محبوبترینها
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854103781
اینکه چرا امام تا این اندازه حبیب را دوست داشت برایم جالب بود/ ماجرای گریه کردن زندانی سیاسی از پیش بینی درست امام
واضح آرشیو وب فارسی:آناج: حاج اسدالله عسگراولادی گفت: امام وقتی فهمیدند برادر حاج حبیب الله هستم، راهم دادند. مرا بغل کردند و سه چهار بار بوسیدند و گفتند: «اینها را ببرید و تحویل میرزا حبیب الله بدهید!»به گزارش آناج به نقل از فارس، حاج اسدالله عسگراولادی همواره خود را یک چهره غیر سیاسی دانسته است،با این همه در بسیاری از عرصه های فعالیت سیاسی، برادر را همراهی یا رصد کرده و طبیعتا از منش اخلاقی و سیاسی او خاطراتی شنیدنی دارد. گفت وگویی که پیش روی دارید، پاره ای از خاطراتی شنیدنی او از برادر را درخود دارد. *به عنوان آغازین سوال،بفرمائید که از دوران کودکی خود و برادر بزرگوارتان چه خاطراتی دارید؟ بنده یک سال از مرحوم اخوی کوچک تر بودم و بخش اعظم زندگی ام با ایشان سپری شد. بچگی ما در دماوند گذشت و همان جا به مدرسه رفتیم و تا شانزده سالگی در آنجا بودیم. عالم خوشی داشتیم. در زمستان های فوق العاده سرد دماوند، تا مدرسه سُر می خوردیم و برف بازی می کردیم! ایشان همیشه مراقبم بود و در درس هم کمکم می کرد. قبل از اینکه به مدرسه برویم، ما را به مکتب فرستادند. البته مرحوم اخوی شش ماه زودتر از من رفت. معلم مکتب، اسمش «ام هانی» بود و اخوی از او قرآن یاد می گرفت و در خانه به من یاد می داد و همیشه سفارش می کرد سوره هایی را که حفظ کرده ام مدام تکرار کنم یادم نرود. من دوازده سال داشتم و ایشان سیزده سال داشت که در سال 1325 همراه پدر و مادر و دو خواهر کوچکم به تهران آمدیم. آن موقع برادر بزرگ ترمان صادق، در تهران بود. بعد هم من و برادرم در بازار نزد دایی مان مرحوم حاج عبدالله توسلی مشغول به کار شدیم. ایشان نزد حاج حسین مستقیم، تاجر بزرگ تهران رفت، ولی من پیش مرحوم توسلی ماندم. دو سال بعد از اینکه به تهران آمدیم، در تاسوعای سال 1327 پدرمان فوت کرد. جالب اینجاست که اخوی هم در محرم و یک هفته قبل از سالروز پدرمان از دنیا رفت! *مرحوم آقای عسگراولادی بسیار اهل مدارا، ادب و مهربانی بودند. از رابطه ایشان با پدر و مادرتان برایمان بگویید. رابطه آنها فوق العاده بود. همان طور که اشاره کردید اخوی اهل مدارا بود و با کسی بحث نمی کرد، ولی من شلوغ و اهل بحث بودم و گاهی با پدرم بحث می کردم. ایشان هم دنبال سرم می کرد که مرا بگیرد و تنبیه کند! ولی البته به من نمی رسید. *گرایش های سیاسی ایشان از کی شروع شد؟ برادر بزرگ ما گرایش های چپ داشت، اما مرحوم اخوی از همان بچگی مقید به آداب و احکام دینی بود و هر روز صبح برای ادای نماز به مسجد می رفت و بسیار به این کار مقید بود. نام پیشنماز مسجد ما،مرحوم سید باقر جلالی معروف به لاریجانی بود. ایشان گاهی هم مرا بیدار می کرد و با خودش می برد. پدرمان هم می آمد. یادم هست زمستان ها برف سنگینی می آمد و رفتن به مسجد خیلی سخت بود، ولی مرحوم اخوی مسجد رفتنش ترک نمی شد. *از نظر تحصیل چه می کردید؟ در کلاس های شبانه درس می خواندم و اخوی هم شب ها در مسجد امین الدوله دروس دینی می خواند. مادرم همیشه ما را که دعا می کرد در توصیف ما می گفت: اسدالله درس خواند، حبیب الله درس دینی خواند و صادق دنبال سیاست رفت! ما در کوچه غریبون می نشستیم. *یادی هم از اساتید برادرتان بکنید؟ اخوی از پانزده سالگی مرید مرحوم حاج شیخ محمدحسین زاهد بود. یادم هست ایشان با درشکه این طرف و آن طرف می رفت و سوار اتوبوس نمی شد. با رادیو هم میانه خوبی نداشت. روزهای جمعه با شاگردان خود به باغی در دولت آباد می رفتند. من هم گاهی با آنها می رفتم. بیشتر دنبال درس خواندن بودم. به قول مادرم سعی می کردم دنیا و آخرت را با هم پیش ببرم. برادر بزرگ ترم را هم می گفت: پیش روس ها رفته است! از دیگر کسانی که اخوی خیلی به او علاقه داشت، مرحوم آیت الله حق شناس و مرحوم آیت الله کاشانی بودند. ایشان در خانه آقای کاشانی با مرحوم نواب صفوی هم آشنا شد، ولی هیچ وقت عضو یا هوادار فداییان اسلام نشد. ایشان خیلی جوان بود که در مسجد در میدان شاه، تشکیلات اولیه مؤتلفه را با چند تن از دوستان صمیمی خود حاج مهدی عراقی، حاج مهدی شفیق، حاج هاشم امانی و پسرخاله مان آقای شایقی که ساکن قم بود، راه انداخت. بعدها آقایان توکلی بینا، مقصودی، میرفندرسکی و صادقی هم به این جمع ملحق شدند. *شما هم در فعالیت های سیاسی شرکت می کردید؟یا تنها دنبال کارهای اقتصادی خودتان بودید؟ خیر، من از سیاست خوشم نمی آمد و بیشتر دنبال درس و مشق بودم. روزها در بازار کار می کردم و شب ها در میدان بهارستان به یک آموزشگاه شبانه می رفتم، اما مرحوم اخوی از سال 1328 با آیت الله کاشانی همراهی کرد. بعد از کودتای 28 مرداد که مرحوم آقای کاشانی منزوی شد، اخوی به قم رفت و در درس های مرحوم آیت الله سید محمدتقی خوانساری و آیت الله بروجردی شرکت کرد. در سال های 1336، 1337 هم با حضرت امام آشنا شد. قضیه 28 مرداد در گرایش ایشان به فعالیت های جدی سیاسی بسیار تأثیر داشت. *چگونه با حضرت امام ارتباط پیدا کردند؟ در این باره چه اطلاعاتی دارید؟ یادم هست هنوز آیت الله بروجردی زنده بودند که اخوی به حضرت امام ارادت خاصی پیدا کرد. امام صراحتاً از رژیم انتقاد می کردند و این برای اخوی و دوستانشان بسیار جالب بود. مرحوم آقای بروجردی در واقع شاه را اداره می کردند، ولی مخالفت علنی نمی کردند. شیوه امام متفاوت بود، ولی تا وقتی ایشان زنده بود چیزی نمی گفتند. در سال های 1336 و 1337 خیلی ها به مبارزات سیاسی گرایش یافتند. در این دوره با اینکه در یک خانه زندگی می کردیم، اما فقط شب ها همدیگر را می دیدیم. پدرمان فوت کرده بود و باید کار می کردیم. مادرم هم که یک مادر به تمام معنا بود، خیلی دلش می خواست ما ازدواج کنیم، اما امکاناتش را نداشتیم. بالاخره اخوی موقعی که 25 سال داشت با خانم فاطمه طلایی ازدواج کرد و صاحب سه فرزند به اسامی مهدی، محمود و علی شدند. یکی از بچه ها هم فوت کرد. خود فاطمه خانم هم در روز 17 شهریور، موقع وضع حملشان بود که حکومت نظامی مانع شد و نگذاشت ایشان را به موقع به بیمارستان برسانیم و در میانه راه خانه و بیمارستان فوت کرد. *از نظر تحصیلی تا کدام مقطع پیش رفتید؟ در سال 1337 به دانشگاه رفتم، ولی اخوی علوم اسلامی را تا پایان سطح خواند. از شاگردان خوب امام بود. پنج شنبه ها به قم می رفت و شنبه برمی گشت. یکی دو بار با ایشان رفتم. یک بار هم با دوچرخه به قم رفتیم. ایشان بیشتر از محضر آیت الله سید محمدتقی خوانساری، آیت الله گلپایگانی و حضرت امام استفاده می کرد. گاهی هم نزد آیت الله مرعشی نجفی و آیت الله شریعتمداری می رفت، ولی کلاً امام را به خاطر افکار انقلابی ایشان خیلی دوست داشت. *کی ازدواج کردید؟ در 29 سالگی. مادرم تا سال 1360 که به رحمت خدا رفت با من زندگی کرد. اخوی هم جمعه ها اگر به قم نمی رفت، به دیدن مادرمان می آمد و اگر می رفت، دوشنبه ها می آمد. روزی سه چهار بار مادرمان را می دیدم و اگر کاری داشت انجام می دادم. *شما یک چهره اقتصادی شاخص و مرحوم عسگراولادی یک چهره سیاسی بارز هستند. چقدر از هم تأثیر می پذیرفتید؟ ایشان آخرت را انتخاب کرد و من دنیا را انتخاب کردم!(باخنده) ایشان سیزده سال در زندان اوین بود و در اواخر سال 1355 بیرون آمد و اواسط سال 1355 هنوز اخوی در زندان بود و از جانب ایشان به عراق خدمت امام رفتم. اول مرا راه ندادند، ولی وقتی فهمیدند برادر حاج حبیب الله هستم، راهم دادند. امام مرا بغل کردند و سه چهار بار بوسیدند و گفتند: «اینها را ببرید و تحویل میرزا حبیب الله بدهید!» گفتم: «ایشان در زندان است. مرا راه نمی دهند.» امام فرمودند: «بروید، راهتان می دهند.»وقتی برگشتم همراه با مرحوم مادرم به مشهد رفتیم. نگهبان زندان کج خلقی کرد و راهمان نداد و گفت: ممنوع الملاقات است. یاد حرف امام افتادم که گفته بودند شما برو، راهت می دهند. نمی دانم یکمرتبه چه شد که در زندان را باز کرد و با ماشین خودم داخل رفتم! یعنی یک اتفاق غیر ممکن!جریان ملاقاتم را با امام برای حاج حبیب الله گفتم که خیلی گریه کرد! *بعد از آزادی با شما زندگی می کردند؟ بله، جایی نداشت برود. خود و خانواده اش پیش ما بودند از آن موقع به بعد هر شب در خانه ما جلسه بود و آقایان طالقانی، مطهری، بهشتی، هاشمی، بازرگان و گاهی موسوی اردبیلی و... می آمدند. من اهل سیاست نبودم و ساعت 12 می رفتم می خوابیدم، ولی آنها گاهی تا صبح بیدار می ماندند و صحبت می کردند. چون در قضایای انقلاب دخالتی نداشتم، ساواک تصورش را نمی کرد جلسات در خانه من تشکیل شود و آنجا از هر نظر، جای امنی بود. حتی دکتر بهشتی دو سه بار به من گفتند: اگر می شود جایی را اجاره کنید که ما مزاحم شما نشویم و جواب دادم: از نظر من مشکلی نیست.این وضعیت تا سه چهار ماه ادامه داشت تا وقتی که برایم کاری پیش آمد که باید به لندن می رفتم. به اخوی گفتم: «شما می خواهی به پاریس دیدن امام بروی؟» گفت: «از خدا می خواهم، ولی گذرنامه ندارم.» گفتم: «جور می کنم» و همین کار را هم کردم. من و اخوی به پاریس رفتیم، آن جلسات در جای دیگری برگزار می شدند. *از پاریس و ملاقات با حضرت امام بگویید؟ اولین دیدار برادرتان با امام،چگونه انجام شد؟ در پاریس پرسان پرسان سراغ محل اقامت امام را گرفتیم و به ما نشانی نوفل لوشاتو را دادند. موقع غروب به آنجا رسیدیم. هوا خیلی سرد بود و امام نماز مغرب را خوانده و برای استراحت رفته بودند. بنی صدر و قطب زاده به ما گفتند: باید تا فردا صبح منتظر بمانید که بتوانید با امام ملاقات کنید. من رفتم و آشپز امام، آقای امیرحسینی را که اهل دماوند بود پیدا کردم و گفتم: اخوی می خواهد امام را ببیند، ولی نمی گذارند. گفت: من درستش می کنم. بعد دو تا چای برداشت و برای امام برد و گفت: حاج حبیب الله آمده است و می خواهد شما را ببیند، ولی اجازه نمی دهند. امام قطب زاده و بنی صدر را خواستند و گفتند: شما دخالت نکنید و اخوی خدمت امام رفتند و ده دقیقه ای آنجا بودند. آنها خیلی یکدیگر را دوست داشتند و این همیشه برایم جالب بود که اخوی مگر چه کرده است که امام این قدر او را دوست دارند. من سوغات با خودم پسته و بادام برده بودم. امام یک مشت برداشتند و گفتند بقیه را به آشپز بدهم که بین همه قسمت کند. موقع خداحافظی گفتم در پاریس هتل گرفته ایم و مرخص می شویم. امام با لحن محکمی گفتند: «نخیر! شما می روید، ولی حاج حبیب الله می ماند. شما بروید و یک هفته دیگر برگردید تا بگویم چه کنید! همه روزنامه های ایران را هم که در باره ایران مطلب نوشته اند بیاورید.» من هم به ایران برگشتم و یک هفته بعد چند کیلو روزنامه برای امام بردم. امام نامه ای را به من دادند و گفتند: «این را به آقای باهنر برسانید ،حاج حبیب الله هم همین جا می ماند!»اخوی هم ماند و در 12 بهمن با هواپیمای امام به ایران آمد و ما هم انقلابی شدیم! *واقعاً سیاسی شدید؟ هیچ وقت به معنای کامل کلمه سیاسی نبوده ام. نامه امام را که برای آقای باهنر آوردم، کمیته اعتصابات را درست کرد و از من خواست به او کمک کنم. سه چهار ماهی در این جور کارها کمک کردم. انقلاب هم که پیروز شد، سر کار، خانه و زندگی خودم برگشتم. دکتر بهشتی برایم پیغام فرستاد: چرا نمی آیی و کمکی نمی کنی؟ جواب دادم: اهل کارمند کسی شدن نیستم، می خواهم برای خودم پادشاهی کنم. فقط خرج ماشینم بیشتر از حقوقی است که شما می خواهید به من بدهید! *اما مدتی در اتاق بازرگانی بودید.درست است؟ بله، نماینده امام در اتاق بازرگانی بودم و اخوی هم وزیر بازرگانی بود. کار من بیشتر جنبه مشاوره داشت. من بیشتر مشغول کار تجارت بودم. مدتی بزرگ ترین صادرکننده زیره سبز و بعد هم بزرگ ترین صادرکننده پسته کشور بودم. هیچ از کارهای دولتی خوشم نمی آمد و در امور سیاسی اخوی دخالت نمی کردم. ایشان هم کاری به امور تجاری من نداشت. *پس چطور در شورای مرکزی مؤتلفه هستید؟ خودم نرفتم. مرحوم شفیق اسمم را نوشت و رأی آوردم. *ویژگی های برجسته مرحوم عسگراولادی از نظر شما کدامند؟ بارزترین صفت اخوی تواضع بود. همیشه حتی به کسی که با او دعوا داشت سلام می کرد. همیشه دنبال برقرار کردن صلح و آشتی بود. به صله رحم بسیار اهمیت می داد. فوق العاده با گذشت بود و لحظه ای از کمک به دیگران غفلت نمی کرد. مهربان و صبور بود و دیدیم مردم هم در تشییع او سنگ تمام گذاشتند.
پنجشنبه ، ۱۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آناج]
[مشاهده در: www.anaj.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها