محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845580822
بررسی عوامل عقب ماندگی اقتصاد ایران
واضح آرشیو وب فارسی:ایستانیوز: ایستانیوز:در عصری که سخن از دهکده جهانی است، کشورهای پیشرفته دنیا یک هدف اصلی و مشترک را دنبال می کنند و آن هم توسعه اقتصادی است.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بازارهای مالی (ایستانیوز)، در این دنیا، دیگر خودکفایی در تولید برخی محصولات، منسوخ شده و اقتصاد به عنوان ابزاری برای ایجاد امنیت در تمام دنیا مطرح شده است؛ چرا که اشتراک های اقتصادی و تبادلات میان شرکت های چند ملیتی دنیایی تازه را ساخته که از آن به عنوان دهکده جهانی یاد می شود. حال در این مسیر، برخی کشورها با تکیه بر صنایعی همچون خودروسازی و هواپیماسازی، برخی با توسعه کشاورزی و برخی دیگر هم فقط با تکیه بر تجارت توانسته اند به این هدف مشترک دست یابند. در چنین شرایطی سخن از خودکفایی به هر قیمتی، دیگر معنا و مفهومی ندارد. با این وجود مدافعین چنین تفکری در اقتصاد کشورهای درحال توسعه ای همچون ایران کم نیستند. کسانی که می گویند باید در همه چیز خودکفا بود چون در غیر این صورت امنیت ملی کشورها در خطر خواهد افتاد. در این حوزه «سعید افشار» دکترای تخصصی مدیریت صنعتی و استاد دانشگاهی است که نقادانه به این رویکرد اشکال وارد می کند و برای گفتارش هم دلایلی دارد که محل بحث است. او به عنوان یکی از تولید کنندگان بخش خصوصی فعالیت جدی اقتصادی را هم در کارنامه خود دارد و از معدود کارشناسان اقتصادی است که اندیشه های تئوری و عملی را در مسیر توسعه اقتصادی با هم آمیخته است و حرف های بسیاری دارد. او در گفت وگویی تفصیلی با «شهروند» به بررسی موانع پیش روی اقتصاد ایران پرداخته و به برخی افکار موجود در اقتصاد ایران نقدهای جدی وارد می کند. او که خود را روستازاده معرفی می کند و معتقد است باید تفکر در ایران تغییر کند تا به توسعه برسیم. او در بیان خاطراتش از تابستان های دوران کودکی اش که درکنار پدر به کشاورزی مشغول بوده به عنوان افتخار یاد می کند اما درعین حال معتقد است باید تفکرهایمان را در این حوزه تغییر بدهیم. او بر این باور است که تمام مشکلات اقتصادی امروز ایران ناشی از تفکر حاکم بر جامعه است؛ در عصری که سخن از دهکده جهانی است در جامعه ما هنوز بر سر خودکفایی تولید تمام کالاها بحث می شود اما قیمت این موضوع تعیین نمی شود. در این گفت و گو تلاش داریم تا به این موضوع بپردازیم که چه تفکری باید در ایران تغییر کند. در یک نوشتار تأکید کرده بودید که «توسعه در جهان یک فرمول واحد دارد» اما در ایران با مفاهیمی متفاوت و تعابیر خاصی مواجهیم.در واقع الگوهای توسعه ای متفاوتی در اقتصاد ما تعریف شد و هیچ کدام هم جدی اجرا نشد. به عنوان مثال تعریف سند چشم انداز بیست ساله، ٥ برنامه توسعه و... که در روند اجرا ناکام مانده اند. حال هم برنامه ششم توسعه اقتصادی درحالی قرار است آغاز شود که به اذعان مسئولان ٧٠ درصد پروژه های عمرانی کشور نیمه کاره بوده و تا ١٠ سال آینده نمی توانیم پروژه جدیدی را تعریف کنیم. با توجه به این وضع و نوع تفکرمان چه برنامه ای را می توان برای اقتصاد کشور تعریف کرد که مشمول تفکری توسعه گرا باشد و به رشد واقعی اقتصاد منجر شود؟ بارها بر این بحث تأکید کرده ام که راه حل توسعه در تمام کشورها یکی است. هرچند که اهتمام های فرهنگی روی برنامه های توسعه ای را قبول دارم اما باید یادمان باشد، تا زمانی که زیرساخت های اقتصادی درست و شفاف نشود به انحراف کشیده خواهیم شد. نباید فراموش کرد که رشد و توسعه به راحتی به دست نخواهد آمد و باید در مسیر دستیابی به آن رنج های بسیاری را متحمل شد و زحمت فراوان کشید. متاسفانه ما حاضر به تحمل هیچ سختی نیستیم و دوست داریم که همه چیز را به راحتی به دست آوریم. این تفکر ما نشأت گرفته از تفکر ما است که نمی گذارد در مسیر توسعه قدم بزنیم. با توجه به مباحث مطرح شده با وجود تمام تلاش های صورت گرفته برای دست یافتن به فرهنگ توسعه ای، می توان ادعا کرد که طی سال های گذشته، قادر نبودیم تعاریف درستی از مفاهیمی همچون شهری، روستایی ایجاد کنیم. روستا به عنوان یک زیرساخت اقتصادی تعاریف متفاوتی در دوران های مختلف داشته است. به عنوان مثال در دوران فئودال، در دوران حکومت خان ها و دوران صنعتی هرکدام تعریف مجزایی داشته که متفاوت با دیگری بود. ما در ایرانی صحبت می کنیم که حتی فئودالیسم هم به نتیجه رسانده شده، نیست. به دلیل بحث اصلاحات ارضی سال ٤١، زمین داران بزرگ که خان خوانده می شدند توسط دولت وقت از بین رفتند. اراضی بزرگ به زمین های کوچک خرد شده و بین دهقان ها تقسیم شدند. طبیعتا در چنین شرایطی روابط اقتصادی که ناشی از یک تفکر واحد بود، از بین رفت. به عنوان مثال به دلیل آمایش سرزمین و مدیریت تولید و مصرف آبی که در گذشته توسط خان ها و میراب ها صورت می پذیرفت دیگر وجود نداشت. میراب هایی که به خوبی به وضع کمبود آب در اقلیم ایران آگاه بودند اجازه مصرف را در طول روز نداده و بر آبیاری اراضی در عصرها اصرار می کردند اما بعد از نابودی میراب ها دیگر از مدیریت مصرف خبری نبود و حفر چاه های عمیق و مصرف منابع زیرزمینی آغاز شد شاید بتوان گفت که تفکر اشتباه از آن زمان شکل گرفت. به راستی معنی دقیق تفکر مورد اشاره چیست و ارتباطش با توسعه کجاست؟ از فرهنگی می گوییم که هر کس محصول مورد نیاز خود را تولید می کند و با یک جامعه خود مصرفی و خود اتکایی مواجه هستیم. در این جامعه فرد می تواند به راحتی اقدام به ساخت خانه یا انباری کند بی آن که مجوزی را از نهادی اخذ کند درواقع با نوعی از بی نظمی و بی قانونی دراین جامعه مواجه هستیم. نمونه عینی این تفکر نابسامانی تردد موتورسیکلت های مسافرکش در داخل شهرهاست که طی سال های گذشته قادر به نظم بخشیدن به آنها نبودیم. سوال این جاست فرهنگی که از آن به عنوان یک اشتباه و خطا در اقتصاد ایران یاد می کنید، آثارش در کجای اقتصاد نمود پیدا می کند؟ کمی دقت کنید آثار این تفکر را به خوبی در صنعت کشور خواهیم دید. به عنوان مثال در سال های گذشته از سوی فرمانداری ها در رابطه با تولیدات بی آن که سابقه و تخصص کارگاه ها و کارخانه های تولیدی مورد بررسی قرار گیرد، تصمیم گیری می شد. درواقع این اقدام برگرفته از همین تفکر است. یا حتی وجود ١٣٠ نوع صنعت از ١٧٠ صنعت تعریف شده در دنیا، در ایران ناشی از همین دیدگاه است درحالی که در آلمان به عنوان یکی از قطب های صنعتی دنیا تنها ٢٦ صنعت تعریف شده، وجود دارد. این سال ها همیشه شاهد اصرار دولت ها بر تولید در صنایعی خاص همچون خودروسازی و حمایت های بی حد از آنها برای پابرجا نگه داشتن آن هستیم. در سال های گذشته این صنعت حرفی برای گفتن در دنیا نداشته و این پرسش را مطرح کرده که آیا نیاز است ما در تمام صنایع تولید داشته باشیم. به عنوان مثال هواپیما بسازیم یا صنعت خودروسازی داشته باشیم؟ این دیدگاه اشتباه است، چرا که تولید تمام نیازهای کشور در داخل و مباحثی همچون خودکفایی برگرفته از همین تفکر نادرست است. بد نیست بدانید که تفکر خودکفایی تنها در کشورهایی با اقتصاد متمرکز دنبال می شود. در این کشورها همه بخش های اقتصادی از بعد «تولید به هر قیمتی» سنجیده می شود. حال آن که هم اکنون با توجه تقسیم جهانی که در علم مدیریت بازرگانی صورت گرفته، بحث هزینه یا «مدیریت نباختن» به عبارتی مهم تراز «مدیریت بردن» است. در فرهنگ ژاپن ضرب المثلی است که می گوید «قبل از این که به فکر بردن باشیم باید به فکر این باشیم که چگونه نبازیم» اما متاسفانه ما در کشور حاضریم به قیمت نابودی دیگر بخش ها اقدام به تولید کنیم. به عنوان مثال در کنار زاینده رود، در استانی که با کمبود منابع آبی دست و پنجه نرم می کند کشت برنج راه می اندازیم و ٣٠ مترمکعب آب به قیمت ٣ دلار برای کشت برنجی که قرار است ١,٥ دلار صادر شود، مصرف می کنیم. یا خودکفایی در تولید گندم یا کشت هندوانه جیرفت مثال های روشنی برای این موضوع است. هندوانه محصولی است که تولیدش ١١.٥ دلار تمام می شود ولی ما آن را قیمت ٢.٥ دلار صادر می کنیم. به راستی ما چه محصولی را صادر می کنیم؟ پاسخش ساده است. با این رویه ما آب را با زیان بسیار زیاد به کشورهای منطقه صادر می کنیم آن هم به قیمت نشست دشت ها و خشکسالی ایران. بی گمان مادامی که روابط بین المللی نداشته باشیم و موضع خود را در بعد بین المللی تبیین نکنیم به هیچ جا نمی رسیم. باید توجه داشت که رشد و توسعه زمانی رخ می دهد که در ارتباط با جامعه بین المللی و تقسیم کار جهانی باشد. خیلی ها مدافع این موضوع هستند که همه تولیدات در کشور ما بومی سازی شود. در پاسخ به این نوع نگاه چه استدلالی دارید؟ به نظر من، هر پدیده ای را باید از بعد مدیریت بازرگانی سنجید. به عنوان مثال چنانچه از یک مهندس ساختمان بپرسیم که آیا می شود ساختمانی را که ما هم اکنون در آن قرار داریم تخریب و نوسازی کرد بی شک پاسخ آن به این سوال مثبت خواهد بود. اما اگر همین سوال را از یک مدیر بازرگانی بپرسید قطعا او پاسخ خواهد داد «آری ولی به چه قیمتی». مسأله ای که امروز ما در اقتصاد با آن مواجه هستیم بومی سازی تولیدات است. قطعا این کار امکان پذیر خواهد بود ولی به چه قیمتی قرار است تولید تمام محصولات در کشور بومی شود. اصرار بر بومی سازی در کشور ما درحالی است که دیگر چنین نظریه ای در علم اقتصاد وجود ندارد قابل تأمل است. باید توجه داشت که توسعه در همه جای دنیا یک فرمول واحد دارد. براساس این فرمول واحد، بومی گرایی در صنعت و توسعه فاقد هرگونه پایه و اساس علمی است. ضمنا تحقق چنین امری در عصر اقتصاد جهانی به هیچ وجه امکان پذیر نیست. ایران در بخش هایی همچون صنعت آی تی، گردشگری (البته در صورت اصلاح زیرساخت ها)، موسیقی و صنایع دستی از ظرفیت بالقوه ای برخوردار است. از سوی دیگر از آن جایی که بحران کم آبی در ایران جدی است، باید از صنایعی که نیاز بالایی به آب دارد، دوری کرد، اما متاسفانه کمتر به این موضوع توجه می کنیم. به عنوان مثال خبر از ساخت بزرگترین کارخانه پتروشیمی در کرمانی که در تأمین آب شرب مردمانش با مشکل مواجه هستند، داده می شود. کارخانه های فولاد در اصفهان یا ذوب آهن در یزد که به شدت با کمبود منابع آبی دست و پنجه نرم می کنند احداث می شود. تاریخ نشان می دهد که به دلیل مسأله جغرافیایی ما در گذشته، یک کشور تاجر بودیم تا تولید کننده و راه ابریشم هم گواه این ادعاست. آیا درست است که به دلیل باورهایی که برای خودمان ایجاد کردیم به خطا رفتیم؟ ضمن این که در آن زمان هم در خودکفایی موفق تر عمل می کردیم. آن زمان که در تولید برخی محصولات خودکفا بودیم هنوز تعریفی از جامعه بین الملل وجود نداشت. درست است ما در سال ١٣٣٧ صادر کننده گندم بودیم. اما اکنون در قرن ٢١ که تقسیم کار جهانی انجام شده، قرار داریم. در این دوران دیگر ناسیونالیسم و ملی گرایی به مفهوم سنتی و رایج، در صنعت و بازرگانی هیچ معنایی ندارد. در عصر حاضر همه کشورها پرچم خود را پایین کشیده اند و بی توجه به این مباحث به فعالیت خود ادامه می دهند. به عنوان مثال زمانی ستاره مرسدس بنز سمبل شکوه آلمان بود اما این شرکت بی توجه به مسائل جغرافیایی و ملیتی در دیگر کشورهای دنیا هم مشغول تولید است. به هر تقدیر وقتی که یک کار صنعتی بر مبنای توجیه اقتصادی جهانی می شود دیگر خودکفایی رنگ می بازد. براساس نگاه های دولتی، نهاد بالادستی است که باید چتر حمایتی خود را بر سر صنایع مختلف باز کند. در این نگاه ضد سرمایه ای که کم هم طرفدار ندارد در دنیا، تفکر رابین هودی حمایت می شود و دولت باید ثروت را از اغنیا گرفته و در بین فقرا توزیع کند. در چنین نگاهی فرهنگ کار، بازار و اقتصاد آزاد معنای ویژه ای ندارد. به نظر شما در ایران با وجود تأکید قانون بر خصوصی سازی، شاهد چنین نگاهی در اقتصاد کشور نشده ایم؟ متاسفانه دخالت دولت در مسائل اقتصادی، مسأله ساز است. دولت باید اجازه دهد که کشور با تکیه بر اقتصاد آزاد در مسیر توسعه حرکت کند. در آن سوی ماجرا هم، دولت باید در زمینه آموزش و سلامت رایگان گام برداشته و امنیت کشور را تأمین کند؛ این تنها وظیفه دولت در عصر حاضر است. نباید فراموش کرد که در دنیای امروز دیگر نگرش سوسیالیستی اعتباری ندارد. کره شمالی، شوروی، چین پیش از اقتصاد آزاد بهترین مثال ها برای شکست این نوع نگرش در دنیاست. ضمن این که در اقتصاد های موفق دنیا شاهد هستیم که هر روز از حجم دولت کاسته شده و اقتصاد خصوصی تر می شود. به عنوان مثال کشور آمریکا که یکی از قطب های مطرح اقتصادی دنیا است، درصدد واگذاری سازمان فضایی (ناسا) به بخش خصوصی است. منتقدان دیدگاه بازار آزاد همیشه یک مثال دارند و می گویند که «آمریکا برای جلوگیری از کاهش قیمت گندم در جهان و تنظیم اقتصاد بازار حتی حاضر است که تولیدات گندم خود را به دریا بریزد» پاسخ شما به این نقد چپ گراهای اقتصادی چیست که می گویید دولت نباید دخالتی در بازار داشته باشد؟ باید اشاره کنم که من مدافع اقتصاد لیبرال نیستم. بلکه در جایگاه یک دانشجوی توسعه اقتصادی سخن می گویم. از طرفی بیرون ریختن گندم ربطی به دولت آمریکا نداشته و این اقدام توسط تولید کننده های این کشور صورت می گیرد. ضمن این که بسیاری از صاحبان قدرت در صنعت های مختلف دنیا بعضا اقداماتی را برای حفظ بازار خود انجام می دهند. به عنوان مثال بیل گیتس مدیرعامل مایکروسافت ٧٠٠ میلیون دلار از ثروت خود را برای ریشه کن کردن مالاریا صرف کرد. متاسفانه کمک های سرمایه گذاران کمتر مورد توجه قرار می گیرد. البته برخی بر این باورند که این کمک های سرمایه گذاری برای پوشش پولشویی های صورت گرفته از سوی صاحبان سرمایه صورت می گیرد؟ این یک گلایه بی پایه و اساس است. از حاشیه ها بگذریم. همان طور که شما اشاره کردید، قرار نیست از اقتصاد لیبرال یا سوسیالیست حمایت کنیم. اما باید بپذیریم که همیشه با واکنش برخی منتقدان روبه روییم که نگرش لیبرال در اقتصاد را با تعابیر منفی همراه می کنند تا از آن به عنوان ضد ارزش یاد کنند. نگاه شما درباره این رویکردها چیست؟ متاسفانه استراتژی توسعه در کشور ما وجود ندارد و اتاق های فکر ما به خوبی عمل نمی کنند. حال آن که برای دست یافتن به توسعه باید تفکر صنعتی در کشور حاکم شود. دست یافتن به تفکر صنعتی نیازمند طی کردن پروسه ای است که از شناخت مالکیت به عنوان حق مسلم مردم شروع می شود. دولت باید بداند که هیچ گاه از دادن حق به مردم ضرر نخواهد کرد. شاید بد نیست مثالی در این رابطه زده شود. شما سرنشین اتومبیلی را درنظر بگیرید که زباله خود را به داخل خیابان می اندازد. چنین فردی خود را مالک اتومبیل و فضای داخل آن را حریم خود می داند اما حس مالکیت و تعلقی نسبت به خیابان ندارد. این نگرش زاییده تفکر بی مسئولیتی است که در اقتصاد دولتی ساخته و پرداخته شده است و شهروندپروری مد نظرش نبوده است. این تفکر نیازی به شهروند نداشته و همین باعث شده تا تفکر توسعه ای شکل نگیرد.
چهارشنبه ، ۱۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایستانیوز]
[مشاهده در: www.istanews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها