تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816508766
نامه سرگشاده کارگردان سینما به ایوبی
واضح آرشیو وب فارسی:صراط نیوز: صراط: مهدی کرم پور در نامه ای خطاب به حجت اله ایوبی نسبت به وضعیت سینمای کشور اظهار نگرانی کرد. این کارگردان سینما در نامه اش خطاب به رئیس سازمان سینمایی آورده است: « خیال می کردم گفتنی ها را برای تان در جلسات خصوصی و عمومی گفته ام. به دوستی. به تذکر. به قهر. به شوخی. آن چه وظیفه خود می دانستم که باید گفته شود را. چون دوست یا برادر کوچکی. اما حالا که خارج از تعارف ها، مسموع نیست، پس از دو سال چون رویه گذشته ، کتبن و عمومی قلمی کنم، تا اقل ثبت شود و بماند. چرا که ما ناگزیر به گفتنیم و مسئولیت این همه نگفتن را فردا بر ما خواهند نوشت. که همان جا باید می گفتیم. در همان زمان و مکانی که باید. و بالاخره یکی باید این سکوت موهن را که از ترس پنهان از دست دادن ها، می آید بشکند. چرا که مال ما نیست. لیاقت ما نیست. آقای دکتر! چند صباحی قهرمان مبارزه با آنتاگونیست ِ قصه ی کهنه بودن، تاکتیک خوبی ست، اما نمی تواند استراتژی مدیریت کلان باشد. اتحاد علیه دشمن فرضی و آدم بدها که گرچه حالا بر مسند نیستند، اما در کمینند لابد! و گروه فشار دارند و قدرت و ابزار اعمال زور، نمی تواند و نبایست هراس عمومی و پنهان ایجاد کند که هیچ کس هیچ نگوید. که همه در میهمانی های دولتی لبخند بزنند و عکس یادگاری بگیرند و زینت المجالس سیاست مداران نوآمده شوند. آقای دکتر! ما می دانیم و می دانستیم که اولویت دولت یازدهم فرهنگ و هنر نیست. که کارهای مهم تری دارد در عرصه ی سیاست خارجی و اقتصاد. و پذیرفتیم که لب بگزیم تا نوبت مان شود. و حالا در پساتحریم نوبت ماست. چیز زیادی هم نمی خواهیم، که دولت مزاحم بخش خصوصی و جریان واقعی عرضه و تقاضای میان هنرمندان و مردم نشود، که اصل خصوصی سازی شامل سینماهای مصادره شده توسط دولت و نهادهای عمومی نیز باشد، که کمپانی های تولیدی شکل بگیرند، که تهیه کنندگان مسئولیت فیلم هایشان را برعهده بگیرند، که رانت های پنهان و آشکار به حمایت عادلانه و تساوی توزیع شوند، که مافیای تولید و توزیع و نمایش سر و سامان داده شود، که قوانین حمایتی و نظارتی شفاف شوند، که آزادی بیان توأم با مسئولیت برای تولیدکنندگان حاصل شود، که دولت و همه بدانند که فیلم سازی حق است نه امتیازی که هنرمندان تحت هر عنوانی چون پروانه ساخت یا هر مجوز سلیقه ای دیگر به خواهش یا سر کج کردن بخواهند دریافت کنند. آقای دکتر! ترکیب این شوراها را دیده اید؟ حتمن دیده اید، چرا که به حکم شما یا پیشنهاد و نظارت شما منصوب شده اند. سه دهه است که گویی در مدیریت فرهنگی این کشور قحط الرجال آمده. کم تر از ده نام مکرر همه ی شوراهای نظارتی و حمایتی اداره های نظارت بر ساخت و نمایش ارشاد و از آن جالب تر شورای حمایت فارابی (و شهرداری و حوزه هنری و صداوسیما) را قبضه کرده اند و به تنهایی خود مشاور، ناظر، حامی، مجری و مفسر همه ی قوانین و آیین نامه های فرهنگ و هنر و سینمای ایران هستند. سیاست گزاران فرهنگی در پس و پشت پرده و بدون هیچ ارزیابی به روز دانش کیفی و پاسخ گویی به روند و نتیجه ی تصمیمات درست و غلط شان حتا. تغییر دولت ها هم در آمد و رفت و نفوذشان تأثیری ندارد. بسیاری از خطاها و مسیرهای انحرافی این سال ها نتیجه ی مستقیم تصمیمات اشتباه آن ها بوده که گاه امنیت و کلیت این سینما را به مخاطره افکنده اند. هنوز هم در این شوراها از قصه می ترسند. از استقبال مردم می ترسند. از سینمای قصه گوی مردمی می ترسند. یا چون کارشان را بلد نیستند، این سینما را متناسب به سلیقه ی خود ابتر و حقیر می کنند. و این چنین است که در پنهان حذف سینماگران حرفه ای داستان گو دنبال می شود، و داستان تلخِ گریز مردم از سینماها و ریزش مخاطبان، به عمد یا به سهو تزریق و اجرا می شود. جناب آقای دکتر! ما در حوزه ی سینما فرقی بین جناح بندی های سیاسی حس نکرده ایم. همه یک رویه ی دِمُده و ساده انگارانه را ادامه می دهند. گیرم با نقاب ها و شعارهای متفاوت. اما عملکردشان یکی ست. چه بسا اصول گرایان چون به مسلمانی شان مطمئن بودند سر حرف هایشان هم بیشتر می ایستادند، این را اگر دیگران در خفا می گویند، بگذارید من به شما آشکار بگویم. اگر مرحوم سیف الله داد را استثنا کنیم که کارها و تصمیم گیری هایش نشان از شخصیت ویژه و اقتدار وجودی اش داشت، ما همه ی این سال ها فقط محافظه کاری را تجربه کرده ایم. و شما که دیپلمات بوده اید حتمن مرز باریک اما مطول محافظه کاری با اعتدال گرایی را به خوبی می شناسید. محافظه کاری فرهنگی همانی ست که امروز بزرگان ما را خانه نشین یا راهی دیار غربت کرده و یا ما را به فکر برده که چه بر سر فیلم های جدیدشان آمده. همانی ست که امروز استعدادهای متوسط بر مسند تصمیم گیر و تصمیم ساز، باید برای بهترین جوانان این کشور تصمیم بگیرند و دوستان فیلم ساز من که با اصلاحی های عجیب و سلیقه ای روبه رو شده اند، به امید سازش دم نزنند یا خودسانسوری کنند. چرا که لابد شما آمده اید و قرار است آن سوار ابلق نشان ناجی ما از تندروی و سانسور شوید. اما خودسانسوری از سانسور هم بدتر است. یادمان باشد که در همان دولتی که حالا مانند لولو از آن یاد می شود همه در این سینما فیلم ساختند. یادمان باشد در همان دولت قبل نتیجه فجر و اسکار و برلین یک خروجی بود. در همان دولت، فرهادی به اسکار معرفی شد. من و معادی و کیایی و نعمت الله پروانه ساخت و نمایش گرفتیم. در همان جشنواره ها فیلم کاهانی رد نمی شد. از فیلم ساز جوان خواسته نمی شد شب اختتامیه خودش از خیر جشنواره بگذرد. در دولت نهم، بیضایی هم فیلم ساخت. آقای دکتر ایوبی! با شعر خواندن و لبخند مشکل سینمای ما حل نمی شود. حتا اگر حالا تنها علقه ی مشترک من و شما شاعر محبوب مان باشد. امروز دیگر به چیزی بیش از زبان نرم نیاز است. مدیریت فرهنگی به گوش شنوای واقعی و پایمردی بر قول ها و حمایت از همه ی هنرمندان نیاز دارد. جشنواره ی سال قبل را یادتان هست؟ همه گفتند و نوشتند که جشنواره ی فیلم های متوسط بوده. حذف و خانه نشین کردن آدم های حرفه ایِ مهم ترین و خوش نام ترین صنعت این کشور که مردم این مملکت سال ها پای تربیت شان هزینه داده اند با کدام هدف صورت می گیرد؟ چه برنامه ای برای جلوگیری از فرار مغزها که سرمایه ی ملی این مملکت است، دارید؟ نگاهی به لیست عوامل جشنواره ی پیش رویتان انداخته اید؟ جای دست اندرکاران فنی و هنرمندان پشت دوربین کم نظیری که همه ی کشورهای منطقه حسرت به دل آنانند، کجاست؟ آقای دکتر! زمزمه ها و پچ پچه های درگوشی می پرسند نکند خدای ناکرده این اشتباهات سهوی نباشند؟ نکند خدای ناکرده قرار بر حذف سینمای ملی ست و خودمان خوش بینانه جشن با پنبه سر بریدنش را به پای کوبی نشسته ایم؟ نکند در پساتحریم در میان خیل بنجل های صف کشیده برای اخذ طلب های دلاری مان قرار است از چین و هند و اروپای ورشکسته، برای مان سوغات دیگری بیاورید؟ و خدای ناکرده، بدتر از همه نکند نادانسته از آشفتگی مدیریت های ناهم گون و غیر یک دست زیردستی تان کس یا کسانی ماهی های خود را صید می کنند؟ جناب آقای دکتر ایوبی زین دوهزار من و ما، ای عجبا من چه منم؟ گوش بِنِه عربده را، دست مَنِه بر دهنم».
دوشنبه ، ۴آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صراط نیوز]
[مشاهده در: www.seratnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 83]
-
گوناگون
پربازدیدترینها