تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835660574
نفوذ حجتیه از هشدار گذشته است/پیشنهاد ولایتی به امام در رابطه با استخدام اعضای انجمن حجتیه
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: یک بار آقای ولایتی خدمت امام رسیده بودند و پرسیده بودند که بعضی از اعضای انجمن حجتیه که متخصص هستند و در مسائل سیاسی مهارت دارند، پیشنهاد می شوند برای سفارت، در خارج به عنوان سفیر یا کاردار مشغول شوند، نظر شما چیست؟چه زمانی با امام آشنا شدید و چه چیزی در حضرت امام بود که به این نتیجه رسیدید می شود با ایشان کارهایی کرد که از دیگران متمایز است؟ آشنایی ام با حضرت امام به سال ١٣٤٠ و ١٣٤١ برمی گردد؛ آن زمان تازه وارد حوزه علمیه در تهران شده بودم و استاد ما مرحوم آیت الله مجتهدی بودند که ایشان راجع به علما و مراجع قم توضیح می دادند. بعد از رحلت آیت الله بروجردی؛ آن موقع آیت الله حکیم، آیت الله شیرازی، آیت الله شیرودی، آیت الله مرعشی، آیت الله شریعتمداری، آیت الله گلپایگانی از اساتید ما در حوزه بودند. غیر از این افراد در حوزه، آقایی در قم وجود داشت، که شخصیت ایشان اگر بالاتر از این افراد نباشد کمتر هم نیست و دارای ویژگی های اخلاقی و عرفانی بالایی بود. درس غیرمتداول و یا غیرمرسوم می داد. مراجع صرفا درس فقه و اصول، می دادند، اما ایشان درس اخلاق هم در قم می دادند. آن زمان ایشان می فرمودند حاج آقا روح الله، تاثیر بسیار زیادی در طلاب و علمای حوزه علمیه قم داشتند حتی کسبه و مردم عادی هم سر درس اخلاق امام می آمدند، می نشستند و استفاده می کردند و این درس های امام که هفته ای یک بار در مدرسه فیضیه بود، اثرش تا یک هفته در ما وجود داشت، یعنی احساس می کردیم که در یک هفته واقعا مصونیت از گناه و خلاف پیدا کردیم. وقتی که ایشان بحثش را شروع می کرد شاگردان ایشان که سر کلاس درس شان بودند، آن گونه منقلب می شدند که بی اختیار گریه می کردند و متحول می شدند. این اشاراتی بود که استاد ما نسبت به امام خمینی در سال ٤٠ و ٤١ داشت. چرا در حوزه نسبت به ایشان مقاومت هایی و مخالفت هایی وجود داشت؛ به عنوان مثال می گفتند در ظرف سیدروح الله آب نخورید، علتش چه بود؟ اصولا در حوزه های علمیه یک بخشی از علما مخالف علم فلسفه، عرفان، حکمت و... هستند. امام خمینی هم استاد فلسفه و حکمت بود و علاوه بر مساله فقه، اصول و علوم حوزوی رایج. امام در علم فلسفه و حکمت یک استاد بی نظیر و بی بدیلی بود و البته او در حکمت شاگرد «شاه آبادی» بزرگ بودند و مرحوم شاه آبادی یکی از حکمای بزرگ در دنیای شیعه محسوب می شدند و در تهران سکونت داشتند. امام برای تلّمذ و شاگردی ایشان هر هفته از قم به تهران می آمد و در درس ایشان شرکت می کرد و یک درس خاصی هم که مخصوص امام بود، مرحوم شاه آبادی برای حضرت امام گذاشته بود. یعنی یک کلاس دو نفره بین امام و شاه آبادی؟ بله. امام از این درس مخصوص و خصوصی استفاده های بسیار زیادی کرده بودند که همیشه از مرحوم شاه آبادی یاد می کردند و حتی من از امام شنیده بودم که اسم مرحوم شاه آبادی را با پسوند «روحی فداه» می گفتند؛ خیلی معتقد به مرحوم شاه آبادی بودند. همان طور در درس فلسفه شاگردان بزرگی همچون، مرحوم شهید مطهری، مرحوم آیت الله العظمی منتظری و دیگر بزرگان علم فقه، اصول و فلسفه و غیره حضور داشتند. امام شاگردان بزرگی داشتند و تربیت کردند. کسانی که مخالف فلسفه بودند فیلسوف ها را از دین خارج می دانستند، فرض کنید ملاصدرا و دیگر علمای فلسفه را کافر می دانستند؛ جالب این است که از امام می پرسیدند فلانی مخالف فلسفه است، امام می فرمود اشکال ندارد، علتش این است که فلسفه را نمی دانند چیست، والا کسی که علم فلسفه را بداند مخالف نمی شود. تعبیر امام نسبت به مخالف شان این طور ملایم بود، در حالی که مخالفان، امام و دیگرانی که علم فلسفه را خوب می دانستند و استاد علم فلسفه بودند را کافر، ملحد و مشرک می دانستند، و اگر کسی از ظرفی که آنها آب می خورده باید دست و صورتش را آب می کشید چون نجس شده بود. علتش همین مساله فلسفه و حکمتی بوده که امام دارا بوده است. این تصلب و سرسختی که در حوزه وجود داشت، امروز هم شما می بینید؟ امروز در قم نیست، در حوزه علمیه قم اساتید بزرگ فلسفه وجود دارند. مقصود من همان موضوع خاص فلسفه نیست. آن نگاه متحجرانه چطور دیده می شود؟ البته آن نگاه متحجرانه در باب فلسفه و حکمت همین حالا در نجف وجود دارد و در مشهد هم نسبتا دیده می شود ولی از منظر دیگر، تحجر را صرفا در قالبِ فلسفه و حکمت نمی بینیم و نمی دانیم، بلکه در باب سیاست و مسائل اجتماعی و فرهنگی نیز چنین تحجر و تصلبی در جامعه وجود داشته و هنوز هم دارد و به شدت هم پررنگ تر می شود و در قالب شعارهای خاصی به چشم می آید. یک بخشی از جامعه و حوزه های علمیه ما در گذشته و حال، مخالف ورود علما، طلاب و محصلین حوزه های علمیه به عرصه سیاست، اجتماع و فرهنگ رایج در جامعه بودند و کسانی را که از این روش پیروی می کردند را به شدت مورد نقد قرار می دادند. حتی در گذشته رادیو گوش کردن را حرام می دانستند یا روزنامه خواندن یک کار قبیحی در حوزه بود. فرض کنید طلبه ای یک روزنامه دستش بود و به حوزه علمیه می رفت خیلی ها به او اعتراض می کردند و می گفتند تو آخوند و طلبه نیستی، تو یک آدمی هستی که اخلاق، روش و رویه حوزه علمیه را زیر پا گذاشتی و از عدالت خارج شدی؛ از این گونه اتهامات می زدند. به نظر شما چرا این نگاه را داشتند؟ به هر حال معتقد بودند، من وارد خصوصیات چرایی این موضوع نمی شوم، این قصه سر دراز دارد. این نکته را اشاره کنم که می گفتند سیاست برای اهل سیاست است و ربطی به حوزه های علمیه، علما و مراجع ندارد. این افراد سیاست را به عنوان دروغ گفتن و سر مردم کلاه گذاشتن قلمداد می کردند در حالی که امام می فرمود؛ آن سیاستی که دروغ، تهمت و کلاه گذاشتن سر مردم، دارد برای سیاست بازان است، مربوط به کسانی نیست که دارای علم سیاست هستند. ما که سخن از سیاست می گوییم، یعنی اینکه مردم در جهت صحیحِ سرنوشت خودشان دخالت داشته باشند، در مسائل اجتماعی راه صحیح را پیش بگیرند و سیاستِ انسانی بر جامعه حاکم باشد. انجمن حجتیه چقدر در این فکر که حوزه و روحانیت نباید به سیاست نزدیک شود و باید امر سیاست را به سیاست بازان بسپارد دخیل بود؟ صرفا داستان انجمن حجتیه نیست؛ من اگر بحث متحجرین را تقسیم بندی کنم، این مساله ریشه اش در رابطه با استعمار پیر انگلیس بود؛ وقتی انگلستان شکست های سختی را از حضور علمای بزرگ شیعه در نجف و ایران خورد، به این فکر افتاد که این شکستی که در رابطه با مشروطیت و تحریم تنباکو خورده را جبران کند. تنباکویی که در انحصار شرکت های انگلیسی بوده و سود تنباکو را ناصرالدین شاه دربست در انحصار قرار داده بود یک مرتبه متوجه شد در ایران هیچ کس دیگر قلیان نمی کشد و تنباکو مصرف نمی کند این شرکت به سمت نابودی و ورشکستگی رفت، چون همه تخم مرغ هایش را در یک سبد گذاشته بودند و روی تنباکوی ایران سرمایه گذاری کرده بود و حالا می دیدند این تنباکویی که در ایران تاثیر دارد و در انحصار خودش است دیگر کسی نمی خرد، وقتی جست وجو می کنند، می بینند یک آخوندی در نجف فتوا داده است که امروز کشیدن قلیان و استفاده از تنباکو حرام است. این چه کسی است که این همه قدرت دارد و یک خط نوشته و اعلام کرده و تمام ایران یکپارچه تبعیت کردند و قلیان نمی کشند. حتی در دربار ناصرالدین شاه، او می گوید چرا امروز برای من قلیان نیاوردند؟ می گویند خانم های حرمسرا تمام قلیان ها را شکستند. خانم هایش را صدا می زند، می گوید این چه کاری بوده که شما کردید؟ خانم های شان پاسخ دادند آقای میرزا شیرازی فتوا داده قلیان حرام است و ما شکستیم. گفت: آقای شیرازی دیگر چه کسی است؟ گفتند همان کسی که ما را به شما حلال کرده و قلیان را حرام کرده است. اگر آن خوب است، این هم خوب است، باید به این هم عمل کنیم. ناصرالدین شاه با آن استبدادش در خانواده، حرمسرا و دربار خودش به فتوای مرحوم شیرازی عمل کرد. دولت انگلیس و اصولا سیاستمداران انگلیسی دیدند عجب چیزی است که تا الان نمی دانستند. براین اساس راه افتادند که با این حضور سیاسی موثر علما و مراجع چگونه مقابله کنند. آمدند این داستان را که اصولا آخوند نباید در سیاست دخالت کند را عنوان کردند. نه اینکه مستقیم بگویند، آمدند یک سری افراد را به عنوان افراد نفوذی داخل حوزه های علمیه وارد کردند، مثل مستر «همفر» و از این قبیل افراد آمدند رسما به عنوان یک آخوند شیعه آنجا درس خواندند و عالم شدند و خیلی از نظر علمی مهم شدند، حتی در خانه مراجع هم اینها حضور داشتند و به اسم حاج شیخ محمد، حاج شخ نقی رفت و آمد می کردند و هیچ کس هم نمی دانست اینها از عوامل انگلیس هستند و این افراد خیلی هم مقدس مآب و جانماز آب کش بودند. نماز آنچنان و تحقیقات آنچنانی داشتند و تعبیری که امام برای آنها داشت مقدس نما بود. ضربه هایی که اینها به اسلام و روحانیت زدند، جبران پذیر نیست. هر کسی را که می خواستند از میدان بدر کنند می گفتند این آدم سیاسی است. همین که می گفتند این آخوند، آدم سیاسی است، دیگر کسی پشت سر او نماز نمی خواند و دیگر کسی او را قبول نداشت و حتی جواب سلام او را نمی داد. به مرور زمان عوامل انگلیس در جوامع ما رایج شدند و بحث تقدس و مقدس بودن را پیش گرفتند و این داستان مقدس بودن و غیرمقدس بودن این افراد داستانی است که انگلیس ها سر داده و در حوزه های ما رایج کرده است. دسته دوم؛ دسته ای بودند که تحت تاثیر القائات و تبلیغات جریان های خارجی که آمده بودند و نفوذ داخل حوزه های علمیه کرده بودند هرگونه تحرک سیاسی این افراد را مذموم می دانستند و مورد نکوهش قرار می دادند و کسی را که وارد این عرصه مهم اسلامی می شد متهم می کردند به اینکه از دین و عدالت خارج شده و به تعبیر حضرت امام، کار را به جایی رسانده بودند که اگر آخوندی لباس سربازی بپوشد، از عدالت خارج می شود. یک روحانی وقتی دید دشمن به کشورش حمله کرده همراه با مردم همراه شد، لباس پوشید و اسلحه در دست گرفت و با دشمن جنگید او از عدالت خارج است و دیگر نمی شود پشت سر او نماز خواند. یعنی کاری را که واجب شرعی است، دفاع از ناموس کشور و از تمامیت ارضی کشور، واجب است؛ ممکن است عینی نباشد ولی واجب کفایی است؛ یعنی شما دیدید دشمن به خانه، شهر و کشورت حمله کرده است و از نظر نیرو دچار مشکل هستید باید بروید به عنوان واجب کفایی دفاع کنید. این چیزی که واجب کفایی است را طوری قلمداد کردند که اگر کسی وارد آن شود از عدالت خارج است. آخوند باید لباس سربازی بپوشد و اسلحه در دست بگیرد و برود در میدان جنگ! آن وقت امام در این زمینه تعبیرهای مختلفی داشتند و می گفتند امیرالمومنین و امام حسین و ائمه که در جنگ ها شرکت و از مسلمانان دفاع می کردند آیا از عدالت خارج می شدند؟ یک بحث تحجر درباره فلسفه، حکمت و... که در علوم پایه ای حوزه های علمیه است و عرصه های دانشگاهی و کشورهای غربی، شرقی که علم خیلی مدرنی است ریشه در طول تاریخ دارد و الان هم مهم است. این هم از مواردی بود که متحجرین به چهره افراد واقعا موثر در جامعه ما خدشه وارد می کردند. یک بخشی هم، بخش انجمن حجتیه است؛ اینها هم ورود در عرصه سیاست را مانع بزرگی در راه خودشان می دانستند و لذا منع می کردند و طرفداران خودشان را تحریم کرده بودند که به هیچ وجه در مبارزاتی که آقا در سال ٤١ به رهبری روحانیت قم برپا کرده بود، نباید شرکت کنید و با شاه و رژیم پهلوی نباید مخالفت شود و در سیاست نباید وارد شوید. اگر یک اعلامیه مراجع دست یکی از اعضای خودشان می دیدند کافی بود به انجمن حجتیه بدهند و او را اخراج کنند. انجمن حجتیه صرفا در رابطه با مبارزه با بهاییت بود و آن چیزی که در رابطه با تحقیقات یا برداشت های من است، این است که ساواک هم در تبلیغ و ترویج بهاییت نقش داشت و هم در تقویت و ترویج انجمن حجتیه؛ دلیلش هم این است که ادارات زمان شاه یا ارتشی ها اجازه فعالیت های مذهبی نداشتند اما ژنرال های بزرگ در داخل ارتش شاه بودند که اینها بهایی بودند و ترویج و تقویت بهاییت می کردند و کسانی بودند که عضو انجمن حجتیه بودند؛ از هر دو این گروه ها که در خارج به جان هم افتاده بودند و درگیر بودند و اصلا کار یکی تبلیغ بهاییت بودند و کار دیگری تبلیغ امام زمان بود، اینها هر دو با هم در حال جنگ بودند، منظورم جنگ مسلحانه نیست بلکه از نظر فکری و عقیدتی با هم مشکل بودند و البته کتک کاری هم بین این افراد وجود داشت. وقتی جلسات را به هم می ریختند با هم درگیر می شدند و پلیس می آمد و آنها را دستگیر می کرد و آن ژنرال بهایی، بهایی ها را آزاد می کرد و آن ژنرال حجتیه ای، اعضای انجمن حجتیه را آزاد می کرد. البته در روستاها نیز اختلافات شان کشیده شده بود، در آنجا درگیری ها بالا می گرفت و آدم هم کشته می شد. ما در آن زمان یک دفعه خبردار می شدیم در فلان روستای یزد بین بهایی ها و انجمن حجتیه درگیری شده و یک مسلمان یا از مردم عادی کشته شده است. یعنی مساله کشیده شده بود به مساله داخلی، خانوادگی، اجتماعی، حزبی و گروهی. پشتوانه حجتیه چه اشخاصی بودند؟ پشتوانه اش یک بخشی پولدارها بودند و یک بخشی از آن به خارج از کشور و ریشه هایی که در آن انگلیسی ها به حوزه علمیه آسیب زده بودند برمی گردد. این می توانست ریشه در آن تفکر و اندیشه بریتانیای پیر داشته باشد. یک بخشی هم مربوط می شد به خود ساواک و دربار که از این طریق افکار و اندیشه جوان ها را منحرف می کرد؛ یعنی به جای اینکه مردم به خصوص نسل جوان و روشنفکر درباره مسائل مهم کشور خودشان که بحث حاکمیت و حکومت فکر کنند که کشور به کجا می رود و در خارج رابطه با کشورهای دیگر چه است و سیاست های داخلی شاه مسائل کشاورزی و صنعتی مملکت را نابود می کند، به جای اینکه راجع به این چیزها فکر کنند و در رابطه با آن مبارزاتی را آغاز کنند، می رفتند دنبال اینکه بهاییت چه می گوید و با آنها مبارزه کنند و جوان های بهایی می رفتند با انجمن حجتیه و با همدیگر درگیر می شدند و جوان های ما از عالم واقع و عالم سیاست واقعی و درست دور می شدند و بهترین فرصت برای شاه بود که هر کاری دوست داشت انجام دهند. اولویت انجمن مبارزه با بهاییت بود و اولویت انقلابیون مبارزه با شاه؟ در آن زمان به غیر از رژیم شاه که وابسته به غرب و امریکا بود چیز دیگری در میان نبود و مملکت کاملا در اختیار امریکا و کشورهای دیگر بود. مثال می زنم؛ امریکایی ها در سال ١٣٤٣، ٢٠٠میلیون دلار به شاه وام دادند، در مقابلش گفتند که باید بعد از گذشت ٥ سال ٣٠٠ میلیون دلار شما پرداخت کنید، یعنی ١٠٠ میلیون بهره روی آن پولی که دادند، بعد گفتند در مقابل این قانون کاپیتولاسیون در ایران اجرا شود؛ به این صورت که ٦٠ هزار، [آن زمان مستشار نظامی امریکا در ایران بوده] نظامی و کارمندان امریکایی در ایران مصونیت قضایی داشته باشد، نظام کاپیتولاسیونی این بود که اگر امریکایی ها در ایران اقدام به جرمی می کرد، آدمی می کشد یا به ناموس کسی تجاوز می کرد، مصونیت قضایی دارد و پلیس نمی تواند او را دستگیر کند و دستگاه قضایی نمی تواند او را محاکمه کند. در مقابل اگر ایرانی این کار را می کرد بلافاصله دستگیر و محکوم می شد. این به معنای آن است که در کشور ما یک ایرانی حتی به میزانی که در خارج از کشور حقوق دارد در ایران ندارد؛ یعنی اگر در خارج به یک ایرانی تعرضی شود، طبیعتا دستگاه قضایی آن مجرم را دستگیر و محاکمه می کند و حق ایرانی را به او یا ورثه او می دهد. اما در ایران نمی شد، این یعنی مملکت استقلال، این در آن تاریخ صورت گرفت. امام به خاطره همین مساله آمد و اعتراض کرد به کاپیتولاسیون و دستگیر و به ترکیه تبعید شد و بعد به نجف. در انجمن حجتیه اگر کسی اسم کاپیتولاسیون را می آورد از انجمن اخراج می شد؛ چیزی که حتی در ادارات شاه هم نبود. موافق و مخالف کاپیتولاسیون در ادارات شاه هم بودند ولی این طور نبود که او را اخراج کنند و بگویند کارمند این اداره نیستی. اما انجمن حجتیه حتی از این هم پایین تر بود یعنی به مجرد اینکه کسی وارد سیاست می شد، اخراج می شد. انجمن حجتیه یک جریان کاملا وابسته به ساواک بود که ریشه های این انجمن به خارج و انگلیس وابسته بود و اینها همین امروز در نظام جمهوری اسلامی ریشه دوانده اند. امروز انجمن در ساختار سیاسی، اجتماعی و فرهنگی چقدر ریشه دوانده و موثر است و چه جاهایی را در اختیار دارد؟ وقتی انقلاب اسلامی پیروز شد، مسوول این انجمن یعنی پدر معنوی این انجمن، مرحوم آقای «حلبی» به امام پیغام داد که من امروز ١٥، ١٦ هزار دکتر، مهندس و متخصص در رشته های مختلف در انجمن دارم که اینها می توانند مملکت را اداره کنند؛ حالا که مملکت پیروز شده و در دست شما افتاده، شما می توانید از این نیروها استفاده کنید. جوابی که امام به آقای حلبی [نام شناسنامه ای او هم آقای تولایی بود] داد، این بود که همان مردمی که انقلاب کردند می توانند حکومت کنند و کشور نیازی به متخصصین شما ندارند؛ جواب قاطع و دندان شکنی هم بود. به مرور زمان اینها فعالیت داشتند و به خاطر همین تفکرات شان امام اجازه ندادند که در امور کلیدی مدیریتی بالا از اینها استفاده شود. حتی یک بار آقای ولایتی خدمت امام رسیده بودند و پرسیده بودند که بعضی از اعضای انجمن حجتیه که متخصص هستند و در مسائل سیاسی مهارت دارند، پیشنهاد می شوند برای سفارت، در خارج به عنوان سفیر یا کاردار مشغول شوند، نظر شما چیست؟ امام مخالفت کرده بودند و گفته بودند اینها نمی توانند وارد این پست ها شوند. اینها بعدها دیدند فایده ای ندارد و امام خوب نقش اینها را متوجه شده و سیاست های اینها ولو اینکه انکار کنند این بوده و هست که طبق بعضی روایات امام زمان در زمانی ظهور می کند که فساد همه جای عالم را گرفته و عالم گیر باشد و ما از طرف دیگر مامور هستیم تا امام زمان (عج) ظهور کند. پس یک مسلمان باید مقدمات ظهور امام زمان را فراهم کنیم؛ مقدمات ظهور چیست؟ فساد عالم گیر شود، ما باید کمک کنیم تا فساد عالم گیر شود تا امام زمان ظهور کند [می خندد.] آقای حلبی همان موقع اعلام کرد ما به این چیزها اعتقادی نداریم. می گویند؛ ولی در عمل این گونه است. ما نمی خواهیم بیاییم ثابت کنیم ولی در عملکرد انجمن حجتیه، چنین بحث هایی وجود دارد. وقتی در کلاس درس شان به کادرهای شان می آموزند که ما باید مقدمات ظهور را فراهم کنیم، طبیعی است که این موضوع بازتاب منفی دارد. به هر صورت این انجمن حجتیه آمدند و دیدند این گونه فایده ای ندارد و اعلام انحلال کردند. بعد از سخنرانی امام؟ بله. اعلام کردند ما منحل کردیم و مرحوم «خزعلی» را واسط قرار دادند و در نهایت حضرت امام نظر قاطع شان را به آقای خزعلی گفته بودند و آنها هم اعلام انحلال کردند. امروز انجمن را چطور ارزیابی می کنید؟ نفوذ انجمن در ساحت های اجتماعی و فرهنگی چطور است؟ امروزه انجمن حجتیه و جریان های مشابه انجمن حجتیه، فرقه هستند. اصولا فرقه ها در تاریخ این گونه هستند و بودند که خودشان را حق مطلق می دانستند و غیر از خودشان را باطل مطلق و معتقد بودند که باطل باید از بین برود هر قدرتی هم که می خواهد باشد. خوارج در زمان امیرالمومنین، یک فرقه بودند که خودشان را حق مطلق می دانستند و غیر از خودشان را باطل مطلق؛ لذا یک شب نشستند هم فرمان قتل امیرالمومنین (ع) را صادر کردند و هم قتل معاویه و عمروعاص را؛ معاویه در شام بود، عمروعاص در مصر بود و امیرالمومنین در کوفه بود و سه نفر را مامور کردند که این سه نفر را در یک شب به قتل برسانند. یعنی غیر از خودشان را مستحق نابودی و مرگ می دانستند و می گفتند باید محو شوند. جریان انجمن حجتیه هم به همین شکل است، خودشان را حق مطلق می دانند و باقی را باطل مطلق می دانند؛ منتها بعضی ها جریانات مدرن هستند، اینها روش های شان هم مدرن است. انجمن حجتیه بیشتر اعضایش تحصیلکرده هستند و اینها را از دانشگاه ها انتخاب می کنند و چهره های خوشفکر و خوش استعداد را جمع می کنند و می آورند و اینها با سیستم های جدید در دنیا آشنا هستند و روش های شان هم برای حذف فیزیکی و غیرفیزیکی افراد مدرن است. اما برسیم به جریان مصباح یزدی در امروز. مصباح یزدی یک جریانی را در مملکت راه انداخته که در ارکان نظام، اعم از سپاه، بسیج، دستگاه های دولتی و همه را پشتیبانی می کند و او هم خشن است و هر کس غیر از این تفکر را داشته باشد، مرتدّ می دانند و معتقدند از دین خارج است و باید حذف شود. این دوتا هم دو روی یک سکه هستند، [می خندد] هم انجمن حجتیه و هم داستان خوارجِ این شکلی. این یعنی تفکر فرقه گرایانه که خودشان را حق مطلق می دانند و دیگران را باطل مطلق می دانند و واجب الحذف از صحنه روزگار می دانند، اصلا حق حیات برای مخالف خودشان قائل نیستند. براین اساس صرفا انجمن حجتیه نیست که این گرایش دارد، غیر از انجمن حجتیه هم وجود دارد. یک بخشی هم یک فرقه دیگری هستند که اینها نه انجمن حجتیه هستند، نه جریان آقای مصباح اما اینها خودشان افراد بی سواد یا کم سواد تحت عنوان مقد س نماها هستند یا مداح هایی که مداحی می کنند و بعد شروع به سخنرانی وسط روضه می کنند و بعد هم حکم قتل افراد را بین روضه خودشان صادر می کنند و خودشان را حق مطلق می دانند و باقی را باطل مطلق و این افراد نفوذ دارند. بعضی وقت ها زمینه نفوذ برای اینها فراهم است؛ در هشت سالی که آقای احمدی نژاد بود زمینه نفوذ در درون ارکان نظام برای انجمن حجتیه، جریان آقای مصباح، مقدس نماها ومداح ها در همه سطوح فراهم بود. خیلی راحت اینها آمدند حتی استخدام شدند، استخدام های وسیع در سطح دستگاه های مختلف کشور و آزادی مطلق داشتند و هر کاری دوست داشتند، کردند. در این دو سال اخیر دولت مبتلاست به یک دستگاه مریضی که جریان انجمن حجتیه و جریان آقای مصباح یزدی و جریان مقدس نماها، در آن نفوذ کردند و کاری هم نمی شود کرد. یک زمانی هر کسی که غیر از خودشان بود، بیرون می ریختند، کما اینکه دیدید اساتید کارکشته دانشگاه ها، بهترین نیروهای علمی این کشور را از دانشگاه ها بیرون ریختند و عده ای را بورسیه کردند. این کار راحت بود چون دست شان باز بود و همه در اختیار اینها بود، اما الان این طور نیست، دولت اگر بخواهد دست به یکی از آن مهره هایی که آنها کار گذاشتند بزند، چه قیامتی می شود و راه می آفتند می گویند نیروهای مومن را از گردونه خارج می کنند. نفوذ انجمن حجتیه به جایی رسیده که بخواهید اعلام هشدار کنید؟ [می خندد] من معتقدم، دیگر از آن مرحله گذشته؛ یعنی از خط قرمزهای بسیار پررنگ عبور کردند و برخورد با اینها خیلی سخت شده است و تنها مدد الهی است که می تواند کمک کند و آن چیزی را که امام هشدار داد در گذشته امروز عین آتش زیر خاکستر است. نفوذ فرهنگی انجمن حجتیه را چگونه می بینید؟ برخی مدارس و مراکز فرهنگی هستند که نزدیک به انجمن ارزیابی می شوند آیا این کادرسازی آنهاست؟ اینها از همان زمان گذشته وقتی دیدند در کشور نمی توانند آن پست های اساسی را در دست بگیرند، تصمیم گرفتند در آموزش و پرورش ورود پیدا کنند، به عنوان معلم ساده، اعم از خدماتی، فرهنگی و کارمند، معاونت پرورشی، از طریق معلم، ناظم و مدیر ورود کنند. چون هم مدرک داشتند و هم سابقه و هم یکسری عوامل موثرشان در آموزش و پرورش بود. اینها از طریق همین افراد سرشناس در آموزش و پرورش، توانستند افراد زیادی را وارد این عرصه کنند به خصوص در دوره هشت ساله احمدی نژاد یک دفعه حجم بسیار زیادی را در آموزش و پرورش به عنوان معلم استخدام کردند. این هشدار خیلی جدی است و اینها به دنبال کادرسازی هستند نه به عنوان اینکه صرفا یک کار فرهنگی بخواهند روی بچه ها انجام دهند. من سال اول دبیرستان در مدرسه علوی بودم، سال ١٣٣٦ یا ١٣٣٧، کلاس هفتم بودم، (در کتاب خاطراتم این خاطره را آوردم منتها از قول یکی از هم شاگردی های دبیرستان علوی که ایشان می گفت) معلم مخصوصی که آنجا از طرف انجمن حجتیه بود، افراد را گزینش می کرد که آقای فلان در آن کلاس و در آن کلاس و بعد این افراد را در یک منزلی دعوت کردند، از جمله این آقا را دعوت کرده بود. رفتند آنجا و شروع کردند راجع به امام زمان صحبت کردن و بعد هم گفته بودند من هفته ای یک جلسه دارم و شما بیایید و عضو انجمن حجتیه شوید. او می گفت وقتی من از جلسه به خانه رفتم، پدرم گفت چرا دیر آمدی؟ گفتم چنین جلسه ای بود و چنین گفتند و این حرف ها را زدند و راجع به امام زمان گفتند. گفت پدرم عصبانی شد و گفت حق نداری دیگر در آن جلسه بروی وگرنه قلم پایت را می شکنم. گفت من دیگر نرفتم و بعد معلم به من گفت چه شده و چرا نمی آیی؟ گفتم پدرم اینطور به من گفته و آنها هم از من مایوس شدند. می خواهم بگویم اینها هدف شان صرفا کار فرهنگی نیست، اینها دنبال حرکت وسیع کادرسازی هستند. به نظر من، آموزش و پرورش بهترین جا است، نوجوان و جوانانی هستند که هنوز پشت پرده را ندیدند و راحت می شود آنها را فریب داد. اعتماد/
یکشنبه ، ۱۰آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها