محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830415454
پرویز دهداری، مردی که نمُرد
واضح آرشیو وب فارسی:هدانا: آبادان - سوم آذر سال ۱۳۷۱ سالروز وفات مردی آبادانی است که چند دهه قبل از کی روش پرتغالی سرمربی فعلی تیم ملی، ریشه بازیکن سالاری در فوتبال ملی را از بیخ و بن زد.خبرگزاری مهر - گروه استان ها: برخی شخصیت ها را نمی شود انکار کرد، هر چقدر که بنویسی و هر اندازه تلاش داشته باشی تا ترور مقام کنی، باز هم می بینی هر کجا که نامی از آنها شنیده می شود؛ کلاه ها به نشانه احترام از سر برداشته شده و آنهایی که هنوز هم سعی می کنند و تقلا؛ عده ای هستند که حالا شاید تعدادشان به رقم ۱۴ معروف هم نزدیک نشود؛ گذر زمان است دیگر، زمانی که مرورش، واقعیت ها را مبرهن و هویدا می کند. در یکی از صبح های پاییزی که هوایش درگیر دعوای بارش با نباریدن باران بود برای آنکه قضاوت فردی در تنظیم گزارشم خلط نشود به ایستگاه مترو «شهید حقانی» رسیده و پای به باغ موزه دفاع مقدس می گذارم. محمود دهداریان را آنجا ملاقات می کنم؛ محمود، برادرزاده پرویز دهداری است که خود او هم روزگاری بازیکن تیم های فوتبال سپه، جم و صنعت نفت آبادان بوده و امروز معاون آموزشی روایتگران جنگ در این موزه است. می بایست استنادم در کنار داشته های بصری و کلامی که از پیش داشتم به صحبت های مردی باشد که روزگاری سرش را با غرور بلند کرده و پرویز را «عمو» صدا زده است. به هر تقدیر با توجه به زاویه های اخلاقی پرویز دهداری، پردازش به زندگی وی با ایراد عقیده شخصی به دور از انصاف بود. از پل خان تا آبادان در سال های نزدیک به ابتدای سده ۱۳ شمسی از «پل خان»، بین مرودشت و شیراز که عبور می کردی در روستاهایی مثل گلدشت و اوزون دره می توانستی «لطف علی» خان دهداریان را ببینی؛ اما دیری نگذشت که با شکل گیری قصه نفت در آبادان، دیگر پیرمرد در مرودشت تنها برای حفظ مراوده های خانوادگی دیده شد، دست «بی بی کوچک» را گرفت و بعد از طی سفری طولانی سر از دیار پالایش هیدروکربن درآورد تا بی بی آنجا با طعم نفت و صنعتی نو، والده تمام فرزندانش شود. علی، دیدار، حمزه، ایرج و نرگس همانجا؛ در آبادان سجل شان را دریافت می کنند اما قصه پرویز و تولدش برگشتی داشت به مرودشت. چند سالی از ساکن شدن خانواده دهداریان در آبادان می گذشت که لطف علی و بی بی کوچک دست بچه های قد و نیم قد را گرفته تا سری به فامیل در مرودشت بزنند و البته بعد دوباره پی گیر ادامه زندگی در خوزستان شوند. در دوازدهمین روز از بهار سال ۱۳۱۱ بود که قابله ای در مرودشت، بی بی کوچک را برای چندمین بار فارغ کرده تا این بار «پرویز» نام فرزند جدید این خانواده شود؛ راستی ای کاش سن آن قابله قد می داد تا بماند و ببیند چه لذتی دارد اسطوره را به دنیا آوردن. مقدار روزهایی که پرویز از بدو تولد در مرودشت سپری می کند به ۶۰ نمی رسد که او هم شبیه بقیه برادرها و تنها خواهرش، «آبادانی» می شود. محله بهمشنیر (کوی کارگر) همانجایی می شود که پرویز بزرگ شدن شخصیت و سن را توامان در آن تجربه می کند. پرویز و فوتبال فوتبال برای پرویز از روزی آغاز شد که با دوستانی مثل صفریان، فتحی، سالیا، برمکی، علمداری، عابدیان، شاعری، جاسمیان و محرابیان در مدرسه ابن سینای آبادان تیمی بنام رویین تن را تشکیل داده که این مجموعه بعدها پایه و اساس به وجود آمدن شاهین آبادان می شود و سپس تیم شاهین را با مدیرعاملی فردی بنام مشکین و به همراه مجید فخروییان در آبادان جمع کرد؛ شاهینی که به حب و به عرق آن در خانواده دهداری دو پسر- فرزندان پرویز و حمزه- به این نام در شناسنامه شناخته شدند؛ همان سال هایی که بسیاری از هم سن و سالانش نیز احترام به پرویز را شبیه حفظ حرمت مردی موسپید واجب می دانستند. علی پورجانکی، مدافع سال های دور تیم فوتبال جم آبادان با ذکر خاطره ای در همین خصوص گفت: اختلاف سنی زیادی با پرویز خان نداشتیم اما هر زمان که به محله ما می آمد به احترام وی یک صندلی را کنارمان می گذاشتیم تا وی بر روی آن بنشیند. سمبوسه و قلیه ماهی! آن سال ها مجموعه های شاهین در سراسر کشور با یکدیگر مراوده پرشمار بازیکن داشتند. پرویز محصل بود که تیم شاهین تهران برای یک بازی دوستانه با شاهین آبادان به خوزستان آمد تا اکرامی و برومند (مدیران وقت شاهین تهران) از بازی پرویز، خوششان بیاید و بعد از اجازه گرفتن از دیدار (برادر بزرگ تر پرویز که به روایتی پدر بودن وی را نیز بعد از فوت ابوی در همان سال های نخست مهاجرت به آبادان، برعهده داشت) وی را به تهران بردند تا بعدها با استخدامش در شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی، به شکل کامل پایتخت نشین شود. دوست داشت به شهرش برگردد ولی به علت بیماری این امکان هیچ وقت برایش میسر نشد. هرچند که همگان از عشق همیشگی دهداری به آبادان با خبر بودند. عاطفی بودنش را بسیاری به یاد دارند و چطور می شود وی را به تفکر دیکتاتورمابانه و ماکیاولیستی محکوم کرد وقتی که تعریف می کنند «خانواده را بیش از اندازه دوست داشت و همیشه با شنیدن نوای دشتی اشک می ریخت». زمانی بیشتر بر آبادانی بودنش صحه می گذاریم که می فهمیم؛ غذاهای مورد علاقه اش هم غذاهایی بودند که برایش ایجاد خاطره می کردند؛ سمبوسه و قلیه ماهی! شاهین؛ همه جا در نیمه ابتدایی دهه ۴۰ ناهید سید احمدیان که شاگردان پرویز دهداری او را همانند مادر خود دوست داشتند وارد زندگی اسطوره می شود تا شاهین (به حرمت تیمی که مکتب بود) در سال ۴۲ و شیدا در سال ۴۶ برای ناهید خانم و پرویز خان یادگار می شوند. شاهین؛ مهندس الکترونیک است و در آلمان زندگی می کند، شیدا هم در تهران ساکن بوده، ازدواج کرده و خانه دار است. یادش بخیر ناهید خانم که در تصادف با روز تولد پرویزش در سال های ابتدایی دهه ۸۰ دارفانی را وداع گفته تا در کنار یار ماندنی اش و در مزاری دو طبقه در بهشت زهرا تهران دفن شود. جالب اینجاست پاتوق همیشگی پرویز دهداری در آن سال ها و در ساعت های فراغت، عمده فروشی پوشاک بچه محمود دانایی، یار غارش در کوچه برلن بود که از قضا این کاسبی هم «شاهین» نام داشت. دیدار و زندگی دوباره یک اتفاق اما مسیر زندگی او را تا آخرین روز بودنش تغییر می دهد، اتفاقی که شبیه بسیاری از رویدادهای زندگی اش ریشه در فوتبال داشت. مسعود دهداریان، برادرزاده پرویز و مدافع اسبق تیم فوتبال صنعت نفت آبادان با اشاره به عمل کلیه عمویش گفت: سال ۵۳ بود که در مسابقه ای در عراق بازیکن حریف ضربه بدی به وی وارد کرده و پرویز از ناحیه کلیه مصدوم شد هر چند در همان مسابقه حمیدخان برمکی از خجالت آن بازیکن عراقی درآمد. بعد از این اتفاق پرویز مرتباً سرما می خورد تا همین سرما خودگی های مکرر باعث شود چهارماه در بیمارستان شرکت نفت بستری بماند. وی ادامه داد: دکترها گفتند کلیه اش پس زده و دیالیز باعث مرگ تدریجی دهداری می شود. وزیر نفت آن سال ها فقط حرف می زد تا اینکه رئیس وقت فدراسیون فوتبال به بیمارستان آمد و خواستار ملاقات با وی شد. پرویزخان که در آن روزها حال جسمانی خوبی نداشت، گفت: «به آتابای بگوئید فرقی نمی کند اگر دوست دارد داخل اتاق بیاید اگر هم می خواهد برود.» کامبیز آتابای رئیس وقت فدراسیون فوتبال ایران هم گفت: «تا ۴۸ ساعت دیگر دهداری را برای معالجه به انگلستان می فرستم.» دهداریان افزود: پدرم به لحاظ جسمانی پرتر از پرویز بود. با رژیم غذایی خود را به شرایط عمل و پیوند کلیه نزدیک کرد. این کلیه ۱۹ سال و سه ماه به پرویز حیات داد تا سوم آذر ماه سال ۷۱. محمود دهداری، برادر کوچک مسعود نیز با ذکر خاطره ای از روز پیوند کلیه عمویش عنوان کرد: صبح زود به محض رسیدن به مدرسه ام در آبادان، متوجه تغییر رفتار و محبت غیرطبیعی سایر دانش آموزان و معلم هایم شدم. وی در همین خصوص افزود: بعد از گذشت چند دقیقه از کلاس، ناظم مدرسه مرا خواست و ضمن تسلیت گفت که رادیو اعلام کرده؛ پرویز خان در انگلیس و در حین عمل جراحی از دنیا رفته است. مدافع دهه ۵۰ تیم فوتبال جم آبادان ادامه داد: سریع خودم را به منزل رساندم و آنجا محشری برپا بود، از طریق یکی از بستگان تماس مستقیمی با بیمارستان محل درمان عمو حاصل شد و این خبر کذب از آب درآمد. دهداری تصریح کرد: آن سال ها تیم گارد در اختیار پرویز دهداری بود و آن روز این تیم با تاج مسابقه داشت، شایعه شده بود که رادیو برای کاستن روحیه بازیکنان گارد برای این مسابقه، خبر دروغ مذکور را منتشر کرده بود. آماتورهای پاک حرکات رنسانس گونه نخستین سرمربی تاریخ تیم فوتبال پرسپولیس تهران در ظرف زمان محبوس نبوده و هر کجا که چند جوان، ساده، تاکتیک پذیر، منظم و اخلاق مدار دور یکدیگر جمع می شدند، نام بزرگی که بر آنها نظارت داشت؛ پرویز دهداری بود. تیم گارد تهران را آن روزها تیم «آماتورهای پاک» یاد می کردند، تیمی که در سال های اوج گیری خرید و فروش بازیکن، فوتبالیست هایی متعهد و وفاداری داشت. مجموعه ای که ساواک در نامه ای از حضور بازیکنان آن در یکی از کاخ های پادشاهی جلوگیری می کند و در نهایت حکم انحلال آن را می دهد و دهداری «هما» را برای ادامه فعالیت بر می گزیند. دهداری سیاسی بود!؟ با وجود حرف ها و شایعه ها، عضو هیچ ارگان و حزبی نبود. از فعالیت های این چنینی دوری می جست. حاج احمد خمینی فرزند امام خمینی (ره) در فوتبال و در تیم شاهین قم در کنار دهداری فعالیت می کرد. رابطه بسیار صمیمی و عمیقی میان وی و پرویز خان وجود داشت. دهداری بیش از آنکه خود را وقف سیاست کند به اخلاق توجه می کرد. او همان شخصیتی بود که بعد از کسب عنوان سومی آسیا، رنوی اهدایی و منزل داده شده را به کسانی بخشید که به خانه و اتومبیل نیاز داشتند. بازگشت دوباره به آبادان بعد از دوری چندساله از آبادان، وزارت نفت، دهداری را مدیر تمام تیم های فوتبالی صنعت نفت می کند و اینجا و آبادان هم از جوان گرایی پرویزخان دور نمی شود. محمود دهداری، عزیز دسترس، شهریار قاسمپور، علی فیروزی، علی بشاگردی و برخی نام های جوان دیگر صنعت نفتی می شوند در لیگ تخت جمشیدی که نیمه تمام ماند. آن چند نفر! در سال ۶۵، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران شده و به همراه این مجموعه عازم بازی های آسیایی سئول می شود. در این بازی ها اختلافات بازیکنان تیم و دهداری بالا گرفت و در نهایت پس از حذف تیم ایران، ۱۴ بازیکن ملی پوش با امضای نامه ای اعلام کردند که تا دهداری مربی است در تیم ایران بازی نمی کنند. البته بعد از مدتی سیروس قایقران امضای خود را پس گرفت و نامه به استعفای ۱۴ نفر معروف شد. احمد سجادی، محمد پنجعلی، اصغر حاجیلو، مرتضی فنونی زاده، شاهین بیانی، حمید درخشان، شاهرخ بیانی، ضیا عربشاهی، سیدمهدی ابطحی، ناصر محمدخانی، مرتضی یکه، فرشاد پیوس، غلامرضا فتح آبادی و عبدالعلی چنگیز؛ این فهرست ۱۴ نفره را شکل دادند. بعد از شکل گیری این اتفاق پاسخ دهداری به میانجی گران بازگشت مستعفیان اینگونه بود: «آنها در وهله نخست باید از ملت ایران عذرخواهی کنند و بعد هم به لحاظ فنی مورد تایید کادر فنی تیم ملی قرار بگیرند.» شاید سکته مبارزه با ستاره محوری و نام سالاری در فوتبال ایران، تنها در همان سال و با قدرت شخصیتی دهداری محقق شد و بعد از آن تاریخ ورزش ایران به چشم ندید که یک مربی از میناب و از دسته سوم ایران، فوتبالیست ملی بسازد و غایت پشت کردن به این غرور؛ کسب عنوان سومی آسیا شود. مردی که هیچوقت نمرد اندیشه نمی میرد و قصه عروج پرویز تنها و فقط روایت ندیدن جسم بود. برای عینیت دادن به روز فوت مردی که در این چند خط بسیاری از گفته های گفتنی اش محجور ماند از مسعود دهداری می خواهم که راوی باشد و او اینگونه تعریف می کند: ساعت ۱۱ شب در حال مسواک زدن در منزل بود که سکته می کند. فاصله دومتری دستشویی تا مبل راحتی منزل را طی کرده تا روی مبل حمله دوم به وی دست دهد. وی ادامه داد: بلافاصله با اورژانس تماس گرفته و او را به بیمارستان منتقل کرده که در مسیر بیمارستان سکته سوم به سراغ عمو آمد. صبح همان روز من به اصفهان رفتم تا به بهانه ای پدر را به تهران بیاورم. در مقابل بیمارستان دی، واقع در خیابان ولیعصر ازدحام وحشتناک بود. پدرم بالای سر پرویز رفت، حال وی را که دید از پزشکان خواست که کلیه دومش را هم به برادر هدیه کند تا مرحوم دیدار با دیالیز زندگی کند و پرویز اما سرحال شود. دکترها پیشنهاد پدرم را پذیرفتند غافل از اینکه کار از کار گذشته بود. ابتدا وی را به امجدیه برده و سپس به بهشت زهرا منتقل کرده تا در نهایت به خاک عزت بدهند. شاید در میان حاضران مراسم، حرفی که مهدی مناجاتی گفت بیشتر به چشم آمد؛ مناجاتی گفت؛ «پرویز خان بلند شو و ببین که دشمنانت نیز در حال گریه کردن هستند.» گزارش از امین جوکار
دوشنبه ، ۲آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هدانا]
[مشاهده در: www.hodana.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها