تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835749456
تفکر دوران بعداز تحریم، دوران جذب سرمایه ی خارجی یک اشتباه است
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: بعد از لغو تحریم ها اگر با ورود سرمایه گذار خارجی روبه رو شدیم، برنامه چیست؟ می خواهیم آن ها را به کدام سمت سوق بدهیم؟ کدام حوزه ها در اولویت قرار دارند؟ کدام بخش از صنعت کشور قرار است پایدار بماند؟ چگونه صنعت داخلی کشور را حفظ کنیم؟ اگر چند شرکت بزرگ خواستند در ایران سرمایه گذاری کنند، چگونه صنعت داخلی کشور را با آن ها سازگار کنیم؟دکتر مهدی محمدی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران است. از جمله اساتید جوانی که اعتقاد دارد بعد از لغو تحریم ها نباید فقط به دنبال سرمایه گذار خارجی گشت. وی بر این باور است که اتفاقاً دوران بعد از تحریم، دوران شناساندن کالای ایرانی به دنیاست. وی می گوید: «دنیا کره را زمانی شناخت که سامسونگ و هیوندا را شناخت. امروز چین را به واسطه ی فلان برند گوشی چینی که در دست داریم می شناسیم. بنابراین اگر می خواهیم خود را به دنیا اثبات کنیم باید ظرفیت های صنعتی خود را به دنیا عرضه کنیم؛ یعنی بگوییم فلان محصول یا تکنولوژی نماد ایران است.» عضو هیئت علمی دانشگاه در گفت وگوی تفصیلی با انتقاد از عدم برنامه ریزی دولت برای دوران بعد از تحریم می گوید: دولتی ها معتقدند اغلب نابسامانی های اقتصادی ناشی از تحریم هاست، اما بدانید اگر برنامه ای نداشته باشیم، لغو تحریم ها هم می تواند برای اقتصاد ایران چالش ایجاد کند. وی معتقد است قطعاً رفع تحریم راه حل مسئله نیست و اگر نتوانیم از ظرفیت بعد از تحریم یعنی ظرفیت جذب سرمایه گذاری خارجی و ظرفیت های صنعتی داخلی استفاده کنیم، تبعات منفی آن به مراتب بیشتر از خود تحریم خواهد بود. به نظر شما، در این چهار سال اخیر، تأثیر کدام یک از سیاست های اقتصادی دولت از تأثیر تشدید تحریم ها بر تولید و اقتصاد کشور بدتر بوده است؟ شاید بتوان سیاست های بسیاری را نام برد که علاوه بر تحریم اثرات مخربی بر اقتصاد ایران داشته اند. سیاست هایی مثل طرح های زودبازده سال 85 که بخش زیادی از منابع برای ایجاد اشتغال به مملکت تزریق شد، اما به دست افراد کارنابلد یا بهتر بگوییم افرادی که سابقه ی اقتصادی چندانی نداشتند سپرده شد. به همین دلیل بخش اعظمی از این منابع به سمت وسویی رفت که عملاً باعث افزایش تورم در اقتصاد کشور شد. همچنین سیاست هایی مثل بحث هدفمندی یارانه ها که بنده آن را فی نفسه اشتباه نمی دانم، اما پرداخت نقدی آن اشتباه بوده است. با این کار عملاً به جامعه سیگنال غلط داده شده است؛ یعنی بخشی از پول بدون انجام کاری اقتصادی که ایجاد ارزش افزوده می کند قابل تزریق به خانواده است. دوم اینکه این پول بخش وسیعی از طبقه ی متوسط به پایین جامعه را به مصرف گرایی بیشتر سوق می دهد. به همین دلیل است که در ابتدا گاهی اوقات با کمبود یکی از اقلام پایه ای مردم مواجه می شدیم؛ زیرا وقتی درآمد اولیه ی افراد افزایش پیدا می کند اولین کاری که می کنند این است که مابه التفاوت درآمد خود را خرج هزینه های پایه ای می کنند. در واقع ممکن است این مبلغ به خرید دو کیلو مرغ یا برنج بیشتر منجر شود که اقلام پایه ای مایحتاج اولیه ی مردم است. همان طور که می دانید این مقدار پول مبلغ زیادی نیست که صرف خرید کالاهای لوکس شود. بنابراین عملاً در بحث پرداخت نقدی یارانه ها، تزریق مداوم جریان نقدینگی به جامعه اشتباه است؛ زیرا در واقع به طور مداوم باعث افزایش تقاضا و افزایش تورم می شود. این روند نه تنها موجب رضایت مندی نمی شود که در بلندمدت موجب نارضایتی نیز خواهد شد. ضمن اینکه تأثیر آن نیز به راحتی از بین نخواهد رفت. وقتی در مورد پروژه ی بزرگی مثل مسکن مهر صحبت می کنیم، فارغ از همه ی اهدافی که درباره ی ایجاد زیرساخت های لازم برای عامه ی مردم، به ویژه طبقه ی متوسط به پایین و داشتن سرپناه، متصور بوده ایم، باید بدانیم که از طریق این پروژه ی بزرگِ توسعه ی زیرساخت، حجم بزرگی از نقدینگی وارد جامعه می شود که در اقتصاد سیاست کنزی نامیده می شود. در واقع در این سیاست مالی، پول به صورت غیرمستقیم وارد اقتصاد می شود. ازآنجایی که پشتوانه ی این پول تولید اقتصادی نیست یعنی ظرفیت اقتصادی آن چنانی را فعال نمی کند و محصولی تولید نمی شود که گویای برند ایرانی قابل صادرات باشد عملاً فقط گردش پولی را در اقتصاد افزایش می دهد و چیزی جز تورم به ارمغان نمی آورد. درصورتی که اگر با به کارگیری ظرفیت بخش خصوصی داخلی و خارجی در حوزه ی مسکن از طریق توسعه ی فناوری های نوین، بخش مسکن شرکت های بزرگ حوزه ی ساخت وساز تقویت می شدند، با یادگیری در بازار بزرگ مسکن مهر ایران می توانستند در حوزه های عمرانی منطقه نیز شرکت کنند و ظرفیت صنعتی برای کشور محسوب شوند. ایران می توانست ظرفیت صنعتی خود را در حوزه ی ساخت وساز در منطقه به کار بگیرد. همان طور که می دانید امروز هشتاد درصد پروژه های ساخت وساز در منطقه ی خاورمیانه به دست شرکت های کره ای است. توجه کنید که برخلاف تصور عموم یکی از ظرفیت های بزرگ صنعتی کره، صنعت ساختمان است. ایران ظرفیت صنعتی حوزه ساخت وساز را این گونه تقویت نکرده است و از این ظرفیت خود استفاده نکرده است. در واقع بدون توجه به ایجاد زیرساخت های دانش بنیان یا فناورانه بی گدار به آب زده و پروژه های در سطح ملی را در این سطح توسعه داده است و عملاً باعث شده است که مدیریت صحیحی بر ایجاد ظرفیت های ملی نداشته باشیم. از دیگر سیاست هایی که می توان به آن اشاره کرد، سیاست هایی است که از دوره ی قبل تا دوره ی کنونی در حوزه ی بهره ی بانکی وجود داشته است. به نظر بنده سیاست موجود در حوزه ی بهره ی بانکی نه تنها برای بانک ها که برای صنعت نیز مناسب نیست. هیچ صنعتی با بهره ی بانکی سی درصد پایدار و سودآور نخواهد بود. به این دلیل است که در بحث صنعت شاهد رکود هستیم. در واقع این صنعت نمی تواند از منابع مالی ارزان قیمت برای تولید محصول و ورود به امور بازار استفاده کند. بنابراین سیاستی که در این حوزه در پیش گرفته شده است زیرساخت های صنعتی کشور را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. در دوران رکود تورمی یعنی دورانی که بعد از تحریم برای کشور ایجاد شد پنج درصد رشد منفی اقتصادی و ایجاد رکود بدترین حالت ممکن است؛ زیرا برای خروج از رکود باید به جامعه پول تزریق شود که در واقع شدنی نیز نیست. در این دوران ایجاد چشم انداز مناسب اقتصادی معمولاً مهم ترین راه حل است که تقریباً دولت در راستای همین سیاست در حال پیشروی است، اما توجه بفرمایید که مرز باریکی بین ایجاد چشم انداز و کاری نکردن در اقتصاد وجود دارد. در واقع وقتی این رویه پیش گرفته می شود که صرفاً به دنبال ایجاد پایداری در اقتصاد باشیم. بنابراین تا آنجا که می توان از منابع پولی برداشت می شود، تزریق نقدینگی به جامعه جلوگیری می شود و الی آخر. با این رویکرد عملاً شما شاهد نوعی بی کاری در اقتصاد هستید؛ یعنی به نظر می رسد که وزارت اقتصاد یا منابع اقتصادی هیچ کاری برای اقتصاد نمی کنند. این حالت از حالت قبل بدتر است؛ زیرا سیگنالی به جامعه می شود که خود دولت نیز برنامه ای برای توسعه ی اقتصادی ندارد غیر از یک برنامه و آن نیز به انتظار نشستن برای پایان تحریم ها و حضور سرمایه گذاران خارجی در کشور است. در واقع هم مدیران اقتصادی در بخش خصوصی و هم سیاست گذاران در بخش دولتی هردو درگیر روزمرگی هستند. بنده که خود هم سابقه ی حضور در بخش خصوصی را دارم و هم تا حدودی به دولت مشاوره هایی داده ام، شاهد بوده ام که فعالان اقتصادی عموماً درگیر روزمرگی هستند؛ یعنی آن قدر درگیر تأمین مواد، پرداخت مالیات و نیروی انسانی هستند که اصلاً چشم اندازی برای آینده خود متصور نیستند. آقای دکتر محمدی، گفته می شود تحریم های اقتصادی به زودی لغو خواهد شد. به نظر شما دولت برنامه ای برای بعد از لغو تحریم ها دارد و اگر برنامه ای نداشته باشد چه اتفاقاتی برای اقتصاد ایران متصور خواهد بود؟ سؤال خوبی است. فرض این است که بعد از حذف تحریم ها برنامه چیست؟ اصلاً اگر با هجوم سرمایه گذار خارجی نیز روبه رو باشیم، برنامه چیست؟ می خواهیم آن ها را به کدام سمت سوق بدهیم؟ کدام حوزه ها در اولویت قرار دارند؟ کدام بخش از صنعت کشور قرار است پایدار بماند؟ چگونه صنعت داخلی کشور را حفظ کنیم؟ اگر چند شرکت بزرگ خودروسازی خواستند در ایران سرمایه گذاری کنند، چگونه صنعت داخلی کشور را با آن ها سازگار کنیم؟ چگونه حساب های خود را در این فرایند حفظ کنیم؟ این مکانیسمی است که چینی ها و بسیاری از کشورهای بزرگ در عرصه ی اقتصادی دنیا دنبال می کنند. این کشورها و مکانیسم مورد استفاده ی آن ها، در سال های اخیر می توانند به عنوان اقتصادهایی که رشد سریعی داشته اند، الگوی کشور باشند. وقتی به این کشورها دقت می کنید متوجه می شوید که برنامه ی بسیار دقیقی برای جذب سرمایه گذار خارجی داشته اند. برای مثال در صنعت خودرو شرط گذاشته اند که حتماً شرکت خارجی باید با شرکت داخلی همراه شود. حتماً باید هفتاد درصد از قطعات را با قطعه ساز داخلی آن کشور کار کند. حتماً سی تا چهل درصد از محصولات تولیدی باید صادراتی باشند. بنابراین شرکت و سرمایه ی خارجی را با ظرفیت صنعت داخلی خود به کار می گیرد و قدرت صادرات خود را افزایش می دهد. درحالی که در ایران هیچ نوع برنامه ای وجود ندارد یا حداقل هیچ برنامه ی مدونی که درحال حاضر روی میز باشد و بنده به عنوان فعال اقتصادی از آن باخبر باشم وجود ندارد و این خیلی برای اقتصاد ایران خطرناک است. در این فضای اقتصادی بی شک در آینده ای نزدیک با چالشی اساسی مواجه خواهیم بود. چالش استفاده از ظرفیت توانمندی های ملی که بالاخره در طول همین دوران تحریم و قبل از تحریم در اقتصاد شکل گرفته است و همچنین چالش کمبود منابع برای توسعه و حضور سرمایه گذاران خارجی. به نظر شما، این بی برنامه بودن ناشی از چیست؟ دلیل آن شاید این است درگیری در روزمرگی ها باشد. در واقع هم مدیران اقتصادی در بخش خصوصی و هم سیاست گذاران در بخش دولتی هردو درگیر روزمرگی هستند. بنده که خود هم سابقه ی حضور در بخش خصوصی را دارم و هم تا حدودی به دولت مشاوره هایی داده ام، شاهد بوده ام که فعالان اقتصادی عموماً درگیر روزمرگی هستند؛ یعنی آن قدر درگیر تأمین مواد، پرداخت مالیات و نیروی انسانی هستند که اصلاً چشم اندازی برای آینده خود متصور نیستند. آن قدر تحولات محیطی زیاد بوده است که برای آن ها داشتن برنامه ای دقیق حتی برای شش ماه آینده نیز غیرقابل تصور است. دولت یازدهم از همان ابتدا یا حتی قبل از متولد شدن اعلام کرده بود که راهبرد آن راهبرد سیاست خارجی است. آیا مشخصاً چنین چیزی به معنای برنامه نداشتن نیست؟ توجه داشته باشید که بحث داشتن برنامه با بحث امکان پذیری آن برنامه متفاوت است. بحث این است که گاهی اوقات باید برنامه ی خود را در سناریوهای مختلف تدوین کرد؛ یعنی لزوماً یک برنامه ی ثابت نمی تواند مبنایی برای عمل باشد. امروز حداقل می توان سه سناریو برای همین شش ماه آینده در نظر گرفت. سناریو خوش بینانه، سناریو میانه و سناریو بدبینانه که هرکدام از این سناریوها اتفاق بیفتد فضای اقتصادی ایران دچار تحول می شود. باید مشخص شود که اولاً، برای کدام سناریو برنامه داریم؟ دوماً، اگر برای سناریوی میانه برنامه ای داریم، آیا زیرساخت های لازم آن را نیز فراهم کرده ایم؟ برای مثال، حضور سرمایه گذار خارجی به معنی اصلاح قانون جذب سرمایه گذار خارجی است. بنابراین باید امکاناتی را فراهم کنید که سرمایه گذار خارجی از بازگشت سرمایه و مالکیت بر دارائی خود و الی آخر مطمئن باشد. سوم اینکه از سیاست های جدیدی باید در دورانی که جذب سرمایه گذاری خارجی زیاد است استفاده کنیم. برای مثال می توان به قانون حداکثر استفاده از توان داخل اشاره کرد. این قانون را از گذشته داشته ایم، اما هیچ وقت اجرا نشده است، حتی در دوران قبل از تحریم. اگر برای سناریوی میانه برنامه ای داریم، آیا زیرساخت های لازم آن را نیز فراهم کرده ایم؟ برای مثال، حضور سرمایه گذار خارجی به معنی اصلاح قانون جذب سرمایه گذار خارجی است. بنابراین باید امکاناتی را فراهم کنید که سرمایه گذار خارجی از بازگشت سرمایه و مالکیت بر دارائی خود و الی آخر مطمئن باشد. بنابراین، اولین دلیل، عدم وجود قانون مناسب و عدم وجود زیرساخت های حقوقی لازم برای این قضیه است. دومین دلیل، موانعی است که بر سر راه قوانین گذاشته یا قوانین جدیدی که باید وضع شوند وجود دارد. این موانع را باید برطرف کنیم، اما آن قدر دولت درگیر مسائل دوران تحریم و خروج از دوران رکود و رشد منفی اقتصادی شده است که بسیاری از اوقات گفته می شود حالا بگذارید سرمایه گذارها بیایند بعداً این مسائل را مشخص می کنیم. با اینکه به دولت به علت مشغله های فراوان ذهنی تا حدودی حق داده می شود، اما واقعاً نباید این گونه باشد که بعد از هجوم سرمایه گذار خارجی به فکر راه چاره باشیم. از طرفی نیز ممکن است با چالش بزرگ دیگری مواجه شویم. شاید این پیش بینی بنده باشد، اما وقتی یک دفعه صد میلیارد از درآمدهای بلوکه شده آزاد شود، معمولاً اولین کاری که هر دولتی احتمالاً بعد از دوران تحریم انجام می دهد این است که اندکی با واردات کالا فضا را تسهیل نماید. درحالی که با این اتفاق، اولین جرقه ی تورمی دیگر زده خواهد شد؛ زیرا ظرفیتی برای تولید بیشتر وجود ندارد، بنابراین مابه ازای آن ظرفیت وارداتی افزایش داده می شود. قدرت خرید نیز در جامعه افزایش پیدا می کند و خودبه خود دوباره بحث تورم و ضربه خوردن بخش تولید را خواهیم داشت. این عوامل سیگنال هایی است که باید به آن ها فکر کرد، البته درحال حاضر کمیته ای برای اقتصاد در دولت برای بعد از تحریم شکل گرفته است. این کمیته مشغول تدوین برنامه ای در این مورد هستند. به نظر بنده، شاید اندکی برای این کار دیر اقدام شده باشد، اما باید هرچه سریع تر چنین تحلیلی صورت بگیرد، آن هم با ترکیبی از افراد دانشگاهی، سیاست گذار و بخش خصوصی. در واقع اگر این سه ضلع یا این سه حلقه ی مهم اقتصاد به یکدیگر پیوند نخورند، بی شک هر برنامه اقتصادی که تدوین شود یک پای آن می لنگد. به نظر شما، آیا توافق هسته ای نیز می تواند تبعات منفی داشته باشد؟ برای مثل همین افزایش واردات یا بحث افزایش صادرات نفت از هفتصد هزار بشکه به یک ونیم میلیون بشکه می تواند از تبعات منفی توافق هسته ای باشد؟ اگر تبعات منفی توافق هسته ای را مواردی که مدنظر شماست بدانیم باید تذکر داده شود که همه ی این موارد به شرط اینکه برای آن ها برنامه ای در نظر داشته باشیم، قابل مدیریت هستند. به هرحال شعف بعد از دوران تحریم در هر جامعه ای وجود خواهد داشت که جامعه ی ایران از این قاعده مستثنا نخواهد بود. در کل بنده فکر می کنم بیشتر از اینکه تهدید باشد، فرصت است. به هرحال هیچ اقتصادی در دنیا پیدا نمی کنید، حتی یک نمونه، بدون تعامل جهانی رشد کرده باشد. اصلاً تعامل بین المللی لازمه ی رشد اقتصادی است. چینی ها نیز وقتی از دهه ی نود به بعد، با باز کردن درهای اقتصادشان به روی دنیا، رشد کردند. هندی ها نیز همین طور. برزیلی ها نیز از سال 1989 که تقریباً در قالب همان انقلاب واشنگتن توانستند با بانک جهانی برای اصلاحات ساختاری و ورود به برنامه های تجارت جهانی به توافقاتی برسند از دهه ی نود به بعد کم کم پتانسیل های آن ها فعال شد. به نظر بنده، در واقع لازمه ی توسعه ی اقتصادی تعامل بین المللی است، البته نه هر نوع تعاملی. تعاملی اقتصادی از جنس چین، هند و برزیل وجود دارد و وقت هایی نیز تعامل بین المللی از جنس ویتنام و بنگلادش است. کشورهای توسعه نیافته، ضعیف و فقیری هستند که بیشتر منابع انسانی ارزان قیمت آن ها مبنای تعامل بین المللی شده است. کشورهایی مثل چین، هند و برزیل در زیرساخت های صنعتی، تکنولوژی و دانشی ظرفیت سازی کرده اند و این زیرساخت دانشی آن هاست که مبنای تعامل است و البته بازار بزرگ آن ها. ایران بازار بزرگ را نسبتاً دارد. جمعیت حدود هشتاد هزار میلیونی ایران و جمعیت کثیری در حاشیه ی ایران مثل آسیای مرکزی، عراق و افغانستان وجود دارند که البته از نظر زیرساخت ضعیف هستند. ایران نسبتاً از نظر زیرساخت و امنیت از کشورهای حاشیه ی خود قوی تر است. به همین دلیل می تواند مبنایی برای صادرات باشد. همین جمعیت اطراف با جمعیت ایران حدود هشتصد میلیون نفر جمعیت می شود که خودبه خود پتانسیل بسیار بزرگی برای جذب سرمایه گذاری خارجی است. حال اگر از ظرفیت دوران بعد از تحریم درست استفاده نکنیم و یک، پیوندی بین سرمایه گذاری خارجی و صنایع داخلی خود ایجاد نکنیم، چه در قالب در زنجیره ی قطعه سازی و پیمانکاری چه در قالب مشارکت. دو، بخشی از این منابع باقی مانده از گذشته یا به ارث رسیده صَرف واردات صِرف و تهیه ی اقلام پایه ای و مایحتاج مردم نشود و سه، بخشی از این منابع به صورت مستقیم در خارج از ایران سرمایه گذاری نشود، مثل کاری که حتی کشورهای عربی همسایه ی ایران نیز انجام می دهند که بخشی از منابع خود را وارد اقتصادشان نمی کنند و در پروژه های بیرون کشورشان سرمایه گذاری می کنند و این گونه پایداری اقتصاد خود را نیز افزایش می دهند. بنابراین اگر این سه کار را نتوانیم انجام دهیم باید بگویم که تهدید به شدت بزرگی خواهد بود که می تواند اقتصاد کشور را مجدداً دچار تورم کند و باعث از بین بردن زیرساخت های صنعتی کشور شود. تلقین این موضوع که با به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ای همه ی مسائل حل خواهد شد، دارای تبعات منفی است. به نظر شما این تبعات منفی چه چیزهایی را شامل می شود؟ مسئله این است که وقتی توقعاتی بیشتر از واقعیت های موجود به جامعه تزریق می شود، آن توقعات بعدها گریبان گیر خواهند شد. همان طور که پیش تر عرض شد، وقتی چیزی بیشتر از آنچه هست جلوه داده شود، عملاً باعث می شود اثرات منفی آن بیشتر از اثرات مثبت آن شود. بحث مذاکرات هسته ای همان طور که می دانید و اغلب صاحب نظران این حوزه نیز اشاره کرده اند صرفاً بخشی از تحریم های ایران را که مربوط به موضوعات هسته ای است از بین می برد. درحالی که تحریم های دیگری نیز از اول انقلاب وجود دارند که باقی خواهند ماند. بنابراین باید توجه داشته باشید که کل ظرفیت اقتصاد ایران فعال نخواهد شد. موضوع بعدی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که استفاده از ظرفیت تعاملات بین المللی صرفاً از طریق رفع تحریم ها نیست. ایران حتی هنوز به سازمان تجارت جهانی نپیوسته است تا بتواند از ظرفیت سرمایه ی خارجی و تعاملات بین المللی تجاری جهانی استفاده کند. اگر خوش بینانه نگاه کنیم شاید از نظر امکان تعامل بین المللی به سال های 85، 86 و 87 برگردیم؛ یعنی بخشی از این امکان تعامل بین المللی در همین حوزه های اصلی اقتصادی کشور مثل نفت خواهد بود که باید از این ظرفیت ها استفاده شود. بنابراین اگر این توقع در جامعه ایجاد شود که با رفع تحریم ها کشور گلستان خواهد شد، به نظر بنده، خیال باطلی در جامعه ایجاد شده است. این گونه سطح توقعات هم از دولت و هم از اتفاقات اقتصادی بعد از دوران تحریم بیشتر می شود، حتی شاید همین رویکرد باعث ایجاد تورم در جامعه بشود. بعد از دوران تحریم به دلیل شعف بعد از تحریم بخشی از منابع مالی که در اختیار مردم است و آن را نگه داشته اند تا وضعیت تحریم ها مشخص شود یک دفعه وارد اقتصاد می شود و بخش زیادی از حوزه های دم دستی مثل مسکن و اقلام مصرفی را دچار تورم زودهنگام و غیرواقعی می کند. در واقع این تورم بیشتر از جنس دلال بازی است که حتی ممکن است وارد حوزه های ارزی نیز بشود. بنابراین مدیریت روانی این موضوع بر کاهش اثرات منفی ذهنی حاصل شده از طریق انتظار، بسیار تأثیرگذار خواهد بود. با توجه به اینکه مقام معظم رهبری نیز در بیانات اخیرشان فرموده اند، راه حل اداره ی کشور در مذاکرات هسته ای نیست. فکر می کنید که آیا کشور را با فرض تداوم تحریم ها می توان اداره کرد؟ بدون شک می توان کشور را اداره کرد. سال هاست که در مسیر تحریم بوده ایم و با تحریم ها دست وپنجه نرم کرده ایم. حداقل می توان گفت یاد گرفته ایم که چگونه در دوران تحریم کشور را اداره کنیم. آنچه مهم است این است که هزینه های اداره ی کشور در دوران تحریم بالاتر است؛ به عبارت دیگر بهتر است بگوییم مدیریت کشور در دوران تحریم پاسخ گوی چشم اندازهای متعالی جمهوری اسلامی نیست. دقت بفرمایید که اگر می خواهیم در سال 1404 کشور اول منطقه باشیم از ظرفیت دوران تحریم که به نظر بنده زیرساخت ها و توانمندی های فناورانه و دانشی است که در درون صنعت داخلی کشور شکل داده ایم باید برای دوران بعد از تحریم یا بهتر است بگوییم دوران گذار از تحریم استفاده نماییم. قطعاً بنده با نظر مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه رفع تحریم راه حل مسئله نیست کاملاً موافق هستم؛ زیرا این به این علت است که اگر نتوانیم از ظرفیت بعد از تحریم یعنی ظرفیت جذب سرمایه گذاری خارجی و ظرفیت های صنعتی داخلی استفاده کنیم، تبعات منفی آن به مراتب بیشتر از خود تحریم خواهد بود. بنابراین مدیریت قضیه به شدت نقش مهمی دارد. اگر قرار است ظرفیت های صنعتی کشور را از بین ببریم، تورم ایجاد کنیم و این پول را دوباره در مسیرهای اشتباه خرج کنیم، شاید ادامه ی روند تحریم باعث شود که حداقل ارزش منابع طبیعی کشور را بیشتر درک کنیم. در واقع این بحث اصلی است که بنده نیز کاملاً با آن موافق هستم، اما به هرحال در بلندمدت نیازمند به تعامل فعال بین المللی هستیم. این گونه می توانیم ارزش های کشور خود را بهتر به دنیا نشان دهیم و از طریق قابلیت های صنعتی و فناورانه ی خود نمادسازی کنیم. برای مثال توجه کنید دنیا کره را زمانی شناخت که سامسونگ و هیوندا را شناخت. امروز چین را به واسطه ی فلان برند گوشی چینی که در دست داریم می شناسیم. بنابراین اگر می خواهیم خود را به دنیا اثبات کنیم باید ظرفیت های صنعتی خود را به دنیا عرضه کنیم؛ یعنی بگوییم فلان محصول یا تکنولوژی نماد ایران است. در این صورت است که می توانیم تاریخ، فرهنگ، مذهب، اعتقادات مذهبی و ایدئولوژیک خود را به دنیا بهتر بشناسانیم. در نتیجه در قاعده ی بازی جدید باید به این موضوع نیز پرداخت و از آن استفاده نمود؛ یعنی این رویکرد که دوران بعد از تحریم فقط دوران جذب سرمایه گذاری خارجی با حضور خارجی هاست اشتباه است. اتفاقاً به نظر بنده دوران بعد از تحریم دوران حضور ایران در عرصه ی بین المللی است؛ یعنی این ما هستیم که باید خود را به دنیا اثبات کنیم. بنده کاملاً با این رویکرد موافق هستم. در واقع باید از ظرفیت دوران تحریم برای گذار از این دوران به عنوان اقتصاد فعال بین المللی استفاده کنیم. هرگونه به این موضوع نگاه کنید به نظر بنده اقتصاد ایران به راحتی پتانسیل تبدیل شدن به پانزده اقتصاد اول دنیا را در ده سال آینده دارد، البته به شرط استفاده از ظرفیت و پتانسیل صنعتی، تکنولوژی، دانشی و نیروی انسانی که در این سال ها در اقتصاد ایران با تحصیلات عالیه و پتانسیل بالای مهارتی رشد یافته است.
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها