تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833978131
پاسخ های زیبای آیت الله صافی گلپایگانی به نامه گله مندانه یک دختر به امام زمان(ع)
واضح آرشیو وب فارسی:دیمه نیوز: این نامه را به امام زمان می نویسم و چون ایشان را نیافتم جواب آن را از شما که نماینده ایشان می باشید می خواهم:من نمی دانم تو کیستی. شاید هم وجود نداشته باشی. توهّمی باشی یا امّیدی که در نا امّیدی های مطلق، به آن پناه می برم. چون اگر به تو یقین داشتم در زندگی حقیقی ام جایگاهی داشتی. ای امام عصر، ای سرور من، تو مرا از این نفرت فزاینده به در آور … من دیگر نمی توانم به پیش بروم… من از همه چیز متنفّرم … هر چه افزون تر می دانم نفرتم فزونی می یابد … و زندگی و جامعه هم مرا به این نفرت تشویق می کند … ای امام عصر! من با جنسیّتم بسیار مشکل دارم … من دختری سرکش و گردن فرازم … و دینی که تو را به آن می شناسم مرا به عصیان می آورد. مرا به سرکشی وا می دارد. بی تعارف بگویم؟ شرمنده ام ولی … نفرتم را فزون می کند. همه چیزش نه، فقط برخی چیزهایش … دین تو مانند همه ادیان و مانند همه انسان ها به جنسیّت من ظلم می کند. مرا تحقیر می کند… مرا بنده درجه دو می داند. ای امام عصر! مرا ببخش. امّا کارد به استخوانم رسیده که دارم به تو می نویسم. این جسارت های مرا به بزرگواری و فهم و بردباری بی نظیر خود ببخشای. من کنترلی بر احساس خود- در این هنگام- ندارم. من تنها می گریم و می نویسم و به تو پناه می آورم تا مرا از این سؤالات جان فرسا نجات دهی. گمان می کنم از آنجا که فرزند پیامبر خدا هستی، بنابر این چون او مردی رئوف و بردباری. پس جسارت مرا به سبب محبّت بی پایان خود به گناهکاران و نادانان، نادیده بگیر. من داستان های زیادی از آنان که با تو نشست و برخاست می کنند خوانده ام و بارها در دل به حالشان غبطه خورده ام، چون حتّی لحظه ای همنشینی با انسانی چون تو، سعادتی ابدی است که با یاد آن می توان تمام تلخی ها و بدبختی های آینده را تحمّل کرد. من دختری مسلمانم و در زندگانی ام سعی کرده بودم از گناهان بزرگ دوری کنم و گناهان کوچک را کم کم کنار بگذارم. من از خانواده ای پدید آمده ام که به وظایف مسلمانی در آن ارجی نهاده نمی شد، امّا در شانزده سالگی تصمیم گرفتم که انسانی دیگر باشم. من که تا آن زمان نماز نمی خواندم و حجاب نداشتم و … بنده ای مطیع گشتم و زندگی خود را کاملاً دگرگون نمودم. سال ها گذشت و از لغزش های کوچک هم در امان بودم و خود را در آغوش مصونیّت و توجّه خداوند حس می کردم. طوفان های نوجوانی را با سربلندی به ساحل سلامت رساندم و به گناهی دست نیازیدم. امّا از بیست و دو سالگی همراه با عمیق تر شدن فهم و کمال عقل، اندک اندک نیرویم تحلیل رفت و سؤالات بی جواب در من ایجاد شد. من به گناهان بزرگ دست زدم؛ گناهانی بسیار بزرگ. من از تو پوزش می طلبم و روی سیاهم را بر خاک می مالم. چون دوستان تو به ما گفته اند هر هفته پرونده اعمال شیعیانت را می خوانی … امّا تو به این اشک ها که می ریزم اعتنا نکن و امّید مبند. چون ابداً به معنای عزم ترک گناه نیست. تنها به معنای بیزاری و پشیمانی است. من هم مانند اکثر دوستداران درجه دو و سه شما اهل بیت، توان ترک گناه را ندارم. می دانم تو هم تنها به دوستداران حقیقی و درجه یک خود امّید داری و به تو حقّ می دهم که به سراغشان بروی و به آنان توجّه کنی. می دانم که پرونده ام تو را شوکه کرده است. پرونده ای درخشان که یک باره سیاه شد. امّا تو جواب سؤالات مرا بده. شاید من هم بتوانم خود را قانع کنم و دوباره با ایمان آهنین و گام های مطمئن به سوی تعالی که در پیش داشتم باز گردم. ای امام بزرگ و عالم! ای کسی که تمام دانش های خداوند را در اختیار داری، ای مرد بزرگ و بردبار، من توان فهم مصلحت های خداوند را ندارم … تردید و سؤال دارد مرا از پای می افکند. مرا دریاب. • اینک چند سؤال: ۱. چرا در فقه ما و اهل تسنّن می توان کودک شیرخواره را به اذن پدر به عقد مردی درآورد و آن مرد می تواند همه گونه لذّت از او ببرد به غیر از دخول؟ آیا این کودک در آن سن هزاران ضربه روحی و روانی نمی خورد؟ آیا می تواند وقتی به سنّ رشد و عقل رسید پدر و همسر خود را ببخشد؟ چرا باید مردان از هنگام ولادت تا مرگ بر ما تسلّط صد در صد داشته باشند؟ مگر ما بنده درجه دو خداوندیم؟ چرا خداوند ما را این طور آفریده؟ من نمی خواهم متحمّل این همه ظلم باشم، نمی خواهم. ۲. آیا مردان این قدر پاک و بزرگوارند که می توان دختری را به دستشان سپرد و با خیال راحت مطمئن بود که تا سنّ بلوغ به او تعرّض نمی کند؟ و باز در فقه داریم که کودک در هر سنّی که بتواند دخول را تحمّل کند می توان این کار را کرد. یعنی این دختر برای مرد آفریده شده است. همین که تحمّل کند، می توان او را در هر سنّی، زنی کامل پنداشت؟ اگر باردار شد، آیا توان وضع حمل دارد؟ اگر بالغ شد و آن مرد را که بدون خواست او همسرش شده دوست نداشت چه؟ طلاق بگیرد؟ با چه کسی ازدواج کند؟ آیا جوان دلخواهش او را می پسندد؟ وقتی زنی کامل است با هزار ضربه روحی که از رابطه جنسی در کودکی خورده است، آیا این زن می تواند انسانی عادّی باشد و به سوی خدا گام بردارد؟ تکلیف او چیست؟ گناه این که تعادل روانی اش را از دست می دهد و سرکوب می شود به گردن کیست؟ آیا یک بار فرصت زندگی که دارد و با این تیره روزی تباه می شود قابل جبران است؟ ۳. چرا مرد هر زمان که اراده کند می تواند همسرش را طلاق گوید حتّی اگر همسر راضی نباشد؟ و زن نمی تواند طلاق بگیرد مگر به شرط و شروطی بسیار سخت؟ ۴. چرا اگر زن و مرد از هم جدا شوند کودک به پدر تعلّق می گیرد در حالی که نه ماه زجر بارداری و درد توان فرسای زایمان و دو سال شیردهی که همگی باعث عوارض بسیار، از جمله پوکی استخوان، فقر آهن و کم خونی، سرطان های مختلف رحم و دهانه رحم و … برای زن می شود را زن باید تحمّل کند و در آخر کودک مال کسی می شود که کمترین زحمت ها را برایش کشیده است؟ آیا برای این است که مادر تمکّن مالی ندارد؟ خوب! مرد موظّف باشد تا پایان عمر خرج فرزندان را بدهد. آیا زن توان تربیت ندارد؟ پس چرا وظیفه تربیت با زن است و سهم پدر بسیار ناچیز است؟ ۵. چرا زن حقّ ندارد بدون اجازه همسر خود هیچ کاری کند و باید کاملاً مطیع او باشد و در غیر این صورت تمام عباداتش باطل و ملعون است، امّا مرد هر کار که صلاح بداند بدون رضایت و اجازه همسر می تواند انجام دهد؟ این حقّ بزرگ باعث سوء استفاده بسیاری از مردان از زنان خویش شده است تا آنجا که خود را صاحب زن می دانند و از هیچ ظلم و زورگویی روی گردان نیستند. ۶. چرا در صورت مرگ پدر، سرپرستی فرزندان بر عهده پدربزرگ و یا عموهای او خواهد بود؟ چطور می توان این را پذیرفت که کسی بیش از مادر بر فرزندانش حقّ داشته باشد؟ ۷. پدر بزرگوار و عظیم شما امیرالمؤمنین علیه السّلام در خطبه ای زنان را ناقص العقل و ناقص الایمان می خوانند، آیا زنان حقیقتاً ناقص العقل اند؟ پس چطور در دنیای کنونی زنان هم به مدارجی می رسند که مردان می رسند؟ آیا ما خودمان خواسته ایم که عقلمان ناقص و بهره مان ناقص و نمازمان به سبب عادت ماهیانه ناقص باشد؟ مگر این را خدا نخواسته؟ چرا به خاطر خواست خدا باید تحقیر شویم؟ و اصلاً چرا خدا ما را این گونه آفریده؟ آیا همین ها باعث نمی شوند طبق حدیث پیامبر تعداد زنان در جهنّم بیش از مردان باشد؟ ۸. چرا ما علاوه بر تمام تکالیفی که مثل مردان داریم، تکلیف افزون تری به نام اطاعت از همسر داریم؟ یعنی حتّی اگر به تمام فرامین خدا اطاعت و عمل کرده باشیم امّا از همسر فرمان برداری نکرده باشیم باز در آتشیم؟ امّا مردان تنها باید از خدا فرمانبرداری کنند؟ در درونم هزاران سؤال دیگر هست که اگر تو همین ها را پاسخ دهی برای من کفایت است و قول می دهم از مابقی صرف نظر کنم. من انسانی پر توقّع نیستم. می دانم لیاقت ندارم که شخصاً جواب سؤالاتم را بدهی. لذا برای نمایندگانی که داری این نامه را ارسال می کنم و منتظر پاسخ تو از زبان آنان می مانم والسّلام علیکم و رحمه الله و برکاته. بسم الله الرحمن الرحیم خواهر خانم محترم نامه شما را از آغاز تا پایان مطالعه کردم. اگرچه در ضمن بخش نخست آن الفاظ تندی به کار برده اید، ولی عبارات و خطاب های مؤمنانه آن- که بسیار رسا و با معنی است- آن جمله های به گفته خودتان جسورانه را تأویل می نماید. این عذرخواهی صادقانه و پوزش مندانه شما، از حال و هوای دیگری حکایت می کند. اگرچه رابطه ما با حضرت صاحب الأمر عجّل الله تعالی فرجه الشریف و با خداوند متعال را نمی توان با روابط دوستان و خویشان بسیار عزیز تشبیه کرد، امّا وقتی رابطه دوستانه خیلی عمیق و با سابقه باشد، گاه دوست از دوستش اگرچه به اشتباه باشد گله مند می شود و با زبان اعتراض گله گشایی می نماید. او هرگز از دیگران گله مند نمی شود. شما در ضمن آنچه نوشته اید اعتراف به قصور و تقصیر می کنید؛ اعتراف و اقراری که گناه را پاک می کند. شما که در آن محیط ناسالم توانسته اید از گناه پرهیز نمایید و نماز و حجاب را رعایت کنید جهاد کرده اید و ثواب شما از کسانی که در میدان جهاد با کفّار می رزمند کمتر نیست. چه عواملی باعث شده که خطّ شما تغییر کرده است؟! خودتان آن جمله های نورانی را که در بخش اوّل نوشته اید بخوانید. از آنها نور بگیرید. من از نوشته های شما اینها را معتبر و ارزشمند می دانم. آن جمله های گله آمیز را معتبر نمی دانم و چنان می دانم که به این زبان، اعلام قصور و کوتاهی کرده اید. این عبارات توبه آمیز چقدر زیبا و شیرین است: «من به گناه بزرگ دست زدم، من از تو پوزش می طلبم و روی سیاهم را بر خاک می مالم، چون دوستان تو به ما گفته اند هر هفته اعمال شیعیان را می خوانی …» این سخنان بسیار جذّاب، دل نشین و امّید بخش است و بر زبان غیر اهل معرفت جاری نمی شود. • و امّا بخش دوم و پاسخ های زیبا و رسا به سؤالات این دختر گله مند از زبان آیت الله صافی گلپایگانی: * این مسأله از شعبه های ولایت پدر بر فرزند صغیر است؛ خواه پسر باشد یا دختر که از مسائل مهمّ است و فقط در مسأله عقد نکاح نیست، بلکه در اموال صغیر، در حفاظت از مصالح صغیر و صیانت و تربیت او هم است. اختیار مطلق نیست و شرائط معتبری دارد که تحقّق آن شرائط نادر الوقوع است، ولی پیش بینی آن موارد در قانون لازم است و عدم آن نقص قانون است، و این گونه که شما تصوّر کرده اید همه خارج از اختیارات ولیّ است. در اینجا مثل کسی که می خواهد به عمد و مغرضانه به فقه جامع اسلام اعتراض نماید سخن گفته اید و صورتی را مطرح کرده اید که فقط به فرض، قابل تصوّر است و وقوع خارجی ندارد. شما موردی را نشان بدهید که به این کیفیّت، پدری نسبت به فرزندش؛ چه پسر باشد و چه دختر عمل کرده باشد. از خویشاوندان، از آشنایان و از هر کس دیگری بپرسید، کسی چنین موردی را به شما نشان نخواهد داد. البتّه لازم این ولایت پدر این است که در هر کجا مصلحت فرزند اقتضا کند عمل به ولایت نماید و این قانون به اطلاق تا آنجا فراگیر است که اگر مصلحت فرزند اقتضا کرد که ضمن هر عقدی باشد عمل کند. این ولایت، حافظ مصالح صغیر است. شما به موردی مثال زده اید که مصلحت صغیر در آن عدیم النّظیر و مفسده خیز است، مثل این که اموال او را به ثمن بخسی اجاره دهد و به فرضی که تحقّق خارجی ندارد حکم ولایت پدر بر فرزند را مورد حمله قرار داده اید، در حالی که اگر در شرایطی لازم شود، همه جوانب مصلحت در آن رعایت می شود. * آنچه در مورد عقد نکاح صغیر است، مسأله مختصّ محرمیّت هایی است که به نفع و مصلحت خانواده ها و صغیر و کبیر است که آن هم با عقد موقّتی است که پس از آن، مدّت هم بخشیده می شود. شما چنان این موضوع ولایت پدر را بر فرزند صغیر حتّی بر عقد نکاح لازم مطرح کرده اید که فرض را بر این گذاشته که این عملی است که به شرحی که نوشته اید بین مسلمانان شهری و روستایی همه جا رایج است، و دخترهای صغیره به این کیفیّت و در شرایط مفسده آمیز به نکاح دائم مردهای سالمند در می آیند؛ موردی که در ظرف یک صد سال هم اتّفاق نمی افتد و کسی پیدا نمی شود که از چنین موردی اطّلاع یافته باشد. کدام کودک به این وضعی که شما نوشته اید دچار شده است؟ این همه آثار سوئی که نوشته اید بر سر یک دختر می آید همه با یک فرض موهوم است! بر این اساس می گویید: آیا مردان این قدر پاک و بزرگوارند که می توان دختری را به دستشان سپرد و … اگر باردار شد … اگر چه شد … شما مثل این که علی الدّوام پیش چشم خود می بینید که مردها با سنّ بالا، دخترهای صغیر را تصرّف کرده اند و چشم خود را بسته اید و نمی بینید که چنین فرضی در خانواده خودتان، خانواده های دوستانتان، در اینجا و در آنجا سابقه ندارد. قانون سالم و کامل را مورد اعتراض قرار می دهید یا از تسلّط صددرصد مرد بر زن از ولادت تا مرگ می گویید و صددرصد واقعیّات را انکار می کنید؟ این قرآن مجید و این آیات مربوط به روابط زن و مرد است که در آن، حقوق متقابل برای آنها مقرّر شده است: «هُنَّ لِبَاسٌ لَکم وَ أنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ»[۱] و آیه ۳۵ سوره احزاب[۲] در ارزش های واقعی، زن و مرد را هم طراز قرار داده است. اسلام زن را با مرد و مرد را با زن شریک زندگی قرار داده است. زن تا قبل از ظهور اسلام در همه جا و همه ملل و امم جایگاه مناسب انسانی نداشت. اسلام، دین گرامی داشت زن است. این ظلم به اسلام است که زنان حقّ عظیم اسلام را نسبت به خود نشناسند و آیات قرآن را که زن و مرد را در کنار هم شایسته فتح قلّه های بلند انسانی قرار می دهد و اعلامیه «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیینَّهُ حَیاهً طَیبَهً وَ لَنَجْزِینَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یعْمَلُون»[۳] را فراموش نمایند و به فقه اسلام نادانسته اعتراض کنند و العیاذ بالله گمان کنند، مثل بعض جوامع و کشورها که بر اساس رنگ و نژاد، انسان ها را – که متساوی الشّأن هستند- به دو درجه تقسیم نموده اند، در اسلام هم نسبت به زن و مرد این درجه بندی وجود دارد. چیزی که در فقه اسلام هیچ اثری از آن نیست. * حکمت این که اختیار طلاق با مرد است مصالحی است که مربوط به مصلحت کلّ عائله است و اگر به خیر زن بیشتر نباشد کمتر نیست. زن از جهت عاطفی از بعض مظاهر و جریان ها، عاطفه، مهر، رحم و گاه خشم و نفرتش شدیدتر برانگیخته می شود و به عکس، مرد از صلابت خاصّی برخوردار است که دیرتر تهییج می شود و بر احساسات خود مسلّط می گردد که هر دو برای هر یک از آنها کمال است. زن باید چنان باشد و مرد باید چنین؛ که فرمودند «إِنَّ الْمَرْأَهَ رَیحَانَهٌ وَ لَیسَتْ بِقَهْرَمَانَه»[۴]پهلوانی و تهمتنی بیشتر برازنده مرد است و لطافت و نازکی و رقّت عواطف و گل صفت بودن بیشتر روحیه بانوان است. نیروی بازدارنده از طلاق در مرد بیشتر عمل می کند. نکته دیگر این است که در مسأله طلاق و امثال آن، مسأله یک اعتبار و یک اساس و بنیاد است که بر اساس ازدواج زن با مرد برقرار می شود و اساس آن بر اختصاص زن به مرد است، نه اختصاص مرد به زن که این اختصاص هم از خصوصیّت جسمانی آنها است. در رابطه جنسی و تولید نسل، زن به بیش از یک مرد نیاز ندارد و تولیدش محدود است، به عکس مرد که در تولید- که ظاهراً غرض طبیعی از ازدواج است- در زمان واحد قادر بر تولید بیشتر است. از این جهت هم، در ازدواج و اعتبار نکاح و همسری زن به مرد قابل اختصاص است و بر حسب قرارداد اختصاص می یابد، ولی مرد به زن اختصاص نمی یابد، چون اختصاص او خلاف نظام تولید است، بنابراین در اعتبار ازدواج، رفع این اختصاص در اختیار مرد است به عکس زن. در کلّ، این نظام عائله و ازدواج همه بر طبق نظامات الهی و وحیانی شرعی است که همه جوانب و مصالح در آن ملحوظ است و به همین گونه که مردان مؤمن و زنان مؤمنه تسلیم این نظام هستند و به آن به جهت این که حکم خدا است در دل نگرانی ندارند. نظام، کامل و تمام است و رابطه فیما بین دو همسر در کمال قداست و پاکی و همکاری، مثل یک وجود و واحد خارجی می باشند؛ هر دو از هم و به هم و با هم هستند و حاصل این که نظام همسری و همسرداری در اسلام، بهترین و سالم ترین نظام است که متضمّن خیر دنیا و آخرت طرفین است. زن به عنوان مادر بیشتر از پدر مورد احترام و تکریم است. «از حضرت رسول صلّی الله علیه و آله سؤال شد که چه کسی یا کدام سزاوارتر است که با او حُسن معاشرت و مصاحبت داشته باشم؟ فرمودند: مادر. سؤال شد پس از آن؟ فرمودند: مادر تا پس از مرتبه سوّم یا چهارم فرمودند: پدر.»[۵] در بلندی مقام زن به مناسبت برنامه هایی که به حسب تکوین و طبیعت با میل و رغبت متحمّل می شود، مثل بارداری و دوره شیرخواری کودک و همسرداری، سخنان ائمّه علیهم السّلام به قدری روشن در اهمّیّت تکریم و گرامی داشت مقام زن بیان گردیده است که موجب افتخار زن مسلمان است. * می گویند: چرا زن حقّ ندارد بدون اجازه همسر خود هیچ کاری کند؟ جواب این است که کجا و کی گفته است که زن حقّ ندارد بدون اجازه همسر خود هیچ کاری کند؟! او مثل مرد، فاعل مختار است و در مال خودش هر تصرّفی بخواهد مثل دیگران است. شما مثل این که در متن جامعه مسلمانان نیستید و روابط خوب بسیار والا و پر از عشق و محبّت بانوان و شوهران را ندیده اید یا خصوص در خانواده شما اخلاق اسلامی ظهور ندارد؟ مکرّر گفتیم زن و مرد در اثر تربیت اسلامی یک واحد می شوند و یک روح در بدن. این جدال ها و این تو و منی ها بین آنها نیست. امروز دنیا در اثر تبلیغات سوء، جانب جدایی زن و مرد از یکدیگر را گرفته اند و این دو را برابر یکدیگر قرار داده اند که هر یک به هم نظر بیگانه به بیگانه دارند. * راجع به سرپرستی و ولایت پدر بزرگ بر صغیر یا عموهای او متأسّفانه این ایرادات شما بیشتر برای کم اطّلاعی از احکام اسلامی است. عموی صغیر هیچ گونه ولایتی بر او ندارد. پدر بزرگ ولایت دارد که امور او را تحت نظر قرار دهد که منافع و مصالح او تفویت نشود و با تربیت صحیح بزرگ و کبیر و حضانت هم در صورت فوت پدر تا کبیر گردد با مادر او است. این تفاصیلی که این احکام دارد همه مصلحت صغیر را تأمین می نماید و بسیار دقیق و عمیق است. * راجع به خطبه ای که از امیرالمؤمنین علیه السّلام نقل شده است، این خطبه در اشاره به آن موضع ناستوده و مصیبت بار عایشه است که موجب شد درهای فتنه بر روی امّت اسلام باز شود و موجب جنگ جمل و صفین و بعد تسلّط بنی امیّه و آن حکّام مستکبر و ستمکار گردید. این بخشی از خطبه حضرت است و با توجّه به این که تمام آن نقل شده نمی شود به آن برای همه زن های جهان- که قرآن مجید نوعشان را با مردها در یک ردیف مورد توصیف و تمجید قرار داده است- جاری دانست. مطلب معلوم است که حکم کلّی نیست و در زن هایی، مثل حضرت زهرا و مریم علیهماالسّلام و صدها و هزارها از بانوان دیگر که بر اکثریت همه مردان افضلیّت آن ها ثابت است، جریان ندارد. * راجع به اطاعت زن از مرد و حقوق خاصّ مرد بر زن که برحسب تراضی آن ها بر نکاح همسری ثابت می شود، اطاعت خاصّ است که اگر نباشد منافی با اساس ازدواج است؛ حقّ است و در برابر آن زن نیز بر مرد حقوقی متقابل و متناسب دارد. این سؤالات شما همان طور که نوشته اید هزار ها سؤال است و نسبت به تمام کائنات فراگیر است. باید نظر خود را اصلاح کنید. آنچه در ذهن شما است اشکال نیست، بد فکری و تعبیر صحیح از عالم و تفسیر درست از مسائل و کائنات و ازل و ابد نداشتن است. امّید است با توجّه به این که در نامه شما مواردی بود که از آن بقاء روشنایی فطرت و گرایش به خدا و حقیقت بود؛ همان توفیق بزرگی را که در شانزده سالگی برای شما پیدا شده و اتمام حجّت بوده است آن را در خود زنده و راه خدا و بندگی و اعمال صالح را پیش بگیرید. ان شاء الله به توفیق خدا از این حال پرسش از مطالبی که دانستن و ندانستن آنها در سیر راه خدا و عمل به وظایف دینی و عبادات و ترک محرّمات و خودسازی اثری ندارد نجات یابید. همواره موفّق باشید. [۱]. «آن ها لباس شما هستند و شما لباس آنها (هر دو زینت هم و سبب حفظ یکدیگرید)». سوره بقره، آیه ۱۸۷. [۲]. «إِنَّ الْمُسْلِمینَ وَ الْمُسْلِماتِ وَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ وَ الْقانِتینَ وَ الْقانِتاتِ وَ الصَّادِقینَ وَ الصَّادِقاتِ وَ الصَّابِرینَ وَ الصَّابِراتِ وَ الْخاشِعینَ وَ الْخاشِعاتِ وَ الْمُتَصَدِّقینَ وَ الْمُتَصَدِّقاتِ وَ الصَّائِمینَ وَ الصَّائِماتِ وَ الْحافِظینَ فُرُوجَهُمْ وَ الْحافِظاتِ وَ الذَّاکرینَ اللهَ کثیراً وَ الذَّاکراتِ أَعَدَّ اللهُ لَهُمْ مَغْفِرَهً وَ أَجْراً عَظیماً؛ به یقین، مردان مسلمان و زنان مسلمان، مردان با ایمان و زنان با ایمان، مردان مطیع فرمان خدا و زنان مطیع فرمان خدا، مردان راستگو و زنان راستگو، مردان صابر و شکیبا و زنان صابر و شکیبا، مردان با خشوع و زنان با خشوع، مردان انفاق کننده و زنان انفاق کننده، مردان روزه دار و زنان روزه دار، مردان پاکدامن و زنان پاکدامن و مردانى که بسیار به یاد خدا هستند و زنانى که بسیار یاد خدا مى کنند، خداوند براى همه آنان مغفرت و پاداش عظیمى فراهم ساخته است.» [۳]. «هر کس کار شایسته اى انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالى که مؤمن است، او را به حیاتى پاک زنده مى داریم و پاداش آنها را به بهترین اعمالى که انجام مى دادند، خواهیم داد». سوره نحل، آیه ۹۷. [۴]. «همانا زن ریحانه است و کارگزار و خدمتکار نیست». نهج البلاغه (صبحی صالح)، نامه ۳۱. [۵]. مستدرک الوسائل؛ ج ۱۵، ص۱۸۱، ح۱۷۹۳۶. منبع: آبنا انتهای پیام/
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دیمه نیوز]
[مشاهده در: www.dimehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها