محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827026470
روایت راه ۸۰۰ کیلومتری رسیدن به ایران با پای تیرخورده / می خواستند ایران را وارد جنگ کنند / معلوم نشد خرازی دستور داده یا بروجردی
واضح آرشیو وب فارسی:سوره سینما: سوره سینما – رمز عبور در شماره اخیر خود نوشت: ۱۷ سال زمان بسیاری برای رسیدگی به یک پرونده دیپلماتیک است؛ پرونده ای که از ۱۷ مرداد ۱۳۷۷ در کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در مزار شریف باز شد اما هنوز به دلایل نامعلوم، قصدی برای مختومه شدن آن و بیان علل صریح روی دادن این کشتار تاریخی و معرفی مقصرین وجود ندارد . برای بررسی همین مسأله به بهانه اکران فیلم «مزار شریف» در سینماهای کشور به سراغ دکتر الله مدد شاهسون، تنها دیپلمات بازمانده از فاجعه تروریستی مزار شریف رفتیم . شاهسون هنوز هم دل پری از کم کاری وزارت خارجه دارد . جناب شاهسون ! علت حضور شما در مزار شریف چه بود؟ کلیاتی را در این زمینه بفرمایید . من در اردیبهشت سال ۷۷ به وزارت خارجه و سفارت موقت ایران در مزار شریف افغانستان مأمور شدم. کارم را در آنجا شروع کردم و مدتی که گذشت، پی بردیم طالبان با حمایت و همراهی پاکستان به سمت شمال افغانستان حرکت می کنند و دارند شهرهای مختلف شمال افغانستان را تصرف می کنند و به مزار شریف نزدیک می شوند. تا اینکه روز حادثه پیش آمد . البته جریان را به صورت خیلی کلی عرض می کنم . سمت شما در آنجا چه بود؟ مسئول دبیرخانه . چند روز قبل از حادثه در آنجا بودید؟ در تاریخ ۲/ ۲/ ۷۷ درست سه ماه و نیم قبل از شروع حادثه عازم افغانستان شدم که کل مأموریتم در آنجا بود و با این حادثه تمام شد . در آن سه ماه و نیم فضای کلی آنجا چگونه بود؟ شاید قریب یک ماه بود که در آنجا بودم که بتدریج حرکت نیروهای طالبان از استان هرات به سمت استان جوزجان شروع شد و اینها آمدند و میمنه و شِبِرقان و شهرهای بزرگ را گرفتند و بعد وارد استان بلخ شدند و آمدند و در حومه مزار شریف مستقر شدند. تا حدودی مشخص بود که اینها از طرف پاکستان حمایت می شوند. اینکه پشت سر پاکستان چه کشور و سازمانی قرار داشت، از نظر ما کار حساب شده ای بود که احتمالاً امریکا حمایت می کرد و نظرشان این بود که طالبان را بر همه افغانستان مسلط کنند . دلیلی بر حمایت امریکا وجود داشت؟ به نظر من پاکستان کاری را بدون هماهنگی با امریکا انجام نمی دهد. حتماً چنین چیزی پشت قضیه بود، پاکستان به طور مشخص و گسترده با طالبان همکاری نظامی و اطلاعاتی می کرد و طالبان طوری عمل می کرد که بدون درگیر شدن مستقیم با نیرویی، خیلی راحت می آمدند و شهرها را می گرفتند. به عبارت دیگر قبل از اینکه اینها بیایند و منطقه ای را بگیرند، فرماندهان آنجا را تطمیع و شرایط را برای ورود طالبان آماده می کردند . حضور پاکستان در این قضیه کاملاً مشخص و ملموس بود. پشت قضیه حدس ما این است که آوردن چنین نیرویی و مسلط کردن آن بر افغانستان توسط کشورهای قو یتر طراحی شده و این نقش را به پاکستان داده بودند. البته خود پاکستان هم در مجموع منافعش را در این می دید که نیرویی را که بر آن تسلط دارد، بر این کار بگمارد تا توسط آنها به اهداف مورد نظر خود در منطقه برسد . این درست است که می گویند روز قبل از حادثه برخی مقامات عالی رتبه وزارت امور خارجه ایران در مزار شریف بوده اند و می دانستند اتفاقاتی در شرف وقوع است ولی خودشان مکان را ترک کردند و به بقیه گفتند که در کنسولگری باقی بمانند؟ آنچه مسلم است، من و همکارانم که در آنجا بودیم، تا حدودی این هشیاری را داشتیم . مردم شمال افغانستان که عمدتاً شیعه هستند نیاز به وجود سفارت ایران را کاملاً حس می کردند و به هرحال بودن ما برایشان دلگرمی بود، ولی واقعیت قضیه این بود که خطر جدی برای سفارت وجود داشت . قبل از این قضیه هشدار داده و به مسئولان گفته شده بود شاید ماندن ما در سفارت با توجه به حضور دوباره طالبان در شمال افغانستان منطقی نباشد و بهتر است اینها انتقال پیدا کنند یا به محل دیگری جابه جا بشوند . این پیشنهاد شده بود و سفیر یکی دو روز قبل از حادثه به اتفاق چند نفر از همکاران آنجا را ترک کرد و به ایران برگشت . در نهایت تصمیم بر این شد که ۱۰ نفر آنجا بمانند . علت این تصمیم چه بود؟ نظر این آقایان این بود که حضور سفارت ایران برای مردم شمال افغانستان دلگرمی و ممکن است سفارت بتواند نیازهای مختلف آنان را تأمین کند، ولی در مجموع این کار در نوبت دوم منطقی و عاقلانه نبود . خودم هم در آن موقع این مسأله را یادآور شدم و گفتم که به نظر من در حال حاضر صلاح نیست ما در اینجا بمانیم و بهتر است منتقل شویم. کما اینکه بعد از اینکه برگشتم و حادثه را تشریح کردم، طالبان در نامه ای که زده بودند، گفتند که هر چه شاهسون گفته درست است، ولی بهتر بود در شرایط جنگی دیپلمات های ایران از افغانستان خارج می شدند . فکر می کنید دلیلش همان دلگرمی مردم بود یا هشدارهای امنیتی را جدی نگرفته بودند؟ من که تفکر سلسله مراتب و مسئولان وقت را نمی دانم که چرا این کار را کردند. سؤالی هم که الان داریم و خانواده شهدا می کنند، همین است که به چه دلیلی این تصمیم را گرفتید و چه کسی این تصمیم را گرفته و تأکید کرده است که در آنجا بمانیم؟ مهمتر اینکه در شرایطی که طالبان شهر به شهر آمده و همه جا را گرفته و سقوط مزار شریف صد درصد است و دیگر سفارت خانه ها هم نیروهایشان را از مزار شریف منتقل کرده اند، اینها تأکید داشتند که در سفارت بمانید . این یک حرکت غیرمنطقی به نظر می رسد . امروز که تحلیل می کنیم، کاملاً غیرمنطقی است، ولی سلسله مراتب بالای وزارت خارجه تأکیدشان بر ماندن بود . در حقیقت باید این سؤال را از آنها بپرسید که چرا تصمیم گرفتید اینها آنجا بمانند؟ در حالی که طالبان یک بار دیگر در شمال افغانستان آسیب دیده بودند . گرچه معتقدم طالبان با اینکه آسیب دیده بود، باز هم به نفعش نبود که بیاید و دیپلماتهای ایرانی را شهید کند و شاید اگر آنها را گروگان می گرفت، بهتر می توانست نتیجه بگیرد، اما گروهی آمدند، این کار را کردند، زدند و رفتند . برداشتم از حرکات آنها این بود که اینها پاکستانی و عواملی ا ز طرف دولت پاکستان بودند، اگر هم از طرف دولت پاکستان نبودند، از طرف ISI پاکستان بودند. این را بعدها آقای بروجردی آمد و در تلویزیون تأیید کرد . اشاره کردید سؤال شما این است که واقعاً چه کسی دستور ماندن داد. یعنی واقعاً هنوز بعد از ۱۶ – ۱۵ سال مشخص نشده است چه کسی دستور داد دیپلماتها بمانند؟ الان ۱۷ سال از این قضیه می گذرد و مطالبه خانواده شهدا همین است. من هم تأکیدم بر این است که چه کسی این دستور را داد. در مصاحب های که آقای جعفریان با آقای بروجردی کرد، آقای بروجردی گفت آقای خرازی به من گفت . منظورتان مستندی است که آقای جعفریان ساخته است؟ مستندی که ساخت و مصاحبه ای که کرد . آقای بروجردی گفت که آقای خرازی این دستور را داد . چیزی را که من شاهدش بودم و می دیدم، این بود که آقای حدادی مخصوصاً در روزهای آخری که خودش در آنجا بود و به عبارتی این خطر را برای خودش احساس می کرد، تأکید می کرد که من اینجا نمانم، ولی آقای بروجردی اصرار داشت که بماند، ولی در نهایت قانع شد که آقای حدادی برگردد. ما مسئول مستقیم آنجا را آقای بروجردی می دیدیم. لابد ایشان تحت نظر وزیر امور خارجه کار می کرد، چون ایشان مکرراً می گوید آقای خرازی تأکید کرد بمانید . به نظر من این حرکت از سوی هر مقامی که بود، اشتباه و تصمیم غلطی بود که در آن زمان گرفته شد. هیچ دلیلی نداشت بچه ها در آنجا بمانند، آن هم با شرایطی که به وجود آمده بود . الان انتظار شما این است که مسئول، معرفی و علت کاری که انجام داده است، معلوم شود؟ ما باید این سد را بشکنیم که هر کسی در هر شغل و جایگاهی قرار گرفت و هر نوع خرابکاری ای که کرد، راهش را بگیرد و برود . این شیوه نتیجه نمی دهد و بازخور د و بازتاب آن منفی خواهد بود . هر کسی که مسئول هست، باید جوابگوی تصمیماتی که می گیرد باشد . باید بیاید و به اذهان عمومی پاسخ بدهد . الان ۱۷ سال از این قضیه می گذرد. بنده پس از ۱۸ روز که در راه بودم، با پای تیر خورده قریب به ۸۰۰ کیلومتر را پیاده طی کردم، آمدم و با همان لباس به وزارت خارجه رفتم و ماجرا را تعریف کردم و همان جا در سال ۷۷ گفتم که به نظر من این کار ISI پاکستان بود . از همان سال دیگر کسی به سراغم نیامد و در مجموع مورد بی توجهی قرار گرفتم و حتی مرا با خانواده شهدا هم روبه رو نکردند. در مراسمی، جایی و در سالگردها مرا دعوت نکردند. دلیل این قضایا چه بود؟ چرا می خواستند چیزی نگویم و این مطلب را عنوان نکنم و آقایان را زیر سؤال نبرم؟ شاید علت اینکه خداوند محبت و عنایت کرد که بتوانم بیایم، این بود که بار مسئولیتی به گردنم بود و باید می آمدم و اتفاقی را که افتاده بود، شرح می دادم . اگر در این قضیه کوتاهی ای شده بود، باید عنوان می کردم . شاید خواست شهدا از من همین بوده است . به هر حال این مسئولیت به دوشم بود و من هم مثل شما این سؤال را دارم و دلم می خواهد خانواده شهدا بیایند و سؤال کنند که چه کسی این تصمیم غلط را گرفته و این اشکال را ایجاد کرده است . حداقل قضیه این است که مسئول این ضعف مدیریتی باید بیاید و عذرخواهی کند، ولی می بینیم که هیچ کسی به سراغم نیامده است . فقط آقای اخضر ابراهیمی با من صحبت و از من تقدیر و مرا قهرمان خطاب کرد، ولی متأسفانه دیگران هیچ حرکتی که نکردند بماند، ما را در انزوا هم قرار دادند. فکر می کنید در وزارت خارجه می خواهند قضیه تمام شود و پیگیری نشود؟ بله، این چیزی بود که می خواستند و کار به اینجا کشیده شد . الان ۱۷ سال می گذرد . در وزارت امور خارجه دولتهای مختلف هم فرقی نکرده و هیچ تغییری ایجاد نشده است؟ متأسفانه نشد. وقتی آمدم و دیدم چنین برخوردی با من شد، رفتم و مشغول چوپانی شدم و اساساً شغل دیگر و مسیر متفاوتی را در پیش گرفتم. حالا اینکه در آن بالا چه می گذشت، چگونه کنترل شد و چگونه نگذاشتند این صدا دربیاید، این را شما باید از آنها بپرسید . مرا که کنار گذاشتند و از من در هیچ مراسمی دعوت نکردند که بیایم و صحبت کنم . برای فیلمی هم که آقای برزیده می ساخت، ۱۲ – ۱۰ سال موانعی را ایجاد کردند و نگذاشتند و بایکوت مانده بود تا به هر حال توانست مجوزش را بگیرد و آن را بسازد . شما چطور برگشتید؟ بعد از اینکه در وزارت خارجه مزار شریف ما را دو سه بار جا به جا کردند، در نهایت در زیرزمین آنجا ما را به گلوله بستند . خود را زیر میز انداختم سرم را داخل گودی میز گذاشتم، ولی پاهایم بیرون بود و تیر خورد. شهید ریگی روی پایم افتاد و تمام کرد. بعد از اینکه آنها تصور کردند کار همه تمام شده است، از پشت میز راهشان را کشیدند و رفتند. وقتی صدای آنها دور شد، بلند شدم . شهید نوری و شهید نوروزی هنوز زنده بودند و به یک شکلی به آنها کمک کردم و در هر صورت از آنجا خارج شدم . موقع خارج شدن به سید برخورد کردم که افغانی و راننده آنجا بود و تمام مراحل آمدنم به همراه ایشان بود، یعنی در واقع خانواده ایشان پوششم بود . بالاخره با الاغ و پیاده و با ماشین و به شکل های مختلف خودم را به اینجا رساندم. آنچه که در خلاصه این قضیه می شود گفت، این است که تخصصهای گوناگونی داشتم و هیچ شک نکنید که خواست خدا بود و چون آن شرایط لازم را داشتم، خدای عزیز هم بارها مرا از خطرات جدی نجات داد . هر کسی هم که داستان مرا می شنود، می گوید یک معجزه اتفاق افتاده است . روایتی هست که می گویند ایران می خواست وارد جنگ شود و به افغانستان حمله کند . از جزئیات این قضیه اطلاع دارید؟ این حادثه که اتفاق افتاد، برای ایران گران تمام شد . تصمیمشان این بود که وارد جنگ شوند . این تصمیم را گرفتند و در سرتاسر مرز شرقی نیرو مستقر و حتی در زابل قرارگاهی هم تشکیل شد. – در آن مقطع رزمایشی با حضور نیروهای مسلح کشورمان در مرزهای شرقی ج . ا . ا برگزار شد- وقتی برگشتم، خودم در قرارگاه زابل بودم. تأکیدم این بود که این کار نباید بشود، چون معتقدم طالبان در شهادت دیپلما ت های ایرانی چندان نقشی نداشت و این کار به نفع ما نیست و داریم وارد جریانی می شویم که به صلاح مملکت نیست. خیلی روی این قضیه تأکید کردیم. اینکه آیا حرف ما واقعاً به مسئولان رسید یا نرسید، نمی دانم. متأسفانه مرا در شرایطی قرار داده بودند که نمی توانستم حرفم را به کسانی که تصمیم گیرنده اصلی بودند برسانم، ولی به سلسله مراتب گفتم و امروز می بینیم که مثلاً آقای روحانی می گوید که از این جنگ جلوگیری کردم یا نقل قو ل های دیگری شنیده می شود، ولی در مجموع هر کسی که این کار را کرد، تصمیم بسیار درستی گرفت و ایران را از جنگی که داشت برایش درست می شد، نجات داد . ضمن اینکه افغانستان را هم از این باتلاق نجات داد . امریکایی ها اخیراً متنی را از قول آقای امین زاده که آ ن موقع در دولت بود، منتشر کرده اند که دولت تصمیم گرفته بود جنگ را شروع کند و شخص رهبری جلوی جنگ را گرفتند . ممکن است حرف درستی باشد . از زبان آقای جعفریان هم شنیدم که رهبری این تصمیم را گرفتند که تصمیم بسیار درست و بجایی بود . وظیفه من نیز همین قدر بود که اطلا ع رسانی کنم و این مطلب را گفتم و افتخار هم می کنم که از لحظات اول درست گفتم و امروز بعد از ۱۷ سال حرفهایم را تأیید می کنند که گفتم اینها پاکستانی بودند و این جنگ به صلاح نیست و نباید این کار انجام شود . شاهد هم یکی از افراد رده بالای ارتش جمهوری اسلامی ایران است که آن موقع در قرارگاه تاسوکی با من بود و در آنجا خیلی بر این قضایا تأکید داشتم . در هر صورت خدا را شکر می کنیم که این جنگ نشد . اگر رهبر معظم انقلاب این تصمیم را گرفتند، بسیار بجا بود و ایشان خیلی تیزهوشانه برخورد کردند . جناب شاهسون ! شما فیلم « مزار شریف» را دیده اید؟ بله . به نظر شما روایتی که از ماجرا می کند، درست است؟ هما نطور که اشاره کردم، ۱۲ – ۱۰ سال بود مجوز این فیلم را نمی دادند که ساخته شود، اما آقای برزیده سماجت کرد و این فیلم را ساخت . برای من که در انزوا قرار گرفته بودم و مسئولیتی را از سوی شهدا روی دوش خود احساس می کردم و نمی توانستم عملاً انجام بدهم و حرفم را مطرح و دفاع کنم، ساخت این فیلم بسیار ارزشمند بود . این کار را آقای برزیده انجام داد و همانطور که به من قول داده بود، در اصل ماجرا دست نبرد . تغییرات جزئی قطعاً در یک برداشت سینمایی قابل قبول است و تأثیری هم در اصل ماجرا ندارد . این تغییرات جزئی مهم نیستند . مهم اصل و حجم حادثه و نکات مهم این فاجعه است . انتهای ماجرا را پرداخته بود و حاصل کار آنطور که خودم برداشت کردم و از تلف نهایی که خانواده معظم شهدا زدند و تشکر کردند که بالاخره صبوری آنها منجر به ساخت فیلمی شده که خاطره شهدای مزار شریف را زنده کرده، رضایت بخش است و همین برای ما اهمیت دارد . خود آقای برزیده هم فرمودند فیلمی که ساختم، نصف داستان شاهسون است و بیشتر از این را نمی توانستم در قالب یک فیلم سینمایی یک ساعته بیاورم. ماجرایی بسیار تلخ و شیرین است . تلخی آن این است که عده ای از عزیزترین فرزندان این مملکت مظلومانه به شهادت رسیدند و شیرینی آن این است که از موانع مختلف عبور کردم و خودم را به ایران رساندم . خود داستان من خیلی جالب و فراتر از فیلمی است که به نمایش درآمده است . در همین جا هم باز مظلوم واقع شدیم . در عین حال که سماجت و کار آقای برزیده انصافاً قابل ستودن است . ایشان بارها به من زنگ زد و گفت با اینکه موانع بسیاری سر راهم هست، ولی به شما قول می دهم به هر شکل ممکن این فیلم را می سازم . خیلی خوب می دانم ساخت فیلمی که ابعاد مختلف دارد و رضایت همه را حاصل کردن و مجوز آن را گرفتن بسیار دشوار است . واقعاً از آقای برزیده تشکر می کنم . یکی از انتقاداتی که بر فیلم وارد می کنند، این است که هیچ کسی را مسئول حادثه معرفی نمی کند . این به دلیل همان فشارهایی بود که می آوردند؟ من هم به شما نمی توانم بگویم که مثلاً تصمیم گیرنده در این قضیه آقای بروجردی است . در آن زمان آقای خرازی در رأس وزارت خارجه و آقای بروجردی معاون ایشان در این امور بود و بعد هم سفیر مسئولیت داشت . بیایند و بررسی کنند . خیلی هم بررسی ساده ای است و می شود از افرادی که در آن موقع در آنجا بود ه و مأموری تشان تمام شده و برگشت هاند و همچنین از عوامل مختلف دیگر سؤال کرد . باید سؤال شود که آیا آقای سفیر وظیف هاش را در آنجا درست انجام داد؟ بقیه چطور؟ آیا کوتاهی کرد هاند؟ اگر خوب کار کرد ه اند، تشویق بشوند . اگر درست تصمیم گرفته اند، از آنها تقدیر بشود، ولی اگر تصمیم غلط گرفته اند، با آنها برخورد یا حداقل به آنها تذکر داده شود یا مسائل دیگر . بالاخره هر کاری اصولی دارد . خود من بارها نامه نوشته و گفته ام که حتی اگر من هم ذره ای کوتاهی کرده ام، با من برخورد بشود، ولی اگر یک کار ارزشمند کرده ام و خدای عزیز به من این مسئولیت را داد که کاری را انجام بدهم که این حادثه در تاریخ بماند، شایسته است که به نوعی از من تقدیر شود که برای دیگران الگو بشوم و از من بهره برداری آموزشی بشود، کما اینکه آدم های فهیمی پیدا شده اند و دارند بهره می برند و این مسائل را ثبت و به نوعی استفاده می کنند . پس معتقدید فیلم تا جایی که دستش باز بوده، کارش را درست انجام داده است؟ بله، معتقدم موانع زیادی سر راهش بود . انسان باید واقعیت را بگوید . اشاره کردید چرا اسم مسئول تصمیم گیری را نبرده است . ابداً کار ساده ای نیست، ولی اصالتاً به مسائل اشاره کرده و گفته است که اینها چه کسانی بودند که این کار را کردند و چرا ما را در مجموع به دست سفارت پاکستان سپردند . یکی از نکاتی که وجود داشت، این بود که وقتی می گفتیم چرا اجازه نمی دهید برویم یا به جای دیگری منتقل بشویم، می گفتند سفارت پاکستان قول داده است حافظ شما و منافع ما باشد . خیلی واضح و روشن است که این کار غیرعاقلانه و غیرمنطقی است . باید بیایند و این مسائل را پاسخ بدهند . و سخن آخر؟ برای شما و کسانی که می خواهند اطلا ع رسانی کنند و در کار رسانه مشغولند، آرزوی موفقیت می کنم . می خواهم بگویم الگوی شما باید شهید صارمی باشد که انسان بسیار شجاع، دلاور و وظیفه شناسی است و به همین دلیل آقای بروجردی مجدداً ایشان را با وجودی که آپاندیسش را عمل کرده بود، فرستاد . بارها می دیدم شهید صارمی فریاد می زد که حقیقت منتشر شود و از حق مطلب و درد مردم افغانستان دفاع می کرد.
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سوره سینما]
[مشاهده در: www.sourehcinema.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 42]
-
گوناگون
پربازدیدترینها