تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805625533
ریختن سیمان روی بی آبرویی های سال 88
واضح آرشیو وب فارسی:بافق خبر: برخی از خوانش وقایع تاریخی گریزانند. معمول این بوده است که بشر تاریخ را نه به مثابه یک روش برای ادامه زندگی بلکه به عنوان خاطراتی تلقی می کند که تکرارش گاه با تلخی هایی همراه است. این هردو هست و نیست یعنی هم «تلخی وقایع» و هم «غیرکاربردی» دیدن وقایع تاریخی انسان را به فاصله گرفتن از آنها می خواند. فاصله گرفتنی که گاه آنقدر خطرناک است که زمینه های انحطاط جامعه بشری را فراهم می کند.به گزارش بافق خبر ، برخی از خوانش وقایع تاریخی گریزانند. معمول این بوده است که بشر تاریخ را نه به مثابه یک روش برای ادامه زندگی بلکه به عنوان خاطراتی تلقی می کند که تکرارش گاه با تلخی هایی همراه است. این هردو هست و نیست یعنی هم «تلخی وقایع» و هم «غیرکاربردی» دیدن وقایع تاریخی انسان را به فاصله گرفتن از آنها می خواند. فاصله گرفتنی که گاه آنقدر خطرناک است که زمینه های انحطاط جامعه بشری را فراهم می کند. خطرناک تر اما «فراموشی» وقایع تاریخی است. بزرگ ترین بلایی که سر بشریت آمده است به خاطر همین «فراموشی»هاست. چه آنان که فرمان پیامبر(ص) در غدیر را به فراموشی سپردند و سال های غربت اسلام را رقم زدند و چه آنان که احترام دردانه رسول الله(ص) را حفظ نکردند و هم خود و هم امت اسلامی را در ظلمت فرو بردند. عبرت های عاشورا به خاطر همین موضوع است که هر ساله تکرار می شود تا به یاد بیاورد که فراموشی چه بر سر امت اسلام آورد که نیم قرن از رحلت پیامبر خاتم(ص) نگذشته، نواده هم او را که از اهل بیت است و در شأنش آیه نیز نازل شده است، با آن وضع به شهادت می رسانند. اگرچه در باب «فراموشی» های صدر اسلام تا قیامت حرف برای گفتن هست، لکن در این مجال آن «فراموشی» را که در دوران کنونی مصیبت زا و خطرناک است بیشتر باید مدنظر قرار داد. 6سال پیش در چنین روزهایی بود در ماه محرم سال 88 که لجبازی و عناد و گردن کشی جماعت قلدرمآب فتنه، کار را به جایی رساند که در ادامه هتک حرمت به امام(ره) و انقلاب و «جمهوری اسلامی»، عاشورای 88 با آن تلخی رقم خورد. پایکوبی و شادی اهالی فتنه در روزی که «فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین علیه السلام»، چون لکه ننگی بر دامن ایشان ماند. حالا که 6 سال گذشته است، آنانکه اوباش ضدانقلاب را «فرزندان زهرا(س)» و «امت خداجوی» خواندند، هنوز موفق به توبه نشده اند، چونان برادران یوسف که هیچگاه حتی امکان توبه نیز برایشان محقق نشد یا قاتلان اباعبدالله(ع) که امکان توبه نیز از آنان سلب شد. با این همه انگار گروهی از به یادآوردن آن روزها عصبانی اند. گروهی که چند سال بعد ادعا کردند: «سوءتفاهم شده بود» و گروه دیگری که وقیحانه تر ادعای طلب سال 88 کردند و بعضی از آنان که امروز در مناصب دولتی هستند بی آنکه عذری خواسته باشند از غلط های سال 88، مناصب دولتی دارند، آن هم در همین دستگاهی که متهم به تقلبش کردند! حالا اگر قرار باشد طلب های سال 88 شمرده شود، خدا می داند چه قدر باید کاغذ سیاه کنیم. 22 خرداد 88، همه در معرض یک انتخاب بودند و نمی توانستند بیش از یکی را هم انتخاب کنند و اساسا انتخابات برای این بود که مشخص شود آن یک نفر کیست! شنبه 23 خرداد 88 فرارسید و همه منتظر بودند رقبا به طرف پیروز تبریک بگویند اما هیچ کدام این کار را نکردند. بعضی ها را همین انتخابات ها بدعادت کرده و تعریف و تلقی دیگری برایشان ساخته بود! فکر می کردند، انتخابات زمانی انتخابات است که آنها پیروز میدان باشند؛ تصوری که فائزه هاشمی، دختر آیت الله اشمی رفسنجانی در اغتشاشات بعد از انتخابات صراحتا بدان اشاره کرد و حتی سیدمحمد خاتمی، رئیس دولت اصلاحات را- از آن جهت که نتوانسته است در سال 84 انتخاباتی برگزار کند که پدرش پیروز آن باشد- بی عرضه خواند، بنابراین در تلقی این جریان، انتخاباتی اساسا انتخابات است که برنده اش متعلق به جریان متبوع شان باشد. پس «تقلب» شده است؟ پس تکلیف انتخابات های پیشین چه می شود؟ پیروزی چند باره حضرات با همین مکانیزم یعنی با همین شورای نگهبان و نظارت همین مردم کوچه و بازار، چگونه توجیه می شود؟ اما بالاخره باید بدنه مردم را نسبت به انتخابات بی اعتماد کرد و واقعیت این است اعتراض و به بیان بهتر سوال «رای من کو؟» اساسا اصالت نداشت. «کمیته صیانت از آرا» و «تقلب» که به اعتراف رئیس دفتر دولت اصلاحات- محمدعلی ابطحی- اسم رمز اغتشاشات و کشاندن مردم به خیابان بود، حرف هایی بود که از قبل زده می شد و آنقدر بر سر زبان ها افتاده بود که انگار برای مردم واژه های آشنایی هستند. تشکیل «کمیته صیانت از آرا» از سوی کروبی و موسوی، نامه بدون سلام و والسلام هاشمی به رهبری و سخنان عفت مرعشی، همسر هاشمی رفسنجانی در روز انتخابات مبنی بر «ریختن مردم به خیابان ها» مصادیقی از فرآیند بی اعتمادسازی مردم نسبت به انقلاب بود. به بیان بهتر «تقلب» به اعتراف خود طرفداران جنبش سبز ابدا واقعیت نداشت اما ذهن گروهی از مردم را نسبت به نظام، بی اعتماد کرد و این خود هزینه سنگینی برای نظام جمهوری اسلامی ایران به دنبال داشت. همه اینها بود که رهبر انقلاب 2 سال پیش در دیدار دانشجویان و خطاب به مدعیان تقلب گفتند: «در جلسات خصوصى می گویند ما اعتراف می کنیم که تقلب اتفاق نیفتاده بود. خب! اگر تقلب اتفاق نیفتاده بود، چرا کشور را دچار این ضایعات کردید؟ چرا براى کشور هزینه درست کردید؟» پاسخ نمی دهند اما. همان سال 88 هم پاسخ نمی دادند. نمی گذاشتند آتش فتنه خاموش شود! چون آسیبی متوجه آنها نبود، یا در خانه هایشان در بالای شهر تهران نشسته بودند یا در خیابان های لندن پرسه می زدند. آنهایی که برای ترویج دروغ تقلب، پول خرج می کردند، پشه اغتشاشات حتی دست و پایشان را هم نگزید و هیچ هزینه ای ندادند، پس برای چه باید دلشان می سوخت. برای اینکه آب به آسیاب دشمن هم نیفتد، حتی برای سران فتنه محافظ هم گذاشته بودند. «سوءتفاهم سال 88 را فراموش کنید». این جمله ای است که این روزها رهبران جریان موسوم به اصلاحات بر سر زبان رسانه هایشان انداخته اند و با تفاسیری که خودشان برای «اسلام رحمانی» ساخته اند، قصد دارند بگویند همه چیز تمام شده است. و حالا و شاید بعد از گذشت 4 سال از ریخته شدن خون انسان های بی گناه در جریان فتنه پس از انتخابات ریاست جمهوری 88، این سوال عجیبی نباشد که «مسؤولیت خون های به ناحق بر زمین ریخته شده برعهده کیست؟» و آیا اسلام رحمانی مورد تلقی طرفداران جریان فتنه این خون ها را به گردن می گیرد؟ خونبهای سرباز جوانی که مادرش در شهرستان به انتظارش نشسته بود با کیست؟ یا دانشجویی که نمی خواست بگذارد دیکتاتوری فساد، جمهوریت نظامش را زیر سوال ببرد، به چه بهانه در میان شهدای فتنه 88 نام مادر و دختری به چشم می خورد؛ سرور برومند چوکامی و فاطمه رجب پور که در کنار حوزه 107 نینوا چادر از سرشان کشیدند و در روز 25 خرداد به دست فتنه گران به شهادت رسیدند. واقعا ارزش داشت به خاطر یک «سوءتفاهم» فرزندان کشور قربانی شوند؟! آتش زدن اموال عمومی ملت، مساجد، بانک ها و اتومبیل ها و اتوبوس ها، آتش زدن پایگاه بسیج، به آتش کشیدن هیات و پرچم اباعبدالله همه حاصل یک سوءتفاهم بود؟! و همینطور طلب های دیگر، طلب های تحریم که بعد از فتنه قوت گرفت. طلب های آرمیتا و علیرضا، بی احترامی به قانون، سوءاستفاده از خط امام(ره) و باقی طلب ها که این روزها می خواهند رویش سیمان بریزند تا مگر فراموش شود. حاشا که فراموش کنیم. منبع: وطن امروز
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بافق خبر]
[مشاهده در: www.bafghkhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 6]
-
گوناگون
پربازدیدترینها