تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
انواع ریل دستگاه‌های CNC + جدول مقایسه معایب و مزایا
خرید سوسیس پرکن اصل با گارانتی
تشخیص دیسک و صفحه اصلی از تقلبی (6 راه ساده)
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
بهترین روش های چاپ جعبه محصولات + ویژگی ها و کاربردها
ده راهنمایی برای نوازندگان مبتدی یوکللی
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1806893853
خلاصه کتاب «سفر به قله ها» مرتضی سرهنگی
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. جمعه ها می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را در «مجله مهر» بخوانید.مجله مهر: گزارش نویسی یکی از شیوه هایی است که می تواند برای بیان یک حادثه به خوبی از آن استفاده کرد. این شیوه پُرطرفدار در میان اصحاب رسانه از جمله روش های خوب ثبت وقایع تاریخی نیز محسوب می شود. روشی که مرتضی سرهنگی و هدایت الله بهبودی به عنوان دو خبرنگار جنگی به خوبی از آن استفاده کرده اند. سرهنگی و بهبودی که در بسیاری از اتفاقات مهم تاریخ دفاع مقدس جز اولین شاهدان حوادث بودند، با استفاده از تکنیک گزارش نویسی و ذوق خدادادی خود به ثبت این وقایع پرداخته اند. این دو نویسنده تاکنون گزارش های زیادی را در ارتباط با وقایع دفاع مقدس نوشتند که پنج مورد از این گزارش ها را در کتابی به نام «سفر به قله ها» منتشر کرده اند. البته نگارش یکی از این داستان ها برعهده سیدیاسر هشترودی یکی دیگر از گزارش نویسان خوش ذوق دفاع مقدس است. پنج گزارش جنگی که در این کتاب آمده به استثنای یک مورد، همگی در سال های ۶۶ و ۶۷ به رشته تحریر درآمده اند و در واقع مستنداتی هستند از اتفاقاتی تلخ که با زبانی نرم و بیانی دلنشین نگاشته شده اند. شیوه های گزارش نگاری در این کتاب حکایت از پختگی قلم نویسندگان آن دارد و در بسیاری از قسمت ها به مرزهای داستان نزدیک شده و جاذبه ای دوچندان ایجاد می کند. در پنج گزارش این کتاب درباره عملیات آزادسازی حلبچه، منطقه عملیاتی بیت المقدس ۶، عملیات مرصاد، بازدید خبرنگاران داخلی و خارجی از مناطق آزاد شده و ... می خوانید. اما شاید برای معرفی این ۵ گزارش، هیچ متنی بهتر از یادداشت مقام معظم رهبری بر این کتاب نباشد. ایشان در یادداشت خود بر این کتاب نوشته اند: «گزارش اول، حرفه ای و هنرمندانه، شرح کوتاهی از اولین ساعت بمباران سیانوری حلبچه، ارایه کرده است که بسیار مغتنم است و نیز اشاره ای به وضع اسرای عراقی در پشت خط اول دارد که آن هم جالب و مهم است. گزارش کوتاه دوم از همان نویسنده است. گزارش بعدی که به زبان روزنامه ای و در سبک گزارش های مطبوعات غربی و بتقلید از آنها نوشته شده حاوی مطلبی چندان مهم نیست، بعلاوه که گسیختگی در ذهن و نارسائی در زبان هم گاه در آن هست، ولی از این جهت که تصویری ـ گرچه مبهم ـ از کردهای اتحادیه میهنی ارائه کرده، مغتنم است. گزارش چهارم درباره حمله عراق به جنوب پس از قبول قطعنامه (تیرماه ۶۷) و از آن جالب تر، شرح انهدام منافقین در غرب کشور و تپه حسن آباد است. گزارش خوبی است. تکیه بر بچه های جنوب (فقط) برایم مفهوم نشد هرچند ناگفته ماندن چیز مهمی در آن واقعه، برایم کاملاً مفهوم بوده و هست! گزارش آخر - از همان نویسنده - چیزی نیست جز قلم انداز یک نویسنده خوش ذوق که جز پاسخ به احساسات، هدفی از نوشتن ندارد...» «سفر به قله ها» را انتشاران سوره مهر با قیمت ۵هزار تومان و در قالب اثری ۱۱۲ صفحه ای روانه بازار نشر کرده است و تاکنون چهار بار تجدید چاپ شده است. با هم بخش هایی از این کتاب را می خوانیم: پرده اول: در مسیر حلبچه [هدایت الله بهبودی نویسنده این بخش از کتاب است که به توصیف مسیر حرکت خود و همکارانش به سمت شهر شیمیایی شده حلبچه می پردازد. نکته ظریف و مفید این بخش استفاده نویسنده از تکنیک جان بخشی به اشیا است که میزان خشونت صحنه های خشن جنگ و عبور از مناطق کوهستانی جنگی را کاهش می دهد.] قرار بود با هلی کوپتر تا نزدیک شهر حلبچه برویم، ولی گروه اعزامی صدا و سیما از باختران در ترجیح بلامرجع برنده اعزام هوایی شد و ما با پشت سرگذاشتن بخش اول عملیات آبی، اکنون با پای پیاده، ارتفاع روبه رو را بالا می کشیم. هرچه بیشتر بالاتر می رویم، عرقمان بیشتر سرازیر می شود. در یک آن، آرزو کردم که ای کاش دوربین سعید به بزرگی دوربین فیلمبرداری و خودکار بیک من به کلفتی میکروفن صدا و سیما بود. ولی پیاده روی دوازده ساعته بچه ها برای گرفتن این مواضع در روز اول عملیات تمام مقیاس های ذهنی مرا، که می رفت چاک دهن قلم را بکشد، به هم ریخت. بالای ارتفاع یک سه راهی است؛ منتها نه مثل سه راهی مرگ در شلمچه. دومین خودرویی که از روبه رویمان می گذرد یک آمبولانس است. با ترمز به تکان دستمان جواب مثبت می دهد. شش فرد سالم با فشارِ تمام وارد عقب آمبولانس می شویم. باز هم لهجه اصفهانی... خوب، طبیعی است. در این محور، لشکرهای نجف اشرف و امام حسین(ع) [این دو لشکر متعلق به استان اصفهان است و نویسنده در گزارش های خود در این کتاب بارها به برخورد خود با این رزمندگان این دو لشکر و خاطرات شیرینش از رزمندگان اشاره می کند.] عمل کرده اند و انصافاً چه عملی. شمال عراق به دست این بسیجی ها از وجود صدام جراحی شده است. آمبولانس یکی- دو تپه را رد می کند. در انتهای یک پیچ، صدای یکی از همراهان همه را متوجه روبروی جاده می کند. - خوراک رسید. صف طولانی اسرا، که یک سرش روبروی ما و سر دیگر آن در پشت ارتفاعی که دیده نمی شود، مثل یک مار زیتونی رنگ، در حال خزیدن است. از دور بی شباهت به صف اسرای آلمان هیتلری نیست. بلافاصله آمبولانس از وجود ما افراد غیر مجروح راحت می شود. رقمی در حدود ششصد نفر از جلوی ما رژه رفتند؛ با چهره هایی ما بین خوشحالی و ناباوری. چهره هایشان ما را به یاد خانه سالمندان می انداخت. با این حال جواب سلام ما را علیک می گفتند. روز بعد فهمیدیم که تعداد اسرای عملیات والفجر۱۰، بعد از بیت المقدس و فتح المبین سومین مقام را کسب کرده است. جمع آوری کلکسیون اسرا تا کجا ادامه خواهد داشت؟ الله اَعلَم. پای پیاده تنها وسیله ارتباطی ما با شهر حلبچه بود. در یک سرازیری باصفا، بولدوزری، مثل شیر، دهانش را به روی جاده باز کرده است. غرش بولدوزر حاکی از تعریض جاده است. با اینکه پاها را به زور دنبال خود می کشیم، ولی هنوز در جمع بین زیبایی طبیعت منطقه و خشونت جنگ دچار مشکل هستیم. گاهی به نظر می رسد عملیات در یک چنین محیطی برای رزمندگان دلچسب تر از دیگر نقاط عملیاتی بوده است. مخلوطی از بوی خاک نم دار و سبزه های با طراوت دست کمی از عطرهای اهدایی کاشان به لشکرها ندارد. در کنار صدای انفجار توپ ها که به گوش سبزه ها و گل ها را کرده، خودروها هر از چند گاه از کنار پاهای خسته مان می گذرند و خانواده های مظلوم حلبچه ای را به عقب منتقل می کنند. اتومبیل های غیرنظامی که با سرنشینان حلبچه ای به سوی ایران حرکت می کنند، در میان دیگر وسایل نقلیه کم نیستند. برای گذشتن از رودخانه چندان معطل نشدیم. صالح رضایی، اهل خمینی شهر، با ترک موتور خود به دادمان می رسد. کمی بالاتر دو کشاورز محلی عراق در سایه تراکتور استراحت می کنند و بالاتر از آن ایفاهای عراقی که هر یک توپ بزرگی را یدک می کشند. انگار دو دستی تقدیم رزمندگان ما شده اند و بالاتر... هدایت الله بهبودی پرده دوم: کوچه دخانیات، حلبچه [نویسنده در این بخش به توصیف یکی از دردناک ترین صحنه های این کتاب می پردازد که مربوط به روبرو شدن او با اجساد کودکان و زنان شیمیایی شده حلبچه است.] امتداد دیوارهای بلوکی خیابان با رسیدن به یک سه راهی به پایان می رسد. کف زمین با لایه نازکی از پودر سفید فرش شده. مثل این است که روی زمین آهک پاشیده باشند. محله بوی به خصوصی می دهد؛ بویی که آرشیو ذهن شبیهی برای آن نمی یابد. نگاهمان برای یافتن موقعیت آن محل به سمت راست متمایل می گردد. ناگهان تمامی حواسمان پشت صحنه دلخراشی زندانی می شود؛ صحنه پیکر دختری که رو به صورت روی زمین افتاده است. چشم های مبهوت جسد دخترک را می نگرد. بی اختیار فریادم بلند می شود. -سعید، سعید... مقابل دهان و دماغ او یک وجب کف جمع شده و پای چپش به طرز غیرطبیعی خم شده است. همین خمیدگی تکان محسوسی را به موازات ضربان قلب به پای دخترک می داد. حدسی مبهم خط نگاه را روی قفسه سینه می کشاند. با اینکه حواس هنوز اسیر این صحنه است، ناباورانه فریاد دوم بلند می شود. - نفس می کشد، زنده است... بچه ها رسیده اند. چشم ها با رسیدن آن ها از پشت میله های این صحنه آزاد می شود. با فاصله ده متر هیکل کوچک پسر بچه ای قدم ها را به سوی خود می خواند. باز هم فریادی از روی اضطراب. - این هم زنده است... خدایا اینجا دیگر کجاست؟ با دهانی باز خود را در مقابل یک گورستان روباز می بینیم. با اینکه موقعیت محل کاملاً معلوم است، ولی همگی خود را گم کرده ایم. یک آن به نظر می رسید که هیچ فرقی با آن ها نداریم. انگار ما هم ایستاده مرده ایم. خشکمان زده بود. اجساد کودکان، زنان و مردان، در خطوط موازی و مورب، تا انتهای کوچه ادامه می یافت. تماشای این همه مرده، برای ما که اجساد را از روی سنگ قبر زیارت کرده ایم، صحنه غیرقابل قبولی است. ای کاش فقط جگر را می خراشید، تمام و امعا بدنمان را در چنگ خود گرفتار کرده است. انجماد اعصاب که همگی را چون چرب بر سر جایمان خشک کرده بود، با صدای یک خودرو که از اول کوچه دخانیات به این سو حرکت می کرد، رفت رفته باز شد. یکی از بچه ها برای یافتن کمک به سر کوچه رفته بود و اکنون با یک ایفای غنیمتی که برای آوردن مهمات به عقب برمی گشت، کنار آن دو خواهر و برادر احتمالی ایستاده است. در حالی که در اغما کامل به سرمی برند، روی دو تشک به پشت ایفا منتقل می شوند. حواس های فراری حالا کم کم جَلد آشیانه هایشان شده اند. به خود آمده ایم، ولی پرچم سیاه عزا بر دل هایمان بالا رفته است. با اینکه اشک را به یاری دل های عزادارمان می خوانیم، ولی انگار نه انگار. با همین احوال از کنار اجساد می گذریم. تحیر در فجیع ترین نمایشگاه نمایشگاه فرصت فکر کردن به عامل این کشتار را از ما گرفته بود. تعدد معلول ها ما را از دریافت تنها علت وقوع این حادثه بزرگ دور نگه داشته بود. در اینجا درخت زندگی، با کشتار این همه انسان، آن هم در بهار حلبچه، ریشه کن شده است. در اینجا، شعار «مرگ بر زندگی»- بدون اینکه قطره ای خون از دماغ کسی بریزد- تحقق یافته است. در اینجا جای خالی زندگی، با تظاهرات مرگ، پر شده است. در اینجا تیز خلاص، با بمباران شیمیایی؛ این چنین بر پیکر صدها تن از اهالی حلبچه نشسته است. پرده سوم: خاکریز های ایمان [نویسنده در این بخش از کتاب به شرح مشاهداتش در شهر اسلام آباد بعد از عملیات مرصاد و شکست منافقین می پردازد.] به دست نسیم صبح، پتوهای سربازی را از رویمان کنار زد تا با ورود به جاده باختران – اسلام آباد تشنگی شب گذشته را بطرف کند. این جاده، برعکس تمام مسیرها، چهره دیگری داشت. بازگشت دوباره مردم اسلام آباد به شهرشان، ترافیک جاده را با چادر شب های تلنبار شده روی وانت ها، کامیون ها و تریلر تراکتورها خوش رنگ کرده بود. در پشت ترکیب این رنگ ها، آوراگی ملموس مردمی را می توان حس کرد که در یک زمان با دست صدام و امروز با دست پیشمرگانش – منافقین- آواره دشت ها و کوه ها شده اند. جاده باختران- اسلام آباد در تاریخ جنگ ما نامی فراموش نشدنی خواهد بود. این جاده که امتدادش به مرز خسروی می رسد، همیشه روی نقشه های عملیاتی دشمن با خط قرمز هاشور می خورده است که منافقین آخرین هاشورهای آن را زدند. در بین راه، تابلوی ماهیدشت نام منطقه وسیغی را به همه معرفی می کرد. در این دشت، موجود جدیدی دیده می شد که در جغرافیای تاریخی آن تازگی داشت. نام این موجود خاکریز بود که بچه های ما برای پیشروی احتمالی دشمن آن را بر ماهیدشت تحمیل کرده بودند. در ایران گردنه های معروفی می شناسیم؛ گردنه حیران، کوهین، هراز و... اما حسن ابد بعد از این روی نقشه راه های ایران یک نام عادی نخواهد بود. سینه سیاه شده این گردنه را آهوی ما چهارپا بالا کشید، زیرا اتفاقی که در گردنه حسن آباد رخ داده بود، گوشه ای از وفای خدا به وعده های قرآنی اش بود که مانند آب گوارا مردم آواره منطقه را سیراب می کرد. و اما گردنه حسین آباد: از آخرین پیچ این گردنه دالانی از ادوات نظامی که تا چند صد متر مسافران را مشایعت می کردند، اولین صحنه های وفای به آن عهد بود. گردنه مانند یک منقل بزرگ پر از لاشه های زغال شده این ادوات بود که در لابه لای هر یک شکل های خاکستر شده ای از منافقین دیده می شد. درست شبیه اجسادی که آمریکایی ها در صحرای طبس از خود به جا گذشاتند. با این تفاوت که آنجتا هیچ کسی جز خدا و شن هایش نبود. با این حال، تخلفی در وعده های خدا راه ندارد؛ چه در طبس باشد و چه در گردنه حسن آباد. در سرازیری این گردنه، روی شانه های خاکی جاده بوی عفن اجساد نیمه تازه سنگینی می کرد. مردم آواره ای که در حال بازگشت به خانه و زندگی شان بودند، از صحنه های این انتقام بزرگ بدون خرید بلیت، منتها با گرفتن بینی هایشان، دیدن می کردند. انداختن آب دهان یک واکنش طبیعی و همگانی بود که خانه به دوشانِ رهگذر با این عمل نفرت خود را پنهان نمی کردند. در طول مسیر، جابه جا اجساد منافقین – درست مثل لاشه های حیوانات- چشم انداز کنار جاده ها می شوند. تجربه هشت ساله جبهه رفته ها نکته تازه ای را در گردنه حسن آباد روشن کرد و آن اینکه جنازه منافقین انصافاً زشت تر و چندش آورتر از جنازه های ارتش بعث بود. شاید به این دلیل که آن ها منافق بودند و این ها کافر و همه می دانیم که منافقین بدتر از کفارند. تصویرهای گردنه حسن آباد یک آلبوم بی انتها بود. عکس های شاه و ملکه منافقین که روی کاغد گلاسه اعلا تکثیر شده بود، قرار بود در اندازه های مختلف به تهران حمل شود تا با تغییر حکومت! در دسترسی به عکس های تبلیغی جدید مشکلی پیش نیاید. اما گردنه حسن آباد مسیر امنی برای حمل این محموله ایدئولوژیک نبود. لباس های نظامی منافقین مانند جهاز نظامی شان نو بود. ولی گشادی این لباس ها علامت سوال بزرگی روبه روی عبارت «ارتش آزادی بخش ملی» می گذاشت. حتی زیرپوش هایشان هم متحدالشکل بود. گویا از شرکت تعاونی کشورهای مرتجع عربی اهدا شده بود. پرده چهارم: بهار در آبادان به نظر خیلی ها این بهار از همان زمان که آبادان سیصد و سی درجه محاصره شده بود وجود داشت و شاید بعضی ها هم آن را قبل از این دیده بودند. ولی آن روزی که این بهار برجسب تصادف در منظرمان نشست، اولین بهاری بود که بچه های ما پرگار محاصره را به صفر برگدانده بودند و ما تنها کسانی نبودیم که به کشف آن نائل می آمدیم. شاید تنها انسان هایی بودیم که بهار را در آن کوچه ثبت کردیم. این کوچه خودش بن بست بود و یک کوچه فرعی هم در کمرگاه آن دهان باز کرده بود که آن هم یک بن بست کم بضاعت بود با دو یا سه خانه. وقتی وارد کوچه شدیم، از کنار نرده خانه های سازمانی شرکت نفت عبور کرده بودیم، پیچک های شیطان با بالارفتن از سروکول نرده ها و لبریز شدن بر روی پیاده رو منظره عجیبی را مرتکب شده بودند. خوب که نگاه می کردی یک پیاده روی باریک و طولانی را می دیدی که پر از گل و برگ های کوچک است. بسیاری از این پیچک ها به خیابان هم رسیده بودند و انگار که تور پر نقش و نگاری را روی پیاده روی شخم زده کشیده اند. مگر آدم جرئت می کرد که قدمی روی آن ها بگذارد! انگار که آیه ای را می خواهد زیر پا بگیرد! داخل کوچه به حیاط خانه ای سرک کشیدم. آجرفرش های اندوهبار کف حیاط زیر آن همه زمین لرزه ترک برداشته بودند و دهان حوض خشکیده اش رو به آسمان باز بود. در گوشه ای از حیاط، روروئک طفل صاحب خانه در انتظار هم بازی خود چشمانش از حدقه بیرون افتاده بود و خاموش خاموش بود. انتظار چقدر کشنده است! دلم می خواست به آن روروئک بگویم اگر هم بازی اش زنده هم باشد، آن قدر بزرگ شده که دیگر احتیاجی به او نخواهد داشت، اما ترسیدم بیشتر از این ها دلش بگیرد! این کوچه بیشتر از ده متر طول نداشت. در انتهای آن، کپه ای از گل ها روی هم آرمیده بودند؛ با رنگ های تند و ملایم، شانه به شانه هم و اگر هم می خواستی به انتهای کوچه برسی، شاید تا زانو توی گل ها فرو می رفتی. در همان جا ایستادم و عکس یادگاری با گل ها گرفتم. کنار آمدم و عکاس را به حال خودش گذاشتم که هرکاری دلش می خواهد با گل ها بکند. آن بنده خدا هم مردد بود که این منظره عجیب را از پشت عدسی ژاپنی ببیند یا با چشمان وطنی خودش. اما بیشترین چیزی که تعجبم را برانگیخت این بود که دشمن چطور این کوچه را ندیده و همه گل ها را به رگبار نبسته و خانه های این کوچه را بر سر گل ها آوار نکرده است؟ نمی دانم چه چیزی باعث شد که وقتی آن گل ها را دیدم به یاد وصیت نامه شهیدی افتادم که توصیه کردهب بود بعد از شهادت جنازه اش را در میدان مین بیندازند تا شاید تعدادی از مین های خفته را بیدار کند و با فوران روشن خونش معبری را برای یاران خود بگشاید. معلوم نیست به توصیه آن جوانک ملکوتی عمل کردند یا نه؟ اما همین قدر می دانم وقتی که آن گل ها را با انگشتانم لمس می کردم، این تصور برایم پیش آمد که اگر به توصیه آن دلاور عمل شده باشد، این گل ها پاره های تن متبرک اوست که از سومار تا بادآباآبادان و نزدیک خانه های سازمانی شرکت نفت راه درازی را طی کرده است. ای کاش می شد برای یک لحظه هم که شده در پشت آن قله ها سرسبز غرب چهره او را زیارت کرد! حتم دارم او همان کسی است می گویند به جست و جوی چیزی آمده که تنها با قنوت خود آن را به دستمی آورد. مثل خیلی از بچه های دیگر که دعای توسل را از کف دستان خاک آلودخود به آسمان روانه می کنند! برگردیم به آبادان و به آن کوچه بن بست پر از گل که شبیه پاره های تن آن دلاور بود که مین ها را بوسیده بودندش. اما با این همه سر در نمی آورم چرا جرئت نکردم که چفیه ام را از گل ها پر کنم و با خود بیاورم. از کوچه ای که نه نامی داشت و نه نشانی دست خالی برگشتم و بهار را در جبهه ها جا گذاشتم.
جمعه ، ۲۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها