تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارشهای سیلآسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارشهای سیلآسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستورانها و کافهها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838161994
چند دهه باید بگذرد تا در شب بی اخلاقی های فوتبال یک دهداری دیگر بدرخشد؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایران خبر: در فوتبالی که ستاره هایش به محض مشهور شدن، همواره مستعد پیوند خوردن با اتهام زیر پا گذاشتن اصول اخلاقی هستند، معلم اخلاق خطاب شدن، یک موهبت بزرگ برای مرحوم پرویز دهداری به شمار می رود.به گزارش ایران خبر ، سوم آذرماه که می شود یک نام خودش را در تقویم پررنگ می کند.سوم آذر که می شود، خیلی ها از اخلاق می گویند، از مرگ اخلاق... از آن که پرویز خان کجایی از اخلاقی که آن همه برایت مهم بود، دیگر از مرگ گذشته و این روزها محتاج فاتحه است! نه! آش به آن شوری که می گویند نیست و وضعیت اخلاقی فوتبال خیلی هم فرق نکرده، فقط فوتبال دیگر دهداری ندارد. در فوتبالی که ستاره هایش به محض مشهور شدن، همواره مستعد پیوند خوردن با اتهام زیر پا گذاشتن اصول اخلاقی هستند، معلم اخلاق خطاب شدن، یک موهبت بزرگ برای مرحوم پرویز دهداری به شمار می رود. از دهداری، تصویری سفید برای فوتبال ایران بر جا مانده که قرار است الگوی مربیان وطنی تلقی شود؛ اما این تصویر، هیچ وقت نسبتی با شفافیت نداشته است. نسل های بعد از دهداری، همیشه ترجیح داده اند به جزئیات درباره دوران جدی فعالیت بعد از انقلاب او، نزدیک نشوند و به همین شمایل بدون نقصی که در ستایشِ مطلق از او مورد استفاده قرار می گیرد، اکتفا کنند. مردی که بدون استعفا دادن یا اخراج شدن، از تیم ملی کنار رفت. مردی که در زمان حضور روی نیمکت تیم ملی، هرگز تشویق در آزادی را تجربه نکرد اما یک دهه بعد از مرگ، قدیسِ فوتبال ایرانی شد. سوژه زنده باد های برآمده از میانِ فراموشی. دهداری مرد اخلاق بود، کسی نمی تواند آن را انکار کند، او را حتی معلم اخلاق هم می دانند. در بررسی کلاس آموزش اخلاق دهداری، شاید برخی از شیوه های آموزشی آن را امروز نتوان هضم کرد، اما یادمان باشد که او در چه شرایط تاریخی مجبور بود به آن اصول سخت پایبند بماند، آن روزها شیوه های تربیتی، خشن تر از امروز بود، یادمان نرفته صف های دوران مدرسه خودمان را که به تونل وحشت شبیه تر بود. افشین خماند، ورزشی نویس درباره دهداری می گوید: پرویز دهداری برای من هم معلم اخلاق است، حتی اگر فقط و فقط یک درس از او آموخته باشم. درس سکوت کردن را، درس عبور کردن را.. .یادم نمی رود داستان استعفا را، همان روز که به یکباره 14 نفر از تیم ملی جدا شدند و هر چه می جویم، یک مصاحبه از استاد پیدا نمی کنم علیه همه آنهایی که دستش را در پوست گردو گذاشتند، یادم نمی رود، آن تیتر را، آن سه نقطه میان تیتر، همان تیترِ«دهداری... تیم را رها کن»، جای خالی باید با «حیا کن» پر می شد تا خط و خط دهی ها تکمیل شود. اندیشه نمی میرد و قصه عروج پرویز تنها و فقط روایت ندیدن جسم بود. برای عینیت دادن به روز فوت مردی که در این چند خط بسیاری از گفته های گفتنی اش محجور ماند از مسعود دهداری می خواهم که راوی باشد و او اینگونه تعریف می کند: ساعت ۱۱ شب در حال مسواک زدن در منزل بود که سکته می کند. فاصله دومتری دستشویی تا مبل راحتی منزل را طی کرده تا روی مبل حمله دوم به وی دست دهد.وی ادامه داد: بلافاصله با اورژانس تماس گرفته و او را به بیمارستان منتقل کرده که در مسیر بیمارستان سکته سوم به سراغ عمو آمد. صبح همان روز من به اصفهان رفتم تا به بهانه ای پدر را به تهران بیاورم. در مقابل بیمارستان دی، واقع در خیابان ولیعصر ازدحام وحشتناک بود. پدرم بالای سر پرویز رفت، حال وی را که دید از پزشکان خواست که کلیه دومش را هم به برادر هدیه کند تا مرحوم دیدار با دیالیز زندگی کند و پرویز اما سرحال شود. دکترها پیشنهاد پدرم را پذیرفتند غافل از اینکه کار از کار گذشته بود.ابتدا وی را به امجدیه برده و سپس به بهشت زهرا منتقل کرده تا در نهایت به خاک عزت بدهند. شاید در میان حاضران مراسم، حرفی که مهدی مناجاتی گفت بیشتر به چشم آمد؛ مناجاتی گفت؛ «پرویز خان بلند شو و ببین که دشمنانت نیز در حال گریه کردن هستند.» یادم نرفته داستان گلوله برفی را که به او زدند؛ او در مقابل این همه سکوت کرد، نه حرفی، نه کلامی... انگار آن زمان هنوز «متلک انداختن» اختراع نشده بود و«افشاگری» مایه افتخار نبود. سکوت دهداری ماندگارترین درسی بود که برای اخلاق می شد داد. او با سکوتش نشان داد که چگونه می توان دلبسته به عنوان ها نبود و فرهنگ «دیگی را که برای من نمی جوشد...» را شرمنده کرد. خیلی ها باید سر کلاس درس دهداری حاضر می شدند و این سکوت را یاد می گرفتند تا ادبیات فوتبال تا این حد نزول نکند؛ جای دهداری خالی است، راستی او کجاست، دقیقا کجاست؟
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران خبر]
[مشاهده در: www.irankhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها