تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815548008
چه کسانی قبل از وزیر ارشاد به فکر تأسیس جایزه ادبی بین المللی افتادند؟ + فهرست جوایز ادبی دنیا
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: جوایز ادبی معتبر دنیا معمولاً از سوی یک بنیاد، روزنامه پرتیراژ یا نهاد شهروندی اعطا می شود، اما در کشور ما که هم بنیادها و کانون های ادبی، هم روزنامه ها، در مسائل ابتدایی خود ماندگار شده اند، دولت باید با سرمایه گذاری روی یک جایزه ادبی بین المللی، بخش خصوصی و شهروندی را هم به دنبال خود بکشاند.گروه فرهنگی مشرق ـ اندیشه بین المللی شدن جوایز ادبی داخلی، صرف نظر از جایزه جهانی کتاب سال جمهوری اسلامی، به ایده ها و پیشنهادهای شخصی تنی چند از نویسندگان و مسئولان فرهنگی در سال های اخیر برمی گردد. این در حالی است که هیچ یک از جوایز ادبیات ادبیات داستانی کشورمان به جز جایزه جلال آل احمد، تقریباً همه آن ها شاخصه های بین المللی شدن را ندارند و طوری طراحی شده اند که فقط نویسندگان ایرانی می توانند در آن ها به رقابت برخیزند. حتی اگر بخواهیم با اغماض به این موضوع نگاه کنیم، باید بگوییم که فونداسیون این جوایز به گونه ای بنا شده که بین المللی شدن در آن ها پیش بینی نشده است. بنابراین، جایزه بین المللی یا جایزه جهانی حوزه ادبیات، یک امر تأسیسی است که فعلاً کسی دغدغه آن را ندارد. چند سال پیش، اما محمد میرکیانی، نویسنده کودکان و نوجوانان در یادداشتی، پیشنهاد تأسیس یک جایزه معتبر بین المللی از سوی نویسندگان آزادیخواه را ارائه کرد. این نویسنده با بیان اینکه به اعتقاد او «جایزه ادبی نوبل، در حال از دست دادن تدریجی اعتبار فرهنگی خود است و سند و گواه این ادعا، نویسندگان و شاعرانی هستند که همه ساله از سوی بنیاد نوبل تشویق می شوند» به ضرورت به وجود آمدن یک توافق جهانی اشاره و پیش بینی کرد که «اگر چنین توافقی حاصل شود، گردانندگان و دست اندرکاران نوبل دست از یکه تازی بر خواهند داشت. چون واقعیت این است که هرچه می گذرد، اعطای جایزه به کسانی که فرهنگ سلطه را پذیرفته و آن را رواج می دهند، آشکارتر می شود». این پیشنهاد، بازخوردهای فراوانی در رسانه های داخلی و خارجی داشت، اما آنچه در این میان، کمی رنگ و بوی اجرا و عملیات به خود گرفت، سخنان محسن پرویز، عضو هیئت مدیره انجمن قلم ایران بود که در دومین سالگرد درگذشت دکتر طاهره صفارزاده از کوتاهی نهادهای فرهنگی در راه اندازی جایزه ای به نام این بانوی بزرگ گفت و برگزاری آن را یکی از راه های ماندگاری نام صفارزاده دانست. پرویز که سابقه تصدی معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در زمان وزارت محمدحسین صفار هرندی را هم در کارنامه مسئولیت های متعددش داشت، این طرح را به انجمن قلم برد، اما به دلیل هزینه های برگزاری یک جشنواره جهانی با مختصات پیش بینی شده و دعوت از تمام نویسندگان آزادیخواه دنیا، این ایده مسکوت ماند و جایزه ای به همین نام، سال ها بعد از سوی مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی پا گرفت. این جایزه البته، نه جهانی بود و نه قرار بود به رویارویی با جایزه نوبل ادبیات بپردازد؛ یک جایزه داخلی با گرایش علمی ـ ادبی که در سه سال برگزاری اش، چند بانوی برگزیده فرهنگ، چند شاعر تقدیری، چند پایان نامه برگزیده و چند پایان نامه تقدیری دیده می شود. محور رقابت و مقایسه های این جایزه نیز خدمات و آثار زنده یاد دکتر طاهره صفارزاده است که شرکت در آن را حتی از یک جایزه معمول ادبی، سخت تر و محدودتر می کند. چرا باید جایزه بین المللی راه بیندازیم؟ جمهوری اسلامی ایران با تأثیرات گسترده منطقه ای و جهانی، باید از تمام ابزارهای فرهنگی خود برای افزایش دامنه اثرگذاری استفاده کند. در حالی که جشنواره بین المللی فیلم فجر، جشنواره بین المللی فیلم کودکان و نوجوانان و جشنواره بین المللی فیلم مقاومت، به ترتیب ادوار سی و چهارم، بیست و نهم و سیزدهم خود را پشت سر می گذارند و هر کدامشان توانسته اند، فیلمسازان زیادی را به رقابت با کارگردانان کشورهای گوناگون از جمله دست اندرکاران سینمای ایران دعوت کنند، اما در حوزه ادبیات، پس از گذشت 37 سال از پیروزی انقلاب اسلامی، این اتفاق نیفتاده است. در مقابل، جایزه های جهانی و بین المللی ادبیات در سال های اخیر به گونه ای دست به انتخاب زده اند که مطابق میل نظام سلطه بوده اند. بررسی کارنامه و مواضع برندگان شاخص ترین و برجسته ترین جایزه جهانی ادبیات، یعنی نوبل نشان می دهد که نه تنها نویسندگان ایرانی هیچ شانسی در آن نخواهند داشت، بلکه تا ساختار مقایسه و سازمان اعطای جایزه در دست قدرت های غربی است، داستان نویسان آزادیخواه جهان هم از آن نصیبی نخواهند برد. سایر جوایز ادبی دنیا نیز زیر سایه سنگین سیاست داده می شود که درباره جایزه ادبی نوبل، می شود این قضیه را به خوبی مشاهده کرد. چون مبلغ این جایزه، ارزش بالایی دارد، وقتی به کسی آن را اعطا می کنند که همسو با سیاست های غرب است، یعنی هم سایر نویسندگان را تشویق می کنند که به سمت این هماهنگی بروند و هم برای نویسنده دریافت کننده جایزه یک استقلال مالی فراهم می کنند. آن ها با این کار، کانونی برای تبلیغ و ترویج سیاست های غرب تأسیس می کنند. بنابراین، نمی توان نویسنده ای را پیدا کرد که از منتقدان سیاست های غربی باشد، اما نوبل به او جایزه داده باشد. البته بعضی از دریافت کنندگان جایزه، نویسندگان بسیار توانمندی بوده اند و نمی شود توانایی های ادبی آنها را نفی کرد، اما نویسندگان توانمند بسیاری داریم که نوبل نمی گیرند. این در حالی است که حتی بعضی گیرندگان نوبل، جایگاه ادبی ویژه ای هم در دنیا نداشته اند و فقط به خاطر هم راستا بودن با اهداف و سیاست های غرب جایزه گرفته اند. پس جایزه معتبر، مستقل و بزرگی در سطح جهان وجود ندارد که به افراد آزاداندیش دنیا جایزه بدهد. نظامی که داعیه دار استقلال و آزادیخواهی در جهان است و انقلاب آن به بیداری اسلامی در منطقه ای به وسعت آسیا و آفریقا منتهی شده است، باید با حرکت های فرهنگی بیرونی، این اثربخشی را کامل و ماندگار کند. محمد میرکیانی، محسن پرویز و علی جنتی (وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی) الزامات بین المللی شدن برای این که بتوانیم جوایز ادبی جهانی یا لااقل بین المللی داشته باشیم که نویسندگان غیرایرانی هم امکان شرکت در آن را بیابند، اول باید مقدماتی را فراهم کنیم که فعلاً زمینه آن فراهم نیست. این الزامات را شاید بشود این گونه فهرست کرد: 1. تولید ادبی فاخر: ادبیات ما از تقلیدها و کپی برداری ها بیش از هر چیز دیگری رنج می برد. البته این یادداشت مختصر در جایگاهی نیست که بخواهد به نقد آثار ادبی به ویژه داستان ها و رمان های ایرانی بپردازد، اما ضعف سوژه، شتابزدگی و ناپختگی موجب شده تا بازار کارهای مقلدانه با الگوی داستان های غربی گرم شود. داستان هایی مانند «کوه مرا صدا زد» محمدرضا بایرامی که دو جایزه اروپایی در آلبوم افتخاراتش ثبت شده، یک اثر کاملاً بومی و متعلق به جغرافیای روستایی، سنت های اسلامی و سبک زندگی ایرانی است. این تولیدات خوب و قابل اعتنا هستند که می توانند ما را در سطح مخاطبان بین الملل معرفی کنند و سپس ادبیات ما با تکیه بر آن ها بتواند دیگر نویسندگان را به رقابت دعوت کند. 2. ارتباطات بین المللی نهادهای اهل قلم: ما دو انجمن و تشکل در کشور داریم که جمع اعضای آن ها به کم تر از 600 تن می رسد. انجمن قلم ایران، نویسندگان حوزه بزرگسال را بیش تر زیر چتر خود گرفته و انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، همان طور که از نامش پیداست، با پدیدآورندگان این حوزه سروکار دارد. جدا از جهت گیری های سیاسی و فکری هر یک از این دو انجمن، ارتباط آن ها با جهان خارج در حد سفرهای پراکنده ای است که بعضاً با هزینه شخصی خود اعضاء انجام می شود. این دو انجمن، بیش از آن که به ارتباطات بین المللی فکر کنند، در بهترین حالت ممکن، درگیر مسائل صنفی و در بدترین شکل آن، تأمین مخارج مختصری هستند که در صورت محقق نشدن آن ها، نمی توانند روی پای خود بایستند و مجبورند دفاتر خود را به حالت نیمه تعطیل درآورند. 3. حمایت دولت: جوایز ادبی معتبر دنیا معمولاً از سوی یک بنیاد، روزنامه پرتیراژ، فرهنگستان یا نهاد غیردولتی و شهروندی اعطا می شود، اما در کشور ما که هم بنیادها و کانون های ادبی، هم روزنامه ها و هم نهادهای فرهنگی غیردولتی، در مسائل ابتدایی خود ماندگار شده اند و پول کافی برای اداره خود را ندارند، دولت باید با سرمایه گذاری روی یک جایزه ادبی بین المللی، بخش خصوصی و شهروندی را هم به دنبال خود بکشاند. این همان چیزی است که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی روز شنبه، سی ام آبان در آیین پایانی اعطای جایزه جلال آل احمد از دست اندرکاران این جایزه خواست؛ بین المللی شدن جایزه جلال. این درخواست و مطالبه علی جنتی، صرفاً نباید یک تقاضای زبانی باشد و به تحرک بیش تر بخش فرهنگی دولت، لااقل در حوزه شبه قاره و کشورهای فارسی زبان نیاز دارد. سرمایه گذاری روی جایزه ای که می تواند با محوریت داستان، نویسندگان کشورهای منطقه را گرد هم جمع کند، قطعا هم نیاز به بنیه مالی و اقتصادی قوی دارد و هم رایزنی های گسترده فرهنگی. نگاهی به جوایز معتبر ادبی دنیا جایزه نوبل ادبیات: جایزه ادبی «نوبل» یکی از پنج جایزه نوبل است که هرسال به کارنامه کاری یک نویسنده که به گفته آلفرد نوبل «برجسته ترین اثر با گرایش آرمانخواهانه» را نوشته باشد، تعلق می گیرد. این جایزه از سال ۱۸۹۵ در حال برگزاری است و به کتاب های انگلیسی یا ترجمه شده به زبان انگلیسی داده می شود. برنده جایزه نوبل که توسط آکادمی سوئد تعیین شده و در اوایل اکتبر هرسال معرفی می شود، یک مدال طلا، دیپلم افتخار و یک جایزه نقدی دریافت می کند که میزان جایزه نقدی به درآمد بنیاد نوبل در آن سال بستگی دارد. جایزه نوبل ادبیات که می توان آن را معتبرترین جایزه ادبی دنیا معرفی کرد، از ارزش مالی بسیاری بالایی برخوردار است. جایزه ادبی پن فاکنر: جایزه ادبی «پن فاکنر» از سوی بنیاد فاکنر که به نام ویلیام فاکنر، نویسنده نوبلیست، نامگذاری شده است به کار بهترین نویسنده سال که تبعه آمریکاست، اهداء می شود. این جایزه برای اولین بار در سال ۱۹۸۱ اعطا شده و بخشی از جوایز بنیاد پن محسوب می شود که جایزه 15 هزار دلاری را نصیب برنده خود می کند. جایزه ادبی بوکرمن: جایزه ادبی «بوکرمن» که بیشتر به بوکر بین المللی شهرت دارد به آثار داستانی تعلق می گیرد که با نام کوتاه «بوکر» شناخته می شود. این جایزه هر سال به بهترین رمان انگلیسی زبان که از سوی شهروندان انگلیسی زبان یا همسو با بریتانیا و جمهوری ایرلند نوشته شده باشد، اعطا می شود. این جایزه تأثیر بسیار زیادی بر فروش و ترجمه کتاب در سطح جهان دارد و جایزه ای ۵۰ هزار پوندی برای برنده آن به همراه می آورد. جایزه بین المللی ایمپک دوبلین: این جایزه درسال ۱۹۹۴ میلادی توسط کتابخانه ملی دوبلین طراحی و بکمک شهرداری و شورای شهر دوبلین برگزار شده است. این جایزه که در ایرلند برگزا می شود، به بهترین اثر یک نویسنده تعلق می گیرد. جایزه ادبی دوبلین از نظر مبلغ یکی از گرانترین جوایز ادبی دنیا محسوب می شود. جایزه کتاب کاستا: جایزه «کاستا» یکی از معتبرترین و مشهورترین جایزه های ادبی در انگلستان است که کتاب ها و نویسندگان مطرح در انگلستان و ایرلند بر اساس این جایزه شناخته می شوند. جایزه کتاب «کاستا» از سال ۱۹۷۱ کار خود را به عنوان جایزه ادبی «وایت برد» آغاز کرده و سپس در سال ۲۰۰۶ به جایزه کتاب «کاستا» تغییر نام داده است. جایزه برگزیدگان هر بخش، ۵۰۰۰ پوند است و یک کتاب از این میان به عنوان کتاب برتر معرفی می شود که ۳۰ هزار پوند به عنوان جایزه دریافت می کند. جایزه ملی کتاب آمریکا: جایزه ملی کتاب آمریکا از جانب اتحادیه ناشران کتاب آمریکا هر سال نوامبر جایزه ۱۰ هزار دلاری و نشان برنز خود را به برگزیدگانی از چهار بخش ادبیات داستانی، ادبیات غیرداستانی، شعر و نویسندگان جوان اعطا می کند. این جایزه از سال ۱۹۳۶ پایه گذاری شده و هدفش تجلیل از بهترین آثار ادبی آمریکا برای گسترش مخاطبان آن ها به منظور ارتقا دادن ارزش نوشتن خوب در آمریکاست. جایزه ادبی فمینا: جایزه ادبی «فمینا» که جایزه ادبی فرانسوی است در سال ۱۹۰۴ از سوی ۲۲ نویسنده مجله «زندگی زیبا» که بعد «فمینا» نام گرفت، بنیان نهاده شد. داوران این جایزه زن هستند، اما لزوما برگزیدگان آن از زنان نیستند. جایزه ادگار آلن پو: این جایزه که مهم ترین جایزه ادبیات جنایی جهان محسوب می شود، توسط انجمن نویسندگان رازگون آمریکا ( Mystery Writers of America ) هر ساله برای بزرگداشت نام این نویسنده آمریکایی به جنایی نویسان برگزیده آمریکایی در بخش های ادبیات داستانی، غیرداستانی و فیلمنامه تلویزیونی اعطا می شود. جایزه سروانتس: جایزه میگل دو سروانتس جایزه ای است در حوزه ادبیات اسپانیایی که هر ساله توسط وزارت فرهنگ اسپانیا به نویسندگان برگزیده اعطا می شود. این جایزه را به یاد میگل سروانتس (خالق «دن کیشوت») نام نهاده اند و ارزش مالی آن 90 هزار یورو است که به نویسندگان اسپانیایی و آمریکای لاتین اعطا می شود. این جایزه که از جمله معتبرترین جوایز ادبی دنیاست، در سال ۱۹۷۶ بنیاد گذاشته شد و هر سال در سالگرد درگذشت «میگل دو سروانتس»؛ نویسنده مشهور قرن هفدهم برگزار می شود. جایزه کتاب اول گاردین: جایزه «کتاب اول گاردین» هر سال آثار کتاب اولی های انگلیسی زبان یا آثار نویسندگان نوقلم دیگر زبان ها را که به انگلیسی ترجمه شده باشند، بررسی می کند. هدف این جایزه که کتاب هایی را در همه ژانر ها در نظر دارد، معرفی استعداد های تازه در ادبیات است. این جایزه از سوی گروهی از نویسندگان و خوانندگان کتاب ها بررسی می شود و برنده جایزه کتاب اول گاردین، ۱۰ هزار دلار به همراه تبلیغ کتابش در روزنامه گاردین دریافت می کند. جایزه ادبی گنکور: جایزه ادبی «گنکور» جایزه ای است که بر اساس وصیت ادموند دو گنکور نویسنده و منتقد فرانسوی در سال ۱۸۹۶ بنا شده است. این جایزه هر سال به بهترین کتاب داستانی فرانسوی که همان سال منتشر شده باشد، داده می شود. جایزه گنکور مبلغ ناچیزی را به برگزیده خود اهدا می کند، اما علاوه بر شهرت نویسنده، این جایزه بر فروش آثار نیز مؤثر است. جایزه ادبی اورنج: «اورنج» که در واقع جایزه ادبیات داستانی زنان است، یکی از جایزه های مطرح انگلیسی است که به نویسندگانی از هر ملیت اعطا می شود که رمانشان را به انگلیسی نوشته و آن را در انگلیس منتشر کرده باشند. کمپانی اورنج برگزارکننده این جایزه ۳۰ هزار پوندی است. جایزه کتاب شیخ زاید: این جایزه که یکی از معروف ترین جوایز ادبی جهان عرب محسوب می شود، هر ساله در 9 بخش مختلف برگزار می شود و در مجموع مبلغ 7 میلیون درهم، معادل 212 هزار دلار برای به هر نویسنده اعطا می شود. از آنجا که پیوند ادبیات عرب با زبان اسپانیایی زیاد است، اهداکنندگان جوایز شیخ زاید تصمیم گرفتند تا از این پس بهترین کتاب اسپانیایی زبانی را که درباره فرهنگ عربی نوشته نیز انتخاب و از آن با اهدای جایزه تجلیل کنند.
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها