محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829937624
چرا بد رانندگی می کنیم؟ / مهم ترین مشکل ما رانندگی تهاجمی است
واضح آرشیو وب فارسی:زرین نامه: برخی می گویند بهبود وضعیت ترافیکی این شهر راهی ندارد جز سخت گیری؛ رانندگان بد را با جریمه می توان کنترل کرد و برخی هم معتقدند که فرهنگ سازی راه حل است و باید قوانین ترافیکی را آموزش داد و اینقدر ساده به همه گواهینامه نداد و گرفتن گواهینامه رانندگی آموزش و سخت گیری بیش تری می طلبد.به گزارش زرین نامه به نقل از ایسنا؛ راه حل هرچه هست، تا به حال عملی نشده است؛ جریمه کردن های پلیس شل کن سفت کنی است، یک روز سر هر چهارراه پلیسی می گذارند و سفت و سخت قوانین را اجرا می کنند و گاهی خودروهایی که جلوی خود پلیس خلاف می روند، جریمه نمی شوند. درباره موتورسیکلت ها هم که مصیبت ظاهرا غیرقابل علاج است انگار همه تسلیم شده اند که کاری نمی شود کرد. فرهنگ سازی هم که سخت است و راه درازی برای رفتن دارد، صداوسیما هم که حرف های مهم تری دارد تا پرداختن به قوانین ترافیکی. هرچه هست، حالا «رانندگی بد» در کشور بیمار بدحالی است که دکترها جوابش کرده اند، موضوعی که که دیگر از دامنه بررسی های مدیریت شهری به موضوعی جامعه شناسانه بدل شده؛ موضوعی که دارد عمق قانون گریزی و نقض حقوق شهروندی را در کشور ما نشان می دهد و تا شرایط پیچیده تر از این نشده باید فکری به حال آن کرد. با همین رویکرد، سراغ آدم هایی رفتیم که گرچه هیچکدام بطور مستقیم ربطی به رانندگی ندارند، اما هر کدام در جایگاه خود نقشی در شکل گیری فرهنگ عمومی ما دارند. از رضا کیانیان (بازیگر)، علی مطهری (سیاستمدار و نماینده مجلس)، حمیدرضا صدر (جامعه شناس ورزش و شهرسازی)، غلامعلی افروز (استاد دانشگاه و مشاور خانواده)، داریوش ارجمند (بازیگر) و محمود پاک نیت (بازیگر) خواستیم از دغدغه های خود در این باره بگویند: رضا کیانیان - بازیگر رضا کیانیان وقتی 8 سال رئیس جمهور می گوید «قانون منی چند؟» نمی شود به مردم خرده گرفت «مشکل رانندگی در کشور ما قانون مدار نبودن همشهری ها و هم وطنانمان است. انگار کسی دوست ندارد قانون را رعایت کند، قوانین رانندگی برای این است که ما زودتر به کارمان برسیم. این کمی متناقض است. ما باید پشت چراغ قرمز بایستیم که زودتر به مقصد برسیم. چون اگر پشت چراغ قرمز توقف نکنیم، یک گره ترافیکی ایجاد می شود که یا خیلی دیر می رسیم یا اصلا به مقصد نمی رسیم. متاسفانه این موضوع را مردم ما نمی خواهند متوجه شوند، البته وقتی هشت سال رئیس جمهوری می گوید: «قانون منی چند؟» نمی شود به مردم خرده گرفت. کوچکترین تخلفات رانندگی و رعایت نکردن قانون در ترافیک و حمل و نقل شهر اختلال ایجاد می کند و موجب تصادف می شود و همه چیز به هم می پیچد. اما اگر همه قوانین را رعایت کنند و در خط خود بمانند و سعی نکنند حقوق بقیه را ضایع کنند، همه به مقصد خود می رسند، اما شاید با کمی تاخیر. اگر همه وقتی که می خواهیم از فرعی به اصلی بپیچیم، کمی درنگ کنیم با امنیت بیشتری رانندگی خواهیم کرد. وقتی کسی دوبله پارک می کند به فکر این است که کارش زودتر انجام شود و خودش زودتر به مقصد برسد اما یک لاین را اشغال می کند، ترافیک ایجاد می کند و باعث می شود دیگران دیرتر به مقصد برسند. مشکل دیگر ما در رانندگی عقده گشایی است. بعضی از مردم ما در جامعه سر خورده و سرکوب می شوند و انگار می خواهند این تحقیر و سرکوب را با پیچیدن جلوی دیگری و یا جلو زدن از بقیه جبران کنند. وقتی کسی با ماشین مدل پایین جلوی کسی که ماشین مدل بالا دارد می پیچد، انگار می خواهد برتری خودش را نشان بدهد. رانندگی ما در فرهنگ عمومی ریشه دارد. خود من سعی می کنم قانون را رعایت کنم، وقتی که عابر پیاده در حال عبور از خط عابر است سعی می کنم صبر کنم تا رد شود. اما گاهی توی این خیابان ها آن قدر عصبانی می شوم که می خواهم انتقام بگیرم، اما به خودم می گویم رضا! اینجا خیابان است، جای انتقام گرفتن نیست. موتورسوارها سال هاست مثل ویروسی شده اند که ترافیک را مریض کرده اند. کسی که موتورسوار می شود ورود ممنوع می رود، از پیاده رو رد می شود و هیچ قانونی را رعایت نمی کند. چون اکثر موتورسوارها اهالی شهرهای کوچکتر بوده اند که به شهرهای بزرگتر مهاجرت کرده اند و نمی دانند قوانین رانندگی به خود آن ها کمک می کند. بیشتر آن ها کارشان به سرعت بستگی دارد. مثلا مسافر یا کالا جابه جا می کنند و هر چه سریع تر بروند دفعات بیشتری می توانند کالا یا غذا جابه جا کنند. برای همین فقط به سریع تر به مقصد رسیدن فکر می کنند. از سوی دیگر این مشکل هم وجود دارد که انگار موتور جزو وسایل نقلیه موتوری نیست. تازه چند سال است که قوانین مربوط به وسایل نقلیه موتوری درباره موتور سیکلت هم اعمال می شود. قبلا با موتور به عنوان عابر پیاده برخورد می شد. هیچ کسی را نمی توانیم در تهران پیدا کنیم که از موتوری ها آسیب ندیده باشد، متاسفانه بخشی از بزهکاری ها مثل کیف قاپی و قمه زنی هم با موتور انجام می شود. هر کدام از ما تجربه تلخی از موتور سوارها داریم. در بقیه جاهای دنیا مردم مثل شمر از پلیس می ترسند چون پلیس اصلا با کسی شوخی ندارد و رییس جمهور هم که باشی جریمه ات می کند .اگر در آمریکا هم یک هفته جریمه نکنند، بلبشو می شود. اما در اروپای شمالی قوانین نهادینه شده است. اما در کشور ما هیچ کدام نیست؛ نه قانون نهادینه شده و نه پلیس جدی عمل می کند. پلیس باید مثل شمر بایستد و شوخی هم نداشته باشد. یک جاهایی این بحث است که مأموری ممکن است رشوه بگیرد، چون بعضی این کار را می کنند، البته اکثر پلیس ها هم این کار را نمی کنند. سردار مؤمنی جزو کسانی است که من او را شخصاً می شناسم و می دانم که چقدر کار می کند و زحمت می کشد. اما این تلاش باید جمعی باشد که نتیجه بدهد. در جاهای دیگر دنیا که پلیس رشوه نمی گیرد، زندگی اش تامین است. اما مگر چقدر افسرانمان تامین هستند و حقوق آن ها خوب است. همه این موارد پیچیدگی هایی است که در بحث رانندگی مطرح است و تا حل نشود مشکل بد رانندگی کردن هم حل نمی شود.» علی مطهری - سیاستمدار و نماینده مجلس علی مطهری از خوبی های مردم دیگر کشورها درس بگیریم «ما در مساله رانندگی در کل کشور و تهران که نمونه ای از کشور است، مشکل اساسی داریم. کسانی که از کشورهای خارجی به ایران می آیند، شاید اولین مساله ای که در ایران توجه آن ها را جلب می کند، نحوه رانندگی ماست؛ نکته ای که آقای رئیس جمهور هم به آن اشاره کردند. الان کسانی که می خواهند به ایران سفر کنند، به آنها در گذرنامه شان درباره خطرناک بودن رانندگی در تهران، هشدار داده می شود. این مشکل باید حل شود. اگرچه ما نسبت به مثلا 20 سال پیش پیشرفت کرده ایم، اما هرگز اراده ملی برای بهبود این وضعیت در کار نبوده و هیچ دولتی به فکر حل این مشکل نبوده و مربیان جامعه مثل روحانیت، صدا و سیما و آموزش و پرورش به فکر حل این مشکل نبوده اند و در تربیت مردم برای رانندگی درست، تلاش نشده است. وقتی فرزندان ما این وضعیت را می بینند، فکر می کنند این شیوه، طبیعی و رانندگی صحیح همین است. اما وقتی به یک کشور دیگر می روند می بینند چقدر تفاوت وجود دارد. مثلا در تهران خط عابر پیاده چه برای راننده و چه برای عابر معنا ندارد. شاید یک عده فکر می کنند این خطوط، نقاشی و برای زیبایی است. یکی دیگر از مشکلات ما شیوه اعطای گواهینامه است که به آسانی و به هر کسی گواهینامه می دهند در حالی که در همه جای دنیا دریافت گواهینامه نیاز به آموزش زیادی دارد و به این راحتی نیست. ما سالانه خسارت مالی و جانی زیادی را به دلیل رعایت نکردن قوانینی چون احترام به خط عابر پیاده تحمل می کنیم. در اکثر قریب به اتفاق کشورهای دیگر با ورود شخص به خط عابر، خودروها به فاصله چند متری می ایستند. اما اینجا معمولا راننده ها یا بر سرعت خود می افزایند تا زودتر عبور کنند و عابر رد نشود و یا به گونه ای اجازه رد شدن به او می دهند که به فاصله اندک و گاهی مماس با لباس او رد می شوند. ما که از اسلام پیروی می کنیم و در روز عاشورا سینه می زنیم، باید انضباط اجتماعی داشته باشیم. متاسفانه آموزشی هم در این زمینه داده نمی شود. صدا و سیما یا به این موضوع نمی پردازد یا با رودربایستی این موضوع را طرح می کند و فکر می کند اگر نقاط مثبت ملت های دیگر را نشان دهد موجب تحقیر ملت ماست، در حالی که این اندیشه خطاست و ما باید نقاط ضعف مردم خودمان را برطرف کنیم و از خوبی های مردم دیگر درس بگیریم، همان طور که آنها باید از خوبی های ما درس بگیرند. به هرحال ما برای حل این مشکل نیازمند عزم و اراده ملی هستیم. وزارت کشور وظیفه دارد که این موضوع را پیگیری کند و جای سوال است که چرا وزارت کشور به موضوع رانندگی عنایت کافی ندارد.» داریوش ارجمند - بازیگر داریوش ارجمند انگار ممنوع رفتن و عبور از چراغ قرمز شاهکار است! «مشکل ما در رانندگی مشکل فرهنگی است، باید روی این قضیه کار شود. اخیرا کمی روی خط سفید و احترام به آن کار شده و تاثیر داشته، بنابراین می شود کاری کرد؛ توی جاده هم دوربین و گشت نامحسوس موثر بوده، درست است که تا دوربین را رد می کنند گازش را می گیرند و می روند اما به هر حال این نشان می دهد که با قانون گذاری و زور می شود کاری کرد. متاسفانه ما چندان فرهنگ پذیر نیستم، چون فرهنگ سازی و تربیت را نمی شود در 18 سالگی و 20 سالگی شروع کرد، فرهنگ سازی از کودکی آغاز می شود. کدام پدر و مادر در خانه با فرزندش درباره قوانین رانندگی خرف می زند؟ ما بیشتر از شلوار جین و کتانی با بچه های مان درگیر نمی شویم. خیلی ها نمی دانند بچه شان کلاس چند است. از سوی دیگر آموزش و پرورش هم مشخص نیست که چه کار می کند؟ صدا و سیما هم مدتی این عزم را داشت، عموپورنگ هم کمی در این باره حرف می زد، اما این ها انگار جواب نمی دهد، دوربین اما جواب می دهد. حتی پلیس هم راه حل نبود. من امیدوارم روزی ما به پای کشورهای اسکاندیناوی برسیم که خودشان قانون را رعایت می کنند و چراغ ها مردم را تربیت کرده اند؛ اینجا نوعی آزادی خواهی غلط شکل گرفته است، انگار دور زدن در جای ممنوعه و عبور از چراغ قرمز شاهکار است؛ این مشکلات فرهنگی ماست. ما کتاب راهنمایی رانندگی داریم؛ اما فقط قوانین را آموزش می دهد، نه اخلاق و راهنمایی درست را. مثل کنکور دادن، مدرسه می رویم اما برای کنکور باید برویم کلاس گاج، کاج و گندم کار و جو کار. بچه ، وقتی ترکه است می شود با آن سبد بافت نه وقتی تنه درخت شد.» غلامعلی افروز - استاد دانشگاه تهران و مشاور خانواده غلامعلی افروز مهم ترین مشکل ما رانندگی تهاجمی است «ما دو جور رانندگی خوب داریم؛ یکی رانندگی معقول و مناسب است و دیگری رانندگی تدافعی است که بهتر هم هست، در رانندگی کافی نیست شما به کسی نزنید، کسی هم نباید به شما بزند. الان مهم ترین مشکل رانندگی ما رانندگی تهاجمی است، در ایران خیلی ها تهاجمی رانندگی می کنند، این نوع رانندگی هیچ جای دنیا معنا ندارد و وقتی یک ایرانی هم می رود خارج و می داند باید کلی جریمه بپردازد و ممکن است او را اخراج هم بکنند، از خود اروپایی ها بهتر رانندگی می کند. این نشان می دهد این طور نیست که ما نوع دیگری از رانندگی را بلد نباشیم، باور عمیق به اینکه ما باید قانون مدار باشیم و حق را به دیگری هم بدهیم، وجود ندارد. یعنی این ارزش ملی نیست و قانون برای خیلی ها هیچ است. فکر می کنند قانون را می شود با پول خرید و وقتی هم خلاف می کنند، تنبیه نمی شوند، تهدید نمی شوند. همچنین اضطراب، کلافگی، خستگی، به هم ریختگی فکری و کوفتگی ذهنی، سبقت گرفتن و برتری جویی و آموزش غلط از طرف پدر و مادر باعث می شود که شرایط بدتر شود. فکر می کنند رانندگی در خیابان فیلم اکشن است، لایی کشیدن و تک چرخ زدن با موتور را هنر می دانند. وقتی می خواهیم ارزش حاکم شود باید قانون حاکم شود، اینها ضد ارزش است. دروغ، غیبت، اختلاس، تهمت، خودستایی، خودبینی، رشوه قیامت می کند. اینکه برای رفتن به هر اداره و هر مکانی دنبال آشنا هستیم، نشان دهنده این است که ارزش ها حاکم نیست». حمیدرضا صدر - جامعه شناس ورزش و مدیریت شهری حمیدرضا صدر قانون گریزی، با قبیله گرایی ترکیب شده است «بزرگترین مشکل ما قانون گریزی است. ما از زیر بار همه قوانین شانه خالی می کنیم؛ مثلا مالیات نمی دهیم یا به قوانین ترافیکی احترام نمی گذاریم. تفکر ما در ایران، تفکر قبیله ای است، اگر همدیگر را بشناسیم به هم راه می دهیم، به همسایه مان تعارف می کنیم که «نه تو اول برو»، اما اگر یکدیگر را نشناسیم راه را به هم می بندیم. کالبد تهران شهری مدرن است، اما در درون آن شهری سنتی قرار دارد. متاسفانه قانون گریزی با این قبیله گرایی ترکیب شده و نتیجه شرایطی است که می بینیم؛ اگر هر کدام از ما به سوئیس برویم، درست رانندگی می کنیم، اما اینجا قانون را نادیده می گیریم. قانون باید جدی اجرا شود، قانونی که هر روز نقض می شود، برندگی خودش را از دست می هد؛ شب ها تقریبا پلیسی در خیابان نیست که بر نقش قانون نظارت کند. در کشور ما وقتی خلافی رخ می دهد، اتوموبیل جریمه می شود و نه راننده، راننده هم جریمه را پرداخت می کند و تمام. در حالی که در جاهای دیگر دنیا، راننده را جریمه و حتی گاهی زندانی می کنند. اینطور که ما رانندگی می کنیم، حکمش حتما زندان است، چون با جان بقیه بازی می کنیم. با همه احترامی که برای پلیس قائلم و می دانم که چقدر آنها زحمت می کشند، اما آن ها موفق نیستند؛ هم توان و هم تعدادشان کم است؛ مثلا موتورسوارها در تهران توقف ندارند، از هر راهی عبور می کنند و هیچ چیز سد راه آن ها نیست. وقتی به رانندگی موتورسوارها نگاه می کنیم، تفاوت مدنیت تهران با شهرهای دیگر خودش را نشان می دهد. من خودم آدم محافظه کار و شکیبایی هستم؛ آرام می روم و می آیم و برای همین کمتر اذیت می شوم و اگر هم برخوردی داشته باشم با آرامش از آن عبور می کنم. فکر می کنم باید به این شرایط عادت کنیم، چون اگر هر روز بخواهیم درگیر شویم، ممکن است اتفاقات غیرقابل جبرانی رخ بدهد.» محمود پاک نیت، بازیگر محمود پاک نیت همه ما فکر می کنیم خودمان بر حق هستیم «مهم ترین مشکل رانندگی ما ایرانی ها، نداشتن خیابان خوب و ترافیک های سنگین است، اما چیزی که خیلی مهم است و کسانی که پشت فرمان می نشینند اصلا به آن توجه نمی کنند، حق تقدم دیگرانی است که در حال رانندگی هستند. هیچ کس رعایت دیگری را نمی کند و فقط به فکر خودشان هستند که زود به مقصد برسند. اما به این فکر نمی کنند که راننده ماشین کناری هم می خواهد زود به مقصد برسد. این رعایت کردن حقوق دیگران مهم ترین چیزی است که در رانندگی باید به آن توجه شود. موضوع آزاردهنده دیگری که من می بینم رانندگان انجام می دهند، ریختن زباله مثل دستمال کاغذی، پوست میوه، غذا و غیره به بیرون است. از بغل دست جوری که بقیه نبینند این زباله ها را بیرون می ریزند، در حالی که می شود زباله را در یک کیسه ریخت و انداخت توی یک سطل زباله سر راه. اما دلیل این رعایت نکردن ها این است که کسانی که پشت ماشین می نشینند فقط به فکر خودشان هستند و دیگران را نادیده می گیرند. متاسفانه همه ما فکر می کنیم خودمان بر حق هستیم؛ ما مردم با فرهنگی هستیم، اما خیلی از هموطنان ما در موضوع رانندگی عملکرد متفاوتی دارند، فکر می کنند خودشان با فرهنگ هستند و بقیه نیستند. بنابراین فکر می کنند، اگر حق کسی را هم در نظر نگیرند، به دیگران ضربه ای نزده اند، در حالی که اگر رعایت کنیم و هوای همدیگر را داشته باشیم به عنوان کسانی که با فرهنگ هستیم و شناخت داریم نسبت به همدیگر می توانیم کنار هم زندگی کنیم. متاسفانه صدا و سیما هم توجه چندانی به این قضیه ندارد؛ گاهی در تلویزیون کشور برنامه هایی پخش می شود که به قومیت ها بی احترامی می شود؛ قوم لر، قوم ترک، شیرازی ها زیر سوال می روند. وقتی در این زمینه فرهنگ سازی نمی شود و حتی بی فرهنگی و دودستی تبلیغ می شود، نوعی نفاق شکل می گیرد. از اینجا این نفاق آغاز می شود و به خیابان می آید؛ این زیر سوال بردن هم دیگر، قومیت ها و انسان بودن خودمان رشد و نمو پیدا می کند و در خیابان علنی می شود.» انتهای پیام/م
جمعه ، ۱۵آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زرین نامه]
[مشاهده در: www.zarinnameh.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها