واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: این موضوع برای بازیگران باتجربه و باتکنیک، خیلی سخت می شود. ما هم سراغ بازیگرانی رفتیم که ضمن آشنایی با بازیگری، خیلی شهره و شناخته شده نباشند.مشرق: احمد متوسلیان در دوران سربازی و با لباس خاکی ارتش، با کلاهی پشمی که نشان از سرد بودن هوا دارد و با سیبیل های پرپشتی که از گوشه های لبش روی صورتش پخش شده از بازارچه می گذرد و وارد «قنادی متوسلیان یزدی» می شود. یک راست به سمت برادرانش که در انتهای قنادی ایستاده اند می رود، آن ها را در آغوش می گیرد و سلام و علیک گرمی با آن ها می کند. هادی بهروز (مدیر فیلمبرداری) دوربینش را در مغازه روبرو گذاشته و دارد از بین درهایی که نیمه بازند، فیلم می گیرد. تصاویر را با دوربینی بزرگ و سنگین می گیرند که سال هاست دیگر جای خودش را به دوربین های جمع و جور عکاسی داده است و استفاده از این دوربین به خاطر این است که جنس تصویر، قدیمی بوده و به واقعیت نزدیک باشد. هوا کمی سرد است و سقف بازارچه که نور آفتاب را دریغ می کند، با نسیمی که در آن می وزد، خنکی بیشتری را به تن ها می نشاند. محمدحسین مهدویان کلاه اهالی افغانستان را بر سر گذاشته، چفیه اهالی فلسطین را به دور گردنش پیچیده و با اورکت آمریکایی، تیپ جالبی را برای یک کارگردان رقم زده است. شاید از همین وضع ظاهری کارگردان و عوامل جوانی که با انرژی بالا مشغول ضبط یک سکانس آرام و بی حاشیه هستند، بتوان فهمید که با یک فیلم سینمایی متفاوت طرفیم که بازیگر نقش اول آن دیالوگ ندارد و در همین سکانس هم از بین هنروران پیر و جوان عبور می کند و با طمأنینه وارد قنادی می شود. هادی بهروز، خیلی جوان تر از آن است که دوربین سنگین و بزرگ arriflex را روی دوشش بگیرد. اما مردانه زیر بار آن می رود و با تسلط کامل، قاب هایش را ثابت می کند و به مهدویان می گوید که آماده است. ورود هادی حجازی فر (بازیگر نقش حاج احمد متوسلیان) به مغازه قنادی، آن قدر نرم و نازک است که به سختی می شود او را از بین هنروران تشخیص داد. هادی حجازی فر سال گذشته برای طراحی صحنه یک نمایش، عنوان برتر جشنواره فجر را از آن خود کرد و آشنایی اش با نمایش و بازیگری نه آنقدر زیاد است که وارد فضای بازیگری و حاشیه های آن بشود و نه آنقدر ناآشناست که کار را به سختی پیش ببرد. این همان واقعیتی است که یکی از مسئولان انتخاب و هدایت بازیگر به آن اشاره می کند. می گوید: در این کار، بازیگر باید بپذیرد که به چشم نیاید و این بازیگران را دچار یک تناقض می کند، چون هم دوست دارند و هم عادت کرده اند و هم به نظر خودشان باید به چشم بیایند و اساسا برای این به چشم آمدن، بازیگر می شوند. در این فیلم به خاطر سبک بصری و مستندنمایی اتفاقات، المان هایی باعث می شوند که تصاویر، واقعی به نظر برسند که از بین آن ها می شود به طراحی صحنه، زاویه دوربین و لنز اشاره کرد. بازیگر هم یکی از این اجزاست. بنا بر این، بازیگر هم باید شبیه مردم معمولی به نظر بیاید. چیزی که ما از بازیگران می خواهیم همیشه این است که مثل هنرورانی که دور و برشان هستند و اتمسفر کار را پر می کنند، طبیعی، راحت و بدون تکنیک باشند. این موضوع برای بازیگران باتجربه و باتکنیک، خیلی سخت می شود. ما هم سراغ بازیگرانی رفتیم که ضمن آشنایی با بازیگری، خیلی شهره و شناخته شده نباشند. ما حتی فیلمنامه را به بازیگرانمان نمی دهیم تا در ذهنشان چیزی را آماده نکنند. سر صحنه کارهایشان را به صورت فیزیکال تشریح می کنیم تا کاملا روان و غیر تکنیکی وارد محیط بشوند و برنامه ریزی برای نقششان نداشته باشند. در این کار البته یک سکانس شش دقیقه ای از سخنرانی حاج احمد در مسجد جامع پاوه داشتیم که بازیگر نقش حاج احمد آن را لیپ سینک (همزمان سازی لب و صدا) می کرد که نیاز به تمرین داشت و شکر خدا رضایتبخش بود. گروه برنامه ریزی هم با ما همکاری کردند که ضبط این سکانس در آخرین روزهای کار باشد تا بازیگر، آمادگی بیشتری داشته باشد.
سه شنبه ، ۲۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]