تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837701103
کشف پاتوق چریک های فدایی خلق در اطراف سفارت آمریکا/خودسوزی مقابل لانه جاسوسی+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:عصر دیلم: او در وصیت نامه نیم سوخته اش نوشته بود که در اعتراض به جنایات و وحشی گری های آمریکا در سطح جهان، خودش را به آتش می کشد.به گزارش عصردیلم ، به نقل از فارس ، روز 13 آبان در تاریخ انقلاب اسلامی یکی از نقاط عطف این تاریخ است، زیرا در این روز دانشجویان پیرو خط امام (ره) سفارت آمریکا موسوم به «لانه جاسوسی» را تسخیر کردند و دست آمریکا را از انقلاب اسلامی کوتاه کردند. حمید داودآبادی نویسنده و پژوهشگر انقلاب اسلامی و دفاع مقدس در کتاب «چاد وحدت» خود که سال گذشته منتشر شد به عنوان یکی از شاهدان عینی این رویداد آن اتفاق را روایت کرده که در ادامه روایت او را می خوانیم. «روز یک شنبه 13 آبان، درحالی که همه مردم به طرف دانشگاه تهران راهپیمایی می کردند، یک عده جوان دانشجو، در عملیاتی بزرگ، سفارت آمریکا در تهران واقع در خیابان تخت جمشید را گرفتند، از آن روز به بعد، مقابل سفارت که به «لانه جاسوسی آمریکا» معروف گردید، محل فعالیت احزاب و گروه های سیاسی با هر ایدئولوژی و تفکری شد. روزهای اولی که لانه جاسوسی فتح شد، کسی فکر نمی کرد کار طولانی شود. تصور همه یک حادثه یک هفته ای یا حداکثر یک ماهه بود. از صبح زود، گروه های سیاسی که اکثراً مسلمان بودند و غالب آنها را دسته های دانش آموزی یا دانشجویی تشکیل می دادند، با پلاکارد، پرچم و پارچه نوشته هایی که مملو بود از شعارهای ضد آمریکایی، هم چون سیل، از خیابان های اطراف در خیابان جاری می شدند و خودشان را مقابل لانه می رساندند. کم تر اتفاق می افتاد سخنران آنها بالای دیوار و پشت جایگاه خاص برود که قطع نامه راهپیمایان را بخواند. غالبا روی سقف ماشین می ایستادند و شعارها و سخنرانی های خود را انجام می دادند. کم کم میزهای کوچک فلزی سبک که بر روی آنها کیک، نوشابه، نان و خوراکی های ساده فروخته می شد، در قسمت جنوبی خیابان مقابل لانه نمایان شد. به مرور و با سرد شدن هوا، میزها جای خود را به دکه های فلزی کوچک یا وانت هایی که پشت آنها با چادر پوشیده بود، دادند. آش داغ، چای، باقالی، لبو، عدسی و هر خوردنی گرم دیگری در این دکه ها فروخته می شد. گروه های سیاسی هم بی کار نماندند. اگرچه جرأت چندانی نداشتند، ولی از وجود دکه ها استفاده کرده، نشریات و کتاب ها و حتی نوارهای سرود خود را برای فروش ارائه می دادند. در قسمت جنوبی خیابان، روبه روی در اصلی لانه، یک چادر بزرگ 12 نفره برپا شده بود که بچه های حزب الله دانشگاه در آن جا جمع می شدند. آن جا به «چادر وحدتِ لانه» معروف شد. چون احزاب و گروه ها بیش تر تحرکات خود را به جلوی لانه منتقل کرده بودند. بچه ها هم آن جا را برای مقابله با فعالیت آنها انتخاب کردند. چادر جلوی دانشگاه فقط شده بود محل فروش کتاب. لانه جاسوسی سرگرمی خوبی شده بود. هر کس از هر قشر، گروه، حزب و سازمان، سرگرمی خاص خودش را پیدا می کرد. جنوب شهری، بالاشهری و حتی خیابان خواب ها و گداها که کار و کاسبی شان سکه شده بود، جایگاه خاص خود را داشتند. گروه های سیاسی اکثراً در قالب سازمان و با آرم و پرچم خود راهپیمایی می کردند و مقابل در اصلی لانه، بیانیه خود را در حمایت از دانشجویانی که لانه جاسوسی را فتح کرده بودند، می خواندند. چریک های فدائی، حزب توده، حزب رنجبران و گروه های دیگر چپی مثلاً تند ضدآمریکایی، بیش ترین تجمعات را انجام می دادند و مجاهدین کم تر اهل راهپیمایی بودند؛ ولی چون ساختمان «مرکز امداد مجاهدین» در خیابان بهار به لانه نزدیک بود ـ آنجا در اصل مرکز کارهای فرهنگی شان بود ـ فعالیت تبلیغی آنها در مقابل لانه بیش تر بود. مدتی که گذشت، بچه ها به برخی حرکات دکه داران شک کردند. شک آنها بی مورد هم نبود. یکی از شب ها، وقتی که ساعت از دو و سه می گذشت، خیابان خلوت بود و مثلاً صاحبان دکه ها در خواب بودند، بچه های سپاه خردمند که با بچه های چادر وحدت هماهنگ کرده بودند، به چادر آمدند. به یک باره شبیخون به دکه ها و کیوسک ها ی کنار خیابان شروع شد. دقایقی بعد صدای جیغ و داد دخترانی که داخل دکه ها بودند، بلند شد. اکثراً از چریک های فدائی ها بودند. در یک دکه که به زور دو متر در دو متر می شد، سه، چهار دختر و پسر با اوضاع افتضاح خوابیده بودند. نگهبانان لانه که مشکوک شده بودند، جلو آمدند، ولی بچه های سپاه ماجرا را به آنها گفتند. از آن شب به بعد هیچ کس حق نداشت شب در دکه ها بخوابد.» * خودسوزی علیه آمریکا پنج شنبه شب 19 آبان ماه، پدرم که به خانه آمد، پیله کردم چون فردا تعطیل هستیم، همه اهل خانه امشب برویم دم لانه جاسوسی که شده بود پاتوق مردم و شب ها تا نزدیکی های صبح، آن جا می چرخیدند. سرانجام با اصرار من و خواهر و برادرم، ساعت حدود 9 و نیم بود که شال و کلاه کردیم و سوار بر پیکان بابا، راهی شدیم. در یکی از خیابان های فرعی، ماشین را پارک کردیم و رفتیم جلوی لانه، جمعیت زیادی که غالبا خانواده ها بودند که برای وقت گذرانی از خانه بیرون زده بودند، در خیابان می پلکیدند. بازار باقالی و لبوفروشان خیلی گرم بود. از خانواده جدا شدم و سری به چادر وحدت زدم. رضا اکبری و دو سه تای دیگر آن جا بودند. بعد از دقایقی خداحافظی کردم و به خانواده پیوستم. ساعت نزدیک 11 بود که ناگهان پشت سرم وسط خیابان جلوی در اصلی لانه، متوجه شعله بلندی شدم که از وسط جمعیت بیرون زد. اول فکر کردم عده ای برای گرم شدن، آتش درست کرده اند و احتمالاً کسی ظرف نفت یا بنزین را روی آن خالی کرده است که این قدر اَلو گرفته؛ ولی سروصدای مردم که مرا به آن جا کشاند، نشان از فاجعه ای عظیم داشت. لحظاتی بیش تر نگذشته بود که جوانی با ریختن بنزین بر روی خود، کبریت را کشید و شعله ای سوزان بر جان خود نشاند. روی زمین دراز افتاده بود و آرام غلت می زد. عده ای تلاش کردند تا به وسیله پتو یا هر چیز دیگر، به او نزدیک شوند و خاموشش کنند، ولی او دستش را که شعله ور بود، به طرف شان می برد و مانع شان می شد. در همین حین، کاغذ لوله شده ای را پرت کرد که یک نفر سریع برداشت و آتش آن را خاموش کرد. ظاهراً وصیت نامه اش بود. جالب تر از همه این بود که در میان جیغ و داد زنان و فریاد مردم که هول کرده بودند، صدای او آرام و خون سرد به گوش می رسید که «الله اکبر» می گفت. بدنش کاملاً شعله ور شده بود. پوست بدنش، از شدت سوختن، لوله می شد و درهم می پیچید، ولی او هم چنان آرام بر زمین دراز کشیده بود. سرانجام به هر شکلی بود، مردم بر سرش ریختند و با پتو او را خاموش کردند. بدن جزغاله شده اش را عقب وانتی که در آن نزدیکی بود، سوار کردند و به بیمارستان بردند. آن شب، حال و روز همه مان به هم ریخت. به خصوص خواهر کوچکم اشرف که 11 سال بیش تر نداشت و ناخواسته، از نزدیک شاهد حادثه بود. روز شنبه، روزنامه ها خبر خودسوزی او و عکسش را در بیمارستان، منتشر کردند. آن گونه که نوشته بودند، او در وصیت نامه نیم سوخته اش نوشته بود که در اعتراض به جنایات و وحشی گری های آمریکا در سطح جهان، خودش را به آتش می کشد. روزنامه جمهوری اسلامی او را «سیدصدرالدین حاج میرملک محمد» 36 ساله، ساکن خیابان غیاثی نزدیک میدان خراسان تهران، معرفی کرده بود. دو، سه روز بعد، آن جوان، بر اثر شدت سوختگی اعضای بدنش، فوت کرد.
سه شنبه ، ۱۲آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر دیلم]
[مشاهده در: www.asredeylam.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها