محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827077730
نوحه خوان های جبهه دنبال ساز نبودند دنبال سوز بودند
واضح آرشیو وب فارسی:مشرق نیوز: بچه های تهران محرم ها زیاد در جبهه بند نمی شدند. حتی در عملیات مرصاد هم این گونه شد که به هوای مسلمیه خیلی ها به تهران بازگشتند اما غلامعلی رجبی در میدان ماند و جزو شهدا قرار گرفت. اما در محرم ها جبهه، حسینی بود و اوج ارادت به امام حسین(ع) در جبهه بود...گروه جهاد و مقاومت مشرق - هنوز هم آثار غیرتمندی را می توان در سخن رزمنده های صادق حس کرد. همان تعصب به ارزش ها و ولایت مداری و مردم داری و هرآنچه یادآور ایام حماسی دفاع مقدس است. بحثمان باتوجه به ایام محرم و عاشورا درباره سبک عزاداری در جبهه است. حرف هایش شیرین و نفسش حتی از پشت تلفن گرم است و هربار که شعرها و نوحه های ایام دفاع مقدس را با همان نوای گرم و دلنشین می خواند دل می لرزد! دغدغمندی هایش هم از جنس مداحی است. حاج جعفر طهماسبی متولد اسفندماه ۱۳۴۶ از شهر حضرت عبدالعظیم(ع) است. از سال ۶۱ و در سن ۱۴سالگی قدم در جبهه گذاشته و به عنوان تخریبچی در عملیات ها حضور پیدا کرد. بعد از اتمام جنگ نیز با کوشش درتاسیس هیئت الوارثین که متشکل از رزمندگان تخریب لشگر ده سیدالشهداء(ع) است، به عنوان نوحه خوان انجام وظیفه کرده است. هیئتی که بازمانده رزمندگان تخریب چی و از جمله ۱۴۲ شهید تخریبچی هستندکه ده تن از این شهداء از نوحه خوان های دفاع مقدس بودند. آنچه پیش روی شماست ماحصل گفت وگو با این مداح سال های حماسه و خون است: سینه کندن از خاکریز با مدد گرفتن از کربلا این بیت «نسیمی جانفزا می آید بوی کرببلا می آید» شما را به کدام سال ها می برد و چه صحنه هایی را برایتان تداعی می کند؟ نسیمی جانفزا می آید یادآور این است که باید برای رفتن آمده شد. نام کربلا که می آید یعنی باید از خود گذشت. این «نسیمی جانفزا می آید» یکی از آن نوحه هایی بود که می خواندیم برای اینکه بچه ها سینه از خاکریز بلند کنند. چون یک جاهایی پیش می آمد که زیر آتش سنگین دشمن نیاز بود یک انرژی مضاعفی در وجود بچه ها تزریق بشود که از کربلا مدد می گرفتیم. وقتی این نوحه ها «این دل تنگم عقده ها دارد/ گوییا میل کربلا دارد» یا همین «نسیمی جانفزا می آید/ بوی کرببلا می آید» خوانده می شد، بچه ها سینه از خاکریز بلند می کردند و آرپی چی زن ها و تیربارچی ها سینه به گلوله می دادند. به عبارتی این نوحه محرم و عاشورا را در جان و دل ها زنده می کرد. سینه زنی در مسیر صبحگاه با این تعریف، یعنی هر شعری و نوحه ای در جنگ یک کاربرد ویژه داشته است. قبل از عملیات از کدام شعرها و نوحه ها استفاده می کردید؟ روزهای قبل عملیات روزهایی بود که بچه ها باید آماده برای جانفشانی می شدند. بعد از نماز صبح زیارت عاشورا برقرار بود و در مسیر رفت و برگشت صبحگاه هم از ذکر و نام اهل بیت علیهم السلام مدد گرفته می شد و سینه زنی و نوحه خوانی در مسیر هم به این فضا کمک می کرد. شب ها برنامه های دعا و مناجات نیز برقرار می شد تا آن آمادگی های اولیه در رزمندگان به وجود بیاید. که این ها در طول سال در جبهه ها به صورت عادی برگزار می شد. اما بعضی از نوحه ها مثل برخی از نوحه های آهنگران مانند «ای لشکر صاحب زمان آماده باش آماده باش» یا نوحه های حماسی دیگر در شب های عملیات پخش و یا خوانده می شد. در جبهه دنبال سوز بودند هنوز هم وقتی مداحی های زمان جنگ را گوش می دهیم یک حال و هوای خاصی ایجاد می شود. بفرمایید چه عنصری باعث می شد مداحی ها با همان بلندگو بوقی ها این قدر فضا را معنوی و دلنشین کند؟ نوحه خوان های جبهه دنبال ساز نبودند دنبال سوز بودند. امروز خیلی ها دنبال ساز و زمبل و زیمبو هستند. آن روز نوحه خوان های گردان، خودشان رزمنده جنگ بودند. اگرچه مداح های تبلیغات هم داشتیم می آمدند که در یک گردان و یا مقر می خواندند و بعد دوباره به واحد تبلیغات می گشتند و در معرض تیر و گلوله نبودند. نوحه خوان که می خواند، شب عملیات، هم جز نفرات اولیه ای بود که به خط می زد. یعنی کسی که دم از امام حسین(ع) می زد و تابلودار امام حسین(ع) و عاشورا بود، خودش هم باید جزو نفرات اول ستون می بود برای حمله به دشمن، نه اینکه عقب بایستد. این بود که باید نوحه خوان ها باید خودشان را از همه جهت آماده می کردند که اولین کسانی باشند که باید جان بدهند. صدای ماندگار روضه خوان های جبهه خب امروز خیلی فرق می کند. شاید یک مداح امروز بخواند و انتظار احترام از دیگران داشته باشد یا اینکه یک طوری جبران زحمتش را بدهند. اما در جبهه این حرف ها نبود. شما وقتی که می خواندید یعنی من تابلودار امام حسین(ع) هستم. اولین نفری هم باید می بودید که به دل دشمن می زدی. یعنی آن وقتی که زیر آتش همه روی زمین خوابیده اند تو باید سرپا می بودی. این همان عنصری است که باعث می شد صداها آن گونه دلنشین و ماندگار شود. محکی برای مداحان امروز هم که انسان به یاد آن روزها می افتد، به یاد حقیقت مداحی می افتد. یعنی اگر شما در کربلا واقع می شدید و نیاز بود که جلوی شمشیرها سینه سپر کنید، آیا مردش بودید؟ الان هم محک مداح ها همین است که وقتی که ولیّ شما به شما بگوید، یک کاری بکن. مردش هستید بگویید چشم و سینه جلوی گلوله بدهید یا نه، یا این که فقط شعار است و شعارهمه اش بازی است. مداحی از امروز تا زمان جنگ فرق نوحه خوان های زمان جنگ با الان این است که آن موقع تا می خواندی باید زود خطر می کردی، امروز معلوم نیست و سفره خطر هم نیست. حالا هرچی می خواهی بخوانی، بخوان. بلندگوی خوب، مستمع فراوان و ادب و احترام، برایت صلوات می فرستند و جلوی پایت می ایستند. اما در جبهه این گونه نبود. وقتی ساکت می شدی که گلوله می خوردی و حنجره نوحه خوان تعطیل می شد. یعنی فرق خواندن های الان با آن موقع این بود که در آن زمان معیار و محک به جان دادن و جانفشانی بود. محرم ها جبهه، حسینی بود از حال و هوای محرم در جبهه ها و سبک و سیاق عزاداری ها برایمان بازگو کنید؟ بچه های تهران محرم ها زیاد در جبهه بند نمی شدند. حتی در عملیات مرصاد هم این گونه شد که به هوای مسلمیه خیلی ها به تهران بازگشتند اما غلامعلی رجبی در میدان ماند و جزو شهدا قرار گرفت. اما در محرم ها جبهه، حسینی بود و اوج ارادت به امام حسین(ع) در جبهه بود. مانند رسم قدیمی ها که از این هیئت به آن هیئت می رفتند، بچه ها جمع می شدند و پا برهنه سینه زنان از این گردان به آن گردان می رفتند. آن سال هایی که در دوکوهه و یا در پادگان ابوذر سرپل ذهاب بودیم این اتفاقات می افتاد. دودمه ها و نوحه ها و حتی شورهایی که خوانده می شد، سبک و سیاق عزاداری های سنتی داشت. سیاهپوش کردن سنگر و حسینیه ها نیز قبل از شروع محرم متداول بود. سبک عزاداری بچه های جنگ اولویت در جبهه ها با سینه زنی بود یا روضه خوانی و گریه کردن بر امام حسین(ع)؟ هم گریه و هم سینه زدن بود. خب ترکیب بچه های جنگ جوان ها بودند که اهل سینه زدن و شور گرفتن ها، واویلا کردن به سبک آن موقع بودند. به وقتش مناجات بود و به وقتش گریه و روضه خوانی و سینه زدن انجام می شد. این نبود که به یک موضوعی بپردازند و از یک موضوع دیگر غافل بشوند. قاطبه بچه های جنگ، سبک عزاداریشان سنتی بود، یعنی در جایش روضه و هم نوحه ها و شورهای مناسب ِجبهه خوانده می شد. مثلا شور «قال رسول الله نورعینی» که جزو خاطره بیشتر بچه های جنگ است، بیشتر این گونه خوانده می شد. و سعی می کردند حدّ نگه دارند. سعی بر حفظ سنت ها و حرمت ها در عزاداری ها بود. طیف مداحان زمان جنگ مداح ها یا همان به اصطلاح نوحه خوان ها چگونه در جبهه شناخته می شدند؟ خودشان خودجوش به مداحی می پرداختند یا اینکه از آن ها خواسته می شد که مداحی کنند؟ معمولا مداح های شناخته شده از واحد تبلیغات جلوتر نمی آمدند. ما در بچه های جنگ دو طیف مداح داشتیم. یک عده مداح رسمی بودند که الان هم شناخته شده هستند. که اصلا فکر نمی کنم اگر در بین آن ها بگردی حتی یک گلوله هم از بغل گوششان در جنگ رد شده باشد. یک عده هم ذاکرین و نوحه خوان های گردان ها بودند. یعنی به عنوان رزمنده آمده بودند. خب می دانید که در جبهه هرکسی هرکاری از او بر می آمد دریغ نمی کرد. و بودند در جبهه کسانی که به عنوان رزمنده آمده بودند و به این دلیل که به اصطلاح یک ته صدایی داشتند، شروع می کردند به دعا خواندن و بعد یواش یواش به نوحه و روضه خواندن و بعد جا می افتاد و گل می کرد. بنابر این تعریف، تا آنجایی که تحقیق کرده ام نزدیک صد مداح شهید در تهران داریم. البته به این ها مداح نمی گفتند. و اگر خواسته باشند مداح های تهرانی را فهرست کنند، نامی از آن ها برده نمی شود. چرا؟ چون آن هایی که در آن تعریف ها می گنجند اصلا در خط نمی آمدند و اصلاً جزو شهدا نیستند. حتی یک گلوله هم بغلشان منفجر نشده است. البته ادعا زیاد است و می گویند ما نوکر امام حسین(ع) هستیم. اما نوکر امام حسین(ع) اما به قول «ارباب» تا وقتی که بحث بلا و جانفشانی و آبرودادن نباشد. وقتی بحث جان دادن باشد اصلاً به پادگان دوکوهه هم نمی رسند. موضوع بکری که دیده نشد! متاسفانه درباره شهدای ذاکر و نوحه خوان در تهران کاری صورت نگرفته است، چرا که اصلاً لزومی نمی بینند که کاری درباره آن ها انجام بدهند. چون اگر این ها را معرفی کنند، آن هایی که الان اسمشان سر زبان هاست، اسمشان رنگ خواهد باخت. موضوع ذاکرین و نوحه خوان ها در جنگ موضوع بکری است که تاکنون درباره آن کاری صورت نگرفته است. نگه داشتن خط با روضه خوانی مثلا شهید جواد رسولی، شهید حسین مصطفایی، شهید شیخ محمود ملکی، شهید حسن شیخ آذری را چه کسی می شناسد؟ این ها کسانی بودند که با سینه زنی و روضه خوانی یک خط را از سقوط نگه می داشتند. یعنی جایی که فرمانده گردان کاری از دستش بر نمی آمد، حنجره این ها گره گشایی می کرد. خب، با الان فرق می کرد که مداحی می کنند ۲۰تا نوچه پس فنگ و پیش فنگ و دوش فنگ می کنند. اما نوحه خوان های زمان جنگ کسانی بودند که خودشان هم روی زمین می افتادند. بچه هایی که به صورت خودجوش به عنوان رزمنده جبهه رفتند و خیلی هاشان فرمانده گردان بودند مثل شهیدان، حسن شیخ عبدلی، جواد رسولی، حجت ملا آقایی که مسئول مهندسی جنگ بود خودشان روضه خوان هم بودند که این بچه ها چون تابلودار امام حسین(ع) بودند، زود از پا در آمدند و با دیگرانی که فقط به عنوان تبلیغی می آمدند، فرق می کنند. اولین باری که در جمع رزمندگان نوحه خوانی کردید را به خاطر دارید؟ فکر می کنم عملیات والفجر مقدماتی بود که در جمع رزمنده ها خواندم و بعد به همین ترتیب در جنگ ماندیم و شدیم روضه خوان و رزمند. نوحه ها و شعرهای نوحه خوان های جبهه اولین شعری که خواندید چه بود؟ یک نوحه ای آهنگران دارد که آن موقع ها خیلی خوش بود که متاسفانه خیلی به ندرت دیدم پخش کنند. آن هم این بود که «به خیمه ها خبر کنید که حسین کشته شده» و بعد از عملیات والفجر مقدماتی که آهنگران در پادگان دوکوهه این نوحه را خواند که «ای از سفر برگشتگان، کو شهیدان ما» این نوحه هایی بود که می خواندیم. شعرهای حماسی هم که برای رزمنده ها می خواندیم «مهدی ای مولا، نوگل زهرا، یاور رزمندگان، یاری نما مارا» و بیت بعدی اش این بود که «با شهیدانی من نمی دانم، با اسیرانی من نمی دانم، در جمارانی من نمی دانم، هرکجا هستی بیا، تاجِ سر مایی» مداحی در شرایط ویژه! از شعرهایی که در ایام دفاع مقدس خواندید کدام را بیشتر دوست دارید؟ یکی از نوحه خوانی هایی که هیچ وقت یادم نمیره و همیشه در ذهنم هست، شب عملیات وقتی وارد جزیره ام الرصاص شدیم و به ما خدا توفیق داد که جزو غواص های آن عملیات باشیم. وقتی از آب رد شدیم و سنگرها را پاک سازی کردیم، خب یک تعداد از بچه ها شهید شده بودند و یک چندتایی هم که هنوز شهید نشده بودیم، مجروح شده بودیم. خود من تمام سروصورتم را آثار انفجار نارنجک گرفته بود و خون از آن جاری بود. و چندتا از بچه ها هم در کانال داشتند جان می دادند و لحظات آخر عمرشان بود. یکی از رفقای ما به نام علی پیکاری که آن هم در عملیات کربلای ۵ شهید شد، برگشت به من گفت که فلانی تا نیروهای کمکی می آیند شروع کن بخواندن، گفتم آخه این طوری، گفت خواندن این جا هنر است. ایام فاطمیه هم بود. یکی از شعرهایی که با همه وجودم خواندم همین جا بود. چرا که هم درد داشتیم و هم نگرانی از آمدن دشمن وجود داشت و جان دادن رفقایمان در این لحظات شرایط خاصی را به وجود آورده بود. شروع کردم بخواندن که «ای بانوی روز جزا، جانِ علی مرتضی، ای محرمِ اسرار من، زهرای من زهرای من» و بعد «دنبال حیدر می دوید، از سینه اش خون می چکید، شکرخدا زینب ندید» یک حال ویژه ای بود. ما در مجموع فکر می کنم ۷نفر در آن شرایط بودیم، که همه مجروح بودیم یکی از ناحیه دوپا و دیگری از ناحیه پهلو و صورت، اما با همان حال جواب می دادند که «زهرای من، زهرای من» وقتی مرشد می شوی تنهایی های یک نوحه خوان با توجه به تعریفی که ارائه دادید.در جبهه چگونه می گذشت؟ خب نوحه خوان ها باید نسبت به انجام بعضی از رفتارها مراعات بیشتری می کردند. ما یک فرمانده داشتیم به نام شهید عبدالله نوریان. ایشان خیلی مواظب من بود. بعضی از وقت ها که من با صدای بلند می خندیدم تذکر می داد که اگر دیگران این گونه بخندند مشکلی نیست اما تو نباید این گونه بخندی. چرا؟ چون تو مرشد این ها هستی و قراره شب برای این ها مناجات و روضه بخوانی. حتی در پوشیدن لباسم مراقبت می کرد. به نحوه پوشیدن پوتین یا بالازدن چندسانتی آستین های لباس حتی حساس بود و تذکر می داد. می گفت این ها غرور می آورد و اثر روضه خوانی و حرف هایی که وسط خواندن می زنی کم می کند. این ها را برای یک جوان ۱۶ساله می گفت نه یک مرد میانسال، این عجیب است. یعنی سعی بر این بود مراعات کنیم. هرچیزی را نخوریم، هر حرفی را نزنیم، هرجایی بلند نشویم برویم. گفت: «ما و مجنون هم سفر بودیم در دشت جنون/ او به سرمنزل رسید و ما هنوز افتاده آیم» گلایه از مداحان تهران جایی خواندم که گلایه ای مطرح کرده بودید از اینکه شهدای مدافع حرم در غربت خاک سپاری می شوند. فکر می کنید مداحان چقدر می توانند در رفع این مظلومیت اثرگذار باشند؟ اگر حرمی الان هست و ماهم داریم از صاحب حرم، دم می زنیم. آن هایی که این را حفظ کردند، اولویت دارند نه ما؟ گفت «این همه آوازه ها از شه بود». ما یکی از وظایفمان این است که وقتی این سعادت را نداریم به هر دلیل برای دفاع از حرم آل الله برویم و عده دیگری توفیق پیدا کردند و در این مسیر قرار گرفتند. حداقل کار، گذاشتن برنامه برای اعتلای نام این شهداست که می توان انجام داد. من گلایه ام از همین روضه خوان های تهران است. ما در گلزار شهدای تهران نزدیک به ۵۰شهید مدافع حرم داریم. متاسفانه از مداحان مطرح تهران به غیر یک نفر کسی را ندیدیم در آنجا برنامه اجرا بکند. در صورتی که هویت این آدم هایی که میکروفن دست می گیرند و یازینب، یازینب و یارقیه، یارقیه می گویند، در همین گلزارهای شهدای مدافع حرم است. آن ها جان دادند که الان ما می توانیم مداحی کنیم. نه اینکه حتی وقتی دعوت هم می کنند، بگویند نمی آییم! میدان را خالی کردند! کدام یک از این آقایان که اسم و رسم دارند و جمعیت چندهزارنفری پای منبرشان حضور دارند، دوتا جلسه در گلزاری شهدای بهشت زهرا(س) گرفته اند. خانواده های مدافع حرم امروز نیاز به سرکشی ما دارند. کدام نوحه خوان، کدام هیئت، کدام آدم مدعی، بلند شده و به خانه شهدای مدافع حرم رفته است. ببیند که اوضاع و احوال این خانواده ها در این شرایط بداقتصادی چگونه است. همه اش ادعا و ادعا. آی، ما می ریم فلان کار را می کنیم. دروغ است، چرا که ما در جنگ هم دیدیم. چندتا از این مداحان معروف در تشییع پیکر شهدای مدافع حرم میکروفون دست گرفته اند. نباید خودمان را فریب بدهیم، بگویند ما امام حسین(ع) را می خواهیم تا وقتی که نان و دوغ و آب و شهرت و بنر ما در سطح شهر باشد. اما اگر نیاز باشد ما یک جایی خودمان را برای امام حسین(ع) که نه برای نوکرای امام حسین(ع) که جانشان را تقدیم کردند، بیایند میدان، هیچ کدام نخواهند آمد. چندتا از مداحان اسم و رسم دار امروز در گلزار شهدا که جایگاه و پایگاه ۳۰هزار شهید است می آیند برای خانواده شهدا برنامه اجرا کنند؟ متاسفانه ادعا زیاد است. امام حسین(ع) فرمود: برخی تا وقتی دور دین هستند که معاش آن ها تامین می شود و مردم به آن ها احترام می کنند اما وقتی ببینند که بلا و تیر و تیغی هست میدان را خالی می کنند. کربلا هم همین کار را کردند. نمره پایین مداحان اگر نکته ای مانده است برای تکمیل این گفت وگو بفرمایید؟ بعضی از مداحان متاسفانه در اطاعت از ولیّ یک مقدار کم آوردند. پارسال یک جمله از آقا نقل شد که ایشان توصیه کرده بودند در عزاداری ها برهنه نشوید. خیلی از آن هایی که ادعای سینه چاکی ولایت دارند گفتند فتوا که نیست، فقط یک توصیه است. زمان جنگ از قول شهید کلاهدوز شنیدم که در حین عملیات شکست حصر آبادان گفته بود بیایید کاری کنیم که لبخند بر چهره امام(ره) بنشیند. یک لبخند به چهره امام(ره) نشاندن آن قدر موضوعیت داشت که حاضر بودند هزاران نفر برایش جان بدهند. مگر امام حکم شرعی کرده بود که بروند عملیات کنند و یا جان بدهند. امام(ره) یک توصیه کرده بود که بروید جبهه ها را پر کنید. لبخند که نه. حتی اگر ابروی امام بالا و پایین می شد و یا اخم می کرد همه بدنیال دلیل آن بودند و می گفتند ما کوتاهی کردیم که امام(ره) اخم کرده است. اصلاً به بیان صریح امام(ره) هم نمی کشید. متاسفانه امروز در این زمینه نمره ها پایین است. این میکروفونی که امروز دست ماست امانتی از اهل بیت علیهم السلام است پس باید مراقب بود که در اطاعت و تبعیت از ولیّ نمره ها پایین نیاید. به خصوص آن هایی که در این عرصه ادعاییی هم دارند توقع نداریم که نمره آن ها در این قضیه مهم پایین باشد. باید حرف گوش داد این را هم بدانیم که شهدای نوحه خوان و ولایی آدم های حرف گوش کنی بودند. فرمانده گردان می گفت فلانی این شور را نخوان یا نوحه را این قدر کمش کن. تا این حد هم تبعیت داشتند نه اینکه بگویند تو چکاره ای و میکروفون دست من است و هرطوری دلم بخواهد می خوانم. حرف باید گوش داد و آن ها چون حرف گوش دادند به مقام قرب خدا رسیدند. *پایگاه خبری انصارحزب الله
چهارشنبه ، ۶آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مشرق نیوز]
[مشاهده در: www.mashreghnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها