محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803608389
رخنه احمدی نژادی ها در روابط عمومی های دولت!
واضح آرشیو وب فارسی:یزدی نیوز: در تعاریف جهانی به مثابه پلی است میان اضلاع مثلث سازمان، مردم و رسانه. روابط عمومی را می گویم؛ سازمانی که از نام دو سیلابی اش می توان تمام ماهیت و هدف از ایجادش را فهمید؛ مجموعه ای از اقدامات و کوششهای حساب شده که هر سازمان برای برقراری ارتباط موثر و هدفمند با گروه هایی که با سازمان در ارتباط اند انجام می دهد آن هم جهت حفظ منافع سازمان مورد تبعیت و نه شخص رئیس سازمان.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اخبار یزدی ها( یزدی نیوز) این روزها بنابر اهمیت این حرفه -فارغ از اینکه مفهوم روابط عمومی در ایران فاصله بسیاری با ایده آل های مطلوبش دارد- بیشتر سازمان ها و ارگان هایی که به نوعی با افکار عمومی سروکار دارند حتما مکانی را هم برای روابط عمومی در نظر می گیرند. این اتفاق به نوبه خود قدم مثبتی در احترام گذاشتن به افکار عمومی و هنر مردم داری است اما این همه ماجرا نیست. روابط عمومی هایی که این روزها کارشان صرفا شده نصب بنر های تهنیت یا تسلیت به مناسبت های مختلف و گشتن در میان اخبار روزنامه و خبرگزاری های مختلف و بایگانی کردن اخبار مربوط به سازمان مربوطه شان و از همه بدتر اینکه سیاست به این حوزه نیز ورود کرده و چنان آن را تحت تاثیر قرار داده که تا چندی دیگر ورابط عمومی ها به سیاسی ترین حوزه یک سازمان تبدیل خواهند شد. یکی از حرفه هایی که شدیدا مکمل روابط عمومی ها تلقی می شود رسانه ها هستند به عبارت دیگر رسانه و روابط عمومی بر هم تاثیر می گذارند و تاثیر می پذیرند این در حالی است که متاسفانه گاهی روابط عمومی ها به جای همکاری با رسانه اتفاقا سنگ اندازی هم می کنند و رسانه ها نیز لاجرم نام آن سازمان را وارد لیست بایکوت خود کرده و دود این ماجرا تنها و تنها به چشم مخاطبانی می رود که حقشان دانستن حقیقت است. به قول همکاری رابطه بین روابط عمومی و رسانه را اغلب از دو منظر می توان بازشناسی کرد: 1) در کنار هم: در نگاه اول می توان روابط عمومی و روزنامه نگاری را دوشاخه از یک ریشه به نام ارتباطات دانست که به جای رقابت و ستیز در خدمت و مکمل هم باشند هردو نهاد نیازها و منافع متقابلی دارند که با ارتباط گری صحیح این نیازها را تامین کرده و مرتفع می کنند .2)مقابل هم :در این نگاه روابط عمومی نقطه مقابل رسانه قرار دارند به صورتی که هر دو منافع و مصالحی دارند که با یکدیگر در تناقض است در این رقابت گاه آسیبهای فراوانی به منافع اجتماعی و ملی مردم وارد خواهد شد، چرا که یک وزارتخانه یا سازمان، واحدی مستقل از اجتماع نیست و نمی تواند باشد در این میان نقش حفاظت گری روابط عمومی از سازمان متبوع اش براین رقابت دامن می زند چرا که گاهی روابط عمومی ها با سرپوش گذاشتن برضعفها و سوء مدیریتها و فسادها (اخبار بد) و با توسل به شیوه های پنهان کاری مانع از دستیابی رسانه ها به اطلاعات واقعی و شکل گیری انتقاد علیه سازمان متبوع خود هستند. از سوی دیگر متاسفانه سیاسی شدن برخی روابط عمومی ها این روزها به مشکلی اساسی برای برخی سازمان ها و وزارتخانه ها تبدیل شده است. در حالی که برای مثال وزارتخانه ای در دولت یازدهم عملکرد خوبی دارد اما چنبره نیروهای افراطی یا مخالف با دولت یازدهم در روابط عمومی این سازمان ها موجب دوری هرچه بیشتر رسانه های موافق دولت از این سازمان ها و مسئولانش شده است و در این میان غفلت دولت و مسئولان و وزرا در سروسامان دادن به اوضاع روابط عمومی ها که از کم اهمیت انگاشتن نقش روابط عمومی ها ناشی می شود گناهی نابخشودنی است. شاید به اعتقاد برخی مخاطبان خودخواهی باشد که در این گزارش یک طرفه به قاضی برویم و روابط عمومی ها و عملکرشان را مورد نقد قرار دهیم اما به اعتقاد تمامی اهالی رسانه سنگینی بار اطلاع رسانی به مردم و اضطراب ناشی از سرعت و صحت انتشار اخبار این حق را به اصحاب رسانه می دهد که گاهی بی گدار به آب بزنند و یک دل سیر از روابط عمومی ها گله و شکایت کنند و چون یاد گرفته اند که همواره در مقابل هر اظهارنظر یا گزارشی که چاپ می کنند منتظر فیدبک و واکنش باشند از جوابیه و توضیح و ... هیچ ترسی ندارند. اینکه تعریف روابط عمومی با آنچه عملا در کشور ما وجود دارد زمین تا آسمان متفاوت است اما باید همچون بسیاری مسائل دیگر بپذیریم که «همین است که هست» و اصلا بحثی بر سر اینکه چرا همین است و همان نیست نداریم. مسئله این است که چرا نباید «همین» را نه به نحو احسن که به نحو مطلوب انجام دهیم! اگر بپذیریم که سرعت و صحت در انتشار اخبار در رسانه ها دو جزء لاینفک و ناگزیر است اهالی رسانه چاره ای ندارد جز اینکه همه مسائل را در اولویت های سوم به بعد خود قرار دهند و درست اینجاست که گاهی عملکرد برخی روابط عمومی ها به طور کل دو اولویت اول شغلی اهالی رسانه را نادیده می گیرند و در نهایت به ضرر مخاطبان و افکار عمومی عمل می کنند. از این رو شاید بد نباشد این بار تیغه تیز نقد را به سمت نزدیک ترین نهاد مرتبط با رسانه ها نشانه رویم. مدل اول ؛ روابط عمومی های منفعل و درخودمانده یکی از اساسی ترین ایرادهایی که اهالی رسانه به برخی روابط عمومی ها وارد می کنند منفعل بودن برخی از آنهاست؛ انفعالی که در عین راکد بودن اما مانعی بزرگ سد راه اطلاع رسانی از سوی رسانه ها ایجاد می کند. برای مثال روابط عمومی یک وزارتخانه را در نظر بگیرید که اساسا منفعل است. حال خبرنگاری را در نظر بگیرید که قصد مصاحبه -با وزیر که تاحدودی امکان ناپذیر است- با معاونی را دارد. توامان شدن این دو موضوع می شود روزها و هفته ها و بلکه ماه ها نامه نگاری و پیگیری و در نهایت اینکه فلان معاون یا نمی خواهد در این باره مصاحبه کند یا فعلا فرصت ندارد و... انفعال روابط عمومی در این مورد زمانی بیشتر احساس می شود که همه بار پیگیری روی دوش خبرنگار است در حالی که طبق انتظاری که از روابط عمومی می رود، وظیفه لینک کردن مسئولان با خبرنگاران بر عهده این نهاد است. این گونه روابط عمومی ها زمانی بیشتر مایه عذاب خبرنگاران می شوند که سرعت عمل در انتشار خبری اهمیت می یابد در حالی که هر سازمانی که روابط عمومی ضعیف تری داشته باشد قطعا شکست خورده است. ویژگی بارز این روابط عمومی ها داشتن پرتال هایی ضعیف و کم مایه است که خبرنگار با مراجعه به آنها تنها شاهد درج اخباری مناسبتی و سوخته است. از سوی دیگر اینگونه روابط عمومی ها بعضا با دنیای تکنولوژی هم بیگانه اند زیرا این روزها که بیشتر روابط عمومی ها از برنامه هایی همچون تلگرام برای اطلاع رسانی و ... استفاده می کنند این روابط عمومی ها کاملا در خودمانده و بسته عمل می کنند و کمترین ارتباط را با رسانه ها دارند البته تنها تا زمانی که همه چیز بر وفق مرادشان است زیرا کافی است بحرانی پیش آید آن وقت این روابط عمومی ها برای انتشار تکذیبیه و توضیح و... چنان با رسانه ها صمیمی می شنود که آدم می ماند قسم حضرت ابوالفضلشان را قبول کند یا دم خروس را. خبرنگاری در این باره می گفت:« چه بسیار مدیران روابط عمومی که حتی گوشی تلفن همراه تحت آنروید ندارند! و چه بسیار وزرا و مدیرانی که در گروه ها آن لاین هستند. وقتی وزیری یا مسئولی در اینستاگرام خود پاسخ برخی از ابهامات یا نقدها را می دهد یعنی مرگ روابط عمومی آن نهاد رسیده است.» مدل دوم؛ روابط عمومی هایی با رنگ و لعاب تبعیض این مدل شامل روابط عمومی هایی می شود که همکاری شان فقط شامل حال رسانه هایی می شود که بعضا با خط فکری مدیر روابط عمومی یا سایر کارمندان روابط عمومی همسو باشند برای مثال تصور کنید اعضای روابط عمومی یک سازمان طرفدار حزب سیاسی خاصی باشند آن وقت رسانه های همسو با آن سازمان می شوند گل سرسبد که هرگاه اراده کنند بساط مصاحبه چیده می شود و در نشست های خبری هم پیش از همه دعوت می شوند. از سوی دیگر رسانه های مخالف به عنوان شایعه پراکن و مزاحم تلقی می شوند و ترجیح داده می شود اصلا با آنها ارتباطی برقرار نشود.این مورد در زمان نشست های خبری بیشتر احساس می شود، زیرا یکی از بهترین فرصت هایی که برای خبرنگاران جهت پرسیدن سوالات خود از وزرا طلایی محسوب می شود نشست های خبری هستند؛ نشست هایی که در بسیاری از موارد برخی روابط عمومی ها تنها اقدام به دعوت از رسانه های خاصی می کنند و اینگونه همه راه ها برای تعدادی از رسانه ها جهت ارتباط با مسئولان قطع می شود. برای مثال در یک وزارتخانه که به گفته کارمندانش هنوز نیروهای روابط عمومی اش از دوران احمدی نژاد باقی مانده اند برای فراهم کردن شرایط مصاحبه آفتاب یزد با یکی از معاونان وزارتخانه پاسخی به روزنامه نمی دهند و در نهایت خبرنگار مجبور می شود مستقیما به معاون مزبور قرار مصاحبه بگذارد. نکته جالب در این موضوع تاکید رئیس دفتر معاون مزبور بر مخفی نگه داشتن وقت مصاحبه توسط خبرنگار آفتاب یزد هنگام ورود به آن معاونت است؛ چنانچه وی به خبرنگار روزنامه می گوید:«موقع وارد شدن به ساختمان اصلا به حراست نگین که وقت مصاحبه دارین چون اگر بفهمن روزنامه اصلاح طلب هستین بعدا برای ما دردسر درست می کنن!!!» مدل سوم؛ روابط عمومی هایی که دعوا دارند در مدل سوم که خبرنگاران در ارتباط با این مدل تجارب فراوان دارند؛ روابط عمومی خود را یک سر و گردن از خبرنگاران بالاتر می داند از این رو خود را مجاز به هرگونه برخورد با خبرنگاران می داند؛ از پاسخگو نبودن تا قطع کردن تلفن وحتی توهین! این روابط عمومی ها که تنها ساعات خاصی از روز را پاسخگو هستند و هربار خبرنگاری با آنها تماس می گیرد در جلسه حضور دارند و در نهایت تنها زحمت اس ام اس را به خود می دهند و به خبرنگار اعلام می کنند در جلسه هستند. در نهایت هم اگر خبرنگار خبری برخلاف آن سازمان منتشر کند بی آنکه سازمان مربوطه بررسی کند که چقدر خبرنگار تقلا کرد تا صحت و سقم موضوعی را از روابط عمومی جویا شود، فورا امور حقوقی شان برای شکایت از آن خبرنگار و رسانه متبوعش فعال می شود؛ چنانچه تجربه این موضوع برای خبرنگار آفتاب یزد عینا اتفاق افتاده است. شاید ذکر مثالی در این باره خالی از لطف نباشد. چند روز پیش خبرنگار آفتاب یزد جهت اطلاع از صحت و سقم خبری که در خبرگزاری ها منتشر شده بود با معاون رسانه ای روابط عمومی وزارتخانه مربوطه تماس حاصل می کند تا اطلاعات لازم در خصوص آن موضوع و شماره مسئول مربوطه را بگیرد. روابط عمومی در ابتدا از خبرنگار می خواهد درخواست کتبی مصاحبه با مسئول مورد نظر را فکس کند تا طبق معمول یک مصاحبه دو دقیقه ای وارد پروسه کاغذبازی چند روزه در نهایت فراموش شود اما با پیگیری خبرنگار روزنامه در نهایت بعد از یک ساعت مدیر معاون رسانه ای شماره فرد مورد نظر را می دهد؛ آن هم شماره ای که دوهفته ای است واگذار شده است! وقتی خبرنگار موضوع را به این فرد اعلام می کند وی با لحنی توهین آمیز خطاب به خبرنگار می گوید:«خانم مگه من دفترچه تلفن شما هستم؟! خبرنگار باید شماره همه مسئولان را داشته باشد. من که بیکار نیستم دم به دقیقه از من شماره می خواید....و در نهایت تلفن را قطع می کند.» و در نهایت خبرنگار مزبور موفق به گفتگو یا مسئولان مربوطه و بررسی صحت و سقم آن خبر نمی شود. و مدل های دیگری که نوشتن از آنها در این مجال نمی گنجد. همه این مشکلات در حالی است که به گفته همکار رسانه ای دیگری « بزرگترین وظیفه ای که یک روابط عمومی دارد این است که شرایط را برای ورود خبرنگار و رسانه به سازمان ایجاد و تسهیل کند نه اینکه سخت تر کند و سنگ اندازی داشته باشد.» نکته مهمتر اینکه لازم است تاکید شود دود همه این انفعال ها و تبعیض ها و بعضا دست بالا گرفتن ها به چشم افکار عمومی می رود که حقشان دانستن اخبار صحیح است.افتاب یزد
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یزدی نیوز]
[مشاهده در: www.yazdinews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها