محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831563987
بررسی نامه مهم رهبر انقلاب از منظر اجرایی؛ چرا شروط ۹گانه باید رعایت شود؟
واضح آرشیو وب فارسی:آشخانه: رهبر معظم انقلاب در نامه ای که هفته گذشته خطاب به رئیس جمهور نگاشتند، شروط ۹گانه ای را مطرح کردند که از باب فنی و اجرایی دارای نکات مهمی است که باید مورد توجه قرار گیرد.به گزارش پایگاه خبری آشخانه به نقل از فارس ، حضرت آیت الله سید علی خامنه ای روز چهارشنبه در نامه ای به حجت الاسلام حسن روحانی رئیس جمهور، شروط مهمی را برای اجرای برنامه جامع اقدام مشترک طرح کردند. این شروط که علاوه بر شرایط 9 گانه مجلس شورای اسلامی و ملاحظات ده گانه شورای عالی امنیت ملی است، شروطی هستند که رعایت کردن آن ها برای جبران «نقاط ابهام و ضعف های ساختاری» و جلوگیری از «خسارت های بزرگ برای حل و آینده کشور» ضروری است. هریک از این 9 بند، علاوه بر ابعاد سیاسی، دارای ابعاد فنی و حقوقی است که باید برای جلوگیری از سوءاستفاده از سند برجام هریک به بهترین نحو عملیاتی شوند. در ادامه این بندها به صورت خلاصه مورد بررسی قرار گرفته اند: 1) از آنجا که پذیرش مذاکرات از سوی ایران اساساً با هدف لغو تحریم های ظالمانه اقتصادی و مالی صورت گرفته است و اجرایی شدن آن در برجام به بعد از اقدام های ایران موکول گردیده، لازم است تضمین های قوی و کافی برای جلوگیری از تخلف طرف های مقابل، تدارک شود، که از جمله آن اعلام کتبی رئیس جمهور امریکـا و اتحادیه اروپا مبنی بر لغو تحریم ها است. در اعلام اتحادیه ی اروپا و رئیس جمهور امریکا باید تصریح شود که این تحریم ها به کلی برداشته شده است. هرگونه اظهاری مبنی بر این که ساختار تحریم ها باقی خواهد ماند، به منزله نقض برجام است. این شرط دو بخش دارد، یکی لزوم تعهد مکتوب طرف مقابل برای رفع تحریم ها و دوم خودداری طرف مقابل از هرگونه اظهارنظری در مورد باقی ماندن ساختار تحریم ها. در مورد بخش اول باید گفت، در هر مذاکره و معامله ای به خصوص زمانی که طرف مقابل سابقه ای منفی و پرتخاصم داشته باشد، یک اصل همواره باید مد نظر قرار گیرد و آن اینکه تعهدات طرفین باید بر اساس «راستی آزمایی» و نه «اعتماد» باشد. یکی از موارد مورد مناقشه در سند برجام، مقدم بودن تعهدات ایران بر تعهدات طرف مقابل است، به این معنی که رفع تحریم ها تنها زمانی صورت می گیرد که آژانس بین المللی انرژی اتمی تائید کند که ایران تمام گام های اعلام شده در توافق هسته ای را برداشته است. از همین رو ضروری است که ابتدا ایران به اطمینان برسد که تحریم ها برداشته خواهند شد و ثانیا اینکه رفع تحریم ها به معنی پایان ساختار تحریم هاست. طرف مقابل هفته گذشته در روز موسوم به «روز تصویب» بیانیه هایی را صادر کرد و آن ها را به صورت قانون درآورد. دولت می گوید مصوبه شورای اتحادیه اروپا و دستور اجرایی رئیس جمهور آمریکا در حقیقت همین ضمانت مکتوب است. در چند ماه گذشته در مواضع مقامات آمریکایی و مطالب منتشر شده در رسانه های غربی نشانه هایی از احتمال تلاش آن ها برای نگه داشتن سایه تحریم ها بالای سر ایران وجود داشته است، از جمله این تلاش ها تکرار جمله هایی از این دست است که ساختار تحریم ها حفظ شده و غرب می تواند به سادگی تحریم ها را بازگرداند. «برجام» چگونه اجرایی می شود؟/ مسیر 10 ساله «روز نهایی شدن» تا «روز خاتمه» تصویب «مجوز مشروط اجرای برجام»؛ راهکاری برای ایفای نقش مستقیم مجلس ساز و کار بازگشت تحریم ها؛ ضعیف ترین بند سند برجام نگاهی به قطعنامه شورای امنیت؛ بازگشت تحریم ها، محدودیت های موشکی و گزارش های دوره ای با توجه به ساز و کار ضعیفی که برای بازگشت تحریم ها در برجام تعبیه شده که عملا دست بالا را برای بازگشت تحریم ها به طرف مقابل می دهد، طرف مقابل هم باید ضمانتی مکتوب برای رفع تحریم ها ارائه دهد و هم نباید اجازه داد که طرف مقابل حتی به زبان تهدید بازگشت تحریم ها را مطرح کند؛ چراکه در غیر اینصورت حتی در نبود تحریم ها، احساس ناامنی اقتصادی ناشی از احتمال بازگشت آنی تحریم ها، می تواند آثار روانی حصر اقتصادی را حفظ کند و به بی اعتمادی در بازار سرمایه منجر شود. نگاهی به بیانیه های مکتوب اتحادیه اروپا و آمریکا هم نشان می دهد که در این اسناد هرچند طرف مقابل تعهد رفع تحریم ها را اعلام کرده، اما تحریم ها قرار نیست لغو شود، بلکه اغلب موارد تعلیق خواهند بود. این مسئله در دستور العمل اجرایی شماره 2015/1862 شورای اروپا از طریق «تعلیق» مفاد مربوطه تصمیم 2010/413 شورا و خروج اسامی مربوطه از لیست تحریمی دستور العمل 2012/267 شورای اتحادیه اروپا اجرایی می شود. در بیانیه جان کری وزیر خارجه آمریکا هم که در روز تصویب صادر شده و در حقیقت دستورالعمل رفع تحریم های آمریکا است، عبارت لغو به کار نرفته، بلکه «توقف اجرا» استفاده شده است؛ البته این موردی است که به اصل برجام بازمی گردد که در آن تحریم ها در عمل چه از سوی شورای امنیت، چه اروپا و چه آمریکا در یک دهه اول تعلیق می شوند و لغو آن ها به پایان دوره اصلی برجام موکول شده است. 2) در سراسر دوره ی هشت ساله، وضع هرگونه تحریم در هر سطح و به هر بهانه ای (از جمله بهانه های تکراری و خودساخته ی تروریسم و حقوق بشر) توسّط هر یک از کشورهای طرف مذاکرات، نقض برجام محسوب خواهد شد و دولت موظّف است طبق بند 3 مصوّبه ی مجلس، اقدامهای لازم را انجام دهد و فعّالیّتهای برجام را متوقّف کند. یکی از هشدارهایی که پیش از این از سوی کارشناسان مطرح شده و حتی برخی از نمایندگان کنگره آمریکا هم اقدامات عملی ای را در راستای آن انجام داده اند، بهانه تراشی های جدید و بازگرداندن تحریم هایی است که تاکنون به بهانه پرونده هسته ای اعمال می شدند. مقامات آمریکایی از همین حالا در موضع گیری هایشان اعلام کرده اند که همچنان ایران را به بهانه حمایت از گروه های مقاومت و همچنین مسئله نقض ادعایی حقوق بشر، تحت فشار قرار خواهند داد. هرچند در بند 26 از بخش هسته ای برنامه جامع اقدام مشترک اعلام شده است که اتحادیه اروپا و آمریکا نباید تحریم های رفع شده در توافق را به بهانه های دیگر بازگردانند، اما ادبیات به کار رفته در مورد واشنگتن دارای ابهاماتی است که بعدها می تواند به محل مناقشه تبدیل شود. در این بند اشاره شده است که «دولت ایالات متحده» و نه آمریکا به عنوان یک حاکمیت، آن هم براساس «چارچوب نقش مشخص رئیس جمهور و کنگره» از بازگرداندن تحریم ها خودداری خواهد کرد. یک برداشت از این نگارش می تواند این باشد که اگر کنگره با آرای بیش از دو سوم تحریم های تازه ای را علیه ایران تصویب کرد و رئیس جمهور به دلیل بی اثر شدن حق وتو نتوانست مانع آن شود، کاخ سفید می تواند مدعی شود که برجام را نقض نکرده است. از این رو است که آمریکا نیز باید مانند دیگر اعضای 1+5، به عنوان یک کشور و نه یک دولت مستقل از کنگره در نظر گرفته شود، چراکه دولت باراک اوباما به عنوان نماینده یک حاکمیت وارد مذاکرات شده است، نه صرفا قوه مجریه. این موضوع در مورد اتحادیه اروپا هم صدق می کند و از حالا باید تأکید کرد که هرگونه بازگشت تحریم ها به بهانه جدید «نقض کلان» برجام به شمار آمده و در آن صورت دولت بر اساس مصوبه مجلس به اجرای برجام پایان می دهد. 3) اقدامات مربوط به آنچه در دو بند بعدی (تعهدات مربوط به رآکتور اراک و کاهش ذخایر اورانیوم) آمده است، تنها هنگامی آغاز خواهد شد که آژانس، پایان پرونده ی موضوعات حال و گذشته (PMD) را اعلام نماید. تنظیم برجام و توالی اقدامات به نحوی است که هرآنچه به ایران وعده داده شده، وابسته است به انتشار دو گزارش آژانس؛ یکی گزارش مربوط به ابعاد احتمالی نظامی برنامه هسته ای ایران و دیگری گزارش مربوط به تعهدات عمدتا کمی مندرج در برجام. یکی از استدلال هایی که در دفاع از سپردن قضاوت به آژانس مطرح می شود، این است که آنچه یوکیا آمانو باید گزارش کند، مواردی ملموس است از جمله کاهش شمار سانتریفیوژها، اصلاح رآکتور اراک و کاهش ذخایر سوخت و اصولا آژانس نمی تواند گزارشی خلاف واقع در مورد آن ها منتشر کند. این استدلال تا حدی در مورد گزارش دوم صادق است، اما اوضاع در مورد گزارش نخست آژانس که مربوط به مسئله PMD است، متفاوت است. مسئله ابعاد احتمالی سال هاست از سوی غرب به عنوان ابزاری برای فشار به ایران به کار رفته و هرچند ایران بارها به سوالات آژانس پاسخ داده، اما این نهاد هر بار سوالات تازه ای را روی میز آورده است، به نحوی که برخی از کارشناسان در برهه ای این روند را یک روند بی پایان توصیف کردند. حتی در مواردی مانند مسئله مریوان، که غلط بودن ادعاهای آژانس به روشنی مشخص شد، آژانس از مختومه اعلام کردن همین یک مورد هم خودداری کرد و از پذیرش دعوت مکرر ایران برای بازدید از این ممنطقه، طفره رفت. این سابقه نشان می دهد که آژانس اگر بخواهد، می تواند در موعد 15دسامبر/24 آذر که بر اساس نقشه راه مورد توافق قرار است گزارش نهایی خود در مورد ابعاد احتمالی را منتشر کند، باز هم با مطرح کردن بهانه های تازه ختم بررسی این پرونده را به بعد موکول کند. در آن صورت، اگر ایران پیش از ختم پرونده، تعهدات میدانی خود که مسئله خروج قلب رآکتور اراک و انتقال اورانیوم به خارج از کشور بازگشت ناپذیرترین آن ها هستند را انجام داده باشد، نه فقط امکان از سر گیری عادی فعالیت هایش را از دست داده، بلکه آژانس مرتبا این گزارش را به عنوان اهرم فشاری برای تکمیل سریع تر دیگر تعهدات به کار خواهد گرفت. در این حالت معقول ترین اقدام این است که ایران تعهدات غیرقابل بازگشت خود را به بعد از انتشار این گزارش موکول کند، تا هم راه برگشت داشته باشد و هم بتواند برعکس حالت فوق، از آن برای فشار به آژانس استفاده کند تا به بهانه گیری بیشتر روی نیاورد. بنابراین اجرای این تعهدات باید به بعد از موعد انتشار نهایی گزارش آژانس در مورد ابعاد احتمالی است، موکول شود تا بتوان با خیالی آسوده تر این اقدامات غیرقابل بازگشت فوری را انجام داد. 4) اقدام در مورد نوسازی کارخانه ی اراک با حفظ هویّت سنگین آن، تنها در صورتی آغاز خواهد شد که قرارداد قطعی و مطمئن درباره ی طرح جایگزین و تضمین کافی برای اجرای آن منعقد شده باشد. و 5) معامله ی اورانیوم غنی شده ی موجود در برابر کیک زرد با دولت خارجی در صورتی آغاز خواهد شد که قرارداد مطمئن دراین باره همراه با تضمین کافی منعقد شده باشد. معامله و تبادل مزبور، باید بتدریج و در دفعات متعدّد باشد. همانطور که در بند قبل عنوان شد، در میان تعهدات ایران برخی از آن ها بیش از بقیه غیرقابل بازگشت هستند. اصلاح رآکتور و کاهش ذخایر اورانیوم از آن جمله اند؛ 1) قلب رآکتور اراک که خارج و با بتون پر می شود عملا از بین می رود و ساخت یک قلب جدید برای رآکتور حتی از نمونه کنونی امری زمان بر خواهد بود؛ 2) با تصمیم دولت کاهش ذخایر اورانیوم غنی شده از 10 تن به 300 کیلوگرم هم از طریق مبادله اورانیوم غنی شده با اورانیوم خام با کشوری دیگر انجام خواهد شد که در این مورد هم اورانیومی که از کشور خارج شده دیگر قابل بازگشت نیست و غنی سازی دوباره اورانیوم به این حجم هم بسیار زمان بر خواهد بود. این در حالی است که در مورد دیگر تعهدات ایران، از جمله مسئله کاهش شمار سانتریفیوژها و تغییر کاربری سایت غنی سازی فردو، میزان بازگشت ناپذیری تا این حد نیست، چراکه در مورد سانتریفیوژها دستکم دستگاه ها همچنان در اختیار ایران خواهند بود (هرچند به هنگام انتقال احتمالا بخشی از آن ها تخریب خواهند شد) و در مورد فردو هم اگر از گازهایی که مجاری سانتریفیوژ را آلوده می کنند استفاده نشود، می توان تقریبا به سادگی غنی سازی اورانیوم را از سر گرفت. مسئله اراک و کاهش ذخایر اورانیوم از یک بعد دیگر هم متفاوت از مجموعه تعهدات ایران هستند و آن هم نقش گسترده طرف خارجی در اجرایی شدن آن هاست. آنطور که اعلام شده، اصلاحات در اراک را کنسرسیوم مشترک ایران، چین و آمریکا انجام می دهد و ذخایر اورانیوم هم با روسیه مبادله می شود. این دو ویژگی موجب می شود که دقت در نحوه اجرای موارد مربوط به اراک و ذخایر اورانیوم اهمیتی دوچندان پیدا کند. اگر آنطور که در نامه رهبری تعیین شده، اجرای این تعهدات بر اساس قراردادهایی سفت و سخت انجام نشود، بدعهدی طرف مقابل می تواند در آینده ایران را با مشکل مواجه کند. از این رو لازم است که در مورد اول، قرارداد و زمانبندی ای روشن برای بازطراحی، ساخت و نصب قلب رآکتور وجود داشته باشد و در مورد دوم هم قرارداد و زمانبندی روشنی در مورد نحوه خروج اورانیوم غنی شده و دریافت اورانیوم طبیعی وجود داشسته باشد، ضمن اینکه مبادله اورانیوم به صورت محموله به محموله انجام شود تا راه هرگونه مانع تراشی احتمالی بسته شود. 6) مطابق مصوّبه ی مجلس، طرح و تمهیدات لازم برای توسعه ی میان مدّت صنعت انرژی اتمی که شامل روش پیشرفت در مقاطع مختلف از هم اکنون تا پانزده سال و منتهی به 190 هزار سو است، تهیّه و با دقّت در شورای عالی امنیّت ملّی بررسی شود. این طرح باید هرگونه نگرانی ناشی از برخی مطالب در ضمائم برجام را برطرف کند. و 7) سازمان انرژی اتمی، تحقیق و توسعه در ابعاد مختلف را در مقام اجرا به گونه ای سامان دهی کند که در پایان دوره ی هشت ساله هیچ کمبود فنّاوری برای ایجاد غنی سازیِ مورد قبول در برجام وجود نداشته باشد. یکی از مهمترین اسناد ذیل برنامه جامع اقدام مشترک، سندی موسوم به برنامه درازمدت غنی سازی و تحقیق و توسعه غنی سازی ایران است. قرار است در این سند مسیر «تکامل تدریجی» توان غنی سازی ایران مشخص شود. از جمله مواردی که احتمالا جزو «نگرانی های ناشی از برخی مطالب در ضمائم برجام» است، لزوم به اشتراک گذاری این برنامه با آژانس بین المللی انرژی اتمی و فراتر از آن، بررسی این برنامه از سوی کمیسیون مشترک است. در بند 52 از برنامه جامع اقدام مشترک آمده است که این برنامه «به عنوان بخشی از اظهاریه اولیه پروتکل الحاقی» از سوی ایران به آژانس ارائه خواهد شد و تهران متعهد خواهد بود که توان غنی سازی خود را منطبق با آن پیش ببرد. در پانویس برجام هم آمده است که تهران به آژانس اجازه می دهد که این برنامه را با کمیسیون مشترک برجام به اشتراک بگذارد. کمیسیون مورد اشاره در برجام، تشکیل شده است از ایران، روسیه، چین، آمریکا، فرانسه، انگلستان، آلمان و اتحادیه اروپا؛ ترکیبی که اکثریت در آن همواره با طرف غربی است. هرچند در برجام اشاره ای نشده است که این برنامه غنی سازی ایران باید از سوی کمیسیون تائید شود، اما ذکر مواردی چون «سیر معقول» افزایش میزان غنی سازی، دست طرف مقابل را برای تفسیر به رأی باز گذاشته است. علاوه بر این، در میان اظهارات مقامات آمریکایی نیز موضع گیری های مبنی بر اینکه واشنگتن حتی پس از پایان توافق، با افزایش سریع و قابل توجه توان هسته ای ایران مخالفت می کند، به چشم می خورد. از همین رو لازم است که از حالا تکلیف چشم انداز غنی سازی ایران در سال پانزدهم که قرار است محدودیت های غنی سازی به طور کامل برداشته شوند، با نظارت شورای عالی امنیت ملی مشخص شود. طبیعی است که برای رسیدن به اهداف مشخص شده در این سند، باید ظرفیت و زیرساخت لازم هم وجود داشته باشد که این مسئله نیازمند پیشرفت متناسب برنامه تحقیق و توسعه ایران از جمله در زمینه عملیاتی کردن نسل جدید سانتریفیوژهای ایران است. 8) توجّه شود که در موارد ابهام سند برجام، تفسیر طرف مقابل مورد قبول نیست و مرجع، متن مذاکرات است. همانطور که در بند فوق هم اشاره شد، برجام حاوی نقاطی است که با ابهاماتی مواجه است که می تواند موجب شود تا طرف مقابل دست به تفسیر به رأی بزند و تلاش کند برداشت خود از متن را به ایران تحمیل کند. مثلا در بحث افزایش توان غنی سازی ایران، آنچه در متن آمده است، «افزایشی معقول» است، که این نه یک مفهوم کمی که مفهومی قابل تفسیر است. از همین رو باید با شناسایی این نقاط و با توجه به آنچه در طول مذاکرات مورد توافق قرار گرفته، تفسیرهای مشخصی از آن ها داشت که بعدا طرف مقابل نتواند از آن علیه تهران استفاده کند. یک موضوع مهم دیگر که از حالا باید روشن شود، مصادیق مسئله «نقض کلان» برجام است که به بر هم خوردن توافق منجر خواهد شد. همانطور که در یادداشت پیشین نگارنده (اینجا) اشاره شد، لازم است که ایران از اکنون برای طرف مقابل مشخص کند که چه اقداماتی می تواند به بر هم خوردن توافق منجر شود و کدام اقدام طرف مقابل با چه پاسخی از سوی ایران مواجه می شود. 9) وجود پیچیدگی ها و ابهام ها در متن برجام و نیز گمان نقض عهد و تخلّفات و فریب کاری در طرف مقابل بویژه آمریکا، ایجاب میکند که یک هیئت قوی و آگاه و هوشمند، برای رصد پیشرفت کارها و انجام تعهّدات طرف مقابل و تحقق آنچه در بالا بدان تصریح شده است، تشکیل شود. ترکیب و وظایف این هیئت باید در شورای عالی امنیّت ملّی تعیین و تصویب شود. از آنجا که برجام یک پروژه ملی و نه صرفا دولتی است، لازم است که روند اجرایی شدن آن نیز تحت نظارت یک مرجع فراقوه ای قرار گیرد. حتی در آمریکا نیز چنین وضعیتی شکل گرفته و دولت ملزم شده است که به صورت دوره ای گزارش هایی را در مورد روند اجرایی توافق و همچنین میزان پایبندی ایران به تعهداتش، به کنگره ارائه کند. از همین رو تشکیل کمیته ای تحت نظر شورای عالی امنیت ملی که احتمالا بررسی میزان پایبندی طرف غربی به تعهداتش، مشخص کردن موارد احتمالی نقض عهد و حتی نحوه هزینه کرد منابع حاصل از برجام می تواند جزو وظایفش باشد، ضروری به نظر می رسد. انتهای پیام/
یکشنبه ، ۳آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آشخانه]
[مشاهده در: www.ashkhane.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 8]
-
گوناگون
پربازدیدترینها