پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1849961387
منا؛ تلخ ترین خاطره خبری
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه جام جم: سیار پیش بهار، متولد 1345، از نوجوانی علاقه خاصی به نویسندگی و داستان و رمان داشت. برای همین به دانشگاه ادبیات رفت و لیسانس گرفت. خودش معتقد است، رفیق خوب و یک سرانگشت ذوق ادبی و یک قلم نویسندگی باعث شد از سال 1369 آلوده عرصه روزنامه نگاری و خبرنویسی شود. اوایل دهه 70 وارد صدا و سیما و اتاق خبر برون مرزی شد و فعالیت خبری خود را در خبرگزاری صدا و سیما (واحدمرکزی خبر سابق) با مدرک فوق لیسانس ارتباطات در تحریریه سیاسی و بیشتر اخبار مجلس متمرکز کرد.پیش بهار به جام جم گفت: در بسیاری از کشورهای اروپایی و آفریقایی و آسیایی و سازمان ملل تجربه کار خبری کردم اما سفر حجاز برای من چیز دیگری بود. طعم تلخ خبر خاطره منا تلخ ترین خاطره خبری من محسوب می شود. تا وقتی در مدینه بودم همه چیز خوب بود، اخبار و گزارش های معنوی و دلی می فرستادم، اما با ورود به مکه و در نهایت ورود به منا همه چیز عوض شد. بعد از طلوع آفتاب به همراه همکاران رسانه ای خودم آقایان عسگری و حسینی و میرزاده و قلیچ خانی و بقیه از مشعر به سمت منا حرکت کردیم. (در این لحظه، سیار بغض گلوی خود را به زحمت مخفی می کند) ابتدا همه چیز عادی بود و حاجیان در کنار هم به خوبی حرکت می کردند. کم کم هوا گرم و گرم تر شد، جمعیت به سمت خیابان 204 هدایت شد . خستگی وقوف در عرفات و مشعر از یک طرف و گرما و تشنگی از طرف دیگر، حاجیان را تحت تاثیر قرار داد و ناگهان جمعیت از حرکت ایستاد و از پشت سر، سیل جمعیت در حال افزایش بود.حاجیان از فرط خستگی روی زمین می نشستند، اما نشستن همان و برنخاستن دوباره همان. من هم بی رمق شدم و درحال افتادن بودم و اگر دکتر توکلی (یکی از دوستان سفر) مرا بیرون نمی کشید و به داخل چادری نمی انداخت، شاید من هم تمام کرده بودم. بعد از مدتی حالم که اندکی بهتر شد، به خیابان 204 برگشتم و با فجیع ترین صحنه زندگی ام مواجه شدم. جنازه حاجیان روی هم انباشته شده بود و هرکس دنبال گمشده ای می گشت. از همه بدتر، رفتار نیروهای سعودی بود که نه تنها کمک نمی کردند، بلکه مانع کمک رسانی دیگران هم بودند. می خواستم خبررسانی کنم، اما همکارانم را گم کرده بودم. لحظات سختی بود. بعد از چند ساعت دو تصویربردار گروه (صمدی و قلیچ خانی) را مصدوم پیدا کردند، اما خبری از آقایان حسینی و میرزاده نبود. با آن حال بد، خبررسانی هم می کردم و بدتر این که هر دفعه به واسطه اخبار جدید، عمق فاجعه بیشتر نمودار می شد. در این میان، رسانه های سعودی سیاست سکوت در پیش گرفته بودند و اندک خبری هم که ارائه می کردند، طوری تنظیم می شد که گویا یک اتفاق عادی و ساده و معمولی است و فاجعه ای رخ نداده است و با این حال، حکام سعودی بسیار نگران حال حاجیان هستند. به هر حال، زمان ماموریت تمام شد و پیش از بازگشت، به یاد دوستان و همکارانی بودیم که با هم یک سفر را آغاز کردیم و حال بدون آنها باید سوار هواپیما می شدیم و برمی گشتیم که غمی بزرگ و لحظه ای فراموش نشدنی بود.
شنبه ، ۱۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-