محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829852559
سوریه جدید باید کشوری فدرالیزه باشد!
واضح آرشیو وب فارسی:زمان نیوز: حتی اسد هم تا حدودی به این مسئله پی برده است. او قبلاً اعلام کرده که تصمیمی برای بازپس گیری برخی مناطق از شورشی ها ندارد. در یک منطقه خودمختار علوی نشین، روسیه باید طرطوس را حفظ کند. روسیه باید مسئولیت حفظ اقلیت مسیحی و متحدین قبلی خود را بر عهده گیرد.جنگیدن در جنگی که متحدین یک طرف جنگ، بر یک دشمن توافق ندارند، سخت است. این شرایط دقیقاً برای ایالات متحده در سوریه بوجود آمده است. هم چنان که واشنگتون تلاش کرده است اتحادی برای مبارزه ایجاد کند، باید متحدین در خلیج فارس را هم که می خواهند با بشار اسد و نه با تکفیری های رادیکال مبارزه کنند، مدیریت کند. آمریکا هم چنین باید با ترکیه کنار بیاید که علیه اسد و تکفیری های رادیکال ایستاده است و عموماً هم می خواهد بر کُردها غلبه کند. متحد دیگر آمریکا یعنی اسرائیل، چرخش دشمنان را با شک و تردید می نگرد و آماده است که اگر تهدید عمده ای، صورت خارجی به خود گرفت، مداخله نماید؛ و در نهایت آلمان که می خواهد کردها را مسلّح کند و نیروهای ویژه ایالات متحده با آن ها همکاری کرده اند. در همه این سراسیمگی موجود، غافل گیرکننده است که بدانیم حملات ائتلاف علیه داعش بی نتیجه بوده است. روسیه با اتحادی ضعیف و هدفی قطعی به این معرکه وارد شد. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه تشخیص داده است که قدرت و اعتبار کشورش را به خاورمیانه بازگرداند. روسیه در سوریه تلاش دارد تا آخرین دوست عرب خود (بشار اسد) را در برابر جایگزینی با دولتی تکفیری یا دولتی نزدیک به امریکا که از اوپوزیسیون اسد تشکیل بشود، حفظ کند. بعد از سوریه، روسیه به دنبال عراق است، جایی که اعتبار ایالات متحده بعد از حمله داعش و کسب کنترل مناطقی از آن زیر سؤال رفته است. عراق برای روسیه می تواند بزرگ ترین هدیه باشد: 150 میلیون بشکه نفت و تاریخی سراسر شکست آمریکا در آن. در خاورمیانه، روسیه برتری های زیادی دارد. ابتدا تناقض های زیادی در منافع روسیه وجود ندارد. در مقام مقایسه، سیاست گذاران ایالات متحده وظیفه ای غیرممکن برای راضی کردن متحدین کلیدی آن دارند، متحدینی که برخی از خواسته هایشان اغلب غیر قابل مذاکره و دارای انحصار دوجانبه است. روسیه دو دولت را در کنار خود دارد: ایران و سوریه. هر دو از حضور روسیه در منطقه به جد حمایت می کنند. شریک سوم یعنی عراق نیز در حال اضافه شدن به این جمع است و درک عمومی وجود دارد. تعداد زیادی از مردم در این منطقه باور دارند که ایالات متحده وضعیت مناسبی ندارد و برای اقناع مردم کار خاصی انجام نداده است. در ضمن روسیه تضمین داد که با تمام قوا برای راه حلی سریع اقدام می کند و این امر مورد استقبال مردمی قرار گرفته که زندگی شان به دلیل طولانی شدن این بحران به حالت تعلیق در آمده است. ایالات متحده چند گزینه دارد: 1. می تواند تقاضا کند که روسیه حملات خود را متوقف کند، اما ممکن است شایعاتی بوجود آید که ایالات متحده در واقعیت علاقه ای به مبارزه با داعش ندارد. 2. آمریکا می تواند اجازه دهد که روسیه به تنهایی عمل کند، این امر هم می تواند نشان دهنده ناتوانی ایالات متحده باشد. علاوه بر این، دخالت روسیه علیه هر گروه شورشی این خطر را به همراه دارد که موج بزرگ دیگری از تکفیری ها ایجاد شود که ممکن است به همه شرکای حاضر در مبارزه آسیب برساند. 3. ایالات متحده می تواند از رهبری ترکیه و کشورهای حاشیه خلیج فارس که می خواهند حمایت از شورشی ها را گسترش دهند، پشتیبانی نماید. اما اگر چنین کند، با گروهی از تکفیری ها مواجه می شود که کنترل آن ها در انتهای رزم بسیار دشوار خواهد بود. 4. اگر هم ایالات متحده به ائتلاف ضد تروریستی نسخه روسی بپیوندد، رسماً از اسد حمایت کرده و به حمایت از دیکتاتوری و نابودی مردم غیرنظامی متهم می شود. اما گزینه دیگری نیز وجود دارد: ایالات متحده و اروپا باید تمام تماس ها برای دامن زدن به آشوب را رد کنند. در عوض باید با روسیه، ایران و ترکیه همکاری کنند تا جریان ورود سلاح به سوریه قطع شود. پایان بازی پایان بازی مشترک برای غرب و روسیه، روش فدرالی است. در این روش شورشی های غیر سلفی، کردها و علوی ها، با صلح در کنار یکدیگر زیست می کنند. برای رسیدن به این هدف، همه طرف ها باید در مبارزه با داعش و دیگر عوامل رادیکال شرکت کنند، در همین حال بر روی آتش بس میان اسد و شورشی های غیر سلفی کار شود. برای پذیرش این ایده، روسیه باید تضمین حفاظت از اسد را پیشنهاد کند و ملتزم شود که قانون 2011 انتخابات و قانون انتخابات محلی سوریه و ماده 8 قانون اساسی سوریه مصوب 1973 را بازنگری کند. این بخش اعلام می کند که حزب بعث تنها جناح رهبر در سوریه است و هم چنین اسد مخالف تغییر این ماده است. او تحت فشار می تواند اجازه برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه را در مناطق خودمختارِ جدیدِ ایجادشده، صادر کند. قبل از آن او باید با برگزاری رفراندوم برای سوریه ی فدرالیزه شده موافقت کند. در چنین سناریویی اسد باید کنار گذاشته شود و وجهه خود را در انتخاباتی شفاف حفظ کند. آن نتیجه می تواند برای خیلی ها نامطبوع باشد اما به گزینه دیگر فکرکردن سخت خواهد بود. اگر اسد به هر صورت دیگری سقوط کند، سلفی ها قدرت می گیرند و علوی ها، دروزی ها و مسیحیان ممکن است که محو شوند. اگر اسد از قدرت کنار نرود، درگیری ها به طور نامحدود شدت می گیرد. البته انتخابات شفاف، سوای از نظارت بین المللی نمی تواند بدون گفت وگوی بیشتر و آتش بسی پایدار انجام شود. تنها ترکیبی از قدرت روسیه و آمریکا می تواند چنین شرایطی را پدید آورد. سوریه چندین میلیارد دلار به روسیه بدهکار است. ایالات متحده می تواند از پوتین بخواهد از اهرم بدهی در برابر اسد استفاده کند و از اسد بخواهد که راه حل سیاسی جدیدی پیشه کند. روسیه ممکن است موافقت کند. حداقل راه جایگزین برای روسیه و متحدان او، تقویت نامحدود ارتش و دولت سوریه است که وضع شکننده ای دارد. با توجه به وضعیت اقتصادی روسیه، تلاش بلندمدت او در سوریه خوش آیند پوتین نیست. نقش ترکیه در نقطه مقابل، ایالات متحده و اتحادیه اروپا می تواند برای حمایت از دوره انتقال سوریه، برخی تحریم ها را از روسیه رفع کند. ایالات متحده و اتحادیه اروپا می توانند از شریک خود یعنی ترکیه برای فشار بر روسیه استفاده کنند. ترکیه تلاش دارد که حجم مبادلات تجاری خود را از 32 میلیارد دلار به 100 میلیارد دلار در 5 سال آینده برساند. هر دو کشور به دنبال ساخت خط انتقال گاز 60 میلیارد مترمکعبی در هر سال هستند تا بازار اتحادیه اروپا را تأمین کنند. ایالات متحده و اتحادیه اروپا می توانند این معامله را با بازگرداندن سیستم پدافند موشکی پاتریوت به ترکیه شیرین کنند. همراه با حضور جت های روسی در آسمان سوریه، ترکیه دوباره مضطرب شده است. این امر می تواند تضمین امنیتی بیشتر را متعهد شود اما باید قسمتی از معامله باشد. علی الخصوص اتحادیه اروپا باید نقش خود را برای کاهش نگرانی های روسیه در مورد تبدیل شدن سوریه به زمینی برای پرورش نیروهای نظامی چچنی انجام دهد. بدین منظور کشورهای اروپایی می توانند برای ترکیه روشن سازند که حملات متداوم بر کردها و شکست در قطع جریان مالی- تسلیحاتی جیش الفتح (که شامل چچنی ها هم می شود) می تواند بر روند دسترسی ترکیه به اتحادیه اروپا تاثیر بگذارد. این دسترسی برابر با کمک چند میلیارد دلاری برای ترکیه است. البته نیروهای نظامی چچن قبلاً به داعش ملحق شده اند، اما هدف قرار دادن حمایت های خارجی از رادیکال ها در سوریه، تنها یک مؤلفه ضروری از مسیری گسترده برای کاهش قدرت آن ها است. هنگامی که همه طرف ها برای گفت وگو موافقت کردند، طرفین باید در مسکو گردهم آیند و باید روسیه را راضی کرد تا نقش اصلی در منطقه را بر عهده بگیرد. این گفت وگوها می تواند مذاکره مستقیم شورشی ها و دولت را به همراه داشته باشد، موفقیتی که اجلاس ژنو 2 در کسب آن ناتوان بود. به همین دلیل ترکیه می تواند تضمین کند که به کمک مالی غیرسلفی ها ادامه دهد، البته با این شرط که این گروه راه خود را به طور رسمی از جبهه النصره جدا کند و تعهد رسمی با گروه های باقی مانده مانند احرارالشام داشته باشد تا از اقلیت ها محافظت کند. در ازای آن روسیه باید اسد را آگاه کند که مذاکرات مستقیم باید صورت گیرد زیرا پوتین نمی تواند به سوریه اجازه دهد که چاهی بی پایان برای کمک های مالی و نظامی باشد. در مدت مذاکرات و در دوره انتقال، ارتش سوریه و شورشی های غیرسلفی اجازه دارند که تسلیحات خود را نگاه دارند اما تنها برای دفاع در برابر داعش و دیگر تروریست ها. ناظرانی در محل قرار می گیرند تا بر روند نظارت کنند. در ضمن تنها مبارزینی که اجازه حضور در میدان جنگ را دارند، در همکاری با هر دو طرف ائتلاف، نیروهایی غیر دولتی هستند که با سلفی ها می جنگند، یعنی یگان های کرد مدافع خلق سوریه. نیروهای دولتی و شورشی در دفاعی ایستا تنها از مواضع خود محافظت می کنند. به دلیل وجود جدال شدید در نقش یگان های کرد مدافع خلق سوریه، در مورد تحرکات آن ها باید با ترک ها مذاکره شود. نهایتاً حذف مبارزین سلفی از نزاع، کلید پایداری صلح در منطقه است. سوریهی فدرالیزه سوریه جدید باید کشوری فدرالیزه باشد. حتی اسد هم تا حدودی به این مسئله پی برده است. او قبلاً اعلام کرده که تصمیمی برای بازپس گیری برخی مناطق از شورشی ها ندارد. در یک منطقه خودمختار علوی نشین، روسیه باید طرطوس را حفظ کند. روسیه باید مسئولیت حفظ اقلیت مسیحی و متحدین قبلی خود را بر عهده گیرد. دولت های حاشیه خلیج فارس و ترکیه باید آرامش مناطق امن خود را ادامه و کمک های مالی خود را ارائه دهند. در مناطق سنّی نشین، کمک های بین المللی باید جایگزین کمک های سلفی ها شود و اجازه داده شود که روسیه و ائتلاف غرب به داعش حمله کنند. البته این کمک ها باعث نمی شود که تسلیحات کنار گذاشته شود، اما حمایت از سیاست مداران در روند صلح، فرصت جلوگیری از سربازگیری سلفی ها را فراهم می کند. کمک های هوشمندانه نیازمند نظارت ویژه است. در ضمن یگان های کرد، نیروی زمینی خواهند بود، رقه را برش می دهند و داعش را در خفقان نگه می دارند. نیروهای تحت حمایت روسیه و امریکا در غرب عراق به مبارزه ادامه می دهند. یگان های کرد در مواجهه با اسد نسبتاً خنثی هستند (اگر چه می گویند که اسد باید سرانجام کنار برود) و رابطه خود را با روسیه، آمریکا و عوامل غیرسلفی شورشی های سوریه حفظ کرده اند. برای برقراری صبحت های ابتدایی درباره چنین طرحی، مسکو میزبان مقام های ارشد شورشی ها، رهبران کرد و ایرانی ها بوده است. اما روسیه رابطه محدودی با کشورهای حاشیه خلیج فارس دارد. روسیه حرفی از اهرم غرب برای توقف حمایت عرب سعودی از شورشی های سنّی نمی زند. در حقیقت ایالات متحده قبلاً میل و توانایی خود را برای فشار به سعودی (در سال 2008) در جهت کاهش حمایت از سلفی ها در عراق نشان داده است. هم چنین این سؤال وجود دارد که چه کسی هزینه بازسازی پس از صلح را پرداخت خواهد کرد؟ مطابق با اعلام سازمان ملل، 30 سال زمان می برد تا اقتصاد سوریه ترمیم شود. روسیه و ایالات متحده باید کمک های بین المللی را برای بازسازی سوریه جمع آوری کنند. همکاری روسیه و آمریکا در این پروژه در عصر جدید قدرت نرم برای تأثیر بر متحدین بالقوه، مهم است. یک مسئله مشخص است: تنها بازیگران قدرت مند در این بحران، توانایی ایجاد تغییر را دارند. پایان بازی هیچ کس را راضی نخواهد کرد، تلاش برای ایجاد ائتلاف های قدرتمند از ملت های مختلف و مذاکرات بی پایان، به بن بست های بیشتر خواهد رسید. وضعیتِ بدتر این است که رقابت ائتلاف ها موجب هدررفت منابع، تنها برای اهداف رقابتی می شود. زمان آن فرا رسیده است که ایالات متحده و روسیه با همکاری یکدیگر ماشین های کشتار را متوقف کنند و گروه هایی که هرگز مذاکره نمی کنند را حذف کنند. چنین اقدامی است که زمین بازی را برای انتقالی صلح آمیز هموار می کند و شاید آینده بهتری برای سوریه رقم بخورد. • مترجم: پیمان مولاویردی ---------------------------------------- منبع: https://www.foreignaffairs.com/articles/syria/2015-10-18/how-work-russia-syria • لازم به ذکر است که این متن، صرفاً ترجمه ای است جهت اطلاع مخاطبان از آراء و دیدگاه های اندیشکده های غربی و الزاماً منعکس کننده دیدگاه ها و مواضع زمان نمی باشد.
دوشنبه ، ۱۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: زمان نیوز]
[مشاهده در: www.zamannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها