تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849985903
ناامیدی، هدیه دولت به سینماگران حامی اش
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: منیژه حکمت، کارگردان و تهیه کننده سینما در مصاحبه با نشریه «صدا» از ناامیدی اش از دولت گفت و از شرایط فعلی سینما انتقاد کرد. به گزارش بولتن نیوز، دو سال پیش در زمان رقابت های انتخابات ریاست جمهوری بود که منیژه حکمت به همراه دخترش پگاه آهنگرانی کمپین حمایت هنرمندان از دکتر حسن روحانی را هدایت می کردند. از آنجایی که شعار دولت «تدبیر و امید» بود نه تنها منیژه حمکت فیلمساز بلکه اقشار دیگری نیز با این شعار همراه شده بودند. منیژه حکمت امروز می گوید «ناامید است»؛ اعتراف تلخی که شاید باعث و بانی پیش آمدن آن بخشی به کلیت جامعه بازگردد، اما عمده آن شرایطی است که در سینمای کشور جریان دارد. حکمت این سؤال را مطرح می کند که «چه شد که امید اکثریت سینما ناامید شده است؟» بخشی عمده از مصاحبه نشریه «صدا» با این فیلمساز حول پاسخ به این سوال می گذرد. جوایز بی ارزش سینمای جشنواره پسند اکثر رسانه هایی که به بازتاب سخنان حکمت پرداختند تنها به آن بخش از سخنان وی که در مورد نا امید شدن از دولت است اکتفا کردند اما بخشی از صحبت های این فیلمساز درباره شرایط سینما کمتر بازتاب پیدا کرد و آن بحث سینما جشنواره ای بود. اکثر فیلمسازانی که آثارشان از جشنواره های بین المللی سر در می آورد و جوایزشان را به خود اختصاص می دهند از قبول پدیده «سینمای جشنواره ای» سر باز می زنند. آنچه عمدتاً در فضای مورد علاقه آنها می گذرد، این است که گفته شود سینمای اجتماعی ایران در جهان دیده و تحسین می شود، اما هیچ وقت نمی گویند چرا فیلم هایی که شرایط ایران را سخت و سیاه نشان می دهند، بیشتر جایزه می گیرند و تقدیر می شوند. منیژه حکمت در پاسخ به سؤالی درباره نگاه سیاسی جشنواره ها و نحوه جایزه دادن آنها که تابع شرایط و جنجال های سیاسی است، ضمن قبول این پدیده می گوید: هیچ گاه دوست نداشتم اگر فیلمم در جشنواره های خارجی اکران می شود به عنوان دستاویزی از آن استفاده کنم که موضع کشور را ضعیف کنم. مثلاً به من می گفتند تندتر حرف بزن و انتقاد کن، من آنجا نمی خواستم که علیه کشورم تند حرف بزنم.» وی سپس می گوید: هیچ وقت از نقدها و مشکلات به عنوان حربه استفاده نکردم، اما متأسفانه می دیدم که عده ای پولشان را از دولت گرفته اند و در فستیوال اپوزیسیون می شوند برای اینکه یک جایزه بگیرند. این شرم آور است. آن جایزه از نظر من هیچ ارزشی ندارد. سینمای ناامید دستپخت چه کسی است؟! سینماگران ناامید بخش عده ای از سخنان حکمت را تشکیل می دهد، صحبتی که چند وقتی است از سوی دیگر سینماگران نیز تکرار می شود. سینماگرهایی که معتقدند مدیریت سینما باعث ایجاد یأس در آنها شده است. آنهایی که زمانی مدیریت جواد شمقدری مدیر احمدی نژادی سینما را برنمی تافتند و در برنامه های سینمایی دولت گذشته یا حاضر نمی شدند یا با اخم و ناراحتی موضع گیری می کردند در دولت جدید کارشان به جایی رسیده است که به گفته حکمت، می گویند: چقدر دوره شمقدری خوب بود! کارگردان فیلم زندان زنان معتقد است ساختار مدیریتی قبیله ای و عشیره ای است. ساختاری که هم اکنون در سازمان سینمایی می توان آن را مشاهده کرد و جابه جایی مدیران سازمان سینمایی و گماشتن افرادی که سابقه رفاقتشان با رئیس سازمان بیشتر از سابقه مدیریت فرهنگی و هنرشان است کار را به جایی می رساند که «اقلیت ویژه خوار» به وجود آید. حکمت می گوید در این شرایط هنرمند یا باید با بودجه دولتی فیلم بسازد و وارد ساختار قدرت شود و یا اینکه برای گذران دخل و خرج خود فیلم تولید کند. اقدامی که باعث شده هم اکنون سینما ایران دارای فیلم های تولید شده با بودجه های کلان باشد که در هنگام اکران عمومی با شکست روبه رو می شوند یا آثار مبتذل سطح پایین با رشد قارچ گونه باعث تنزل اعتبار سینمای ایران شوند. سینماگران ناامید فعلاً چاره ای جز بیان عقاید خود در رسانه ها ندارند، گاه مانند منیژه حکمت در قالب یک گفت و گو نظرات خود را بیان می کنند و گاه دست به قلم می شوند و نامه سرگشاده می نویسند به این امید که بتوان تغییری در شرایط فعلی ایجاد کرد. به نظر می رسد ناامید شدن سینماگران از دولت را می توان با ایجاد فضای امید در سینما تا حد زیادی تعدیل کرد اما مشکل اینجاست که کسی که عامل ناامیدی بوده می تواند امید بکارد؟! منبع: جوان آنلاین
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها