تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1850134912
آیا تولید گندم به اندازه خودرو مهم نیست؟
واضح آرشیو وب فارسی:عیارآنلاین: سیاستگذاران باید به این سوال پاسخ دهند که چطور می توان دو روزه مشکل خوردو را حل کرد اما از سال ۱۳۷۲ تا کنون مشکل کشاورزی و کشاورزان ما حل نشده است و هنوز برای گرفتن دو میلیون و ۵ میلیون وام برای تولید با مشکل مواجه اند؟ چطور انتظار داریم بدون حمایت منطقی و هدفمند دولت کشاورز ما کشت ارگانیک، تغذیه سالم خاک، بکارگیری تکنولوژی و فناوری جدید و از این قبیل را برای مزرعه خود داشته باشند. آیا تولید گندم به اندازه خودرو مهم نیست؟به گزارش عیارآنلاین ، نان و آب. این دو واژه همواره در کنار هم حیات و بقای زندگی انسان ها را به تصویر کشانده است. در دهه های گذشته شاید هیچگاه دولت ها و سیاستگذاران به اندازه امروز برای فراهم سازی آب و نان برای حیات یک ملت با چالش روبه رو نبوده اند. از سویی بحران آب و کمبود آن و از سوی دیگر تامین قوت غالب مردم یعنی نان یعنی تولید گندم بیشتر (با توجه به افزایش جمعیت) و مصرف آب بیشتر. گزارش خلاصه تحولات اقتصادی کشور بانک مرکزی سال ۱۳۹۲ تاکید بر این نکته دارد که بررسی تحولات منابع آب در کشور نشان می دهد که تحت تاثیر کاهش بارندگی نسبت به روند بلندمدت، مدیریت ناکارآمد منابع آب و همچنین بهره برداری بی رویه از منابع آب، کاهش منابع آب زیرزمینی تشدید شده است؛ به طوری که براساس شاخص جهانی سازمان ملل که میزان درصد برداشت از منابع آب تجدیدپذیر هر کشور را به عنوان شاخص انداز ه گیری بحران آب معرفی می کند، در سال ٢٠١١ برای کشور ایران ۷۲٫۳ درصد درصد بوده است که حاکی از قرار گرفتن ایران در وضعیت «بحران شدید آب» است. در صورت عدم اصلاح رویکردهای مدیریت آب به ویژه در حوزه کشاورزی که بیشترین سهم مصرف آب در کشور را به خود اختصاص می دهد، تشدید بهره برداری از منابع آب زیرزمینی، خشک شدن و شور شدن منابع آب زیرزمینی، فرونشست دشت ها، افزایش کسری تراز بازرگانی بخش کشاورزی (یعنی واردات بیشتر)، آسیب پذیری امنیت غذایی و تاثیرپذیری شاخص های امنیتی و اقتصادی دور از انتظار نمی باشد. بنابراین با توجه به بحران آب، لازم است نوع و میزان تولید محصولات کشاورزی را مطابق با تغییرات آب و هوایی، استفاده بهینه از آب و بکارگیری تکنولوژی و فناوری های جدید تنظیم کرد. از سوی دیگر به دلیل اهمیتی که گندم و فرآورده های گندم در الگوی غذایی مردم ایران دارند، ۴۰ الی ۴۵ درصد کالری و حدود ۵۰ درصد پروتئین مورد نیاز روزانه هر فرد را تامین می کند، بیشترین سهم مصرف گندم در کشور متعلق به مصرف خانوار است. نتایج طرح جامع الگوی مصرف مواد غذایی خانوار و وضعیت تغذیه ای کشور که توسط انستیتو تحقیقات تغذیه ای و صنایع غذایی کشور انجام شده، نشان می دهد که میانگین مصرف سرانه نان در کشور حدود ۳۲۰ گرم در روز می باشد که معادل۱۱۷ کیلوگرم در سال است. یعنی هر فرد ۱۱۷ کیلو گرم نان در سال مصرف می کند و برای تولید نان به آرد و برای آرد به گندم نیاز هست. آرد را می توان از تولید داخلی یا واردات تامین کرد اما همواره به دلیل اهمیت نان در سبد تغذیه ای خانوار، گندم به عنوان کالای استراتژیک مطرح بوده و سیاست های حمایتی گوناگونی برای افزایش تولید آن و رسیدن به مرز خودکفایی صورت گرفته است. همواره این جمله که «نباید قوت غالب مردم به واردات وابسته باشد» تصمیم سازان کشور را برای میزان تولید گندم به وادی خودکفایی کشانده است. به عبارتی سرنخ اصلی حل مشکل که جای دیگری است به فراموشی سپرده شده است و دائما شعار خودکفایی به جای عمل گرایی واقعی در عرصه هایی که باید تحقیق و مطالعه، ترویج و آموزش و بکارگیری فناوری های جدید با تخصیص بودجه صورت گیرد از صورت مساله حذف شده است. هنوز از یاد ها نرفته است که در سال ۱۳۸۳ با تولید ۱۰ و نیم میلیون تن گندم جشن خودکفایی گندم پایه گذاری شد و این خودکفایی بیش از چند سال دوام نیاورد و با افزایش واردات، ایران دوباره به پله اول بازگشت. بحث خودکفایی مطلق که همه نیاز داخلی باید از تولید داخلی باشد و حتی می توان صادرات داشت جای خودش را به خودکفایی نسبی داد یعنی می توان بخشی را از تولید داخلی و بخشی دیگر را از واردات تامین کرد. بر اساس اطلاعات منتشر شده بانک مرکزی متوسط ضریب خودکفایی گندم طی دوره ۱۳۸۷ تا ۹۲ در حدود ۷۴٫۶ درصد بوده است یعنی۷۴٫۶ درصد مصرف داخلی گندم از تولید داخلی و ۲۵٫۴ درصد از طریق واردات تامین شده است. در سال ۱۳۹۰ضریب خودکفایی گندم ۹۷ درصد، سال ۱۳۹۱ در حدود ۵۶٫۸ درصد و سال ۱۳۹۲ در حدود ۷۱٫۶ درصد است. مشاهده می شود که ثباتی در ضریب خودکفایی در طول سالهای مختلف نبوده و این رقم کم و زیاد شده است. اطلاعات گمرک ایران نشان از آن دارد که واردات گندم بر حسب سال های مختلف و شرایط اقلیمی و اقتصادی کشور متفاوت بوده است. به طوری که بر اساس آمار گمرک در سال ۹۳، شش میلیون و ۹۵۴ هزار تن دانه گندم خوراکی به ارزش دو میلیارد و۲۸۹ میلیون دلار به کشور وارد شد و این محصول در صدر کالاهای وارداتی قرار گرفت. این میزان واردات در مقایسه با مدت مشابه سال گذشته از نظر وزنی ۷۵٫۲۸ درصد و از ارزشی ۵۷٫۳ درصد افزایش را نشان می دهد. این وابستگی کشور به واردات گندم سبب شده که هر سال میلیون ها دلار ارز جهت واردات اختصاص داده شود. در خلال سال هایی که سیاست خودکفایی گندم در کشور اجرا شده هیچگاه این سیاست مورد ارزیابی اقتصادی و اجتماعی و فنی از ابعاد مختلف قرار نگرفته است که در وهله اول مشخص شود این سیاست چقدر منافع (درونی و بیرونی) و چقدر هزینه (درونی و بیرونی) دارد و ادامه این سیاست اگر به نفع کشور است یعنی منافع آن بیشتر از هزینه هست حال چه باید کرد؟ مساله اصلی حال حاضر، عدم پاسخگویی به این سوال هست نه اینکه ما چون آب نداریم و مشکل آب، پس گندم تولید نکنیم یعنی وارد کنیم. این راه حل یک سیاستگذار نیست که بایستی با سیاستگذاری منافع نسل فعلی و نسل های آتی را تضمین کند. یکبار سیاستگذاران از خودشان سوال کنند بقیه کشور ها برای مقابله با کمبود آب و بحران آنچه کرده اند؟ ما چه باید بکنیم؟ آیا سایر کشور ها تولید را متوقف کرده و به واردات متوسل شده یا نه از همه راه حل های ممکن بهینه برای بهبود شرایط موجود بهره گرفته اند. از مدیریت خاک، آب، تغدیه خاک گرفته تا مدیریت مزرعه، بازار، (زنجیره عرضه از تولید تا مصرف). ما برای اینکه خودکفایی در گندم را بوجود آوریم چه کرده ایم؟ افزایش سطح زیر کشت و استفاده از آب های زیرزمینی. یعنی ساده ترین و ناکارآمد ترین ابزار ها. با افزایش سطح کشت گندم سایر محصولات جایگزین مثل جو تولید نشده و به ناچار برای تامین خوراک دام به واردات بیشتر جو متوسل شده ایم و افزایش تعداد چاه و عمق بخشیدن به آن و بحران آب و خاک. حال اگر به جای این دو عمل غیر علمی و ناکارآمد به دنبال افزایش عملکرد در واحد سطح یا تغییر الگوی مصرف و یا کاهش ضایعات در تولید و توزیع و مصرف بودیم آیا لازم بود سطح زیرکشت افزایش یابد و به تبع آن این میزان از آب برای تولید استفاده شود؟ از طرف دیگر آمار فائو نشان می دهد که در سال ۲۰۱۳ عملکرد در واحد سطح گندم ایران ۲ تن در هکتار و میانگین جهانی ۳٫۳ تن هست به عبارتی عملکرد تولیدی ایران از جهان در حدود ۴۰ درصد کمتر است. بیشترین عملکرد گندم در این سال متعلق به کشور نیوزیلند با ۹ تن در هکتار است که در حدود چهار و نیم برابر ایران است. این اختلاف فاحش میان عملکرد در واحد سطح همواره در طول سال های سیاست خودکفایی بوده است و هنوز به میانگین جهانی نزدیک نشده است. آیا نمی توان با افزایش عملکرد تولیدی به خودکفایی نسبی تولید گندم دست یافت؟ چرا تا کنون با وجود قانون افزایش بهره وری در بخش کشاورزی این مهم عملی نشده است که ضمن حفاظت از آب و خاک نیازهای داخلی نیز تامین شود؟ از طرف دیگر آمار سازمان جهانی خواروبار کشاورزی فائو نشان می دهد که ایران در سال ۲۰۱۱ در حدود ۶۲۰۵۱۸ تن یعنی ۶۲۰ هزار تن ضایعات گندم و محصولات آن است. آیا اگر این ضایعات بعلاوه ضایعات مصرف کم شود نیاز به این سطح زیرکشت و آبیاری آن برای تولید محصول گندم است؟ دولت و سیاستگذاران سرنخ را گم کرده اند و مداوم با شتابزدگی همه موضوعات را زیرسوال می برند و برای آن راهکار موقت ارائه می دهند که توجیهی جز حل موقت مشکل آب در پی ندارد. در سفری که به لائوس داشتم این کشور با سرانه بالای یک کیلو برنج برای هر فرد توانسته است با مدیریت آب و خاک، مدیریت مزرعه و زنجیره عرضه نه تنها خودکفا در تولید برنج باشد بلکه صادر هم بکند چرا چون علم و تخصص وارد تصمیم گیری شده و دولت به عنوان وظیفه ملی برای حفاظت آب و خاک و زمین و جنگل و مرتع از یک سو و تامین نیازهای غذایی مردم با صرف بودجه و همکاری با کشورهای جهان و توجه به تحقیق، آموزش ترویج توانسته کشت ارگانیک همراه با سایر روش های نوین را به کار گیرد تا در سایه علم و تدبیر بتواند امنیت غذایی و منافع نسل های آتی را تضمین کند. سیاستگذاران باید به این سوال پاسخ دهند که چطور می توان دو روزه مشکل خوردو را حل کرد اما از زمانی که من پا به عرضه تحقیقات کشاورزی گذاشته ام از سال ۱۳۷۲ تا کنون مشکل کشاورزی و کشاورزان ما حل نشده است و هنوز برای گرفتن دو میلیون و ۵ میلیون وام برای تولید با مشکل مواجه اند؟ چطور انتظار داریم بدون حمایت منطقی و هدفمند دولت کشاورز ما کشت ارگانیک، تغذیه سالم خاک، بکارگیری تکنولوژی و فناوری جدید و از این قبیل را برای مزرعه خود داشته باشند. آیا تولید گندم به اندازه خودرو مهم نیست؟ منبع: اقتصادنیوز
جمعه ، ۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عیارآنلاین]
[مشاهده در: www.ayaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها