محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845855318
مردی که به دنبال فرهنگ شریف بود 0 دیدگاه برای این خبر “به مناسبت اولین سالگرد درگذشت «بهمن بوستان» شاعر و پژوهشگر موسیقی”
واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: فروغ بهمن پور (پژوهشگر موسیقی): یک وقتی… یک جایی داشتند خانه ای می ساختند… یک وقتی… یک جایی قرار بود خانه ای بسازند… صاحبان کهنسال موسیقی مالک خانه ای نو می شدند. خیلی سال گذشت تا طلسم پیچیده تقدیر، سایه تاریخی تحقیر یا هر چیز دیگری از این نوع دست از اهالی این رشته بردارد. قرار بود ما صاحب خانه شویم. می خواستیم زیر یک سقف باشیم. ما بچه های «پژوهشگر» می خواستیم زیر یک سقف باشیم، باشیم و بنشینیم کنار هم و ره توشه های مان را سر یک سفره بگذاریم. و این قرار و مدارها فراتر از نامه نگاری اداری و آیین نامه ای بود. مرد راه می خواست. همت بلند می طلبید. ما بچه ها پدر می خواستیم که داشتیم. موسیقی مظلوم است… موسیقی فقیر است… موسیقی خانه ندارد… موسیقی «جان ندارد». موسیقی دارد درد می کشد. موسیقی ما بس که بی خانمانی کشیده است دارد یک گوشه از سرما جان می دهد. اینها را من می گفتم. بیست سال پیش یا بیشتر… می گفتم که موسیقی بی سرو سامان است. موسیقی دارد به خاطره ها می پیوندد. موسیقی ملی دارد خاک می خورد و مگر نه این که خاک و خاطره از یک ریشه اند؟… و او دست های پدرانه اش را سایه سرم می کرد و می گفت: به جای غر زدن کار کن و من همچنان غر می زدم. مگر نه اینکه غر زدن و کلافه بودن ویژگی نسل من بود؟ «بهمن بوستان» ادیب بود… شعر می شناخت- «بهمن بوستان» موسیقیدان بود. موسیقی شناس بود. «کسایی» را می فهمید…» «جلیل شهناز» را می چشید و «ادیب خوانساری» را… «بهمن بوستان» خردمند بود. آنقدر که اهالی اندیشه همیشه او را در جلسات خویش به سخنوری فرامی خواندند.«بهمن بوستان» برای «بنان» رفیق بود. رفیقی کهنه… کهنه کهنه و برای «علی تجویدی» هم… «بهمن بوستان» اهل عیش نبود. موسیقی برایش اسباب طرب نبود. او برای اعتلای هنر ناب «علی اصغر بهاری» و «فرهنگ شریف» هر چه در توش و توان داشت وسط گذاشت. خیلی کاوید. خیلی کوشید. او به هیچ قیمت نگذاشت گذر فرساینده زمان، دست بی رحم مدرنیته یا هر بهانه ای دیگر، پیکر هنر والای موسیقی ملی را خم کند. برای این منظور از «جان» و «جوانی»اش مایه گذاشت. قریحه توانای او در سخنوری، مسئولیت پذیری او در مقابل جمع شیفتگان موسیقی، شخصیت توانا و جذاب او، وسواس و سختگیری اش در امور تربیتی، وظیفه دشوار و راه سختی را در تمام زندگی پیش رویش گذاشت و عجیب این که آثار این همه رنج را به هیچ وجه نمی توانستی در چهره مردانه او ببینی . زندگی حرفه ای «دکتر بهمن بوستان» و مسوولیت های اداری او در رادیو و تلویزیون ملی ایران، مجموعه یادداشت ها، سخنرانی ها، هم نشینی اش با ورزشکاران بزرگ این سرزمین، شیوه زندگی اش با طبیعت (ویژه کوهستان) و… هر کدام سرفصلی است برای نگارش مقاله های متعدد که من به عنوان یکی از ده ها پژوهشگر و تاریخ نگار موسیقی باید در زمان حیات هنری خودم به آنها بپردازم که اگر غیر از این باشد سزاوار توبیخ آیندگان خواهم بود. «بهمن بوستان» برای من استادی راهگشا بود. کیمیای وجود او بود که موسیقی را فراتر از شنیدن خواستم. وقتی که از «حبیب الله بدیعی» می گفت، ویولن برای من سازی فاخر می شد آنقدر فاخر که تاثیر شگرف شنیدن او در جان و دلم، من دختر بچه (آن روزها) را به دنیای ملودی های رنگارنگ نسل «بدیعی» و «یاحقی» سنجاق کرد. من… فروغ بهمن پور، بی مدد از نتایج تحقیقات او چگونه می توانستم «همایون خرم» را بشناسم و همین طور «اسدالله ملک» را؟! … من… تو… ما تا همیشه مرهون راهنمایی های او هستیم. «بهمن بوستان» یک نجیب زاده بود. وقار و متانت، خوش لباسی و خوش بیانی، سلامت جسم و روان، آداب دانی، محفل آرایی، شیرینی در کردار، صراحت و صداقت در برخورد با مدیران و متولیان فرهنگ همه و همه ویژگی های معلم ما بود. «بهمن بوستان» هراسی از کسی نداشت و به چیزی جز به طبع آزاده و همت بلند خود امید نبست. با جوانان با حرمت سخن می گفت. کلام آهنگ او نمونه ای بود از تعلق خاطرش به حضرت علی (ع) و ارادتش به خاندان نبوت و قرابتش به مسلک درویشان. اینها رانوشتم تا نسل بعد از ما و البته که نسل خودمان بدانند چه گوهری در عرصه موسیقی داشتیم و قدرش را ندانستیم. «بهمن بوستان» پارسال همین موقع به خاک پیوست. «بهمن بوستان» پارسال همین موقع به خاطره ها پیوست، چه زمان بدی. درست وقتی که پژوهشگران و تاریخ نویسان حوزه موسیقی نیاز به تکیه گاهی محکم و سترگ داشتند. «بهمن بوستان» ستون سترگ بنای نقد و پژوهش خانه اهل موسیقی بود و چه حیف که این ستون فروریخت. نمی خواهم غر بزنم. نمی خواهم بگویم که جریانات ضدفرهنگی چطوری کلنگ بر تن خسته اما امیدوار استاد زدند. نمی خواهم، چون او نخواست. او خود می خواست که این «خانه» بماند. استاد ما با ویرانه ها کاری نداشت که او مرد سازندگی بود. من دلم گرم است. من «خانه» دارم. «بهمن بوستان» برای دل بچه های اهل پژوهش خانه ساخت. یک خانه امن و راحت. الهی که این خانه بماند. الهی که خانه «بهمن بوستان» خراب نشود که اگر چنین باشد ما آواره ترین خواهیم شد.
پنجشنبه ، ۱۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[مشاهده در: www.musiceiranian.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
گوناگون
پربازدیدترینها