واضح آرشیو وب فارسی:موسیقی ایرانیان: یکشنبه همین هفته، تولد «مرتضی احمدی» است. او حالا نیست، سال گذشته شب یلدا بود که «مرد تهران» مرد. ۹۰ سال در تهران زندگی کرد و شد تاریخِ شفاهی آن. تاریخ بخش مهمی از خاطراتِ شهری که البته می گفت «این تهران، آن طهران نیست که نیست.» حالا اما می شود غم نبودنش را با صدایش آرام کرد، با ضربی خوانی هایش. او میانه ای با «غم» نداشت، برای همین آثارش باقی مانده تا بخشی از خاطرات طهران قدیم را یادآوری کند و به قول «حسین علیزاده» به خیلی ها یادآوری کند که زمانی مردم این شهر شاد بودند. این یکشنبه که بیاید، هم زمان با تولدش قطعه ای از آن منتشر می شود و بقیه ی اثر می ماند برای شب یلدا تا اثر به شکل کامل منتشر شود. «صدای طهران» هم مثل دو اثر قبلی، ۱۳ قطعه خواهد داشت. «بابک چمن آرا» – مدیر مرکز موسیقی بتهوون- سال هاست که روی «صدای طهران» کار می کند. اولین بار سال ۸۸، با «مرتضی احمدی» صحبت می کند و قرار می شود تا قطعات ضربی خوانی او را ضبط و آرشیو کند. می گوید مرتضی احمدی میراث دار بخش مهمی از قطعات فولکلور ایران بود. برای اولین اثر، ۱۲ قطعه مجوز می گیرد و بعد هم صدای طهرون ۲ منتشر می شود و حالا در نبودنش سومین اثر از این مجموعه که البته آخرینش نیست. «چمن آرا» همچنین می گوید به آقای مرتضی احمدی قول داده بودم که هر سال هم زمان با سالروز تولدشان، این اثر را منتشر کنم. حالا «صدای طهران سه» بعد از مدت ها توانسته ، مجوز انتشارش را دریافت کند؛ اما به خاطر هم زمانی با ایام محرم و صفر، انتشار این اثر امکان پذیر نبود و برای اینکه در عین حال بتوانم به قولی که به ایشان داده ام، وفادار باشم، در سالروز تولدشان یک قطعه از آن اثر را به انتشار در می آوریم و انتشار کل اثر را به شب یلدا موکول کرده ایم که همزمان با سالروز وفات ایشان هم هست.» سال ۸۹ «صدای طهرون (توپخونه)» و سال ۹۱ «صدای طهرون (شمس العماره)» به انتشار رسید و حالا البته سومین اثر از این مجموعه هم زمان با سالروز مرگش؛ اما مهم نیست؛ آدمی مثل او تا ابد هر روز تولدش است. «چمن آرا» توضیح می دهد ۱۰۷ قطعه از مرتضی احمدی ضبط شده که ۲۵ قطعه در آلبوم اول و ۱۳ قطعه در آلبوم دوم منتشر شده و در این میان ۴۰ قطعه ی دیگر نیز باقی مانده است که هم اکنون ۱۳ قطعه ی آن در «صدای طهران ۳» منتشر می شود: «اگر مجوز بقیه ی قطعات را بگیریم، سه اثر دیگر نیز به انتشار درخواهد آمد. بعضی از قطعات البته مجوز شعر را دریافت کرده اند؛ اما من امیدوارم همان طور که او دوست داشت، بتوانم هر سال مردم اثری از این مجموعه منتشر و «صدای طهران» جاودانه شود.» مرتضی احمدی در جنوب تهران متولد شد و در تمام ۹ دهه ای که زندگی کرد، دوست داشت که مردم را بخنداند. می گفت محال است که کسی غم نداشته باشد؛ اما خنده بر هر درد بی درمان است. خودش گفته بود: « تنها ضربی خوان این مملکتم. ضربی هایم مردم را شاد می کند. با آدم های عنق که سگرمه هایشان درهم است، کاری ندارم.» احمدی، قطعاتی را جمع آوری کرده تا از بین نرود؛ قطعات ضربی که او برای نخستین بار در دهه ۲۰ آنها را در تئاتر خواند و در اوایل ۴۰ هم کمی آواز را چاشنی ضربی خوانی کرد. در سال های ۴۴ – ۴۵ تلاش کرد که به دنبال احیای تئاتر روحوضی باشد؛ تلاشی که در سال ۱۳۸۰ بعد از دوندگی های بسیار با انتشار کتاب «کهنه های همیشه نو» به سرانجام رسید؛ کتابی که جلد دوم آن هنوز که هنوز است منتشر نشده و البته سال هاست که آماده است. به همین خاطر است که «حسین علیزاده» – آهنگساز- چند سال قبل در بزرگداشتِ مرتضی احمدی و انتشار نخستین اثر از مجموعه ی «صدای تهران» او را یادآور هویت اصیل ایرانی دانست: «کارهایی که او انجام داده این اجازه را به ما می دهد که وقتی نام او را می بریم گویی از هفت هنر سخن می گوییم. با شنیدن نام مرتضی احمدی دل همه شاد می شود. شهر تهران که شهری مهاجرنشین است، باید با چراغ قوه دنبال فرهنگ آن بگردیم؛ اما وقتی زنگ در خانه مرتضی احمدی را می زنیم،چیزهای بسیاری از فرهنگ تهران پیدا می کنیم، یادمان می آید که مردم ما بسیار شاد بوده اند و با موسیقی رابطه ای تنگاتنگ داشته اند.»
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موسیقی ایرانیان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]