محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827464478
تلاش ۴۰ زن برای نجات دریاچه ارومیه
واضح آرشیو وب فارسی:فریادگر: ۴۰ زن از اهالی دو روستای «قره قزلو» و «چپقلو» با همکاری طرح بین المللی تالاب ها و با انتخاب معیشت جایگزین، به احیای «دریاچه ارومیه» و تالاب «قره قشلاق» کمک می کنند. روزنامه ایران در ادامه نوشت: ۲۰ زن روستای «قره قزلو» حتی از کاشت «گوجه» و «هندوانه» توسط مردانشان به دلیل «پر آب بر بودن» جلوگیری کردند. به جای آن با سرمایه اندک خود کارگاه خیاطی راه انداختند تا با کسب درآمد از دوخت ودوزی که آب نمی خواهد هم کمک خرج خانواده باشند و هم با ذخیره آب، به احیای دریاچه ارومیه و تالاب قره قشلاق کمک کنند. آنها ۵ میلیون تومان سرمایه مشترک را در یک صندوق ریختند. ۱۷۰ مانتو دوختند اما فقط دو میلیون تومان فروش داشتند. با وجود این در گفت و گو با روزنامه ایران می گویند که شک ندارند در سال های آتی یک کارگاه بزرگ مانتو و لباس های فرم خواهند داشت. همین ریسک پذیری، تفاوت آنها با زنان روستای «چپقلو» است که منتظرند تا وام قرض الحسنه وعده داده شده توسط فرمانداری به آنها برسد و با اجاره یک مکان کار خیاطی را شروع کنند. «ولی الله فرج اللهی» فرماندار بناب در گفت و گو با خبرنگار ما تأکید می کند به محض رسیدن پول، پرداخت وام زنان این دو روستا در اولویت است! البته زمان دادن وام ها مشخص نیست. فعالان حوزه محیط زیست هم اعتقاد دارند خیرین با کمک های خود و خرید چرخ خیاطی برای آنها می توانند تا حدودی گره آنها را بازکنند. برای کاشت گوجه صحرا نرفتیم زنان روستای قره قزلو عزم خود را جزم کرده اند تا زرینه رود را نجات بدهند، خیال قره قشلاق را راحت کنند و مرهمی بر زخم های دریاچه ارومیه بگذارند. «برادری» خود را هم اثبات کرده اند، آنقدر که امسال پا را در یک کفش کردند و با مردانشان برای کاشت هندوانه و گوجه به صحرا نرفتند: «وقتی ما نرفتیم مردهامون هم نرفتند دیگه.» آنها حالا دیگر از حال و روز دریاچه خبر دارند. بابت سرنوشتی که در کمین زرینه رود نشسته دل نگرانند. از زخم ریزگردهای نمکی که مثل خوره به جان کشاورزی و باغداری منطقه افتاده، دلشوره گرفته اند. البته خوره ای که به جان دریاچه ارومیه افتاده، هنوز آن زخم کاری را به سرسبزی روستای «قره قزلو» نزده، برعکس روستای «چپقلو» که زمین های زراعی را بی بار کرده؛ زمین هایی بی زایش. زنان قره قزلو «زرینه رود» را بیشتر دوست دارند حتی از پولی که از کشت و برداشت گوجه و هندوانه به دست می آورند برای همین هم اسم گروه شان را گذاشته اند «زرینه». البته پول آنچنانی هم از کشت و برداشت گوجه و هندوانه به آنها نمی رسد. این مسأله را «لطفی» مدیر اداره محیط زیست بناب به خبرنگار ما می گوید. صیفی جات دو سوی جاده ای را که ما را به روستای چپقلو می برد نشان می دهد و می گوید: «گوجه را از کشاورز کیلویی ۲۰۰ تا ۳۰۰ تومان می خرند و به کردستان عراق صادر می کنند.» همه چیز به جیب دلالان می رود و «آب مجازی» هم به عراق صادر می شود. هر کیلو گوجه ۳۰۰ لیتر آب می برد و هر کیلو هندوانه ۵۰۰ لیتر. این همان آب مجازی است که «مهدی مجتهدی» عضو دیگر انجمن زیست محیطی «دامون» هم آن را یادآوری می کند که تاکنون در محاسبات کمتر دیده شده است! به سود و زیانش فکر نمی کنیم «قره قزلو» روستای کوچکی است؛ خانه هایش ایستاده و نیم ایستاده. البته مسکن و شهرسازی برخی از خانه ها را کوبیده و ساختمان های بی قواره سیمانی به جای آنها ساخته که هیچ شباهتی با معماری بومی روستا ندارد. کارگاه خیاطی روستا، خانه کوچکی است که برای روحانی دِه ساخته اند و در ماه های محرم و رمضان در آن ساکن می شود. شوق و ذوق زنان برای نشان دادن دست دوخته هایشان، فضای کارگاه کوچک را پر از همهمه کرده است. به صحرا که نرفتند، گوجه و هندوانه که نکاشتند، درآمدشان کم شد. وقتی از آنها می پرسم کم شدن درآمد خانه به دعوای زن و شوهری منجر نشده؟ پاسخ ها آنقدر زیاد است که میان صداها گم می شوند. یکی می گوید: «باید در نجات دریاچه مشارکت داشته باشیم. زن و مرد ندارد.» دیگری می گوید: «یک سال تحمل کردیم. یک سال دیگر هم تحمل می کنیم.» زن جوان دیگری هم جواب می دهد: «شوهرم می گوید کم کم مانتو ها را می فروشید و پولش را درمی آورید.» آنها البته سرمایه کمی دارند. با کمک طرح تالاب یک چرخ سردوز و یک اتو تهیه کرده اند. اما چرخ های خیاطی شان قدیمی است. همین مسأله هم در نتیجه کار تأثیر دارد. کاش کسی پیدا می شد چند چرخ نو به آنها می داد! این مسأله را یکی از اعضای انجمن دامون می گوید. این کارگاه نتیجه آموزش ها و فرهنگ سازی های طرح تالاب برای نجات تالاب قره قشلاق است. قره قشلاق یکی از تالاب های اقماری دریاچه ارومیه است. «زهرا امجدیان» عضو انجمن «دامون» که به کمک دو تن از همکارانش «تسهیل گری» طرح بین المللی تالاب برای آموزش جوامع محلی را برعهده دارند می کوشند تا راهی برای کاهش مصرف آب کشاورزی و تأمین حقابه «قره قشلاق» پیدا کنند. امجدیان می گوید: «در این طرح به دنبال الگوی معیشتی برای سه روستای قره قزلو، چپقلو و مجیدآباد بودیم که به طور ذاتی آب خواه یا آب بر نباشد. این طرح یک سال طول می کشد که شش ماه آن گذشته است.» مشکلات روستای مجیدآباد آنقدر زیاد بود که به گفته امجدیان اصلاً وارد آن نشدند: «طرح یک سال بیشتر عمر ندارد و این مدت کفاف به نتیجه رسیدن طرح در این روستا را نمی دهد.» آنها دو روستای چپقلو و قره قزلو را در دستور کار خود قرار دادند. برنامه با یک سری سؤال آغاز می شود که پاسخ آنها قرار است به نجات محیط زیست حوزه دریاچه ارومیه منجر شود. اینکه چه معیشتی باید جایگزین کشاورزی پرآب بر شود و چه محصولاتی باید جای کشت گوجه، هندوانه، هویج، پیاز و... را بگیرد؟ بازار فروش آنها کجاست؟ نیاز منطقه چیست؟ به گفته «احمدی» کارشناس تالاب ها، برنامه ها در این سه روستا اگر به موفقیت برسد به الگویی در ستاد احیای دریاچه ارومیه برای روستاهای دیگر تبدیل خواهد شد. با مردان و زنان روستا جلسه می گذارند: «فهرستی تهیه شد از ۱۵ تا ۲۰ شغلی که روستاییان می گفتند می توانند انجام بدهند. مثلاً پرورش ماکیان یا نجاری از سوی مردان پیشنهاد داده می شود.» اعضای انجمن با همکاری کار شناسان طرح تالاب ها، شغل های پیشنهادی را از فیلترهای مدنظر می گذرانند: «پیشنهادها را یک ارزیابی اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی کردیم. می خواستیم ببینیم که این مشاغل چه تأثیرات زیست محیطی منفی یا مثبتی دارند. چه تأثیرات اقتصادی به وجود می آورند؟ تأثیرات اجتماعی آنها چیست؟ بعد از این ارزیابی ها و رد شدن از فیلتر یک سری از مشاغل باقی ماندند.» در زمینه ایجاد شغل برای مردان روستا خیلی پیش نمی روند: «بر سر راه شغل هایی که مردان پیشنهاد دادند، موانعی است. مثلاً آنها به دنبال پرورش قارچ هستند یا نجاری و قالیبافی. بویژه در یکی از این روستا ها آقایان خیلی علاقه مند به قالیبافی بودند.» او درباره موانع و چرایی به سرانجام نرسیدن این مشاغل از جمله پرورش قارچ می گوید: «مردان این روستا الان یا دارند سر زمین خود کار می کنند - محصول پر آب بر را کاشت و برداشت می کنند که درآمد خوبی دارند - یا کارگری می کنند و از درآمدشان راضی هستند. اما در پرورش قارچ، در اندازه و اشلی که ما می خواهیم و کار خردی محسوب می شود چنین درآمدی به دست نمی آید. یا میزان وامی که می توانیم به آنها بدهیم خیلی کم است.» البته او امیدوار است به لطف فرماندار بناب و همچنین رئیس اداره محیط زیست، منابع مالی بیشتری به این طرح اختصاص داده شود. امجدیان وجود «بازار» برای محصولات را هم یکی دیگر از فیلتر ها برای شروع کار می داند: «اگر پرورش قارچ راه بیفتد بالاخره یک بازار می خواهد یا حتی نجاری و قالیبافی.» او خیلی به قالیبافی امیدوار نیست: «مافیای پیچیده ای دارد.» البته امجدیان و دوستانش با کمک فرماندار و رئیس حفاظت محیط زیست به دنبال یافتن بازار قارچ هستند: «وقتی خیال ما از بازار کار و سرمایه راحت شد آن وقت کار را کلید می زنیم.» اما وضعیت خانم ها در این طرح بهتر است: «زن ها معمولاً در خانه کار می کنند حتی کارهای کشاورزی و دامداری را. اما پولی برای این کار ها به آنها پرداخت نمی شود.» همین جا نقطه قوت آنها می شود: «این مسأله شاید اینجا به کمک ما آمد. خانم ها خودشان علاقه زیادی نشان دادند که یک کار حتی با درآمد خیلی کم داشته باشند. با خانم ها خیلی راحت تر توانستیم به نتیجه برسیم.» زنان دو روستا در شش ماه گذشته یاد گرفتند که چطور گروه تشکیل بدهند. چگونه صندوق داشته باشند. چه شغلی انتخاب کنند و چگونه با هم هماهنگی و همکاری داشته باشند. در نهایت ۴۰ نفر از زنان در هر دو روستا به این جمع بندی می رسند که کار خیاطی را انتخاب کنند. البته زنان روستا روی صنایع دستی (عروسک سازی) و رشته آشی هم انگشت می گذارند اما به سرانجام نمی رسد: «فروش صنایع دستی بویژه عروسک خیلی بازار نداشت اما می توانست برای آنها یک «هویت» باشد.» رشته آشی هم به سرانجام نمی رسد: «خانم ها در روستای قره قزلو خیلی مشتاق بودند. دنبالش هم رفتیم. اتفاقاً بازار خوبی هم داشت اما نمی توانستیم مجوز بگیریم.» چرا؟ چون روستا هنوز طرح هادی ندارد. جاده اش آسفالته نیست: «یعنی آن شرایطی که یک کارگاه تولید «رشته آش» باید داشته باشد تا بتواند مجوز بهداشت را بگیرد، در این روستا مهیا نبود.» آقای فرماندار پیدا کردن بازار برای خیاطی راحت تر بود. پای فرماندار بناب که به میان کشیده می شود؛ بازار خیاطان روستای «قره قزلو» تا حدودی تثبیت می شود. چون مشاهدات خبرنگار روزنامه ایران در چند سال گذشته از استان های آذربایجان شرقی و غربی نشان از فاصله ذهنی بسیاری از تصمیم گیران محلی و استانی از وضعیت واقعی دریاچه ارومیه و تأثیر آن روی جوامع محلی که تمام دو استان را شامل می شود، دارد. «ولی الله فرج اللهی» در نامه ای به آموزش و پرورش، مراکز درمانی شهر بناب و... می خواهد که لباس فرم خود را از زنان روستای قره قزلو بگیرند. بازار تا حدودی جان می گیرد. در روستای قره قزلو چون همه، همدیگر را می شناسند قول می دهند که مانتوی دختران مدرسه زیر چرخ زنان خیاط روستا کوک بخورد. اما از بیمارستان ها هنوز خبری نیست. بناب کباب معروفی هم دارد. همان طور که فرماندار یادآور می شود کباب این شهر سال جاری در فهرست ملی به ثبت رسیده و می تواند مسیر «گردشگران غذا» را در این شهر که به «شهر دوچرخه ها» معروف است، باز کند. شهری مسطح که جان می دهد برای دوچرخه سواری، البته نه برای زنان. به قول آقای فرماندار «هنوز برای آنها زود است.» مسئولان طرح با کارخانه های اطراف هم وارد گفت و گو شده اند که دوخت لباس کارگرانشان را به زنان این دو روستا بدهند. لباس فرم کباب پزهای معروف ۲۲ واحد بناب هم می تواند یکی دیگر از گزینه ها باشد که البته خبرنگار روزنامه ایران یادآوری می کند و برق نگاه فرماندار نشان می دهد که دارد روی آن فکر می کند. زهرا امجدیان هم می گوید: «یک سفارش ۱۷۰ تایی از مدارس برای زنان روستا قره قزلو گرفتیم.» زنان روستا همان طور که او می گوید «ریسک کردند» و بدون اینکه منتظر سه میلیون وامی باشند که طرح به هر یک از آنها قول داده و آقای فرماندار ریشش را گرو گذاشته، پول روی هم گذاشتند و پارچه آن را خریدند. می گویند: «واقعا به تالاب علاقه داریم.» تالاب قره قشلاق را می گویند. بیشتر از آن، خاطر «زرینه رود» را می خواهند. البته می دانند که جانشان بسته به احیای دریاچه است. اما بی توقع از دولتی ها هم نیستند؛ توقع هایی بجا: «به کمک مالی و وام نیاز داریم. بیمه برای ما خیلی مهم است. برق هم نداریم.» البته جا هم ندارند. الان خانه ای که برای روحانی روستا ساخته شده را «کارگاه» کرده اند که خیلی کوچک است. همه به زور می تواند دور هم جمع شوند و در آن کار کنند. می خواهند برق کارگاه را قطع کنند. این قسمت ماجرا را هم با خنده های ریزی تعریف می کنند: «برق را غیر قانونی کشیدیم چون برای چرخ خیاطی و سردوزی لازم داشتیم!» آموزش هایی هم که به آنها داده شده کمتر از آموزش هایی است که به زنان روستای «چپقلو» داده اند. هرچند مانتوهای دوخت آنها کاملاً قابل دفاع است: «اما خب کار روستای چپقلو که سه ماه مربی داشته اند، با کار ما فرق دارد.» زهرا امجدیان می گوید: «روستای چپقلو چون نزدیک به «بناب» بود، مربی از فنی حرفه ای به روستا آمد و آموزش داد اما مسافت دور روستای قره قزلو اجازه حضور مربی را نداد!» همچنین او می گوید: «با توجه به عوض شدن فرماندار و گفت و گو با معلم ها بدون شک در سال تحصیلی ۹۵-۹۴ مدارس بیشتری مشتری لباس های آنان می شود.» یک دختر جوان هم می گوید: «ما امروز به سود و زیان فکر نمی کنیم اما می خواهیم مطمئن شویم که از کار ما حمایت می شود و در ادامه رها نمی شویم.» یکی هم می گوید: «می دانیم که روستای ما اگر آب نداشته باشد می میریم»! اعلام افزایش شوری زمین آب چاه های کشاورزی از سوی «ولی الله فرج اللهی» فرماندار بناب را باید یک اتفاق خیلی خوب دانست. هرچند دیر، چون هنوز بسیاری از مسئولان استانی آن خبر تلخ نشنیده اند و همچنان این استان را پرآب ترین استان کشور بعد از خوزستان ذکر می کنند. به گفته فرج اللهی خشک شدن دریاچه ارومیه و کاهش سطح آب، هم باعث کاهش سطح آب چاه های بناب شده و هم بیشتر چاه ها را شور کرده است. به گفته او EC آب تا پنج، شش سال قبل سه هزار بود الان به ۲۰ هزار رسیده تا آب های چاه کشاورزی کاملاً غیر قابل شرب شود: «برای کشاورزی هم زیاد به درد نمی خورد.» اما این پایان تلخ ماجرا نیست. زمانی که گرد و خاک همراه با نمک از طرف دریاچه به سمت بناب می آید هم باغ ها را از نفس می اندازد و هم شهروندان را: «کیفیت محصولات کشاورزی هم مثل گذشته نیست.» او یک خبر بد هم دارد. به گفته کار شناسان خشم طبیعت تا ۶۰۰ کیلومتر مربع دریاچه ارومیه را زخم زده است: «سال گذشته دو سه طوفان داشتیم که فکر می کنم تا شهرهای هشترود و مراغه هم رسید.» او یک هشدار هم می دهد: «اگر دریاچه احیا نشود بعید می دانم شهرهای آذربایجان شرقی و غربی قابل سکونت باشد.» او آبیاری قطره ای و تحت فشار را یکی از روش های بهینه سازی مصرف آب می داند و از تصویب اعتبار برای ۱۲۴۷ هکتار زمین کشاورزی در عرض شش ماه خبر می دهد. ۲۰ هزار هکتار از وسعت بناب را باغ ها تشکیل می دهد و مزارع: «در این طرح، مزارع کشاورزی با اعتباری بیش از ۲۰ میلیارد تومان در اولویت هستند.» این به معنای خوب بودن حال باغ ها نیست! همچنین به گفته فرماندار در ابتدای برنامه قرار می شود ۸۵ درصد از این اعتبار را دولت پرداخت کند و ۱۵ درصد از پول را هم کشاورزان پرداخت کنند. اما به گفته فرج اللهی در تازه ترین تصمیم، قرار شده هر کشاورزی که در مصرف آب صرفه جویی کند و مازاد آب کشاورزی به سمت دریاچه ارومیه هدایت شود از پرداخت این ۱۵ درصد معاف شود و ستاد احیای دریاچه آن را بپردازد. او تشکیل کمیته فرهنگی احیای دریاچه ارومیه در بناب را راهکار دیگری برای احیای این دریاچه می داند. قره قشلاق در مرز سه شهر بناب، میاندوآب و مکان قرار دارد. فرج اللهی رئیس این کمیته است، او می گوید: «در شش ماهه گذشته ۲۵ برنامه فرهنگی برای آگاه سازی کشاورزان و روستاییان اجرا شد تا همه بدانند که احیا نکردن دریاچه ارومیه چه آثار زیانباری روی زندگی آنها خواهد داشت.» به گفته فرج اللهی برای اجرای برنامه های فرهنگی با دو سازمان مردم نهاد قرارداد بسته شده است. تغییر الگوی کشت در بناب هم گام دیگری است که احتمال احیای دریاچه ارومیه را بالا می برد. براساس آمارهای فرماندار در بناب هر سال ۱۶۰۰ هکتار پیاز کاشته می شود که برای هر کیلو ۵۰۰ لیتر آب نیاز است: «از سال گذشته محصولات جایگزین مثل کلزا، دانه های روغنی، زعفران و کشت درختان پسته به کشاورزان اعلام شد.» او در پاسخ به این پرسش که فرمانداری چه حمایتی از کشاورزان می کند هم می گوید: «حمایت فرمانداری شامل تأمین نهال ها و نهاده هاست. در تلاش هستیم وام کم بهره، بویژه برای کشت زعفران در اختیار کشاورزان قرار دهیم.» فرماندار بناب همچنین می گوید: «از سال گذشته توسعه کشاورزی در بناب را به طور کامل ممنوع کردیم.» این ممنوعیت هم شامل مزارع کشاورزی می شود وهم باغ ها. او البته شهر بناب را یک شهر صنعتی می داند که رتبه خوبی هم در صادرات «کشمش»، «خشکبار» و «لوازم خانگی» دارد: «بنابراین تلاش می کنیم کشاورزان را به سمت صنایع تبدیلی بیاوریم، ما حدود ۳۳ واحد فرآوری کشمش داریم.» این البته به معنای توسعه باغ ها نیست بلکه به گفته او می توان کشمش را از شهرهای دیگر وارد کرد: «میزان انگور بناب با توجه به کمبود آب دارد کم می شود. می توان بقیه نیاز را از ارومیه، خراسان رضوی و شهرهای اطراف تهران مثل «تاکستان» و «شهریار» تأمین کرد.» معمای چپقلو در روستای چپقلو می کارند اما هیچ درو می کنند. چاه ها شور شده و زمین ها شوره زار. هیچ درو می کنند اما وضع زندگی آنها بهتر از روستای قره قزلو است که هنوز سبز است و زرینه رود زیر پایش درجریان است هرچند کم عمق. چپقلو سه هزار نفر جمعیت دارد؛ یعنی بیشتر از روستاهای اطراف. چهره هایشان نشان از وضعیت بهتر اقتصادی نسبت به سایر روستا ها دارد. چطور؟ هرچند زنان این روستا خیلی علاقه ای به ورود به این بحث ندارند اما گره کار را یکی از جوانان روستا باز می کند. قاچاق پارچه! نصف پارچه کشور را از کردستان عراق می آورند و در بازارهای مختلف می فروشند. پول خوبی هم دارد: «اصلا اگر قاچاق پارچه نباشد، چطور زندگی را بگذرانیم.» یک تفاوت دیگر هم با روستای قره قزلو دارند؛ ۲۰ زن چپقلویی هم پای کار ایستاده اند. نزدیکی آنها به بناب باعث شده تا مربی فنی حرفه ای کار را تمیز تر به آنها یاد بدهد اما مردانشان همپایشان نیستند، لااقل به اندازه مردان قره قزلو. چرخ خیاطی در خانه دارند اما مثل روستای قره قزلو وسط نمی گذارند تا همه استفاده کنند. یک بی اعتمادی در میان رفتار ها و حرف ها موج می زند. حرف های رئیس بسیج روستا که ساختمان بسیج را در اختیار آنها قرار داده تا خیاطی یاد بگیرند، می تواند پاسخی برای چرایی این بی اعتمادی باشد: «۱۰ سال پیش از جایی آمدند و بخشی از زمین های مرغوب روستا را تصرف کردند. گفتند می خواهند «شهرک صنعتی» بسازند. برای خیلی ها پرونده سازی کردند.» یکی از زنان روستا هم می گوید: «برای پیرمرد ۸۰ ساله پرونده سازی کردند. پیرمردی که نمی توانست راه برود چهار سال در زندان ماند.» یکی دیگر از زنان هم با لبخند می گوید: «وکیل گرفتیم و آنها را شکست دادیم.» اما اعتقاد دارند شکافی بین مردم و مسئولان به وجود آمده که تا امروز هم پر نشده است. آن اتفاق تلخ، امروز باعث بی اعتمادی به طرح هایی شده که یک سویش به سازمان ها و نهادهای مختلف برمی گردد. اما دورتر از چپقلو - که تردید دارند دست طرح تالاب ها را برای نجات دریاچه ارومیه و کشاورزی منطقه و زندگی انسانی بفشارند - روستای قره قزلو قرار دارد که بسیار به طرح امیدوار است. می خواهند به هر قیمتی که شده تالاب قره قشلاق را نجات بدهند. وقتی آنها را با رودخانه زرینه رود - که تلمبه ها چون مارهای هفت سر، آب آن را می بلعند تا درست در زمانی که دریاچه دارد از تشنگی می میرد، همچنان کشاورزی غرقابی رونق داشته باشد - تنها می گذاریم، یک سؤال آرامش آنها را به هم می زند، ما خیاطی می کنیم اما اگر مردان ما کشاورزی را کنار بگذارند، چه کار باید بکنند؟! شغل آنها چه می شود؟
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فریادگر]
[مشاهده در: www.faryadgar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها