محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802448493
رفتارهای دوگانه شورای امنیت در قبال لیبی و بحرین (2012 ـ 2011) - بخش اول مصداق جنایت علیه بشریت در لیبی و بحرین
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: رفتارهای دوگانه شورای امنیت در قبال لیبی و بحرین (2012 ـ 2011) - بخش اول
مصداق جنایت علیه بشریت در لیبی و بحرین
از آغاز دهه 1990، شورای امنیت با قرائت جدیدی از فصل هفتم منشور و تفسیری موسع از مفهوم تهدید صلح و امنیت بین‌المللی، تصمیماتی را گرفت که پیش از آن سابقه نداشت.
چکیده امروزه با گسترش یافتن مفهوم صلح و امنیت بین‌المللی و محدود شدن حاکمیت دولت‌ها، مسائلی همچون حقوق بشر به مسئله صلح و امنیت بین‌المللی پیوند خورده و از حیطه مسائل داخلی دولت‌ها خارج گشته، به طوری که جامعه بین‌المللی می‌تواند در قبال آن واکنش نشان دهد و تصمیماتی اتخاذ نماید. آنچه که مهم به نظر میرسد نحوه برخورد شورای امنیت با این‌گونه مسائل است. در همین راستا پژوهش حاضر از جنبه حقوقی به بررسی تطبیقی عملکرد شورای امنیت در قبال تحولات دو کشور لیبی و بحرین در بازه زمانی 2012 ـ 2011 پرداخته است. این پژوهش به این نتیجه رهنمون گشته که شورای امنیت در قبال تحولات این دو کشور به طور گزینشی و دوگانه رفتار کرده است. واژگان کلیدی شورای امنیت، حقوق بشر، تحولات لیبی، تحولات بحرین. مقدمه صلح، هدف اصلی و به قول قاضی بجاوی هدف‌الاهداف سازمان ملل متحد است. (بیگ‌زاده، 1389: 154) این موضوع از چنان اهمیتی برخوردار بود که اعلامیه مسکو آن را تنها هدف سازمان آینده اعلام کرده بود. سازمان ملل متحد به دنبال تحقق این هدف نه تنها میان دولت‌ها بلکه در کل جامعه بین‌المللی است. (همان) در همین راستا سازمان ملل متحد برای نیل به چنین هدفی شورای امنیت را مسئول اصلی حفظ صلح و امنیت بین‌المللی قرار داده است. (ماده 24 منشور) صلح که قبل از تأسیس سازمان ملل متحد دارای مفهوم محدود عدم جنگ بود پس از تأسیس سازمان ملل به مثابه یک نهاد نظم بین‌المللی مبتنی بر عدالت لحاظ گردید. در این مفهوم هرگونه عملی که در تعارض با عدالت باشد می‌تواند تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی لحاظ گردد. (بیگ‌زاده، 1389: 156) بنابراین، مسائلی که در وهله اول ممکن است در زمره مسائل داخلی کشورها به نظر آیند ولی به لحاظ تعارض آنها با عدالت تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی تلقی گردد در دستور کار شورای امنیت قرار می‌گیرند. ازاین‌رو، امروزه در پرتو دگرگونی‌های به وجود آمده در مفهوم صلح و امنیت بین‌المللی و گسترش حیطه آن، مسائلی همچون حقوق بشر مورد توجه ویژه مراجع بین‌المللی قرارگرفته و ابعاد گستردهای در سطح نظام بین‌الملل یافته است؛ تا آنجا که دامنه آن به صلح و امنیت بین‌المللی کشانده شده و حفظ صلح و امنیت بین‌المللی جزو فلسفه رعایت حقوق بشر در سطح داخلی و خارجی گشته است. در این راستا اوضاع داخلی یک کشور، حتی اگر پای منافع دولت دیگری در میان نباشد، چه بسا تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی به شمار میرود. در این مفهوم، امنیت در چارچوب تفسیری بسیار گسترده ترسیم می‌شود و بر پایه منشور ملل متحد، اگر شورای امنیت چنین وضعی را تهدید تشخیص دهد، می‌تواند به اقدامات مقتضی دست زند. بدین‌سان، با این واقعیت روبه‌رو می‌شویم که حقوق بشر در قلمرو صلح و امنیت بین‌المللی است. بر اساس ماده 39 منشور، این شورا است که تشخیص میدهد چه عملی تهدید علیه صلح، نقض صلح و یا تجاوز است. در همین راستا شورای امنیت سازمان ملل متحد بر اساس توسعه صلاحیت‌ها بر اساس ماده 39 می‌تواند مسائل حقوق بشری و نقض گسترده حقوق بشر در یک بحران داخلی یا ناشی از سرکوب به وسیله هر یک از دولت‌ها را خطری علیه صلح و امنیت بین‌المللی تلقی نموده و مورد بررسی قرار دهد. (آقایی، 1384: 151) این نگرش فراگیر به سوی صلح و امنیت بین‌المللی موجب شده تا پس از جنگ سرد، شورای امنیت در موارد متعددی، شرایط داخلی دولت‌ها را به عنوان مسائل صلح و امنیت بین‌المللی شناسایی کرده و مجوز اقدام صادر نماید یا خود در این رابطه عمل کند. (همان) از آغاز دهه 1990، شورای امنیت با قرائت جدیدی از فصل هفتم منشور و تفسیری موسع از مفهوم تهدید صلح و امنیت بین‌المللی، تصمیماتی را گرفت که پیش از آن سابقه نداشت. پایان جنگ سرد و از میان رفتن تقابل دو بلوک شرق و غرب، باعث شد که بر خلاف دوره قبل، از فصل هفتم منشور استفاده حداکثری شود. در این دوره نه تنها جنگ، بلکه بیثباتیهای ناشی از مسائل اجتماعی و انسانی تهدیدی علیه صلح و امنیت تلقی گردید و بر این اساس، پای شورای امنیت به مسائل بشردوستانه باز شد و آثار و عوارض آنها نیز تهدید کننده صلح به شمار آمدند. (ممتاز و رنجبران، 1387: 70) پذیرش حقوق بشر به عنوان یک عامل مشروع در کارهای شورای امنیت از عبارت قطع‌نامه 688 آوریل 1991 در مورد عراق، فهمیده می‌شود. این قطع‌نامه به محکوم کردن سرکوب جمعیت غیر نظامیان عراقی در بسیاری از بخشهای عراق پرداخت. این قطع‌نامه که یک نوآوری در رویه شورای امنیت محسوب می‌شود، اولین نمونه‌ای بود که در آن، شورای امنیت به طور واضحی تصریح کرد که این سرکوبها به تهدید علیه صلح و امنیت بین‌المللی میانجامد. (Malon, 2004: 57) در واقع، شورای امنیت پس از پایان جنگ سرد بدین سمت متمایل گشت که نقضهای شدید حقوق بشری را به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی تلقی کند. در واقع، مطالعات اخیر عملکرد شورای امنیت، نشان دهنده تمایل شورای امنیت به اتخاذ اقداماتی در رابطه با نقضهای حقوق بشری است که منجر به تهدید یا نقض صلح و امنیت بین‌المللی میشوند. (kalin and Kunzli, 2009: 254-255) امروزه با توجه به عدم موفقیت مداخله بشردوستانه در جلوگیری از نقضهای گسترده حقوق بشری، دیگر این نوع از مداخله منسوخ گشته و مداخله در قالب مفهوم جدیدی تحت عنوان مسئولیت حمایت انجام میپذیرد. تحولات در جهان عرب با وقوع اعتراضات مردمی در تونس علیه حکومت دیکتاتوری در این کشور، از دسامبر 2010 شروع شد و دامنه آن به تدریج به دیگر کشورها از جمله مصر، لیبی، یمن، بحرین، سوریه، اردن، مراکش و عربستان سرایت کرد. این تحولات در کشورهای مصر، لیبی و یمن سبب سقوط دیکتاتورهای موجود گردید. در سایر کشورها مانند بحرین و سوریه (البته با ماهیتی متفاوتتر) این درگیریها همچنان ادامه دارد. این پدیدهها از جنبههای مختلف سیاسی، اجتماعی و حقوقی قابل بررسی است. پژوهش حاضر به بررسی تحولات روی داده در دو کشور لیبی و بحرین از دیدگاه حقوقی بین‌المللی پرداخته و در این راستا اقدام به بررسی تطبیقی عملکرد شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال تحولات این دو کشور در سال 2012 ـ 2011، کرده است. از دیدگاه حقوق بین‌المللی، آنچه که در این کشورهای قابل بررسی است مسائل حقوق بشری و نحوه واکنش حکومتهای موجود در این کشورها به این مسائل است. همان‌طور که ذکر شد امروزه با گسترش یافتن مفهوم صلح و امنیت بین‌المللی و محدود شدن حاکمیت دولت‌ها، مسائلی همچون حقوق بشر به مسئله صلح و امنیت بین‌المللی پیوند خورده و از حیطه مسائل داخلی دولت‌ها خارج شده است؛ به طوری که جامعه بین‌المللی می‌تواند در قبال آن واکنش نشان دهد و تصمیماتی اتخاذ نماید. آنچه که مهم به نظر میرسد نحوه برخورد شورای امنیت با این گونه مسائل است. مراجعه به تاریخچه عملکرد شورای امنیت ما را به این مطلب رهنمون میسازد که شورا همواره در قبال رویدادهای مشابه رفتاری دوگانه و گزینشی اتخاذ نموده است و همین مطلب در قبال تحولات اخیر در جهان عرب نیز مصداق پیدا میکند. در همین راستا پژوهش حاضر برای اثبات این مطلب به بررسی تطبیقی عملکرد شورا در قبال تحولات دو کشور لیبی و بحرین در بازه زمانی 2012 ـ 2011 پرداخته است. تحولات لیبی جرقه تحولات لیبی در روزهای 15 و 16 فوریه 2011 از شهر بنغازی دومین شهر بزرگ لیبی بعد از طرابلس، با دستگیری یکی از فعالان حقوق بشری به نام فتحی تاربل که برای زندانیان سیاسی کار میکرد، زده شد؛ روز 17 فوریه توسط فعالان سیاسی روز خشم نام‌گذاری گردید. این روز مصادف بود با سالگرد درگیریهای سال 2006 در شهر بنغازی که نیروهای دولتی، مخالفانی را که به کنسولگری ایتالیا حمله کرده بودند، به قتل رسانند. (reuters, 2011) در این روز خانواده 1200 کشته و مفقود زندان مخوف ابوسلیم واقع در حومه طرابلس با در دست داشتن تصاویری از عزیزان خود در برابر دادگستری بنغازی تجمع کرده و خواهان روشن شدن سرنوشت قربانیان خود شدند. این تجمع کاملاً مسالمت‌آمیز با یورش نیروهای امنیتی به شدت سرکوب شد. بدین ترتیب شراره انقلاب لیبی با این رویداد شکل گرفت و شهر بنغازی و برخی شهرهای دیگر نظیر مصراته، زاویه و جبل‌الأخضر در حمایت از خواستهای خانواده قربانیان زندان ابوسلیم قیام کردند. (موسوی، 1390: 1) با ادامه درگیریها در لیبی مخالفان در شرق این کشور با استیلا یافتن بر سازمان‌های امنیتی، شروع به آتش زدن و از بین بردن ساختمانهای دولتی کردند و با فرار نیروهای امنیتی، ادوات نظامی به دست مخالفان افتاد. استفاده گسترده قذافی از نیروهای نظامی علیه مخالفان در شرق این کشور سبب گردید که آتش خشم مردم در دیگر نقاط لیبی بر افروخته شود و دامنه اعتراضات به دیگر شهرها از جمله طرابلس، مصراته و چند شهر دیگر کشیده شود. (Amnesty International, 2011:16) قذافی رهبر لیبی با اوج گرفتن مخالفتها تمام عزم خود را برای سرکوب این قیام به کار بست و نیروهای نظامی را برای درهم شکستن مقاومت مردمی گسیل داشت. او در سخنرانی‌اش که در 22 فوریه 2011 پخش گردید بیان داشت که تا آخرین لحظه با مخالفان میجنگد و در نهایت در این راه به شهادت خواهد رسید. او از همه طرفداران خود خواست که به خیابانها بریزند و مخالفان را مورد حمله قرار دهند. قذافی در نخستین سخنرانی مهماش از زمان شروع ناآرامیها در این کشور مخالفان را خادمان شیطان نامید (Aljazeera, 2011) و با موش خواندن مخالفان، از طرفدارانش خواست که آنها را مورد هجمه قرار دهند. او در جایی دیگر از سخنانش تأکید کرد که مخالفان را مورد تعقیب قرار خواهد داد و به پاک‌سازی خانه به خانه لیبی خواهد پرداخت. (BBC, 2011) وخامت اوضاع در لیبی به حدی بود که در مدت اندکی از آغاز انقلاب در لیبی عده قابل توجهی کشته شدند. در 20 فوریه دیده‌بان حقوق بشر عدد تخمینی کشته شدگان در اعتراضات لیبی را طی چهار روز، بر اساس گزارشات واصله از منابع بیمارستانی در لیبی، حداقل 233 نفر اعلام داشت. (HRW, 2011) که این تعداد در مورد تظاهرات مسالمت‌آمیز طی چهار روز، رقم بسیار بالا و بیانگر اوج بیرحمی قذافی است. در 2 مارس 2011، مخالفان تأسیس شورای انتقالی لیبی (NTC) را اعلام داشتند و این شورا خود را تنها نماینده قانونی مردم لیبی معرفی کرد. در اواخر فوریه 2011 با اوجگیری درگیریها بین مخالفان و طرفداران حکومت قذافی، این کشور به سرعت وارد مرحله جنگ داخلی گردید. (Amnesty International, 2011) کمیته بین‌المللی صلیب سرخ نیز در 10 مارس 2011 ورود این کشور به جنگ داخلی را اعلام کرد. (France24, 2011) بدین ترتیب جامعه بین‌المللی از جمله سازمان ملل متحد وارد میدان گشت و به محکومیت جنایات روی داده در لیبی پرداختند. در همین راستا در تاریخ 22 فوریه، مشاور ویژه دبیر کل سازمان ملل متحد در مورد مسئولیت حمایت در مصاحبه مطبوعاتی از حکومت لیبی درخواست کرد که به مسئولیت حمایتش از شهروندان لیبیایی جامه عمل بپوشاند و هرچه سریع‌تر به این خشونتها پایان دهد. (UN, 2011) الف) قطع‌نامه شورای حقوق بشر در مورد لیبی سه روز بعد در 25 فوریه، شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد با تشکیل جلسهای فوق‌العاده به بررسی وضعیت لیبی پرداخت و در تصمیمی اقدام به تعلیق عضویت لیبی در این شورا گرفت. (Aljazeera, 2011) شورا در این جلسه اقدام به تصویب قطع‌نامه شدیداللحن s-15/.1 در مورد وضعیت لیبی نمود. در بند 1 این قطع‌نامه، شورا ضمن ابراز نگرانی شدید از وضعیت لیبی، به شدت نقض گسترده و سیستماتیک حقوق بشر توسط مقامات لیبیایی، از جمله حملات مسلحانه علیه غیر نظامیان، اعدامهای بدون محاکمه، بازداشتهای خودسرانه، دستگیری و شکنجه کسانی که به صورت مسالمت‌آمیز دست به تظاهرات زدند و مواردی از این قبیل که از مصادیق جنایت علیه بشریت میباشند را محکوم کرد. در بند 2 به طور قاطع از حکومت لیبی درخواست می‌شود به مسئولیت حمایتش نسبت به شهروندانش عمل نماید و به توقف هرگونه نقض حقوق بشر و حملات علیه غیر نظامیان بپردازد و به حقوق بشر و آزادیهای اساسی مردم، احترام بگذارد. ب) گزارش کمیسیون تحقیق در مورد وضعیت لیبی در راستای قطع‌نامه S-15/.1 شورای حقوق بشر در تاریخ 25 فوریه 2011 و بر اساس پاراگراف 11 این قطع‌نامه، کمیسیون تحقیق شورای حقوق بشر به منظور تحقیق در مورد کلیه اتهامات مطرح در رابطه با نقض حقوق بین‌الملل بشر در لیبی ایجاد گردید. در 1 ژوئن 2011 گزارش 92 صفحهای کمیسیون تحقیق در مورد وضعیت حقوق بشر در لیبی، تقدیم هفدهمین نشست شورای حقوق بشر گردید. (A/HRC/17/44, 2011: 2) بر اساس گزارش کمیسیون تحقیق، طیف گستردهای از نقضهای حقوق بین‌الملل بشر و بشردوستانه و حقوق جزای بین‌الملل در این کشور طی این دوران، توسط طرفین درگیر به وقوع پیوسته است. کمیسیون به بررسی و ارزیابی شماری از نقضهای کلیدی حقوق بشر، بشردوستانه و جرایم کیفری در دوره زمانی قبل از ورود جدی این کشور به مرحله جنگ داخلی، پرداخته است. (A/HRC/17/44, 2011: 35) در واقع، عامل اصلی تأسیس این کمیسیون نگرانی از به کارگیری نیروهای نظامی علیه مخالفان در دوره زمانی (از اواسط تا اواخر) ماه فوریه 2011 بوده است. کمیسیون در تحقیقاتش به این نتیجه رسید که حکومت برای سرکوب تظاهرات از ادوات مرگبار استفاده کرده است و دست به سایر اقدامات منافی با حقوق بین‌الملل (حقوق بشر، بشردوستانه و حقوق بین‌الملل کیفری) زده است. همچنین در گزارش کمیسیون ذکر گردیده که علاوه بر نیروهای حکومتی، نیروهای مخالف هم در جریان اعتراضات اقدامات ناقض حقوق بشر و جنایات جنگی مرتکب شدهاند. (A/HRC/17/44, 2011: 35) مهمترین نقضهای حقوق بشری روی داده در جریان تحولات لیبی بر اساس گزارش کمیسیون عبارتند از: 1. استفاده گسترده از نیروهای نظامی علیه تظاهرات کنندگان بر اساس یافته‌های کمیسیون نیروهای امنیتی طی این مدت به طور گستردهای از قوای نظامی علیه تظاهرات کنندگان استفاده کردند و این اقدامات در روزهای اولیه اعتراضات منجر به کشته و زخمی شدن عده‌ای زیاد از مردم بیگناه گردید. آنچه که از بررسی جراحات وارد آمده به تظاهرات کنندگان به دست میآید این است که نیروهای نظامی از همان ابتدا شروع به تیراندازیهای مرگبار به سوی تظاهرات کنندگان کردند که همه اینها بیانگر نادیده گرفته شدن حقوق بین‌الملل موجود در این زمینه از جمله کنوانسیون حقوق مدنی و سیاسی (1) میباشند. (A/HRC/17/44, 2011: 40) 2. بازداشتهای خودسرانه و ناپدیدسازی اجباری از دیگر اقدامات ضد بشری صورت گرفته در لیبی طی دوران اعتراضات، بازداشتهای خودسرانه و بدون دلیل صدها تن و ناپدید کردن اجباری آنها بوده است که به عنوان بخشی از روشهای سرکوب‌گرانه حکومت قذافی در گزارش کمیسیون تحقیق ذکر شده است. در جریان این اقدامات، عده زیادی از معترضان و روزنامه‌نگاران یا بازداشت شدند و یا اینکه به طور اجباری ناپدید گشتند. (A/HRC/17/44, 2011: 41) سایر اقدامات ضد بشری که در گزارش کمیسیون ذکر گردیده عبارتند از: ـ شکنجه و سایر اشکال خشونت. (A/HRC/17/44, 2011: 121) ـ جلوگیری از دسترسی به درمانهای دارویی. (A/HRC/17/44, 2011: 130) ـ [نقض] آزادی بیان. (A/HRC/17/44, 2011: 140) ـ حمله به غیرنظامیان، اهداف غیرنظامی، اشخاص و اهداف تحت حمایت. (A/HRC/17/44, 2011: 155) ـ استفاده از سلاح‌های ممنوعه. (A/HRC/17/44, 2011: 181) ـ خشونتهای جنسی. (A/HRC/17/44, 2011: 211) بر اساس اسناد و شواهد موجود، وقوع دو نوع جنایت از قبیل جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت در قضیه لیبی مسلم است که در قطع‌نامه حقوق بشر و همچنین گزارش کمیسیون تحقیق ذکر شده است. در واقع، دولت لیبی با نقض قواعد بشردوستانه در درگیرهای مسلحانه و همچنین ارتکاب جرایمی همچون قتل، شکنجه، بازداشتهای خودسرانه و سایر موارد که مورد بررسی قرار گرفت، زمینه را برای مداخله جامع بین‌المللی فراهم ساخت. جامعه بین‌المللی نیز در واکنش به این اقدامات، با تمسک به دکترین مسئولیت حمایت و بر اساس قطع‌نامه 1973 شورای امنیت، اقدام به مداخله کرد. به عبارت دیگر، جامعه بین‌المللی با فراهم شدن شرایط مداخله بر اساس مسئولیت حمایت که بر وقوع جنایتهای چهارگانه نسل‌کشی، جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و کشتار دستهجمعی، مبتنی است به سرعت وارد اقدام شد؛ زیرا در قضیه لیبی بر اساس اسناد مراجع حقوق بشری، دو جنایت از چهار جنایت مذکور که عبارتند از جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت، تحقق یافته بود. تحولات بحرین تحولات بحرین از 14 فوریه 2011 با الهام از خیزشهای تونس و مصر و با تظاهرات ضد حکومتی در منامه آغاز گردید. (reuters, 2011) مخالفتهای عظیم ضد حکومتی بیش از همه توسط شیعیان بحرینی که اکثریت جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، در راستای انجام اصلاحات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی اساسی، در این کشور برگزار گردید. (Amnesty international, 2011) تظاهرات اکثریت شیعه علیه اقلیت سنی حاکم در این کشور با سرکوب حکومت آل خلیفه مواجه گردید. (New York Times, 2011) به طوری که پلیس ضد شورش بحرین در پاسخ به این اعتراضات دست به اقدامات خشونتبار زد و در 48 ساعت اولیه تظاهرات در میدان لوءلوء دو تن از مخالفان را به شهادت رساند. در 15 فوریه 2011 کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد ناوی پیلای در مورد استفاده گسترده از نیروهای نظامی علیه تظاهرات‌کنندگان از جمله قتل دو تن از آنان هشدار داد و از مقامات بحرینی خواست که به حقوق تظاهرات‌کنندگان احترام بگذارند. (OHCR, 2011) در 17 فوریه نیروهای بحرینی در اقدامی برنامه‌ریزی شده از انواع سلاح گرم، گاز اشک‌آور و تانک برای سرکوب تظاهرات استفاده کردند که در جریان این تظاهرات به 5 تن از تظاهرات‌کنندگان صدمات جدی وارد گردید و حداقل 250 تن مجروح گردیدند. (Amnesty International, 2011) با ادامه درگیریها در بحرین در 15 مارس 2011 دولت عربستان سعودی بنابه درخواست حکومت بحرین، 1200 نیروی نظامی خود را به همراه تانک و سایر خودروهای نظامی، برای سرکوب اعتراضات، به این کشور ارسال داشت. دولت بحرین در کشور شرایط اضطراری برقرار کرد و به نیروهای نظامی اجازه داد که برای پایان دادن به اعتراضات از تمام توانشان استفاده کنند. تانکها شروع به تخریب اردوگاه معترضان در میدان لوءلوء که تبدیل به نمادی برای مقاومت گردیده بود کردند. (Amnesty International, 2012) در 17 مارس 2011 ناوی پیلای ضمن ابراز نگرانی شدید از حمله نیروهای امنیتی بحرین به بیمارستانها و مراکز پزشکی، آن را شوک و نقض فاحش حقوق بین‌الملل توصیف کرد. او از مقامات بحرینی خواست که به تعهداتشان تحت میثاق حقوق مدنی و سیاسی پایبند باشند و به آنها نسبت به پاسخگو بودن در قبال خشونتهای صورت گرفته هشدار داد و از حکومت بحرین خواست که از کاربرد زور علیه مخالفان خودداری کنند و هرچه سریع‌تر مقدمات گفتگو را فراهم سازند. (OHCR, 2011) بر اساس گزارش دیده‌بان حقوق بشر در فاصله زمانی فوریه و مارس 2011 بیش از 30 تن از مخالفان کشته و صدها تن مجروح گردیدند. (HRW, 2011) در نیمه مارس 2011 دولت بحرین برای پایان دادن به تظاهرات در خیابانها شروع به سرکوب مخالفان از طریق استفاده گسترده از نیروهای نظامی کرد. در همین راستا اقدام به تخریب اردوگاه مخالفان در میدان لوءلوء منامه کرد و در کشور شرایط اضطراری برقرار نمود. شرایط اضطراری تا اوائل ژوئن ادامه داشت و سپس لغو گردید و صدها تن از کسانی که دستگیر شده بودند در بازداشت ماندند و بسیاری برای محاکمه به دادگاههای نظامی برده شدند. (HRW, 2011) بر اساس گزارش منتشر شده توسط مرکز حقوق بشر بحرین در نوامبر 2011، از آغاز ناآرامیها در این کشور تا تاریخ مذکور در حدود 45 نفر کشته شدند، 1500 نفر به طور خودسرانه دستگیر شدند، 1866 مورد شکنجه ثبت شده، 500 نفر به جرم سیاسی زندانی گشتند، بالغ بر 40 مکان مذهبی تخریب گشت، در حدود 500 نفر از کشور تبعید شدند و 477 نفر از دانشآموزان نیز از مدرسهها اخراج گشتند. بر اساس جدیدترین آمارها تا سال 2012 شمار کشته‌شدگان بیش از 80 تن گزارش شده است. (Bahrain center for human rights, 2011) یکی از مواردی که در جریان نا آرامیهای بحرین قابل ذکر است استفاده نیروهای پلیسی و امنیتی از گازهای سمی برای سرکوب اعتراضات در این کشور است. بنا به گفته انجمن پزشکان حامی حقوق بشر (PHR) از آغاز ناآرامیها در این کشور بسیاری بر اثر استعمال گازهای سمی از جمله گاز اشک‌آور کشته شدند. بنا به گفته این نهاد در سال 2011 محققان این نهاد در بحرین به شواهدی دست یافتند که بیانگر این است که مقامات بحرینی از مواد شیمیایی نامعلوم در کنار گاز اشک آور استفاده کردند. پزشکان بحرینی در گزارشی به این نهاد بیان داشتند که در درمان مصدومانی که در اثر استنشاق گاز اشک‌آور آسیب دیده بودند، با علائم نامعلومی از جمله حمله و تشنج مصدومان مواجه شدند. بعدها وزارت بهداشت بحرین درخواست پزشکان این کشور برای آزمایش بقایای محفظههای گاز اشک‌آور منفجر شده و بررسی مواد شیمیایی موجود در آن را رد کردند. نمودار زیر آمار کشته‌شدگان شهروندان بحرینی را که در اثر گاز اشک‌آور از مارس 2011 تا فوریه 2012 کشته شدند، بیان می‌دارد. (Sollom, 2012) پی نوشت: [1] . ICCPR. منابع و مآخذ آقایی، سید داود، 1384،، نقش و جایگاه شورای امنیت در نظم نوین جهانی، تهران، نسل نیکان. بیگ‌زاده، ابراهیم، 1389، حقوق سازمان‌های بین‌المللی، تهران، مجد. جوینر، کریستوفر سی، 1387، حقوق بین‌الملل در قرن بیست و یکم، ترجمه عباس کدخدایی و امیر ساعد وکیل، تهران، میزان. ساعد، نادر و مهدی جاودانی مقدم، 1390، گزارش: حقوق بین‌الملل و انقلابهای خاورمیانه، مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی. شکوهمند، عباس، 1390، «تعقیب کیفری دیکتاتورها»، گفتگو با دکتر حسین میرمحمد صادقی، مهرنامه، شماره 11، قابل دسترس در: http://www. mehrnameh. ir/article/1823 ممتاز، جمشید و امیرحسین رنجبران، 1387، حقوق بین‌الملل بشردوستانه: مخاصمات مسلحانه داخلی، تهران، میزان. موسوی، حسین، 1390، «مدل انقلاب لیبی و رواج مفاهیم مخاطره‌آمیز»، مطالعات خاورمیانه، سال هجدهم، شماره 64. موسوی، سید فضل‌الله و معصومه سادات میرمحمدی، 1389، «بررسی جنایت تعقیب و آزار در پرتو وقایع اخیر بحرین»، مجله حقوقی بین‌المللی، سال بیست و هفتم، شماره 43. بهمنی قاجار، محمدعلی، 1390، «تحولات بحرین از دیدگاه حقوق بین‌الملل»، فصلنامه مطالعات راهبردی جهان اسلام، سال دوازدهم، شماره 45. 10. Anti- government protests in Bahrain, Reuters, 16 Mar 2011, Available at: reuters.com/article/2011/03/16/us-bahrain-protests-events-idUSTRE72F4RR20110316. 11. Background Information on the Responsibility to Protect, Available at: http://www. un. org/en/preventgenocide/rwanda/about/bgresponsibility. Shtml. 12. Bahrain Protecting human rights after the protests, Amnesty International, 1 Nov 2011, Available at: http://www. amnesty. org/en/region/bahrain. , Index: MDE 11/066/2011. 13. Bahrain: Stop using excessive force against public demonstrations and respect the rule of law, says Pillay, OHCHR, 15 Feb 2011, Available at. 14. Bahrain: the Human Price for Freedom and Social Justice, A joint report on human rights violations in Bahrain, (Bahrain Center for Human Rights, 22 Nov 2011) , 5. 15. Bahrain’s Human Rights Crisis, HRW, 1 Jul 2011, Available at: http://www.hrw.org. 16. Bloodied but unbowed Unwarranted state violence against Bahraini protesters, Amensty International 11 Sep 2011, Available at: https://www.amnesty.org. 17. Boas, Gideon, 2012, Public International Law: Contemporary Principles and Perspectives, Masschusetts, Edward Elgar Pub, 2012. 18. Daalder, H and Stavridis, James G, 2012, “NATO’s Victory in Libya the Right Way to Run an Intervention”, Foreign Affairs, V. 91, N. 2. 19. Defiant Gaddafi vows to fight on, Aljazeera, 23 Feb. 2011, Available at: http://www. aljazeera. com/news/africa/2011/02/201122216458913596.html. 20. General Assembly, GA/11050, UN, 1 Mar 2011, Available at: http://www.un.org/News/Press/docs/2011/ga11050.doc.html. 21. Hasan Jamali, Bahrain News-The Protests, New York Times, 30 Oct 2012, Available at: http://topics.nytimes.com/top/news/international/countriesandterritories/bahrain/index. 22. http://ohchr.org/EN/NewsEvents/Pages/DisplayNews. aspx?NewsID=10727&LangID=E. 23. Kalin, Walter and Kunzli, Jorg, 2009, the Law of International Human Rights Protection, New York, Oxford. 24. Libya embroiled in civil war, Red Cross says, France24, 10 Mar 2011, Available at: www.france24. com/... /20111003-libya-interim-leaders-cabinet-admi. 25. Libya protest: Defiant Gaddafi refuse to quit, BBC, 22 Feb 2011, available at: http://www. bbc. co. uk/news/world-middle-east-12544624?print=true. 26. Libya suspended from right body, Aljazeera, 22 Mar. 2011, Available at: http://www. aljazeera. com/news/africa/2011/03/201131202637185959. Html. 27. Libya: Government Should Demand End to Unlawful Killing, Human Right Watch, 20 Feb 2011, available at: www. hrw. org/... /2011/... /20/libya-governments-should-demand-end. 28. Malone, David M, 2004, the UN Security Council from the Cold War to the 21 Century, Colorado,Lynne Rienner Publisher. 29. Report of the Bahrain independent commission of Inquiry, Bahrain independent commission of Inquiry, 2011. 30. Richard Sollom, MA, MPH, "Tear Gas or Lethal Gas? Bahrain’s Death Toll Mounts to 34", physiciansforhumanrights, 16Mar 2012, Available at: http://physiciansforhumanrights. org/blog/tear-gas-or-lethal-gas. html. 31. Security Council, SC/10187/Rev. 1, UN, 26 Feb 2011, Available at: http://www. un. org/News/Press/docs/2011/sc10187. doc. html. 32. Special Adviser on the Prevention of Genocide, Francis Deng, and Special Adviser on the Responsibility to Protect, Edward Luck, on the Situation in Libya, U. N, 22 Feb 2011, Available at: http://www. un. org/en/preventgenocide/adviser/statements. Shtml. 33. Special Adviser on the Prevention of Genocide, Francis Deng, and Special Adviser on the Responsibility to Protect, Edward Luck, on the Situation in Libya, U. N, 22 Feb 2011, Available at: http://www. un. org/en/preventgenocide/adviser/statements. Shtml. 34. Targets of Retribution Attacks against Medics, Injured Protesters, and Health Facilities, HRW, 4 Jul 2011, 1. 35. The battle for Libya, Killings, disappearances and torture , Amnesty International, 2011. 36. The battle for Libya, Killings, disappearances and torture, Amnesty International, (2011): 17. 37. Time line: Libya’s uprising against Muammar Gaddafi, Reuters, 22 Agu 2011, Available at: http:// reuters. com/article/2011/08/22/us-libya-events-idUSTRE77K2QH20110822. 38. UN human rights chief alarmed by military takeover of hospitals in Bahrain, OHCHR, 17 Mar 2011, Available at: http://ohchr.org/EN/NewsEvents/Pages/DisplayNews.aspx?NewsID=10855&LangID=E. 39. Year of Rebellion, Human rights in the Middle East and North Africa, Amnesty International, 9 Jan 2012, Available at: https://amnestymena. posterous. com/pages/Bahrain. 40. UN Documents: U. N. Doc. A/HRC/17/44, (2011) ,1 Jun UN. Doc. S/RES/1970 (2011) , 26 Feb UN. Doc. S/RES/1973, (2011) , 17 Mar رضا موسی‌زاده: دانشیار دانشکده روابط بین الملل وزارت امور خارجه. رضا رنجبر: دانش‌آموخته حوزه علمیه قم و کارشناسی ارشد دیپلماسی و سازمان‌های بین‌المللی. فصلنامه علمی ـ پژوهشی مطالعات انقلاب اسلامی 37 ادامه دارد...
94/08/12 - 03:34
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها