واضح آرشیو وب فارسی:آواپرس (افغانستان): در ترسیم سیمای عباس بن علی(ع) نباید تنها به چهره زیبا، قامت رشید، ابروان کشیده و ... بسنده کرد. فضایل او بیش از سیمای ظاهری اش جلب توجه می کرد؛ فضیلت هایی نظیر: تقوا، دین داری، ولایت مداری، شجاعت، سخاوت، عطوفت و ... . نخستین فرزند ام البنین، مردی بود که وقتی پا به عرصه گیتی نهاد، خانه علی(ع) و دل مولا را روشن و سرشار از امید ساخت. با تولد عباس، خانه علی (ع) لبریز از غم و شادی شد؛ شادی برای این موجود خجسته و غم و اشک برای آینده دردناک او در صحرای کربلا! عباس در خانه ولایت و در دامان پاک مادری با ایمان و نجیب و در کنار فرزندان حضرت زهرا (س) رشد کرد و از این دودمان پاک، درس های بزرگ انسانیت، صداقت و اخلاق آموخت بی شک تربیت خاص حضرت علی(ع) در شکل بخشیدن به شخصیت وجودی عباس، نقش عمده ای داشت و درک بالای او از همین تربیت ویژه نشأت می گرفت. همان گونه که بسیاری از کتاب ها و منابع اسلامی به این نکته پرداخته اند، استعداد ذاتی و تربیت خانوادگی وی سبب شد تا در کمالات اخلاقی و معنوی، پا به پای رشد جسمی، پله های معنویت و عرفان را درنوردد و چرا چنین نباشد؟! او آب از سرچشمۀ ولایت می نوشید و در خانۀ ولایت رشد می کرد. در ترسیم سیمای عباس بن علی(ع) نباید تنها به چهره زیبا، قامت رشید، ابروان کشیده و ... بسنده کرد. فضایل او بیش از سیمای ظاهری اش جلب توجه می کرد؛ فضیلت هایی نظیر: تقوا، دین داری، ولایت مداری، شجاعت، سخاوت، عطوفت و ... . ایمان و بصیرت اباالفضل چنان مشهود و زبان زد بود که امامان معصوم - علیهم السلام - نیز پیوسته از آن ویژگی یاد می کردند و او را به عنوان یک انسان والا می ستودند. ایثار و جانبازی این بزرگمرد را نباید تنها در نخوردن مشتی آب از « نهر علقمه» جست وجو کرد. او رفت تا امامش باقی بماند و خود را فدا کرد تا ارزش ها فدا نشوند. مقام فقاهت او نیز بسیار بالا بود و در موارد زیادی روایاتی از او نقل شده که حکایت از شأن بالای علمی و فقهی او دارد. مرحوم قاینی در کتاب خود درباره وی آورده است: «عباس از بزرگان و فاضلان فقهای اهل بیت بود، او را می توان دانای استاد ندیده شمرد.» (معالی السبطین، ص ۲۷۶.( طبق روایات وارده، ابوالفضل العباس (ع) علاوه بر آنکه قرب و منزلتی بزرگ در پیشگاه خداوند متعال دارد و از مقام شفاعت برخوردار است، وسیله شفاعت حضرت زهرا(س) نیز خواهد بود. عباس بن علی هم جوانمرد بود، هم شجاع؛ هم با وفا بود، هم مؤدب؛ هم متعبد و شب زنده دار بود، هم یار و یاور مظلومان؛ اما هرگز خائن نبود. بسیاری از افراد تا نزدیکی های انتهای راه می روند، اما چند گام به خط پایان مانده، از ادامه مسیر منحرف می شوند. حضرت عباس(ع) کسی نبود که نمک بخورد و نمکدان بشکند! مگر می شود یک عمر سر سفرۀ احسان و بزرگواری اهل بیت نشست و در روز حادثه، پشت به آنها کرد؟! هنگامی که شمر لعین، از ابن زیاد برای عباس و برادرانش امان نامه گرفت، خود را پشت خیمه های امام حسین(ع) رسانید و خواهرزادگانش را صدا کرد و به آنان گفت که اگر سپاه حسین را رها کنند، در امان اند، در غیر این صورت، همراه بقیه کشته خواهد شد. حضرت نگاهی غضب آلود به شمر کرد و فریاد زد:نفرین و خشم و لعنت خدا بر تو و امان نامه ات ... از ما می خواهی که دست از یاری حسین، پسر فاطمه برداریم و او را در این شرایط تنها بگذاریم؟ برای ما امان می آوری، در حالی که پسر رسول خدا(ص) در امان نیست؟» (مقتل الحسین، ص ۲۵۲( چه قدر در زیارت نامه ها می خوانیم که «یالیتنی کنت معکم؛ ای کاش با شما بودیم...»؛ به راستی، اگر امروز ما جای عباس بودیم، چه می کردیم؟ امروزه برخی از مدعیان با اندک فشار زندگی و یا ناملایمات آن، دست از پیروی و حمایت دین خدا بر می دارند و با دیدن درِ باغ سبز، پشت پا به همه چیز زده، خود را به آغوش سپاه یزید می افکنند ! اگر آن آموزگار عشق و وفا الگوی ما شیعیان است، باید صبر و ایثار را از او بیاموزیم و دست و پا و چشم و جان خود را فدای اصل اسلام و پا برجاماندن آن کنیم... . باری، حکایت ایثار و جان فشانی عباس در واژه ها نمی گنجد و با هیچ کلامی قابل بیان نیست. این از خودگذشتگی را کسانی درک می کنند که عضوی را در راه دفاع از آرمان های انقلاب فدا کرده اند. دست های قلم شدۀ ابوالفضل، برای آزادگان جهان عَلَم شد و عباس بن علی، آموزگار بی بدیل جوانمردی و عشق و وفا! نویسنده: مهدی محدثی مرجع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) قم
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آواپرس (افغانستان)]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]