محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830792382
«هیأت هنر»؛ بزرگترین اتفاقِ هنریِ بدونِ پشتیبانِ دانشگاه هنر
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری تسنیم: مسئول هیئت محبین اهل بیت(ع) دانشگاه هنر معتقد است که هیأت هنر مهم ترین اتفاق هنری سال در این دانشگاه است. او از ماجرای حمله به تکایای هیأت در سال 88 حرف می زند و گلایه دارد از عدم پشتیبانی ها از این اتفاق بزرگ هنری.به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، چند سالی است که هیئت محبین اهل بیت با نام اختصاری هیئت هنر جای خود را در بین دانشجویان، هنرمندان و فعالان عرصه فرهنگی باز کرده است. کاری که جمعی از دانشجویان دانشگاه هنر آغاز کرده و چند سال بعد گروه هایی از دانشگاه های دیگر هم به کمک آنها آمدند. امسال نیز مانند هر ساله هیئت دانشگاه هنر با همکاری این افراد کار خود را آغاز کرده و از چند شب پیش مراسم های این هیئت کار خود را آغاز کرده است. در این مراسم ویژه که با سخنرانی حجت الاسلام و المسلمین علیرضا پناهیان همراه است دانشجویان به ارائه کارهای ویژه خود نیز در این حوزه می پردازند. چند روز پیش علی حیاتی مسئول هیئت، فخر الدین پزشکی و مهدی شیخ صراف از مسئولان این هیئت به تسنیم آمده و از نحوه شکل گیری هیئت هنر و سفرهای اربعین گفتند. در ادامه بخش اول این گفت و گو را می خوانید: تسنیم: آقای حیاتی بیاید با یک سوال کلی بحث مان را آغاز کنیم. اصلا چه شد که هیئتی به نام هیئت دانشگاه هنر ایجاد شد؟ هیئتی که این روزها آن را با نام هیئت هنر و رسانه می شناسند. بسم الله الرحمن الرحیم. در سال 1384 یک اردویی در دانشگاه هنر تحت عنوان هنر در عرصه اندیشه برگزار شد. حاج آقای پناهیان مسئول نهاد وقت بودند و به همت ایشان این اردو راه افتاد. ایده این اردو این بود که 15 روز بچه های دانشگاه را در یک اردوگاه بسیار خوش آب و هوا در مکانی با فاصله 40 دقیقه ای با مرکز مشهد می بردند. بعد در آنجا اساتید برجسته حوزه علوم و معارف اسلامی می آمدند و برایشان صحبت می کردند و یک کاری هم که انجام شده بود این بود که یک واحد معارف در آنجا پاس می کردید. کلاس های معارف در رشته هنر زیاد جذاب نیست و با استقبال رو به رو نمی شود. در حقیقت می خواستند آن کلاس هایی که این گونه بود و منفعل برگزار می شد بدین شکل برگزار کنند و البته انصافا هم اتفاقات خوبی رخ می داد. در آن زمان موبایل زیاد جدی نبود اما موبایل هایی هم که بود آنتن نمی داد و شما 15 روز از تمام عالم به دور بودید. اسمش هم اردوی مشهد بود اما ممکن بود که شما هر 2-3 روز یکبار حرم بروید. اساتید مختلفی می آمدند برای مثال شما در آنجا استاد پناهیان را به مدت 15 روز در اختیار داشتید و این برای خود ما بسیار جذاب بود. و سوال های بسیاری از ایشان می پرسیدیم. در اینجا یک سری مباحث شکل گرفت و فضای خوبی ایجاد شد. نکته آن این بود که برای مثال ما در دانشگاه هنر مشکلی به اسم سلسله جزایر دانشکده ها را داریم چرا که ما دانشکده سینما و تئا تر در کنار ورزشگاه شهید شیرودی داریم و یا دانشکده تجسمی، موسیقی و معماری و شهرسازی را در کرج داشتیم. در تهران نیز دانشکده هنر های کاربردی را در چهارراه ولیعصر داشتیم و این ها مثل یک مجموعه جزایر بودند که بچه های این دانشکده ها همدیگر را نمی دیدند. در این اردو اتفاق خوبی که می افتاد این بود که این بچه ها همدیگر را می دیدند و این ها کسانی بودند که تم مذهبی نیز داشتند این آشنایی شاید مقدمه شکل گیری هیئت بود چرا که در آنجا مذهبی ها همدیگر را می دیدند و یک جمع 30-40 نفره همدیگر را می دیدند بعد از آن اردو که رابطه های خیلی خوبی در آن شکل گرفت، بعضی از این افراد دور هم نشستند و گفتند که چرا محرم می آید ما یک هیئت نداشته باشیم؟ ایده آن ها این بود که در دانشگاه یک مراسمی را برای بچه های دانشگاه برگزار کنند. آن ها پیش حاج آقا پناهیان رفتند و ایشان به آن ها گفت که چرا در حد دانشگاه؟ ایشان گفتند که در حد شهر یا کشور برگزار کنید. این موضوع و این نگاه ایشان بسیار مهم بود. پیش از این رشته ما فقط به درد تبلیغ پفک نمکی و چیپس می خورد خاطرم هست که در سال 1381 که من وارد دانشگاه شدم و در جلسات شرکت می کردیم، ایشان آفت هایی را که در هنر وجود داشت را بیان می کرد و یکی از کارهایی که خیلی دوست داشت انجام دهد این بود که می گفت باید طرح درس های هنر عوض شود. طرح درس های ما مانند خیلی از رشته های دانشگاهی دیگر چیزی با اساس و بنیانی است که با اندیشه ما مقارن نیست. حال یا غربی است و یا شرقی است. برای مثال من که رشته گرافیک می خوانم بعد از فارغ التحصیلی می توانم برای پفک نمکی یا چیپس و... تبلیغ کنم و دیگر خیلی فرهنگی بخواهد باشد، می شود تبلیغ برای فلان کتاب شعر که با اساتیدی که ما داریم یا باید برای فروغ کار کنیم و یا برای شاملو کار کنیم. عالم هنر جز زیر خیمه امام حسین (علیه السلام) درست شدنی نیست خلاصه از آنجا چیزی در نمی آید که برای هنر انقلاب یا هنر دینی خیلی کار کند مگر آنکه افراد خودشان روی آن کار کنند. حاج آقا در آن زمان قصد داشت که طرح درس ها را عوض کند. بعد دید که اگر بخواهد طرح درس ها را عوض کند چه کسی باید آن ها را درس بدهد بعد گفت استاد تربیت کنیم و همه معضلات ایشان را به یک جمله رساند که این بود که عالم هنر جز زیر خیمه امام حسین (علیه السلام) درست شدنی نیست. برای مثال، امام خمینی (رحمت الله علیه) که گفتند محرم و صفر اسلام را زنده نگه داشته است با همان مبنا ما باید بگوییم که هنر هم اگر بخواهد تغییر کند با امام حسین(ع) امکان پذیر است. این هیئت با رهنمود ها و نگاه های ایشان قوی تر شد که البته خود حاج آقا گفتند که بروید و بگویید همه هنرمندان در این هیئت بیایند. من هم حرف دارم و شما هر کار که می توانید بکنید. برای همان سال اول خاطرم هست که برای دعوت از هنرمندان تک تک دعوت نامه فرستادیم برای مثال ما در خانه حمیده خیرآبادی رفتیم و دعوت نامه بردیم. برای لیستی از هنرمندان سینما دعوت فرد فرد کردیم برای مثال خانم هدیه تهرانی، آقای محمدرضا فروتن، محمدرضا شریفی نیا و... را دانه به دانه دعوت کردیم. من یادم هست که روز دوم یا سوم هیئت آقای اصغر همت به مجلس آمدند. همان سال اول، هیئت محرم در زمستان و در بهمن ماه بود و در همین جایی که هستیم برگزار می شد. یک داربست زنگ زده که حتی ضد زنگ هم به آن نخورده بود آوردیم و پارچه ای که از همه جاش سوز می آمد روی آن انداختیم. یک بخاری بزرگ آوردیم که از آن 20 تا داشتیم و دور هر بخاری سه نفر نشسته بودند چرا که بسیار سرد بود. خاطرم هست که روز دوم و سوم بود که آقای اصغر همت آمده بود و روی سکوهای دانشگاه هنر نشسته بود و چای می خورد. در حقیقت از همه دعوت های ما 2-3 نفر این گونه آمدند یا هم چنین آقای بنفشه خواه بزرگ پدر بیژن آمدند. خلاصه قرار شد که همهٔ جامعه هنر را به این جلسه دعوت کنیم. سال اول این گونه گذشت. آرزو داشتم یکی از اساتید ما بگوید برای محرم پوستر طراحی کنید این اتفاق نیفتاد و آن آدم ها که خیلی نیامدند و حتی دانشجو ها هم زیاد نیامدند و این موضوع باعث شد تا ما وضعیت هایی را تعریف کنیم که چگونه آدم های زیادی را به این مجموعه بیاوریم. یکی از کارهایی که تعریف شد تشکیل کارگروه های هنری با رشته های مختلف بود که ما این ها را به چند نیت تعریف کردیم. یکی این بود که هر کسی در هر رشته ای در دانشگاه هنر درس می خواند و یک هنری دارد بتواند زمینه ای برای او فراهم باشد تا بتواند بیاید و عرض ارادتی کند و کاری انجام دهد و این خلاء برای بچه مذهبی ها وجود داشت. مثلا من آرزو داشتم تا یکی از اساتید ما بیاید و بگوید که اکنون چون محرم است یک پوستر با این مناسبت کار کنید در حالی که چنین چیزی وجود نداشت. چون ما هم سفارشی هستیم نهایت کار این بود که برای هیئت خودمان کار می کردیم بنابراین کارگروه ها براساس همین فعالیت ها شکل گرفت. نکته دوم این بود که این موضوع سبب می شد که او به واسطه این کار در هیئت می آمد و اگر هم نمی آمد در این حوزه کاری کرده بود و زمینه ای برایش فراهم می شد. این موضوع از این جهت مهم بود که هیئت بعد کلاس ها برگزار می شد و افراد کمی به آن می آمدند. موضوع بعدی این بود که وقتی ما فضای جامع را نگاه می کردیم می گفتیم که این قدر هنرمند داریم ولی درفضای بصری هیئت ها هیچ چیز خوبی نمی بینیم. یک چیزهایی هستند که خیلی قدیمی هستند و انصافا به لحاظ هنری ارزش دارند که برای مثال می توان به علم ها، کتل ها و... اشاره کرد. آن ها یه مقدار رنگ کهنگی به خودشان گرفته بودند و البته جذابیت خود را داشتند اما باز هیچ اتفاق تازه ای رخ نداده است. برای مثال خاطرم هست که می گفتیم در کتیبه ها چرا فقط همین شعر یا فقط همین طرح و... و چرا هیچ اتفاق دیگری نمی افتد. یکی دیگر از کارهایی که برای کارگروه ها تعریف شد، تولید محصول برای عزاداری و عرض ارادت به ساحت آقا ابا عبدالله (علیه السلام) بود. برای مثال ما در سال اول گرافیک را شکل دادیم و در سال دوم گرافیک و تصویرسازی و صنایع دستی را شکل دادیم و... تا سال های بعد ادامه پیدا کرد و تا امروز چیزی حدود 13-14 کارگروه هنری در رشته های مختلف مشغول فعالیت هستند و در هر کارگروه 70 تا 100 عضووجود دارد و فعالیت های حرفه ای یا غیر حرفه ای خود را انجام می دهند. برای مثال در بعضی از این کارگروه ها بعضی ها خیلی حرفه ای هستند و واقعا در سطح جامعه شناخته شده هستند. تسنیم: اسم کارگروه ها چه هستند؟ گرافیک، نقاشی، صنایع دستی و فضاسازی و موشن گرافیک و کلیپ، دمام، تئا تر و نمایش، مستند سازی، عکاسی، کودک و.... یک کارگروه ادبی است که زیر مجموعه آن نشریه و قرآن و شعر تعریف شده است. این کارگروه ها یک ماه زود تر کار را شروع می کنند و تولیداتی را دارند همین الان دانشکده هنرهای زیبا و بچه های گرافیک از ساعت 9 صبح تا 6 بعد از ظهر ورک شاپ دارند. 11 تا 6 بعد از ظهر بچه های تصویرسازی، دانشکده هنر و معماری ورک شاپ دارند. بچه های صنایع دستی و فضا سازی در دانشگاه هنر از ساعت 11 تا 6 بعد از ظهر فعالیت می کنند. یک اتفاقی که از سال 88 به بعد رخ داد این بود که این موضوع از دانشگاه هنر بیرون می زند. اول هیئت دانشجویان دانشکده هنر بود بعد این ها فارغ التحصیل شدند که به هیئت فارغ التحصیلان و دانشجویان دانشگاه هنر تغییر نام داد. بعد گفتند چرا فقط دانشگاه هنر؟ تعداد زیادی از بچه های هنرهای زیبا، هنر و معماری، صدا و سیما و... داشتیم که می آمدند و از آن هیئت استفاده می کردند پس جمع شدیم و گفتیم که هیئت برای همهٔ دانشگاه های هنری است که به نام دانشگاه های هنری تهران، دانشجویان و فارغ التحصیلان تغییر نام داد و آخر سر اصحاب رسانه و بقیه گروه ها نیز وارد شدند. برای همین است که اکنون فعالیت ها فقط در دانشگاه هنر محدود نیست و در همهٔ دانشکده ها پخش است. روز عاشورا سال 88 سر در خیمه ما را پایین آوردند و سوزاندند تسنیم: نگاه هنرمندان و دانشجویان به هیئت از ابتدا تا اکنون چگونه بود؟ متاسفانه این کار به دو بخش تقسیم می شود. قبل از سال 88 و بعد از 88. ما تا قبل از 88 یک هیئت داشتیم که هر کس فقط روی نقطه امام حسین(ع) با ما سنخیت داشت. می آمدیم و زیر یک پرچم با هم کار می کردیم بنابراین یک جمع خیلی زیادی از بچه ها بودند که حضور داشتند. سال 88 عده ای رفتند که10 درصد آنان به خاطر اتفاقاتی که افتاد، رفتند و 90 درصد مابقی از این جمع به خاطر تبلیغاتی که بعد از آن شد، رفتند. یعنی خود آن اتفاقات هم تاثیر گذار نبود. یکی از جاهایی که در همان سال 88 بسیار مورد حمله قرار گرفت همین هیئت ما بود. در روز عاشورا سر در خیمه ما را پایین آوردند و سوزاندند و سپس در رسانه هایشان گفتند که هیئتی که به یکی از مداحان حکومتی اختصاص داشت توسط مردم فلان شد. این تیتر مربوط به VOA بود در حالی که اکثر مداحان ما دانشجو بودند البته منظورش از مداح حاج آقای پناهیان بود اما فرق مداح و سخنران را نمی دانست. سال 88 موضع حاج آقا بسیار روشن و واضح بود. سال 88 می گفتند هیئت یزیدیان را به آتش می کشیم / شب ها به دور خیمه ها آدم می گذاشتیم این موضوع باعث شکاف شد. خود دانشگاه هنر یکی از کانون های اتفاقات در سال 88 بود و خیلی عجیب بود که دانشگاهی که به نظر نمی رسید اصلا سیاسی باشد، در سال 88 با فعالیت هایی که انجمن اسلامی داشت به یک دانشگاه کاملا سیاسی تبدیل شده بود. برای مثال در روز 16 آذر اول دانشگاه ما قصه را به پا کرد و بعدا دانشگاه تهران ادامه داد. حتی امیر کبیر که بسیار سیاسی بود بعضی جا ها کم می آورد. این ها شکافی به وجود آورد و باعث ریزش شد. بنابراین این موضوع فاصله انداخت. هنوز من اطلاعیه هایی که هیئت یزیدیان را به آتش می کشیم در ذهنم هست که داده می شد. من یادم هست که در آن شب ها دور خیمه آدم می گذاشتیم تا کسی نیاید. آن فضا به روندی که هیئت داشت بسیار لطمه زد و شاید خیری هم در آن بود که هیئت موضع گیری مشخص سیاسی خود را نشان داد. همین الان هم که من اینجا هستم بین علما اختلاف است و اینکه این چنین موضع شدید بگیریم درست است یا نه و... اما فعلا هیئت امنایی که هست نظرش بر این است که به صورت شفاف باید پای یک چیز بایستند. هیچ کمکی مالی وجود ندارد / با فروش محصولات خودمان هیئت را می گردانیم البته فاصله ای نیست که نشود جبران کرد اما دست هیئت خیلی باز نیست. شما یک هیئت دارید که خیلی بانی مشخصی ندارد و برنامه مالی هیئت معلوم نیست ما الان وقتی صحبت می کنیم چند روز به هیئت مانده است. هیئتی که داربست و تشکیلات و هزاران مخاطب و... دارد و 2-3 شب باید غذا بدهد حال ببینید که چه قدر در حسابش هست. زیر یک میلیون در حساب داریم و برای همه این ها چک می دهیم و این هیأت هیچ چیز ندارد که این ها از کجا برمی گردد و هر سال این گونه برگزار می شود. نه یک بانی جدی دولتی پای این کار آمده است و نه هیچ چیز دیگر. برای مثال دانشگاهی که این هیئت در آن برگزار می شود امسال خودش را کشته تا مصوب کند که به هیئت 15 میلیون بدهد. هیئتی که حداقل 110 میلیون خرج دارد. بعد حالا این پول را کی می دهد؟ بعد از عید نوروز به ما پول می دهند. وزارت ارشاد، سازمان تبلیغات، شهرداری تهران و.... کدام این ها کمک می کنند؟ هیچ کدام. هیچ کمک جدی وجود ندارد. امروز به من زنگ زدند و گفتند که اوقاف 5 میلیون برای شما در نظر گرفته است که به واسطه فعالیت یکی از بچه ها بوده است. ما بخشی از خرج های این گونه را با فروش محصولات خودمان به دست می آوریم که این هم اگر قرار باشد هزینه ای را پوشش دهد، نیازمند یک ساختار و سازو کار درست و حسابی دارد. باید توجه کرد که هیئت هنر در دانشگاه یک اتاق هم ندارد. اتاقی که اگر یک نفر با هیئت هنر کار داشته باشد به آن مراجعه کند، وجود ندارد. یک روزی عباس صانعی مسئول هیئت است و یک اتاقی در دفتر دارد. پس آنجا مقر دفتر است و به آنجا زنگ می زنند. یک روز دیگر فلانی مسئول است پس آنجایی که هست مقر می شود تا جلسه ای برگزار شود اما حتی در دانشگاه یک اتاق نداریم و خودمان را کشتیم تا یک انبار برای وسایلمان گرفتیم. من خودم اعتقاد دارم که اگر قصه تولید، توزیع و... محصولات هیئت هنر جدی راه بیفتد و یک آدم اقتصادی درست و حسابی پشت این کار قرار بگیرد و سرمایه خوب با خود بیاورد، می تواند خرج هیئت را در سال آینده بدهد. برای راه اندازی خود آن هم یک چیزهایی نیاز است. هیئت هنر بزرگ ترین اتفاق هنری دانشگاه هنر است تسنیم: هیئت های دانشجویی بسیاری در دانشگاه ها وجود دارد. فرق این هیئت با دیگر هیئت های دانشگاه ها چیست؟ هیئت های زیادی هست. هیئت دانشجویی دانشگاه امام صادق (علیه السلام). یک مسجد دارند و صوت و نور همیشه در آن هست و نیاز نیست که خرج صوت و نور بدهند. پول آب و برق و گاز هم خودش نمی دهد و زیر مجموعه بسیج دانشگاه است در حالی که ما زیر مجموعه هیچ گروهی در دانشگاه نیستیم. باورتان نمی شود امسال نمی خواستند به ما جا بدهند چرا که می گفتند شما چه گروهی هستید؟ و ما را می خواستند بیرون کنند. اکنون رفته ایم و یک کانون محبین اهل بیت(ع) در دانشگاه هنر ثبت کردیم تا بتوانیم باشیم. بعد از 10 سال ناگهان یک نفر می آید و به شما می گوید که شما چه و که هستید؟ در حالی که این موضوع بزرگ ترین اتفاق فرهنگی دانشگاه هنر است و به زعم بنده که آن را در برابر رئیس دانشگاه هم مطرح کردم، بزرگ ترین اتفاق هنری دانشگاه هنر است. شما اگر توانستید یک اتفاق هنری در طول سال در دانشگاه هنر به من نشان دهید که در آن 200- 300 دانشجو از دانشگاه خودتان و دانشگاه های دیگر هنر بیایند و دانشجو و فارغ التحصیل و حرفه ای های آن عرصه بیایند و کمک کنند و در بیش از 13 -14 رشته تولید داشته باشند و در یک جشنواره به نمایش بگذارند، بگویید. این موضوع بدون هیچ پشتیبانی خاصی انجام می شود و امروز خیلی ها دانشگاه هنر را به هیئت دانشگاه می شناسند، بعضی ها نمی دانند دانشگاه هنر کجا است و برای مثال می گفتند که همان هنرهای زیبا است؟ اما اکنون یکی از مشخصه های دانشگاه شده است. البته این ها را نمی گویم که بخواهم حرفی بزنم. انصافا برخلاف توقعی که از دولت تدبیر و امید بود آقای دکتر اکرمی رئیس وقت دانشگاه هنر از بیشترین کسانی است که با هیئت همکاری می کند. در طول این 10 سال انصافا این آدم پای کار آمده و کمک کرده است. برای مثال سال گذشته ایشان به ما 10 میلیون بودجه دادند و امسال هم داشتند تصویب می کردند که هیچی ندهند اما ایشان محکم ایستاد والبته تلاش های مسئول وقت نهاد آقای دوست پرور بسیار موثر بوده است. تسنیم: از چه زمانی تصمیم بر این شد که در کنار برنامه های هیئت پیاده روی اربعین را نیز داشته باشید؟ ما قدیمی ترین کاروان دانشجویی و غیر دانشجویی سفر اربعین هستیم. ما سال 87 اولین سفر اربعین را داشتیم. البته پیاده روی هایش این گونه نبود. یک خاطره جالب بگویم؛ آن سال ما هر کاری کردیم که اربعین نرویم، نشد. یک چیزهایی هست که آدم از اتفاق هایی که برایش می افتد لذت می برد. آن موقع یک دفتر هنر و ادبیات بود که حاج آقا پناهیان در آنجا بودند و همین بچه های دانشگاه هنر که می خواستند یک سر وسامانی به شان بدهند می گفتند که ما باید یک سفر کربلا برویم. خیلی از جا ها با هم رفته بودیم اما تصمیم داشتیم که یکبار هم کربلا برویم. گفتیم که در یک وقت خالی کاروان هماهنگ کنیم و برویم. آقای صانعی و سعیدی فر آن موقع دنبال هماهنگی کاروان رفتند و بعد آمدند به حاج آقا گفتند که مثلا کاروان فقط در اربعین وقت دارد و این موقع باید برویم. حاج آقا گفتند که اربعین احتمالا شلوغ می شود و احتمالا نمی توانیم زیارت کنیم. سعی می کردند که تاریخ را عوض کنند اما هر کاری کردیم نشد. در طول سفر فهمیدیم که چه موهبتی بوده و خود حرف های حاج آقا در طول سفر به نظرم جز حرف های تاریخی است که می توان آن را ذخیره کرد و خودشان هم چندین جا به آن ها اشاره کرده است. خاطرم هست که در مسیری که مسیر بغداد-کربلا بود می رفتیم و البته آن سال تنها سالی بود که از بغداد به سمت کربلا می رفتیم. از یک جا به بعد ماشین ها نرفتند و پیاده راه را طی کردیم و اولین مواجهه مان با آن ها بود. شامشان تریت بود و با دست می خوردند و همه بچه های هنر مانده بودند که چه کنند؟ در آنجا حاج آقا این جمله معروف را گفتند که همین کار اربعین تمام عالم را فرا می گیرد. در حالی که در آن زمان جمعیت زیادی به کربلا نمی رفت. مبدا سال تحویل ما اربعین شده است / همه در محرم پرپر اربعین را می زنند آن سفر یک اتوبوس بودیم. سفر بعد 2 اتوبوس بودیم و سفرهای بعدی زیاد تر زیاد تر شدیم و پارسال 200 نفره رفتیم که برای مثال شب خاطره اربعین برگزار می کردیم. حاج آقا در آنجا جمله های کلیدی بسیاری را گفتند برای مثال می گفتند که آدم به غیر از اربعین در هیچ وقت دیگری نباید کربلا بیاید چرا که حرمت این حرم فقط در اربعین درست پاس داشته می شود. من یک وقت هایی می آیم و می بینم که حرم خالی است یعنی چی؟ نمی خواهم این صحنه را ببینم پس فقط در اربعین می آیم که حرمت درست رعایت می شود. اکنون دیگر مبدا سال تحویل ما عوض شده است. آن موقع سال تحویل ما محرم بود. انصافا الان کسی منتظر محرم به آن شکل نیست و همه منتظر اربعین هستند. همه در محرم پر پر اربعین را می زنند. تسنیم: بچه های هیئت اغلب اشخاصی هستند که فارغ التحصیل شده اند. این هیئت چه قدر در تعیین مسیر زندگی به آن ها کمک کرده است؟ هم چنین برای بچه هایی که وارد دانشگاه می شوند خصوصا کسانی که خیلی از این برهه های حساس تاریخ را ندیده و اکنون وارد دانشگاه شده اند؛ چه قدر امکان ورود به هیئت وجود دارد؟ دو دیدگاه وجود دارد. یک دیدگاه این است که چه قدر امکان دارند و دومی این است که چه نگاهی به این ها می شود. برای مثال ما در هیئت همه زور و ضربی که به کار می بریم برای این است که اتفاقا این ها به هیئت بیایند ولی چه قدر این موضوع اتفاق می افتد، زیاد اتفاق نمی افتد و دلیل هم دارد. دلیل اول این است که هیئت چی است؟ چه کسی و به چه عنوانی این را پذیرفته است؟ برای مثال توجه کنید که من برای جذب آدم ها به چه چیزهایی نیاز دارم. حداقل نیاز من یک برد است و حداقل این است که بتوانم یک سفر دانشجویی برگزار کنم. چرا که روش های جذب ما در سال هایی که دانشگاه بودیم همین روش ها بود. تنها فرقی که داشت این بود که آن موقع یک بسیج خیلی هماهنگ با ما وجود داشت و یک نهاد هماهنگ با سیاست های یکسان بود. همه این ها دست به دست هم می دادند و این اتفاق می افتاد. حالا هیئت چی دارد؟ هیئتی که بودجه خودش را ندارد و نمی تواند یک سفر برای بچه های دانشجو بگذارد. این موضوع برای ما خیلی مهم است. خود من تمام دانشگاه های هنر رفتم و وقت گذاشتم با آن ها صحبت کردم. اکنون ما یک هنرستانی داریم که می خواهد فقط به خاطر هیئت به دانشگاه هنر بیاید. شخصی هست که می گوید من فکر می کردم برای اینکه بتوانم هیئت هنر بیایم باید دانشگاه هنر باشم. و من هم به او گفتم که این گونه نیست. به ما حتی یک کلاس نمی دهند که کارگروه خودمان را برپا کنیم ما اکنون یک بدنه 100 نفره دانشجویی داریم اما ارتباطات ما با این ها به اندازه ای که دلمان می خواهد نیست چرا که چیزی در دست ما نیست. من برای اینکه این آدم ها را ببینم می آیم و یک کارگروه راه می اندازم اما کارگروه من برای برگزاری یک کلاسش نمی تواند یک کلاس داشته باشد و به ما کلاسی نمی دهند. من در طول سال نمی توانم حضور داشته باشم و نمی توانم با این آدم ها ارتباط بگیرم. چگونه باید این انتقال تجربه صورت گیرد؟ معمولا این کار در بیرون دانشگاه رخ می دهد و ما هم انصافا به اندازه ای که می توانیم وقت می گذاریم و برای همین هم هست که اکنون این بدنه را داریم. این موضوع حاصل یک زحمتی است اما واقعا با آن چیزی که ایده آل ما است و باید اتفاق بیفتد خیلی فاصله داریم. تسنیم: چیزی مانند این هیئت در جامعه هنری ما جایش خالی است. یعنی همه مجموعه ها و انواع و اقسام گروه ها در بین هنرمندان ما شکل می گیرد اما هم چنین چیزی کمتر شکل می گیرد. چقدر هیئت تلاش کرده است که این فرهنگ را باور پذیر کند که هم چنین چیزی هم باید باشد و شکل بگیرد و هنرمندان قبول کنند و اعتماد کنند و بیایند؟ شاید تک تک هنرمندان بیایند اما آن چیزی که پاتوق هنرمندان شود و خود هنرمندان بگویند که ما هم هیئتی داریم، نیست. ما اکنون یک چیزی به اسم هیئت هنرمندان داریم. اوضاع آنجا چگونه است و چه کسی می آید؟ برای چه کسی اعتماد سازی می شود؟ اولا باید یک پرانتز را به صورت جدی بگویم. علی حیاتی به عنوان مسئول هیئت است و 4 نفر دیگر هم به عنوان اعضای هیئت امنا آن هستند. این افراد یک مقدار توان و دانش دارند و یک مقدار هم دستشان باز است و به اندازه همان کار می کنند. قطعا آدم های کار بلد تر و دست باز تر و با دانش بیشتر بیایند ایده های زیادتری دارند و کارهای زیادی می توانند انجام دهند. باید توجه داشت که هیئت یک کار وقت گیر است. این را هر کسی نمی تواند وقت بگذارد. من خودم 10 سال است که در اینجا بودم این موضوع را درک کردم. البته تلاش می شود. به سراغ «اوج»، «سفیرفیلم»، «حوزه هنری»، «راه» و ... رفتیم؛ اما هیچکدام نیامدند برای مثال ما یک سال راه افتادیم و سراغ بچه های راه رفتیم. به آن ها گفتیم که به این دلیل و آن دلیل احساس نمی کنید که هیئت باید یک پاتوقی بشود؟ بهتر نیست شما بیایید و کنارتان افراد دیگری باشند؟ این موضوع به کار و این ها یک برکتی نمی دهد؟ همه این ها در جواب گفتند بله خوب است. بهشان گفتیم که اگر ما یک چیزی درست کنیم می آیید؟ گفتند بله خیلی عالی است. دوباره راه افتادیم و سراغ بچه های اوج رفتیم. و همان موضوعات را گفتیم. این موضوع ادامه پیدا کرد و به جاهای مختلفی از جمله حوزه هنری و سفیر فیلم و... رفتیم. در حقیقت به جاهای حساس و مهم رفتیم و با آن ها قرار گذاشتیم. حال گفتیم که می خواهیم هیئت هفتگی راه بیندازیم و شما بیایید. اما فقط چند نفر آمدند. تازه این افراد کسانی بودند که بچه حزب الهی بودند و با ما هم عقیده بودند. دیگر قشر خاکستری و بقیه را کاری ندارم. چرا که این ها اولی هستند و اگر این ها نیایند دیگر بقیه قطعا نمی آیند. همه گفتند که خیلی خوب است و ما می آییم و کمک می کنیم. به این ها گفتیم که شما همه تان بودجه فرهنگی دارید بعد یک جایی مثل هیئت هنر هست که همه می گویید لازم است باشد و ما از کار و توانش استفاده می کنیم اما کمکی نمی کنید. خب بیایید و از بودجه تان یک کمک در نظر بگیرید. فکر می کنید این موضوع چه قدر اتفاق افتاد؟ به این ها گفتم که اگر یک نفر مسئول فرهنگی یک ماه رابطه مدرسه فوتبال لاماسیا با باشگاه بارسلون را می دانست، هیئت هنر را می گرفت و می گفت من پای تمام خرج و مخارج هیئت هنر می ایستم. لاماسیا چیست؟ یک مدرسه فوتبال است که بچه های 7-8 ساله را که احساس می کند استعداد فوتبال دارند جذب کرده و آن ها را تا به یک سن 15-16 سالگی که بتواند در یک رده سنی بازی کند رسانده و از نظر تغزیه و... پشتیبانی می کند آن ها را از نظر تاکتیکی آماده کرده و به تیم بزرگ بارسلونا می دهد و افرادی همانند لیونل مسی، ژاوی و اینیستا را می سازد. حال فضای فوتبالی این موضوع را کنار بگذارید. افرادی که در بدنه فرهنگی و هنری جامعه ما کار فرهنگی خوب انجام می دهند، چند تای این ها محصول هیئت هنر هستند. کم هستند؟ شما بگو 30 درصد افراد هیئت آدم های موثری شده اند. آیا این ها مال اینجا نیستند؟ منظور این است که اگر شما 30 درصد افرادت را از جایی به دست بیاوری باید به شان اهمیت بدهی. من این موضوع را با خیلی از مسئولین صحبت کردم. اکنون به عقل ناقص من این موضوع می رسد که اگر من یک پایگاهی در دانشگاه داشتم و کمی بودجه برای برگزاری 4 تا اردو داشتم، قشرخاکستری دانشگاه هنر انصافا ظرفیت جذب به این دستگاه را دارد. توجه کنید که در دانشگاه هنر اتفاق بدی که می افتد این است که ما در اینجا 10-20 درصد داریم که با این ها هیچ کاری نمی توانیم بکنیم. 5-10 درصد هم کسانی هستند که بچه های مذهبی هستند. برای نگه داشتن این مذهبی ها و 60-70 درصد باقی مانده، می شود، برنامه گذاشت به شرط آنکه دستمان باز باشد. باید بالاخره یک چیزی داشته باشید و یک امکانی را داشته باشید. باید گفت که نه در دولت قبل و نه اکنون آن حمایتی که باید بشود نشده است. حاج آقا پناهیان می گفت: شغل چند نفر از شما باید هیئت هنر باشد ما هم خیلی وقت است که توقعمان را از آن ها برداشتیم اما تا زمانی که ما هم به یک پایگاهی برسیم زمان از دست می رود. برای مثال چارت تشکیلاتی هیئت را که برای یک نفر معرفی می کنید می گوید که آن یک موسسه فرهنگی بزرگ است اما این موسسه فرهنگی بزرگ چه چیزی دارد؟ خب فخر الدین پزشکی در عماد کار خودش را می کند. علی حیاتی در سه در چهار کار خودش را می کند و یا علی صانعی در خانه طراحان کار خودش را می کند و... همه این ها کار دارند و شغل دارند و در همین جا ها هم کار فرهنگی متناسب با فرهنگ انقلاب انجام می دهند اما بدنه اصلی هیئت هم هستند. این ها یا باید کارهای خودشان را زمین بگذارند و بیایند فقط پای کار هیئت بایستند. من خودم شخصا اگر روزی چیزی بشود که بگویم لازم است از موسسه بیرون می آیم، هیئت برای من در اولویت و با فاصله زیاد نسبت به سه در چهار است. اصلا سه در چهار به واسطه هیئت راه افتاده است. اگر هیئت نبود سه در چهار هم وجود نداشت. سال اول، کارگروه گرافیک، علی حیاتی، محمدرضا چیت ساز بودند که در ابتدا دیدند می شود کار کرد و چه قدر خوب است پس بیاییم یک دفتر راه بیندازیم و سه در چهار ایجاد شد. مگر خانه طراحان چیست؟ همان بچه های هیئت هستند که جمعشان کردند. منظور این است که این بدنه و هیکل بخواهد آن هدف بزرگ را انجام دهد با این شرایط نمی تواند. من یک جلسه با حاج آقا پناهیان داشتم ایشان به من گفتند که می دانی هیئت قم را چه کسی می گرداند؟ گفتم خب برادرتان. ایشان گفتند می دانی که این کار شغل او است؟ ما به او گفته ایم که هیچ کار دیگر نکن و خرج زندگیت را از هیئت تامین می کنیم شما فقط کار هیئت را انجام بده. حال این هیئت چه کاری انجام می دهد و هیئت هنر با این تشکیلات چه کاری می کند. خود حاج آقا همان جا به من گفت که شما چند سال دیگر باید دو سه نفر بشوید که شغلتان هیئت باشد و گرنه نمی شود. مگر آنکه هیئت هنر را کوچک کنید. بله درست است می توان هیئت را کوچک کرد. هیچ کدام از این بودجه ها را هم نمی خواهد و البته هیچ کدام از این کار ها را نمی تواند انجام دهد و نباید از آن توقع داشت اما ما دلمان نیامد که این هدف ها را زمین بگذاریم و از طرف دیگر زورمان هم به این کار نمی رسد بنابراین از این چیزهایی که می گویید و رسیدن به آن اهداف، بیش از 10-15 درصد نسبت به آن چیزی که می خواهیم جلو نرفتیم. پای کار آوردن قشر خاکستری، دعوت هنرمندان، پاتوق کردن آن و... کارهایی است که وقت گذاشتن می خواهد نیروی انسانی قوی لازم دارد و بودجه و امکانات لازم دارد. ادامه دارد ...
جمعه ، ۱آبان۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری تسنیم]
[مشاهده در: www.tasnimnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها