واضح آرشیو وب فارسی:دنیای معدن: دنیای معدن - کشور ایران با داشتن منابع کافی از مزیت نسبی در تولید فولاد برخوردار است و مضاف بر آن نقش صنعت فولاد در توسعه یافتگی کشورها هم برکسی پوشیده نیست، در برنامه های کلان و سند چشم انداز توسعه کشور نیز بر این مهم تاکید شده است. لیکن مشاهده می شود طی سالیان اخیر به غیر از یکی دو شرکت، روند سرمایه گذاری در این بخش با چالش هایی مواجه شده به طوری که تحقق هدف 55 میلیون تن تولید فولاد تا سال 1404 را با ابهامات جدی مواجه ساخته است.محمود اکبری کشور ایران با داشتن منابع کافی از مزیت نسبی در تولید فولاد برخوردار است و مضاف بر آن نقش صنعت فولاد در توسعه یافتگی کشورها هم برکسی پوشیده نیست، در برنامه های کلان و سند چشم انداز توسعه کشور نیز بر این مهم تاکید شده است. لیکن مشاهده می شود طی سالیان اخیر به غیر از یکی دو شرکت، روند سرمایه گذاری در این بخش با چالش هایی مواجه شده به طوری که تحقق هدف 55 میلیون تن تولید فولاد تا سال 1404 را با ابهامات جدی مواجه ساخته است. فولاد کشور برای توسعه متوازن و افزایش تولید به شدت نیازمند سرمایه گذاری های جدید در بخش های مختلف زنجیره تامین و تولید است و یکی از بهترین زمان های اجرای طرح های توسعه نیز دوران رکود بازارهای جهانی است؛ چرا که تنها در این شرایط می توان با هزینه کم، تجهیزات سرمایه ای را خریداری و نصب کرد. لذا ضروری است با اتخاذ تدابیر لازم و رفع موانع، جذابیت سرمایه گذاری در این بخش را افزایش داد تا شاهد رشد و شکوفایی هر چه بیشتر صنعت فولاد به عنوان یک مزیت در کشور باشیم. با این رویکرد به اختصار به مواردی که توسعه کمی و کیفی تولید فولاد در کشور را به مخاطره انداخته است، اشاره می شود: 1- از آنجا که رابطه بین سرمایه گذاری و نرخ سود معکوس است، یکی از دلایل اصلی کاهش سرمایه گذاری در این صنعت هزینه های بانکی است. در واقع نرخ سود وام های بانکی، سرمایه گذاری در صنعت فولاد را توجیه ناپذیر کرده است و بازده سرمایه در این صنعت با سرمایه گذاری هنگفت هم خوانی ندارد. طبیعی است که با توجه به دوره طولانی بازگشت سرمایه و گزینه های بهتر از جمله فعالیت های تجاری، سرمایه گذار در چنین شرایطی اقدام به سرمایه گذاری جدیدی در این صنعت نکند. 2- عدم استفاده صحیح و منطقی از ابزارهای نظارتی و حمایتی در راستای حمایت از صنعت فولاد به عنوان موتور محرکه اقتصاد کشور دومین عامل بازدارنده در زمینه سرمایه گذاری در این بخش محسوب می شود از جمله این ابزارها می توان به موارد زیر اشاره کرد: الف) مشوق های صادراتی: اغلب کشورها با توجه به اهمیت صادرات و نقش آن در تولید ناخالص داخلی از ابزارهای تشویقی برای صادرات به طور گسترده ای بهره می برند؛ از جمله انعقاد قراردادهای تجارت آزاد کشورهای هدف صادراتی، معافیت های مالیاتی، پرداخت درصدی از ارزش صادرات به صادرکننده و.... ب) اتخاذ سیاست های ضددامپینگ: با توجه به شرایط کنونی بازار جهانی فولاد و دامپینگ چین در صورت عدم اتخاذ سیستم های ضددامپینگ، بازار داخلی در محاصره محصولات وارداتی قرار خواهد گرفت و انگیزه های سرمایه گذاری در این صنعت را بیش از پیش کاهش خواهد داد. ج) وضع تعرفه های واردات: دولت با توجه به شرایط رونق و رکود بازار می تواند با اصلاح و تعدیل تعرفه ها ضمن حمایت از تولیدکنندگان داخلی زمینه را برای رقابت با محصولات وارداتی فراهم کند. اقدامی که در تمام کشورهای تولیدکننده فولاد معمول و قابلیت اجرا در سریع ترین زمان ممکن را دارد. د) تعیین سهمیه واردات: به این معنی که برای واردات فولاد متناسب با میزان تولید و مصرف تناژ مشخص برای واردات در هر ماه تعیین شود. هـ) تعیین و اجرای استانداردهای واردات کالا به نحوی که نظارت بر واردات برای دستگاه های ذی ربط فراهم شود و از ورود کالاهای غیراستاندارد و به منظور رعایت حقوق مصرف کننده نهایی ممانعت به عمل آید. 3- سومین دلیل کاهش سرمایه گذاری در صنعت فولاد، عدم توسعه مناسب صنایع پایین دستی متناسب با نیازهای بازار داخل و جهانی و عدم وجود برنامه ریزی های لازم و نظارت و حمایت کافی در این حوزه است. 4- ضعف در اجرای برنامه جامع توسعه فولاد و عدم توسعه متوازن در همه بخش های زیرساختی از قبیل بنادر، ریل، معادن و... که باعث نگرانی سرمایه گذار از آینده تولید و بازار محصولات خود و در نهایت عدم سرمایه گذاری جدید می شود. 5- پنجمین دلیل عدم توجه به ظرفیت های اقتصادی در احداث واحدهای تولیدی بر می گردد. در دنیا واحدهای فولادسازی با ظرفیت پایین توجیه اقتصادی ندارند و اگر هم سرمایه گذاری در حجم کم صورت پذیرد در مراحل بعدی تولید، توجیه اقتصادی نخواهدداشت. 6- وضعیت فعلی فولادسازان نیز انگیزه ای برای سرمایه گذاران ایجاد نخواهد کرد به نحوی که هم اکنون بیش از 45 درصد ظرفیت تولید فولاد بلا استفاده است و همزمان واردات فولادهای بی کیفیت خارجی با حمایت از طرف کشور تولیدکننده (چین) و عدم وجود تعرفه کافی، به راحتی به کشور وارد و این شائبه را تقویت می کند که بین حرف تا عمل برای توسعه صنعت فولاد فاصله زیادی حاکم است و مبنای فکری اقتصاد مقاومتی را هم با چالش جدی مواجه ساخته است. حال چگونه می توان انتظار اجرای مفاد اقتصاد مقاومتی که بر مبنای تولید و استفاده از تولیدات داخلی استوار شده است را داشت؟
شنبه ، ۹آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دنیای معدن]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]