تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836794153
اگر تمام فرزندانم پسر بود به جبهه می فرستادم
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): محترم عباس زاده مادر شهیدان کهن زاده گفت: اصغر 17 ساله و اکبر 22 ساله بودند که به شهادت رسیدند. اگر دیگر فرزندانم هم پسر بودند آنها را هم به جبهه می فرستادم.دستانش می لرزید و به سختی راه می رفت؛ می گفت چند بار عمل جراحی کرده ام. برعکس ظاهر پیر و شکسته اش، در میان صحبت هایمان او را زنی قوی و شجاع شناختم. دو فرزند، داماد و برادرهمسرش به شهادت رسیدند. در طول مصاحبه گریه یا شکایتی نکرد و بالعکس با شوخی و خنده مقاومت خود را اثبات می کرد. او 32 سال است که مادر شهید است. در ادامه گفت و گوی صمیمانه خبرنگار ما با «محترم عباس زاده» مادر شهیدان اکبر و اصغر کهن زاده و «مرضیه کهن زاده» همسر و خواهر شهید را بخوانید. ** اصغر گفت مردن در رختخواب حیف است اصغر فرزند کوچکم بود، شب ها به هیات می رفت. شبی به خانه آمد و گفت می خواهم به جبهه بروم. سن وسالش کم بود. گفتم "مگر می توانی در آن شرایط سخت طاقت بیاوری و بجنگی؟" در پاسخم گفت: می توانم. اصغر جثه درشتی داشت و سن کمش نمایان نبود. 16 ساله بود که از طرف پایگاه مقاومت بسیج مالک اشتربرای آموزش نظامی راهی یزد شد. پس از گذراندن دوران آموزشی عازم مناطق جنگی شد. چند ماه در آنجا ماند و برگشت. مدت زیادی از رفتنش نگذشته بود که ترکش به نزدیکی نخاع در کمرش اصابت کرد و مجبور شد برگردد. با وجود اینکه پزشکان حضور در عملیات را برایش منع کرده بودند، ولی به جبهه برگشت. ماه مبارک رمضان بود که برگشت. نمی دانستم این بار آخرین باری است که فرزند 17 ساله ام را می بینم و آخرین وداع است. گفت در اولین فرصت باید روزه های قضای امسالم را بگیرم. با تعجب گفتم: مگر روزه نمی گرفتی؟ گفت: "روزه گرفتم ولی باید در اتاقک های حلبی می خوابیدیم و براثر فشار گرما رزمندگان استفراغ می کردند. به همین دلیل می خواهم مجدد روزه قضا به جا آوردم." وصیت نامه اش را نوشته بود. در آخرین خداحافظی گفت: "مادر مُردن در رختخواب حیف است. می خواهم بجنگم". اصغر آرپی جی زن بود. سرانجام او پس از 3 ماه ماندن در مناطق جنگی، در عملیات آزادسازی مهران به شهادت رسید. سه تیر به پایش اصابت و از بالای تپه به پایین افتاده بود. دوستانش برایمان تعریف کردند که "اصغر نیمه جان بود که عراقی ها به بالای سرش رسیدند و او را با تیر خلاص به شهادت رساندند." ** پیکر اصغر 16 روز در تپه سالم ماند اصغر سه ماه بود به جبهه رفته بود و از او خبر نداشتم. نگرانش بودم. به شهرستان نزد خانواده همسرم رفتم. آنجا بودم که خبر شهادت اصغر را دادند. 12 شب بود که به سمت تهران حرکت کردیم. آن شب خوابش را دیدم. خواب دیدم "در اتاق نشسته ام. اصغر به دیوار تکیه داده بود و به من نگاه می کردم. گفتم: اصغر می گن دست و پات قطع شده! گفت: نه من فقط یک تیر کوچک که به پام اصابت کرد را احساس کردم. من حالم خوب است." در تشییع اصغر خودم صورتش را با گلاب شستم. به دنبال تیری بودم که اصغر در خواب گفته بود. حقیقت داشت سه تیر به پایش اصابت کرده بود. 16 روز در تپه ها مانده بود ولی نه آفتاب سوخته و نه باد کرده و کبود شده بود، تقریبا پیکرش سالم بود. او را با لباسی که بر تن داشت به خاک سپردیم. نفر وسط: شهید اصغر کهن زاده ** با دوستانش در یک روز شهید شد اصغر با وجود سن کم اش در انتخاب دوست حساس بود. با افرادی که وضع مالی ضعیفی داشتند، دوست می شد. در نهایت با دو تن از صمیمی ترین دوستانش به نام های داود ربیعی و مهدی گنجی شهید شد. ** برادر همسرم 8 سال مفقودالاثر بود برادر همسرم رضا هم در جنگ حضور داشت. قبل از اعزامش به تهران آمده بود گفت: "زن داداش الان که دعوت نامه ای برای بندگان خدا آمده است، دعا کن من هم شهید شوم" گفتم: "مادرت در شهرستان چشم به راه توست چرا دعا می کنی شهید شوی!" چند روز بعد که اعزام شد خواهرش تماس گرفت و قبولی رضا در کنکور را اعلام کرد ولی رضا رفته بود. 6 ماه بعد از شهادت اصغر، رضا در عملیات خیبر مفقودالاثر شد. خانواده احتمال اسیر شدنش را می دادند ولی اکبر به من گفت: " به مادربزرگ بگوید که عمورضا اسیر شده تا نگران نباشد. ولی او شهید شده و یا در قیر (باتلاق) فرو رفته است." اکبر درست می گفت او شهید شده بود. 8 سال بعد پیکرش بازگشت. بعد از رضا هم چند نفر از اقوام به جبهه رفتند و شهید شدند. محترم عباس زاده در تشییع فرزندش اصغر کهن زاده ** اکبر اسم مستعار داشت/ می گفت هر کاری می کنیم باید برای رضای خدا باشد نه مردم اکبر از 14سالگی به کردستان می رفت و در جنگ های نامنظم شرکت می کرد. اکبر و اصغر با هم به جبهه می رفتند و نبودشان نگرانیم را بیشتر می کرد. به همین دلیل گفتم "یکی بماند و دیگری برود." اکبر گفت: "پدر در کنار شما می ماند. اگر شرایطش بود او را هم می بردیم." نمی توانستم سدراهشان شوم و هر دو راهی جبهه شدند. پس از شهادت اصغر، اکبر به دلیل وظایفی که در دادستانی به او محول شده بود کم تر به منطقه می رفت. اسم مستعار داشت و با تغییر چهره و ظاهر خانه های تیمی را شناسنایی می کرد. یک بار او را با یک شلوار لی تنگ و با کتانی رنگی دیدم. صدایش کردم و گفتم: "مادر جان اگر همسایه ها تو را با این تیپ ببینند چه می گویند؟! از خانواده شهدا انتظار می رود که لباس مناسب بر تن کنند." اکبر گفت تیپش را تغییر داده بود تا شناسایی نشود." در سال 66 به صورت جدی قصد رفتن به منطقه را گرفت. همسرش باردار بود، هر چه اصرار کردیم که کنار همسرت بمان؛ قبول نکرد و از طرف بسیج اعزام شد. چند ماهی بود که به فاو رفته بود و ما از حالش بی خبر بودیم که خبردار شدیم در بیمارستان اهواز به دلیل شیمیایی شدن بستری است. به دلیل شیمیایی شدن مدتی را در تهران ماند که همان دوران فرزندش به دنیا آمد. فرزندش یک ساله بود که به جبهه اعزام شد. یک هفته پس از رفتنش در تاریخ 16 اردیبهشت 67 هنگام شناسایی در سن 22 سالگی به شهادت رسید. در آن شب عملیات تنها اکبر شهید شد. ابتدا شهادتش را مشکوک می دانستند و احتمال می دادند به دلیل شغلش کشته شده باشد. پس از تحقیق اعلام کردند که او به شهادت رسیده است. نفر میانی در تصویر: شهید اکبر کهن زاده ** عروسم را به ازدواج مجدد راضی کردم در خفا و تنهایی زمانی که دلم برایشان تنگ می شود گریه می کنم اما از شهادت فرزندانم ناراحت نیستم. اگر تمام فرزندانم پسر بود به جبهه می فرستادم. زمانی که اکبر به شهادت رسید همسرش 18 سال داشت. یکی از دوستان اکبر را می شناختم. با شناختی که از او داشتم پسر خوبی بود. عروسم را برای او در نظر گرفتم.عروسم در ابتدا رضایت نمی داد. برایش توضیح دادم که دختری در سن او نیاز به یک هم صحبت دارد و باید ازدواج کند. در نهایت "بله" را از او گرفتم. پس از ازدواج گل و شیرینی خریدم و برای تبریک به منزلشان رفتم. به یاد دارم که عروسم گریه می کرد. تنها یادگار اکبر در سن 14 سالگی در روز سیزده فروردین بر اثر آتش سوزی فوت کرد. علی اصغر فرزند شهید اکبر کهن زاده در کنار تابوت پدر ** شب ها برای حفظ جانش روی بسته های سیم می خوابید زمانی که خانم کهن زاده از فرزندانش سخن می گفت، دخترش که او نیز همسر شهید است در کنارش نشسته و با تکان دادن سر سخنان مادرش را تاکید می کرد. حالا نوبت اوست که از همسرش بگوید. او نیز همچون مادرش با خوشرویی جواب سوالاتمان را می داد. دو فرزند دارم. همسرم «جمال» مهندس مخابرات بود. از سال 61 چندبار از طرف بسیج به جبهه اعزام شد. زمانی که کردستان از دست منافقین آزاده شده بود، به دنبال یک نیروی قابل اعتماد می گشتند تا مخابرات کردستان را سر و سامان بدهند. همسرم به آنجا رفت. پس از بازگشتش برایمان از اوضاع کردستان می گفت. تعریف می کرد: "شب ها روی بسته های سیم در انباری می خوابیدیم و جرات بیرون آمدن نداشتیم. اگر ما را شناسایی می کردند شب به سراغمان می آمدند و سرمان را می بریدند. یکی از نیروهای کرد پشت در می خوابید تا از ما محافظت کند." ** خبر شهادت جمال را باور نمی کردم همسرم بسیار بانظم ومرتب بود. آخرین بار که به عملیات مرصاد می رفت خواست برایش یک جا صابونی بخرم تا در محل کارش قرار دهد. شب عید غدیر نامزدی خواهرش بود. صبح فردا با من تماس گرفت و من جریان شب گذشته را برایش تعریف کردم. عجله داشت و فرصت نشد با بچه ها هم صحبت کند. گفت شاید چند روزی نتوانم تماس بگیرم. این آخرین تماس ما بود. طبق سفارشی که داده بود برایش جای صابون خریدم. برادرشوهرم (جواد) در سپاه بود و می دانست که جمال شهید شده است. برادرشوهرم (در حال حاضر جانباز شیمیایی است و شرایط جسمی خوبی ندارد) به منزلمان آمد و بعد از دیدن جای صابونی گفت "دیگه احتیاجش نمی شه" آن موقع متوجه منظورش نشدم. چند روز بعد مادرشوهرم را برق گرفت به همین دلیل به منزل ما آمد. فردای آن روز رفت و آمد اقوام به منزلمان زیاد شد. مادرشوهرم بر این تصور بود که به دلیل برق گرفتگی اقوام و همسایگان به عیادتش آمدند. به طبقه پایین رفتم. برادرشوهرم در حال تمیز کردن خانه بود. گفتم "اتفاقی افتاده؟". سرش را پایین انداخت و بدون مقدمه گفت "جمال شهید شده". باورش برایم سخت بود. چطور ممکن است! من به تازگی با جمال صحبت کردم! برایش جای صابونی خریدم. ** اجازه ندادند برای آخرین بار همسرم را ببینم همسرم در قسمت مخابرات، بیسیم چی بود. جمال و دوستانش به صورت دردناکی به شهادت رسیدند. چند نفر از همراهانشان از دست منافقین فرار کرده و یک هفته در میان سنگ ها پناه گرفته بودند. مومن، اماندار و همسرم با شکنجه به شهادت رسیدند. شدت جراحت به حدی بود که اجازه ندادند پیکرش را برای آخرین بار ببنیم. فاصله شهادت اکبر با همسرم سه ماه بود.
پنجشنبه ، ۱۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها