تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851263619
آیا گاز ایران به اروپا می رسد؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرصت امروز: یکی از پیامدهای توافق هسته ای ایران با غرب، باز شدن درهای بازار جهانی به ایران است. این باز شدن درها رابطه ای دو سویه را بین ایران و دنیای بیرون باز خواهد کرد که طرفین می توانند از آن سود ببرند. یکی از بخش های کلیدی که نفع زیادی از برداشته شدن تحریم ها خواهد برد، بخش انرژی است. ایران می تواند با سرمایه گذاری های خارجی در صنعت نفت تولیدش را بالا ببرد. در مقابل، کشورهای دیگر هم می توانند دغدغه کمتری برای تأمین انرژی مورد نیاز خود داشته باشند. در بخش گاز طبیعی، این توافق می تواند سود دوطرفه ای هم برای ایران و هم برای اروپا داشته باشد. اتکای اروپا به گاز طبیعی روسیه، بعد از اتفاقاتی که در شروق اروپا افتاده، کشورهای این قاره را به فکر انداخته است که منبع مورد اطمینان دیگری پیدا کنند. برای ایران هم انتقال گاز به اروپا- در صورت نهایی شدن- بدون نفع نیست. اروپا البته یکی از بازارهای عمده در دسترس ایران است. ایران می تواند با تکمیل خط لوله گاز از پاکستان به هند، خود را به یکی از دو بازار بزرگ مصرف گاز طبیعی در دنیا برساند. جابه جایی گاز به صورت ال ان جی هم که یکی از گزینه های صادرات گاز است، ایران را به همه بازارها در دنیا خواهد رساند. بازار اروپا اما هدفی وسوسه انگیز است. با این حال موانع خاصی در راه تحقق این طرح بلندپروازانه وجود دارد. نشریه فایننشیال تایمز به تازگی همین مسئله را مورد بررسی قرار داده است: ایران با ذخیره 43 تریلیون مترمکعبی (در دنیا 2 گزارش اصلی درباره ذخایر گازی وجود دارد که در یکی از آنها منابع گاز ایران 33 تریلیون متر مکعب است) گاز طبیعی اش که می تواند برای 90 سال نیاز اتحادیه اروپا را تأمین کند، بیشترین منابع گاز طبیعی در دنیا را دارد. با وجود این ذخایر بزرگ، این کشور هنوز نتوانسته توان بالقوه اش را به واقعیت تبدیل کند. به صورتی واقعاً متناقض، تولید گاز طبیعی ایران به قدری پایین است که حتی نمی تواند مصارف داخلی اش را تأمین کند. دو دلیل عمده برای اینکه ایران نتوانسته از منابع عظیم گاز طبیعی اش استفاده کند وجود دارد: رژیم تحریم های بین المللی (که از سال 2007 بخش انرژی در ایران را هدف گرفته بود و به صورت کامل فعالیت شرکت های بین المللی نفتی در ایران را متوقف کرده بود) و چارچوب قانونی این کشور برای فروش نفت (که به آن به اصطلاح بیع متقابل می گویند و برای شرکت های بین المللی نفتی غیرجذاب است).از زمان انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور ایران در سال 2013، فاز دیپلماتیک جدیدی شروع شده است که به توافق جولای 2015 منجر شد. این توافق اجازه می دهد که تحریم های بین المللی علیه ایران، در ازای برخی محدودیت های ایران در صنعت هسته ای، برداشته شوند. این یک گام تاریخی است که می تواند به صورت کلی به اقتصاد ایران و به صورت ویژه به بخش انرژی ایران کمک کند تا دوباره خودش را شکل بدهد.به موازات مذاکرات در مسئله هسته ای، دولت ایران از سال 2013 روی چارچوب های قانونی فروش نفت خود کار کرده است و با هدف جذاب کردن این بخش برای شرکت های بین المللی، در پی رسیدن به مدلی است که در عراق پیاده شده است. بعد از چند بار تعویق، مشخصا به خاطر تکامل مذاکرات هسته ای، دولت ایران قراردادهای جدیدش را در ماه نوامبر رونمایی خواهد کرد. با توجه به این پیشرفت های مثبت، صداهای زیادی در اروپا که کمیسیون اروپایی را هم شامل می شود، پیش بینی کرده اند که ایران می تواند یک تأمین کننده اصلی گاز برای اتحادیه اروپا باشد. چنین منظری، از نظر تئوریک، کاملاً با سیاست های اتحادیه اروپا برای تنوع منابع انرژی که بعد از بحران اوکراین در سال 2014 طرح شدند همخوانی دارد. با این حال، نگاه نزدیک تر به صنعت گاز ایران در میان مدت و بلندمدت مشخص می کند که طرح تبدیل ایران به عنوان تأمین کننده گاز برای اروپا ایده ای نه چندان جسورانه است. در کوتاه مدت، صنعت گاز طبیعی ایران احتمالا روی مصرف داخلی و همین طور صادرات محدود منطقه ای تمرکز خواهد کرد. در پی توافق هسته ای، ایران احتمالا تمرکز خود را روی این موضوع خواهد گذاشت که بخش نفت خود را توسعه بدهد. در این چارچوب، احتمالا گاز بیشتری برای تزریق به میادین نفتی استفاده خواهد شد تا صادرات ایران پیشرفت کند و تداوم داشته باشد. به موازات این اقدام، ایران سعی خواهد کرد تا از منابع گازی خود برای افزایش قدرت رقابتی اقتصادش استفاده کند؛ از طریق سهم بیشتر گاز ارزان در تولید انرژی و همین طور سرمایه گذاری روی خودروهای گازسوز، با این هدف که مصرف داخلی (نفت و بنزین را کاهش بدهد) تا منابع بیشتری برای صادرات (نفت) داشته باشد. در چنین شرایطی، سخت است انتظار داشته باشیم که ایران در کوتاه مدت مقدار چشمگیری گاز صادر کند، البته به استثنای روزانه 10 میلیارد مترمکعبی که ایران در سال 2014 توافق کرد تا برای 25 سال از سال 2017 به بعد روزانه به عمان صادر کند. براساس این طرح، بخشی از این گاز طبیعی در بازار داخلی عمان مصرف می شود، درحالی که بخش دیگری از آن توسط عمان به گاز مایع طبیعی (ال ان جی) تبدیل می شود و این شروع راهی خواهد بود که در نهایت به پیدایش چیزی که به آن «ال ان جی ایرانی» گفته می شود ختم خواهد شد. تا آنجا که منظر بلند مدت صادرات گاز ایران مدنظر باشد، ایران به جای اروپا بازارهای آسیایی را ترجیح می دهد. در سال های اخیر ایران به صورت ویژه به پیشرفت پروژه خط لوله به پاکستان تمرکز کرده است.ایران همین حالا هم کار ساخت زیرساخت های بخش مربوط به خودش را تمام کرده (اتصال میدان پارس جنوبی به مرز پاکستان). یک دلیل آن این است که این طرح اجازه می دهد گاز برای مناطق جنوبی کشور تأمین شود. با این حال، پاکستان به دلایل اقتصادی و مشکلات سیاسی در راه تجارت با ایران تحت رژیم تحریم ها، نتوانسته است بخش مربوط به خودش را تمام کند. این شرایط در کنار مذاکرات هسته ای، به سرعت تکامل داشته است؛ در ماه آوریل 2015 چین خودش را به ساخت بخشی از این زیرساخت ها (از بندر گواتر تا نواب شاه) متعهد کرد. با این توافق تازه، سرنوشت این خط لوله به طرز قابل ملاحظه ای تغییر کرده است و می توان از این خط لوله به جبهه اصلی ایران برای صادرات گاز بعد از سال 2020 یاد کرد. یک نفع عمده این خط لوله این است که می توان آن را به راحتی به هند، که از ابتدای دهه 90 میلادی یکی از اهداف اصلی بوده، کشاند. این کار در بلند مدت بسیار حیاتی است چون واردات گاز طبیعی هند بعد از سال 2030 به صورت چشمگیری افزایش پیدا خواهد کرد. به موازات این پروژه، ایران به دنبال پیشبرد پروژه ال ان جی خود در میدان اصلی پارس جنوبی خواهد بود. در دهه های اخیر چند شرکت انرژی اروپایی و آسیایی درگیر این پروژه ها بوده اند اما در نهایت به خاطر تحریم های بین المللی از پروژه ها کناره گیری کرده اند. برای ایران ال ان جی حیاتی است، چون به این کشور بدون اینکه به خط لوله هایی که ممکن است در یک منطقه از نظر ژئوپلیتیک ناامن، بلااستفاده شوند وابسته شود، در برابر بازارهای جهانی (به خصوص در شرق) انعطاف قابل ملاحظه ای می دهد. بنابراین ایران خود را به بازارهایی به جز اروپا متعهد خواهد کرد. صادرات گاز ایران نه تنها با مانع کمبود گاز در این کشور مواجه است که یک شکاف زیرساختی هم در این راه وجود دارد. به جز ال ان جی (که هدف اصلی اش به خاطر نوسانات قیمت و تقاضای بیشتر شرق آسیا را هدف خواهد گرفت)، گاز طبیعی ایران فقط می تواند از طریق ترکیه خودش را به اروپا برساند. اما این امر مستلزم توسعه چشمگیر ارتباطات بین ایران و ترکیه و همین طور ایجاد خط لوله جدید است تا گاز ایران از طریق ترکیه به اروپا برسد. ایران برای اینکه گازش به اروپا برسد باید به ترکیه اتکا کند، اما در حال حاضر به نظر می رسد که ایران اولویت های متفاوتی دارد. این موضوع، وقتی که به کمبود تقاضا در اروپا نگاه کنیم، قابل درک است؛ درخواست برای گاز در اروپا حالا به میزانی که در سال 1995 بود کاهش یافته است و بازار اروپایی به سختی می تواند برای صادرات گاز طبیعی ایران یک گزینه از نظر تجاری جذاب باشد. صادرات گاز طبیعی ایران به اروپا در حال حاضر تخم طلا نیست. اما ایجاد یک خط واردات از ایران می تواند برای ایران، ترکیه و اتحادیه اروپا ارزش استراتژیک داشته باشد.برطرف کردن محدودیت های ژئوپلیتیک و تجاری در راه رسیدن به یک پروژه می تواند به همکاری های منطقه ای مربوط به گاز طبیعی منجر شود. این نه تنها باعث می شود که اطمینان و وابستگی های دوجانبه ایجاد شود که زمینه را برای متنوع کردن صادرات و واردات در آینده ایجاد می کند،چیزی که می تواند در زمان های بحرانی،کاملا با ارزش باشد.
چهارشنبه ، ۴آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرصت امروز]
[مشاهده در: www.forsatnet.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها