تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835618586
بهروز افخمی: می خواهم امیرقادری را از سینمای ایران اخراج کنم
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: یک گروه 25 نفره از فیلمسازان قدیمی هستند که از علی معلم، رسول صدرعاملی و کرم پور و ... هستند و هفته ای یک جلسه تشکیل می دهیم. سایت هایی که با گروه 400 – 500 هزار نفری از مخاطبین بیکار و علاف سروکار دارند در حدی نیستند که در موردشان فکر کنیمبه گزارش مشرق، فرقی نمی کند در کدام فضا باشد، افخمی تلویزیون، افخمی سینماگر یا نماینده مجلس و این روزها مجری برنامه «هفت»، بهروز افخمی همیشه درحال تجربه کردن است و قواعد خاص خودش را دارد حتی در گفتگو و روایت کردن از دیگران، آدم راحتی است و بقول خودش نمی داند چرا حرفهایش جنجالی می شود، نشست دیروز ما با افخمی با سوال و جواب های متعددی همراه بود که بخش اول آن را امروز می خوانید. آماری از مخاطبین«هفت» و ریزش آنها دارید؟ همین سه برنامه؟ به ما سه میلیون نفر را گفته اند، در مورد برنامه آقای گبرلو هم گفته اند به یک میلیون نفر رسیده بود. یک میلیون نفر برای تلویزیون فاجعه است. این توقف تاثیر منفی نداشته است؟ احتمالا تاثیر مثبت داشته است، بالاخره مردم عادت به این جمعه ها کرده بودند و اگر خود آقای گبرلو هم برای سه ماه شروع می کرد، در شروع مجدد بیشتر از یک میلیون مخاطب می داشت. این آمار را از چه طریقی دارید؟ از روی پیامک ها و مقدار مراجعه به سایت هفت ارزیابی می شود و تخمین می زنند. الان در همان سایت قدیم فعالیت می شود؟ دقیقا خبر ندارم. فیروزمندی(روابط عمومی هفت) بله همان قدیمی هست و اکانت شبکه های اجتماعی هم از تیم قبلی مصادره شده است. شما آماری از دوره آقای جیرانی هم گرفته اید که چقدر مخاطب داشته است؟ دقیق نمی دانم ولی احتمالا خیلی بیشتر بوده است، چون افت در دوره آقای گبرلو باعث شد که فکر تغییر مجری برنامه پیش بیاید. -برنامه گبرلو مدلی داشت که این مدل تقریبا در تلویزیون ایران تکرار می شود، برنامه جیرانی هم جذابیت هایی داشت که برنامه آقای گبرلو نداشت، برنامه گبرلو یکسری استانداردهایی که همه تلویزیون رعایتش می کند را رعایت می کند و به خاطر همین احتمالا دوره گبرلو هم به شما کمک کرده است یعنی اگر شما بعد از جیرانی برنامه را می گرفتید اینقدر دیده نمی شد. - بله قطعا. ولی به بنده گفتند دوره آقای جیرانی ما تا یک میلیون اس ام اس داشتیم، یک میلیون پیامک یعنی چیزی حدود 15 میلیون بیننده. الان می توان در مورد هفت صحبت کرد یاهنوز باید صبر کرد؟ خیر هنوز تکمیل نشده است، نه دکور و نه گرافیکمان هنوز تکمیل نشده است و خیلی گران تر از دوره قبلیست. فکر می کنم چند برابر قیمت برنامه هایی که آقای گبرلو می ساخت است، علتش هم این است که آن برنامه زنده بود و روز پنجشنبه آماده می شدند و روز جمعه هم ضبط می کردند، البته مقدماتی داشت اما اینطور نبود که تمام هفته گرفتار باشند ولی ما تمام هفته و شبانه روزی گرفتاریم یعنی برنامه هایمان در طول هفته ضبط می شود و شب ها تدوین می شود. از اینکه برنامه تولیدی است راضی هستید؟ اصرار داشتم که برنامه تولیدی باشد یعنی این شرط من بود. یک نکته فرمودید که در طول هفته دائما درگیر برنامه هفت هستید و برنامه قبلی به خاطر اقتضائاتش پنجشنبه برنامه ریزی می شد و جمعه روی آنتن می رفتند. پنجشنبه با آقای ساداتیان درباره خمسه خمسه صحبت می کردیم و اینکه بالاخره به کجا کشید و اینکه آیا با برنامه هفت شما قابل جمع است؟ و ایشان گفت به نظرم برنامه هفت دوروز بیشتر از آقای افخمی وقت نمی گیرد. -خیر، من در برنامه هفت بیشتر از یک سال نمی مانم، اولین بار که با آقای پورمحمدی صحبت کردم قرار سه ماه گذاشتند چون از اول زمستان می خواستند فیلمبرداری خمسه خمسه را شروع کنند منتهی بعد دیدند که معنا ندارد یک برنامه مثل هفت را سه ماه اداره کند و بعد در همان سه ماه کسانی را آماده کند که بتواند برنامه را به آنها بسپارد و چهارچوب برنامه را هم بتوانند حفظ کنند و از آن طرف هم دیدم دلیلی ندارد که در زمستان فیلمبرداری خمسه خمسه را شروع کنیم در حالی که نمی توانیم به جشنواره برسانیم، یعنی ما می توانیم دیرتر شروع کنیم و با فرض اینکه به جشنواره سال آینده برسانیم از شهریور ماه به بعد می توانیم فیلمبرداری را شروع کنیم و به جشنواره برسیم بنابراین فرض را بر این گذاشتیم که حداکثر یکسال و تا شهریور ماه سال آینده برنامه را آماده کنیم، این برنامه ای که الان می سازم هر روز هفته کار دارد یعنی فقط شنبه ها کاری نداریم، ذهنیت آقای ساداتیان دنبال برنامه زنده است، ممکن است برنامه بعد از یکسال در شرایطی قرار بگیرد و چارچوب هایی پیدا کند که کسانی دیگر که همین الان هم با ما کار می کنند بتوانند برنامه زنده را با همان چارچوب ادامه دهند و واقعا دو روز در هفته کار کنند یا کمی بیشتر. شما سه قسمت هفت بازمی گردد را ساختید، آنها هم اینقدر وقت گرفت؟ خیلی بیشتر وقت گرفت. پس شما چطور به دو سفر خارجی رفتید؟ خیر، در اول مهر تا ده مهر که برنامه پخش شد ده روز را دائما فیلمبرداری می کردیم و هفتاد درصد متریالی که استفاده کردیم در همان ده روز فیلمبرداری کردیم، در همان حال برنامه اول را تدوین کردیم تا هفدهم مهر که رفتم باز مقدار دیگری گرفتیم که متریال هر سه برنامه فراهم شد، یعنی ما هفده روز برنامه فیلمبرداری فشرده داشتیم که شبها تدوین انجام می گرفت و تقریبا گروه بیست روز بدون وقفه کار کردند بعد دو برنامه را که آماده کردم و وقتی برنامه اول پخش شد و برنامه دوم آماده پخش شد رفتم و درست روز قبل از پخش برنامه سوم برگشتم. برای «هفت» اتاق فکر دارید؟ -خیر، هیچ اتاق فکری در کار نیست. معاون سیما خیلی تاکید داشتند که حتما باید اتاق فکر داشته باشند و هم مدیر شبکه سه اصرار داشت که حتما وجه نخبگانی این برنامه دراین سطح باید رعایت شود. -موضوع این است که الان کسی اعلام آمادگی و علاقه مندی به همکاری نکرده که من هم قبولش داشته باشم. کسی سعی نکرده که اتاق فکری را برای من طرح یا تحمیل کند اما اگر کسی اعلام آمادگی کند و بخواهد همکاری کند به شرطی که قبولش داشته باشم حتما منتظرم که این کار را بکنند. من از بعضی از اتاق های فکری که خارج از سازمان صدا و سیماست استفاده می کنم مثلا یک شورای راهبردی سینمای ایران را داریم که یک گروه 25 نفره از فیلمسازان قدیمی هستند که از علی معلم، رسول صدرعاملی و کرم پور و .... هستند و هفته ای یک جلسه تشکیل می دهیم و حرف می زنیم و قرار است که شرط بلاغ بدهیم و دو بیانیه هم صادر کردم. به آنها گفتم هرکدامتان که علاقه دارید همکاری کنید و یا چیزی به نظرتان می رسد که به من بگویید و فکر می کنید از جنبه ای می تواند سازنده باشد و مطرح کنید خوشحال می شوم، ولی چون سه شنبه ها در جلسه شان شرکت می کنم تقریبا در جریان همه چیزهایی که ممکن است آنها بگویند پیشاپیش هستم یا مثلا در مورد خانه سینما آن جلسه ای که با میرکریمی صحبت کردم و به عنوان مشاور جلوی دوربین به ایشان گفتم که اگر اختیار سینمای ایران در دست تو باشد چه تغییراتی پیشنهاد می کنی و چه کار باید بکنی؟ و هم به عنوان مشاور خانه سینما از میرکریمی می پرسیم که اگر قرار باشد ده استاد در حرفه های مختلف انتخاب کنیم و در یک آیتم مخصوصی در برنامه اینها را معرفی کنیم و توانایی و سابقه شان را بیان کنیم کدام را باید معرفی کنیم یا خانه سینما باید از یک مجموعه که خودش صلاح می داند معرفی کند؟ بنابراین خانه سینما را هم به عنوان یک مشاور فکری نه به صورت رسمی و سازمانی، اما افرادش را می شناسم و از آنها استفاده می کنم. در دوره قبل یک شورای سیاستگذاری سینما در تلویزیون بود که هم در دوره جیرانی و هم در دوره گبرلو بود و از جایی به بعد گبرلو حاضر نشد که با آن شورا همکاری کند و بعد سمت و سوی برنامه هفت کمی عوض شد و یکسری بچه های مطبوعات دخیل شدند به جای اینکه سینماگران بیایند و خیلی راحت در بحث سیاستگذاری برنامه هفت مشاوره بدهند بیشتر طیف بچه های مطبوعاتی بودند، شما برای خودتان خط قرمزی قائل هستید که مثلا نمی خواهم این وارد برنامه شود و یا این جناح و آن جناح باشد؟ خیر، بنده هیچ خط قرمزی ندارم. شاید دلیل گبرلو از آوردن مطبوعاتی ها در برنامه این بود که بتواند فضای مطبوعات را مدیریت کند، شما ابایی از این جریان ندارید؟ موضوع سایت هایی که با گروه 400 – 500 هزار نفری از مخاطبین بیکار و علاف سروکار دارند در حدی نیستند که در موردشان فکر کنیم یا بخواهیم در برنامه مشارکتشان بدهیم، خودشان فکر می کنند که خیلی مطرحند اما مطرح نیستند. اینکه آدم فکر کند یک گروه 50-100 هزار نفری از بچه دبیرستانی ها که هیچ معیاری برای شناختن آنچه آموزش صحیح از مزخرف گویی هست ندارند و یک لب تاب هم دارند و مراجعه به یک سایت می کنند و به جایی می رسد که آدم احساس خطر می کند که ذهن اینها طوری خراب بشود که دیگر درست شدنی نباشد، یعنی وقتی به دانشکده سینمایی می آیند اصلا باید مدتی سعی کنیم بگوییم که شما زیر صفر هستید و هرچه بلدید باید فراموش کنید، اگر چنین شرایطی باشد آدم احساس خطر می کند یعنی ممکناست یک سایت زرد کاملا بی ارزش مورد توجه یک بچه ی 15-16 ساله قرار بگیرد که هیچ معیاری برای شناخت اینکه چه چیزی را باید برای یادگرفتن فیلمسازی دنبال کند ندارد، من این احساس خطر را کردم مخصوصا که امیر قادری از خیلی از اصطلاحات و ادبیاتی که خودم یادش داده بودم سوء استفاده می کرد. این بد نیست که آدم بداند اصطلاحاتی که سر کلاس هایش به کار می برد بعدا یکی از شاگردانش استفاده می کند ولی اگر ببینید که قلب معنا کرده و از آن سوء استفاده می کند آن وقت طبیعتا آدم نگران این هم می شود که دارد آبرو و حیثیت ما را می برد. مثلا من اصطلاح سینمای نفتی را ده سال پیش در برنامه ای به کار برده بودم و منظورم از سینمای نفتی سینمای ظاهرا خصوصی بود یعنی تهیه کنندگانی که از دولت نگاتیو ارزان می گرفتند و کمکی می گرفتند که باعث می شد ورشکستگیشان پوشیده شود و گاهی اوقات یک طور دیگر بودجه های دیگری هم می گرفتند و در واقع مسئله این بود که تهیه کننده بخش خصوصی باید واقعا بخش خصوصی باشد یعنی لیاقتش را در ساخت فیلم هایی که از خود بازار پولش را دربیاورد نشان بدهد، امیر قادری یا به دلیل اینکه کند ذهن است و یا به دلیل اینکه می خواهد سوءاستفاده از این مفهوم کند، سینمای نفتی را به این تبدیل کرده که فیلمسازانی که به سفارش دولت فیلم می سازند و به شدت در این معنا تقلب شده است یعنی آدم باید خیلی کند ذهن باشد که فکر کند می شود دولت را از فیلمسازی ممنوع کرد، این به معنی این است که تلویزیون دولتی هم باید تعطیل شود و کسی نباید از دولت پول بگیرد و محصول فرهنگی تولید کند، این حد از کند ذهنی مخصوصا که از اصطلاحات خود من استفاده می کند باعث شد از یک جایی تصمیم بگیرم که امیرقادری را از حیطه فکر کردن و حرف زدن متفکرانه یا منتقدانه از سینمای ایران اخراج کنم و این کار را در روزنامه هفت صبح شروع کردم و فکر می کنم همان مقالاتی که آنجا نوشتم مقداری کار دستم داد و باعث شد نظر پورمحمدی به این برنامه جلب شود و این برنامه را به من سفارش دهد. برنامه نود را می بینید؟ طرحی در سازمان بود که نود را در موضوع کتاب و سینما درست کنیم و جزو اهداف اولیه ای که برایش می گفتند عمومی سازی یا جذابیت بخشی برای عموم مردم و البته رعایت جوانب حرفه ای حوزه سینما بود، فکر می کنید الان سری جدید چه مقداری به عمومی سازی و آسیب شناسی عمومی اهمیت می دهد و چقدر می خواهد کار تخصصی کند؟ ما یک اشکال بنیادی داریم و آن این است که سینمای ایران ورشکسته است و وضعیت فوتبال را ندارد، یعنی کسانی که متوجهش هستند خیلی کم شدند. 95% مردم ایران به سینما هیچ اهمیتی نمی دهند یعنی سینمای ایران را کاملا رها و فراموش کرده اند و این ارقام هم مبالغه آمیز نیست و واقعی است، یعنی شاید حدود 2 میلیون نفر تماشاچی داشته باشیم که سالی سه چهار دفعه سینما می رود و بیشتر از آن هم نمی رود چون تعداد بلیط این را نشان می دهد و این مجموعا 8 میلیون بلیط می شود، یک تعداد کمی هم هستند که شاید حدود 1 میلیون نفر باشند منتظرند که چه زمانی فیلم کمدی نمایش داده می شود تا آن را ببیند که خود اینها هم 2-3 میلیون بلیط برای 3-4 فیلم کمدی می شوند که گذشته از مشتری نسبتا دائمی سینمای ایران تماشاچی اضافه به سینما می آیند و این مجموعا 10-11 میلیون بلیط می شود و از آن مقدار بلیط می شود فهمید که 95% جمعیت ایران اصلا مدتهاست وارد سالن های سینما نشدند و این خیلی با فوتبال فرق می کند، خیلی ها متوجه فوتبال هستند و دائما و یا گاه به گاه مسابقات را دنبال می کنند بنابراین کار برنامه هفت برای اینکه تبدیل به برنامه نود بشود سخت است و اول باید سینمای ایران را نجات دهیم و مردم را متوجه سینمای ایران کنیم و مطالبات مردم را برای دیدن فیلم دوباره احیا کنیم و بعد امیدوار باشیم که برنامه پرمخاطب باشد. در صحبتهای شما دو نکته بود، یکی اینکه گفتید من مطالبی در روزنامه و مجله هفت می نوشتم و شاید همین موجب شد که هفت را به من بدهند. شما حرفهایی در مورد سینمای ایران دارید که قرار است در هفت بزنید یا یک پلانی برای نجات دارید که قرار است آن را انجام دهید و در این زمان محدود جلو ببرید؟ می دانید که فرهنگ به یک فرآیند است و شما یکسال بیشتر نمی خواهید در این حوزه وقت بگذارید، عقلانی اش هم اینطور است چون کارگردانید و برنامه ساز این حوزه نیستید،در این یکسال قرار است شما حرفهایتان را بزنید که ذهن دیگران آماده شود که سینما را نجات بدهند یا پلان عملی هم برای این کار دارید؟ یک مطلب هم اضافه کنم که بالاخره بستر برنامه هفت در تلویزیون هست یعنی برنامه هفت جدید را در یک تلویزیون خصوصی نبردید و در همان تلویزیونی اجرا می کنید که آقای جیرانی اجرا کرده و آقای اجرا کنید. خیر، در چارچوب برنامه هفت که فقط می توانیم حرف بزنیم یعنی نمی توانیم مثلا بگوییم اگر پخش فیلم یا شیوه های پخش فیلم را هم به ما بدهید اداره می کنیم، یا اگر آقای ایوبی اجازه بدهند جای ایشان می نشینیم و سازمان سینمایی را اداره می کنیم، این برنامه در حد حرف زدن است و در حد اینکه می شود خرافه شکنی کرد یعنی تصوری که در مورد سینمای ایران هست و به نظرم خرافاتی است که مشهور شده و به نظر می رسد حقیقت است را شکست بدهیم و اینکه فیلم برای مدیران مملکت ساخته می شود خرافه ای است که از اول جایگزین سینمای واقعی شده است، اینکه فیلم می سازیم که مدیران ببینند و بعد بگویند سینما خیلی فرهیخته است، فیلم اصلا با این هدف ساخته می شد و مردم کاملا کنار گذاشته شده بودند و تشویق می شدند که سینما نیایند یعنی اینطور بود که اگر نیاییم اهمیتی ندارد. ما برعکس هستیم و می گوییم آنهایی که خودشان را نخبه و روشنفکر و صاحبان سینمای اندیشمند می دانند برنامه ی ما را نبینند برایمان هیچ اهمیتی ندارد. پس برای شما گیشه و مخاطب عام مهم است؟ مهمترین نکته همین است. همین که شما بتوانید گیشه را نجات دهید واقعا بخش بزرگی از مشکلات سینما را حل کرده اید. برای این هدف چه برنامه ای دارید؟ همین که تنها سلاحمان حرف زدن است، یعنی به نظرم هنوز هم حرف زدن می تواند تحولات بزرگ ایجاد کند و اینکه حرفهایی زده شود که به لحاظ منطقی غیر قابل انکار باشد مثل همین رویکردی که از دیشب درباره فیلم های تاریخی- مذهبی شروع شد. برنامه با این رویکرد شروع شده که آیا واقعا بهتر نیست که خودمان این فرض منطقی را بپذیریم که نمایش چهره معصومین یا برخورد مستقیم با معصومین و مقدسین بیشتر از اینکه به مردم ایمان کمک کند یا منجر به فیلم معنوی بشود ممکن است به ایمان مردم صدمه بزند، این تصور رایج نیست و به نظر می آید وقتی انقلاب شد فکر کردیم یکی از وظایفمان این است که فیلم های تاریخی- مذهبی بسازیم و به همان سبکی هم که هالیوود می سازد بسازیم یعنی اگر آنها مثلا حضرت مسیح یا حضرت موسی را نشان می دهند یا حتی سعی می کنند به عنوان یک شخص زمینی با او برخورد کنند ما هم حق داریم همان کارها را بکنیم اما وقتی از یک موضع منطقی و با چارچوب های قابل دفاع وارد این بحث یا این موضع گیری بشوید که شاید روشی که مصطفی عقاد برای ساختن فیلم الرساله به کار برده و خیلی هم موفق بوده پایه فکری قوی دارد یعنی ما همیشه دوربین را به جای مقدسین باید بگذاریم و راه دیگری وجود ندارد یعنی هر کوششی برای تجسم آنها ممکن است منجر به برخورد با آنچه که ماهیت مفهوم امر قدسی را نشان می دهد بشود. این حرف غریبی است اما غریب بودن آن به این معنا نیست که از لحاظ منطقی قابل دفاع نباشد و اتفاقا ممکن است تصوری که تا به حال بوده خرافه ای بوده که مشهور شده است یعنی فیلمساز حق دارد که اگر تشخیص می دهد معصوم را نمایش هم بدهد و بازیگری جای او بگذارد، از لحاظ ما آن خرافه ی مشهور است و موضعی که خودمان می گیریم منطقی و قابل دفاع است منتهی اینطور نیست که خودمان را بسته باشیم و سعی کنیم مدام همین را تکرار کنیم.
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها