی را باید برای آن باز می کردیم کوچک کردیم و به سینمای انتقادی- اجتماعی که باید در مسیر کندرو و کوچک ادامه پیدا می کرد بیش از اندازه بها دادیم و حالا نگرانیم از اینکه چرا همه فیلم انتقادی اجتماعی می سازند این در حالی است که خودمان سینمایی را که باید با محوریت سرگرمی جریان اصلی را در دست می گرفت کوچک و حقیرکردیم. در ادامه برنامه حمید گودرزی در بخش روایت فیلم با هادی محمدیان کارگردان انیمیشن شاهزاده روم و دیگر عوامل این اثر سینمایی دیدار کرد و درباره فرایند تولید این اثر با آن ها گفت و گو کرد. مسعود فراستی در میز نقد خود همراه با امیر پوریا و جواد طوسی، فیلم های «پرویز» به کارگردانی مجید برزگر و «inside out» به کارگردانی Pete Docter مورد نقد و بررسی قرار داد. در پایان برنامه و در بخش «یک استاد» گفتگویی با عبدالله اسکندری چهره پرداز پیشکسوت سینما انجام شد. انتهای پیام/
شنبه ، ۷آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: میزان]
[مشاهده در: www.mizanonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها