واضح آرشیو وب فارسی:پویش: باشگاه خبرنگاران جوان نوشت: بنایی که بارها مورد هجوم دشمنان قرار گرفت، اما امروز با نشانه هایی از هنر هنرمندان ایرانی، مانند یک نگین در کربلا می درخشد. چند روز پس از واقعه ی عاشورا، پیکر امام حسین (ع) در همان محلی که به شهادت رسیده بودند، توسط قبیله ی بنی اسد به خاک سپرده شد. از همان زمان برای قبر سیدالشهدا (ع) یک درخت سدره را نشانه گذاشتند تا محل دفن این بزرگوار برای زیارت شیعیان مشخص باشد. درباره ی ساخت نخستین بنای آرامگاه برای امام حسین (ع) اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی معتقدند قبیله ی بنی اسد که پیکر شهدای کربلا را دفن کردند، ساختمانی هم برای آرامگاه امام (ع) ساختند و برخی دیگر می گویند، نخستین آرامگاه به دست مختار ثقفی برای امام حسین (ع) ساخته شد. هیچ کسی نتوانست نشانه ی تو را از زمین کربلا محو کند از زمان ساخت نخستین بنا به عنوان آرامگاه امام حسین (ع) تا امروز، در دوره های مختلف، ساختمان حرم بارها مورد تجاوز دشمنان قرار گرفت. درخت سدره ای که نخستین نشانه ی قبر بود، به دستور هارون الرشید بریده شد. پس از به قدرت رسیدن مأمون عباسی و آزادی عمل نسبی شیعیان، بنای تازه ای ساخته شد که چند سال بعد، متوکل عباسی دستور داد آن را ویران کنند، زمینش را شخم بزنند و در آنجا کشاورزی کنند. این بنا در زمان منتصر (فرزند متوکل) دوباره بازسازی شد. حرم امام حسین (ع) در سال های دور آنچه را که امروز به عنوان بنای اصلی آرامگاه امام حسین (ع) در کربلا وجود دارد، به دوره ی آل بویه متعلق می دانند. در آن زمان به دستور عضدالدوله دیلمی، ساخت بنای آرامگاه امام حسین (ع) در سال 367 هجری قمری شروع شد و چهار سال زمان برد تا کامل شود. اگرچه از آن زمان تا کنون تغییرات زیادی در تزیینات داخلی و خارجی حرم انجام شده و بارها مورد تعمیر و تغییر قرار گرفته است و یک بار هم به دلیل آتش سوزی خسارت های بسیاری به بنا وارد شد، اما ساختمان اصلی را همان بنایی می دانند که در آن دوره ساخته شد. سلطان اویس، مؤسس سلسله ی جلایریان، از جمله کسانی بود که در بازسازی و تعمیر حرم امام حسین (ع) نقش پررنگی داشت. دو فرزند او به نام های سلطان حسین و سلطان احمد نیز در این بازسازی نقش داشتند. نقش ایرانی ها در بازسازی حرم سیدالشهدا (ع) پادشاه های صفوی نقش مهمی در افزودن تزیینات به حرم امام حسین (ع) داشتند. نادرشاه از کسانی بود که در بازسازی و تزیین بارگاه امام حسین (ع) نقش داشت. پس از آن، قاجاریان وارد کار شدند. آغامحمدخان دستور نوسازی گنبد و تذهیب آن را داد و فتحعلی شاه هم ویرانی های بنا براثر حمله ی وهابی ها را تعمیر کرد. در زمان ناصرالدین شاه هم طلاکاری گنبد تجدید شد. همه ی ضریح های حرم امام حسین (ع) ساخته ی دست هنرمندان ایرانی در دوره های مختلف بوده است. آخرین ضریح ساخته شده برای این حرم نیز در ایران ساخته شد. این ضریح که با ۱۱۸ کیلوگرم طلا همراه نقره و چوب درخت ساج ساخته شده، مانند ضریح قدیمی، ولی از نظر ارتفاع کمی بلندتر است و مساحت آن حدود ۳۴ مترمربع و تعداد پنجره های آن ۲۰ باب است. علاوه بر این، بسیاری از تزیینات حرم از جمله آینه کاری ها هم کار دست هنرمندان ایرانی است. ای این بنا 10 ورودی به صحن داخلی با نام های «القبله»، «الرحمه»، «زینبیه»، «راس الحسین»، «السلطانیه»، «السدره»، «الاسلام»، «الکرامه»، «الشهدا» و «قاضی الحاجات» تعبیه شده، دو طرف ایوان طلا هم دو مناره ی بلند است. ویژگی منحصربه فرد حرم امام حسین (ع) شش گوشه بودن ضریح است که براساس روایات گوناگون به دلیل وجود قبر حضرت علی اکبر (ع) در پایین پای ایشان، حرم این گونه ساخته شده است.
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]