واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: دنیا تیره و تار شد و شهر سیاه پوش ؛ میدانی؛ آخر آفتاب را به خاک و خون کشیده بودند … چهل روز، نه ؛ چهل شب از آن واقعه گذشت. اربعین حسینی بر همگان تسلیت باد.نکته ی اول : اعداد جمع عدد و عدد اسم و مشتق از «ع د د» است. واژه عدد در لغت غالباً به معنای شماره و رقم و گاه به معنای شمارش تعداد یا به معنای معدود (شمرده و مقدار) است. نماز و تسبیحات اربعه و نیز تسبیحات حضرت فاطمه (س) هر کدام به اعدادی خاص محدود شده اند. در خواندن برخی ادعیه و اذکار نیز عدد و روز خاصی سفارش شده است. .امام صادق(ع) فرمود: بدانید که اسماءاللّه به منزله گنجند و عدد به منزله ذراع، اگر ذراع را کمتر بگیری به گنج نمی رسید و اگر بیشتر بگیری از آن رد می شوید. عدد چهل نیز، از اعدادی است که داری تقدس و راز و رمزهای فراوان است. خمیرمایه طینت حضرت آدم، در چهل روز به اتمام رسید. سهروردی می نویسد: خداوند انسان را در چهل روز آفرید و هر روز صفتی به او اعطا کرد که هریک حجابی و مایه تعلق وی به دنیا بود تا اینکه در روز چهلم حجاب ها کامل شد. عارفان و سالکان، چله نشینی را از همین آفرینش چهل روزه حضرت آدم اقتباس کردند. حضرت آدم در مرگ هابیل چهل شب گریه کرد. حضرت آدم در فراق بهشت چهل روز گریست، کمال عقل انسانی در چهل سالگی است، همه ی پیامبران (غیر از حضرت عیسی) در چهل سالگى به مقام رسالت رسیدند، حضرت موسی(ع) چهل روز در کوه معتکف بود تا الواح هفتگانه را دریافت کرد، قوم بنی اسراییل به دلیل کفران نعمت و پرستش گوساله به سرگردانی چهل ساله محکوم شدند، تأکید بر حفظ چهل حدیث، دعا به چهل نفر در نماز شب، زمین چهل روز در مرگ مومن گریه می کند و…، گویای عظمت عدد مذکور است. حافظ نیز می گوید: سحرگه ره روی در سرزمینی/ همی گفت این معما با قرینی که ای صوفی شراب آنگه شود صاف/ که در شیشه برآرد اربعینی خاندان رسول الله(ص) نیز در اربعین شهادت امام حسین (ع)، به کربلا آمدند و امام سجاد (ع) سر مبارک امام حسین (ع) را از شام آورد و در کربلا به بدن امام حسین (ع) ملحق کرد. سید مهدى بحرالعلوم در مورد جایگاه عدد چهل می فرماید :«خود به عیان دیده ام و به بیان دانسته ام که این مرحله شریفه، از مراحل عدد را خاصیتى خاص و تأثیرى مخصوص است، در ظهور استعداد و تتمیم ملکات، در طى منازل و قطع مراحل؛ به هر حال مثال های فراوانی را می توان در اهمیت عدد چهل در آیات و روایات یافت ولی در نهایت همانند بسیاری موارد که برای انسان نامکشوف است سّر عدد چهل نیز برای ما نامشخص است. مولوی می گوید: بر لبش قفل است و در دل رازها/ لب خموش و دل پر از آوازها عارفان که جام حق نوشیده اند/ رازها دانسته و پوشیده اند هر که را اسرار حق آموختند/ مهر کردند و دهانش دوختند نکته ی دوم: کلمه اربعین در لغت به معناى چهلم است و از نظر تاریخى روز بیستم ماه صفر، روز اربعین است. از دیدگاه علماى امامیه خاندان امامت و نبوت روز بیستم صفر که مصادف با اولین اربعین شهادت امام حسین (ع) بود، به کربلا آمدند و امام سجاد (ع) سر مبارک امام حسین (ع) را از شام آورد و در کربلا به بدن امام حسین (ع) ملحق کرد و در همان قبر دفن کرد. و نخستین کسى که در اربعین مزار امام را زیارت کرد جابربن عبدالله انصارى صحابى رسول خدا (ص) بود. آیه الله جوادى آملى گرامى داشت یاد متوفا پس از مرگ او در همه ملل و ادیان رسمیت دارد و بعضى با گذشت یک ماه و بسیارى نیز پس از چهل روز از متوفاى خود تجلیل مى کنند. در میان مسلمانان، به ویژه شیعیان، پس از شهادت امامان معصوم (ع) در نخستین اربعین آنان مراسم گرامى داشت انجام مى شده است، ولى شهادت امام حسین (ع) این ویژگى را دارد که روز اربعین حسینى هر ساله تا قیامت ادامه خواهد داشت و به خاطر اهمیت اربعین حسینى، زیارت اربعین وارد شده است. شکوفایى عقل در پرتو نهضت حسینى، ص. ۲۳۱ ابراهیم آیتی نیز می نویسد: «جابر بن عبدالله انصاری نیز فرموده اند: بیستم ماه صفر، درست چهل روز بعد ازشهادت امام وارد کربلا شد و سنت زیارت اربعین امام به دست او تأسیس گردید. نکته ی سوم: در این اواخر «میرزاى نورى» آمدن اسیران به کربلا را در اربعین اول بعید دانست و شاگردانش هم از او پیروى کردند. برداشت آنها این بوده است که اسیران در کوفه و شام مدت زیادى مانده اند در حالى که اسیران را در کوفه و شام نمى توانستند به مدت زیاد نگه دارند و نیز فکر کرده اند که مسافت طولانى شام و عراق را نمى توان به این زودى طى کرد. غافل از این که اولا اسیران در کوفه و شام کم مانده اند، ثانیا مسافت شام و عراق را در کمتر از ده روز هم مى توان سیرکرد. علاوه بر این عرب هاى عقیل مسافت بین شام و عراق را در مدت یک هفته طى مى کردند. این مطلب را صاحب «اعیان الشیعه» آورده است و نویسنده کتاب اعیان الشیعه، خودش اهل دمشق است و ایرانى نیست. او بهتر از میرزاى نورى راه هاى شام به عراق را مى شناسد. ایرانى ها راه هاى صحراى کبیر میان شام و عراق را خوب نمى شناختند. نکته ی چهارم: چرا فقط براى امام حسین(ع) روز اربعین تعیین شده است؟ ۱ فداکارى هاى امام حسین (ع) دین را زنده کرد .گرامی داشت روز عاشورا و اربعین، در حقیقت زنده نگه داشتن دین اسلام و مبارزه با دشمنان دین است. ۲- از پنج تن فقط امام حسین(ع)مانده بود، شهادت امام به منزله شهادت جمیع پنج تن بود.علاوه بر این مصیبت امام حسین (ع) از همه مصیبت ها بزرگ تر و سخت تر بود. ۳- در روز اربعین شهادت امام حسین(ع) اسیران داغدیده به کربلا رسیدند و همه مصائب روز عاشورا در آن روز تجدید شد و آن روز روز سختى براى خاندان پیامبر شد. ۴- دشمنان اسلام با به شهادت رساندن امام حسین (ع) قصد نابود کردن دین اسلام را داشتند. دشمنان امام حسین (ع) تلاش کردند تا حادثه کربلا به کلى فراموش شود و حتى گاهى کسانى را که براى زیارت امام حسین (ع) مى آمدند مى گرفتند، شکنجه مى کردند و مى کشتند و در زمان متوکل عباسى همه قبرهاى کربلا را شخم زدند، مزرعه کردند و مردم را از آمدن براى زیارت قبر امام حسین (ع) منع کردند. شیعیان هم براى مقابله با این ها از هر مناسبتى استفاده مى کردند. یکى از این مناسبت ها حادثه روز اربعین است. ۵- از حضرت امام حسن عسکرى (ع) روایت شده است که علامت مؤمن پنج چیز است: پنجاه و یک رکعت نماز فریضه و نافله در شبانه روز، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، پیشانى بر خاک نهادن در سجده و بسم الله را بلند گفتن. نکته ی پنجم: سند زیارت عاشورا: امام باقر (ع) این زیارت را به شخصى به نام «علقمه بن محمد حضرمى» آموخت و او نیز به «صالح بن عقبه» و «سیف بن عمیره» آن را یاد داد. ابن قولویه قمى نیز در کتاب «کامل الزیارات» مى نویسد: «صالح بن عقبه» و «سیف بن عمیره» نقل کرده اند که «علقمه بن محمد حضرمى» خدمت امام باقر (ع) رسید و از ایشان خواست به وى زیارتى بیاموزد که دو کار بُرد داشته باشد بدین معنا که: هم بتواند آن را در روز عاشورا هنگام تشرف به حرم امام حسین (ع) بخواند و هم اگر توفیق زیارت قبر امام را نداشت بتواند بوسیله آن، امام را از راه دور و یا از خانه خود زیارت کرده باشد. آن گاه امام زیارت عاشورا را به وى آموخت. نویسنده: سیدمحمدصادق محمدی وفایی
سه شنبه ، ۳آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 29]