محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830061773
حضور ظریف و جبیر در یک میز تنها دستاورد نشست وین بود
واضح آرشیو وب فارسی:تیک: زمانی که ابراهیم جعفری وزیر خارجه عراق گفت که دو نشست چهارجانبه و گسترده وین در دستیابی به توافقی بر سر نقش بشار اسد رئیس جمهوری سوریه در هر روند سیاسی شکست خوردند برای ما عجیب نبود. علت آن ساده است چراکه کسانی هستند که خواهان نقش اسد هستند و برخی با ایفای نقش وی مخالف بوده و آن را رد می کنند و راه حل های میانه ای هم وجود ندارد یا بهتر است بگوییم در این نشست به راه حل وسطی دست یافته نشد چراکه هر طرفی نمی خواهد با تغییر موضع و امتیازدهی ها به طرف مقابل ببازد. به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، عبدالباری عطوان، تحلیل نویس مشهور عرب در مقاله ای در روزنامه مستقل رای الیوم نوشت: نشست های وین بی نتیجه بوده و شاید بی نتیجه هم بماند. تنها موفقیتی که این نشست ها تاکنون محقق ساخته اند جمع کردن دو دشمن، ایران و عربستان بر سر یک میز است اما این امر بدون دست دادن یا لبخند یا حتی نگاه در چشم یکدیگر صورت گرفت. اما در هر صورت نخستین دیدار و با هدف آب شدن یخ روابط بود و بعید نیست که دیدار دوم یا سوم متفاوت باشد. در هر حال مشارکت ایران برجسته ترین شاخص جدید و مهمترین آن بود و علت آن ساده است چراکه عربستان که مورد حمایت آمریکاست در گذشته مانع از مشارکت ایران می شد و توانسته بود تا در دو کنفرانس ژنو 1 و 2 مانع از حضور ایران شود اما به نظر می رسد که این ممانعت عربستان در نشست های وین که «جایگزین» نشست های شکست خورده پیشین شده رنگ باخته و دیگر کسی به وی اهمیتی نمی دهد. علت آن کاهش قدرت عربستان به دلیل کاهش توان مالی و پیوستن آن به جنگی بی نتیجه در یمن و افزایش قدرت ایران پس از توافق هسته ای و حضور نظامی روسیه در سوریه است. دشوار است که روس ها و ایرانی ها دست از حمایت از بشار اسد طبق شروط و خواسته عربستان، فرانسه و آمریکا بکشند. چراکه روسیه و ایران دو قدرت واقعی مبارز در سوریه هستند و دیگر از طریق هم پیمانانشان چون حزب الله وارد جنگ نیابتی نمی شوند و به همین دلیل پیش بینی می شود که سیاست مانور و خریدن زمان ادامه یابد تا شاید طرف دیگر خسته شود یا از شروط خود شانه خالی کند و امتیازهای کاملا مورد قبولی را ارائه دهد همانند آنچه که در مذاکرات هسته ای که هفت سال یا بیشتر طول کشید، رخ داد و ایرانی ها مهارت زیادی را در این زمینه نشان دادند. نشست گسترده وین علاوه بر حضور گروه موسوم به «دوستان سوریه» شاهد حضور «دو دوست واقعی» که همان ایران و روسیه هستند، بود و این نشست روز جمعه در سطح وزرای خارجه برگزار شد و چه بسا جمعه بعد نیز نشستی برگزار شود اما در سطح پایین تر باشد و توجه رسانه ای و پس از آن توجه سیاسی به صورت تدریجی کاهش یابد و این منظومه جدید کاملاً پنهان شود. همان طور که در مورد تمامی منظومه های دیگر رخ داده است و فهرست طول و درازی از این منظومه ها وجود دارد. ایران از زبان وزیر خارجه خود گفت که تا ابد به حضور بشار اسد ملزم نخواهد بود و این حرفی درست است اما چه کسی این ابد را مشخص می کند و این ابد در کجا متوقف می شود؟ آیا بعد از یک یا پنج یا 10 سال؟ نبود نمایندگانی از نظام سوریه و مخالفان نشانگر عدم جدیت در این نشست هاست و در وهله دیگر به معنای تلاش برای به حاشیه راندن این طرف ها و صحبت کردن به نیابت از آنها از سوی دیگر است و این عقبگرد اساسی از برجسته ترین دستاوردهای دو نشست ژنو است. اما باور کردن هر یک از آنها دشوار است و اگر نیتی به دستیابی به توافق در این جمعه یا جمعه آتی وجود داشت ما یقیناً نمایندگانی را از دو طرف می دیدیم که برای تشکیل دولت مرحله انتقالی باید در این نشست ها حضور می یافتند و این مساله ای است که منطق می گوید. ابرقدرت ها در حال حاضر در خاک سوریه با هم می جنگند و قدرت های منطقه ای در جبهه یک طرف یا طرف مقابل ایستاده اند و احتمالاً این درگیری و شاخ به شاخ شدن ادامه می یابد تا یکی از آنها شکست بخورد و پرچم سفید را به نشانه تسلیم شدن بالا ببرد. همان طور که در ویتنام، کوبا، افغانستان رخ داد گویی جنگ سرد و نزاع ها همچنان در ابتدای خود هستند، بنابراین حضور نظامی روسیه در سوریه بیشتر می شود و تصمیم باراک اوباما، رئیس جمهوری آمریکا برای اعزام 50 «مستشار نظامی» از نیروهای ویژه به سوریه آغازی برای حضور زمینی در این شن های ملتهب و متحرک است. آیا سوریه شمالی و سوریه جنوبی را (همچون کره و ویتنام) یا سوریه شرقی و سوریه غربی را (همچون برلین) شاهد خواهیم بود؟ معمولاً برخوردها و نزاع های آمریکا و روسیه به این نتیجه منتهی می شود. ما پاسخی برای این امر نداریم و امیدوار هستیم که چنین تقسیمی رخ ندهد و اگر هم رخ داد در آن ریشه دوانده نشود چراکه توافقی برای حفظ تمامیت ارضی سوریه وجود دارد که روس ها و آمریکایی ها با هم این مساله را تکرار می کنند و امیدوار هستیم که این تعهد جدی باشد هرچند که ما تردیدهای بسیاری در این زمینه داریم چراکه ما متاسفانه در زمان تجزیه و تقسیم هستیم نه در زمان یکپارچه شدن و اتحاد.
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تیک]
[مشاهده در: www.tik.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها