واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: ضربانسازهاي متكي بر قلب نوسازي ميشود
دستگاه شگفتانگيز ضربانساز قابل كاشت كه از زمان اختراع خود در 60 سال پيش تاكنون جان ميليونها انسان را نجات داده است، در قرن بيست و يكم در حال نوسازي است.
نویسنده : مترجم: رضا داودي

در ابتدا نسخه وايرلس آن عرضه شد. اين ضربانسازها كه به اندازه باتري AAA ميباشند و توسط يك سوند از طريق پا در قلب جايگذاري ميشوند، در ايالات متحده، كانادا و استراليا در حال آزمايش هستند. امين كرمي، استاديار مهندسي مكانيك دانشگاه بوفالو در دانشكده علوم مهندسي و كاربردي كه هدايت اين پژوهش را بر عهده دارد، ميگويد: «در اصل ما در حال ساخت تكنولوژياي هستيم كه به ضربانسازهاي قلب اجازه خواهد داد تا براي تنظيم خود از قلب قدرت بگيرند.» اين تكنولوژي احتمالاً خطرات پزشكي، هزينهها و دردسر جايگزيني باتري در هر 5 تا 12 سال را براي ميليونها انسان در سراسر جهان برطرف ميسازد. از ابتدا، توسعه ضربانسازها حدوداً يك قرن قدمت دارد. در ابتدا بيشتر تلاشها بر وسايلي متمركز بود كه بيرون از بدن بيماران بود و آنها ميتوانستند آن را با خود حمل كنند. جراحان براي اولين بار در سال 1960 در دانشگاه بوفالو در نيويورك يك ضربانساز را در بدن يك انسان با موفقيت قرار دادند. اين وسيله كه به دست ويلسون گرتبچ، فارغالتحصيل از UB اختراع شد، بيمار را قادر ساخت تا 18 ماه ديگر نيز زندگي كند. با وجود پيشرفتهايي كه از سال 1960 به عمل آمد - دستگاهها كوچكتر شدند، دوام باتريها بيشتر شد، حتي ضربانسازهاي «هوشمند» عرضه شدند كه به كامپيوترها متصل ميشدند - طرح كلي همان طرح گرتبچ بود. ضربانسازها كه حدوداً به اندازه يك ساعت جيبي هستند از طريق يك بريدگي در قفسه سينه در زير پوست قرار ميگيرند. سيمها كه كابلهاي هادي نيز ناميده ميشوند دستگاه را به قلب وصل ميكنند و سيگنالهاي الكتريكي كه فعاليت قلب را تنظيم ميكنند، انتقال ميدهند. گزينه جديد وايرلس به دليل اينكه داخل قلب قرار ميگيرد نياز به سيمهاي هادي ندارد. همين موضوع واماندگي بالقوه دستگاه را از بين ميبرد، اما دستگاه همچنان بر باتريهايي تكيه دارد كه با توجه به استفاده يك ضربانساز متداول بايد تعويض شوند. ايده ضربانسازهاي متكي بر قلب پس از كوشش دكتري كريمي بر استفادههاي پيزوالكتريك براي وسايل نقليه هوايي بدون سرنشين و پلها به ذهن او رسيد. او ميخواست آن دانش را در بدن انسان به كار گيرد. قلب به دليل قدرت نسبي و حركت ثابتش انتخابي قطعي و بديهي بود. كريمي ميگويد:«براي ديدن قلب در حركت - حتي يك تحريك – بايد وحشتزده شد. اين حركت بسيار قابل توجه است و به نوبه خود انرژياي توليد ميكند كه ما در حال حاضر در حال كشف نحوه برداشت آن هستيم.» كريمي اولين نفر نيست كه اين ايده را ميدهد. او طراحيها را از تلاشهاي مشابه در دهه 1960 پيدا كرد اما آنها فاقد دانش علمي بودند و امروزه تكنولوژي مدرن در دسترس است. او در آغاز يك ساختار پيزوالكتريك مسطح براي يك ضربان ساز متداول طراحي كرد. نمونه اوليه به اندازه كافي قدرت توليد كرد به گونهاي كه ضربان شمار را در دامنه 7 تا 700 ضربان بر دقيقه در حال اجرا نگاه داشت. اگرچه او با توسعه ضربانسازهاي وايرلس طراحي را براي تطبيق دستگاهي كوچكتر و لوله شكل بازنگري كرد. كريمي كه در حال حاضر با دستگاهسازان مذاكره ميكند، در حال ساخت مدل نمونه جديدي است و انتظار دارد در عرض دو سال نمونههاي حيواني را مورد آزمايش قرار دهد. پس از آن بايد براي آزمايشهاي انساني و در نتيجه تأييد اداره غذا و داروي ايالات متحده آماده شود. منبع:ساينس ديلي
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۲۶ آبان ۱۳۹۴ - ۱۱:۵۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]