محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829871446
حسین علیه السلام، وارث انبیا
واضح آرشیو وب فارسی:مفید نیوز: سرویس علوم و معارف اسلامی مفیدنیوز :: هدف این زیارت، بخشیدن حرکت و پویایی به عاشورا و خارج کردن این واقعه از انزوا و مخالفت با جداسازی آن از گذشته و آینده است، زیرا که همۀ خطر در این است که عاشورا فقط به یادبودهایی بدل شود و واقعۀ کربلا تنها برای کتاب ها و سیره نویسی و یا ذکر آن برای اجر و ثواب اخروی باشد. بیم آن می رود که این حادثه از ظرف زمانی خود فرا تر نرود و مقتل حسین و یارانش در همان سال ۶۱ مدفون شود؛ حسینی بود، کشته شد و همه چیز پایان یافت.السلام علیک یاأبا عبدالله، و علی الارواح التی حلّت بفنائک، علیکم منی جمیعا سلام الله أبداً ما بقیت و بقی اللیل و النهار، و لاجعله الله آخر العهد منی لزیارتکم، السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین و علی أولاد الحسین و علی أصحاب الحسین. در زیارتی که به مناسبت امروز نقل شده است، و در پایان جلسه نیز برای تجدید بیعت آن را خواهیم خواند، آمده است: السلام علیک یا وارث آدم صفوة الله؛ السلام علیک یا وارث نوح نبی الله؛ السلام علیک یا وارث ابراهیم خلیل الله؛ السلام علیک یا وارث موسی کلیم الله؛ السلام علیک یا وارث عیسی روح الله؛ السلام علیک یا وارث محمّد حبیب الله؛ هدف این زیارت، بخشیدن حرکت و پویایی به عاشورا و خارج کردن این واقعه از انزوا و مخالفت با جداسازی آن از گذشته و آینده است، زیرا که همۀ خطر در این است که عاشورا فقط به یادبودهایی بدل شود و واقعۀ کربلا تنها برای کتاب ها و سیره نویسی و یا ذکر آن برای اجر و ثواب اخروی باشد. بیم آن می رود که این حادثه از ظرف زمانی خود فرا تر نرود و مقتل حسین و یارانش در همان سال ۶۱ مدفون شود؛ حسینی بود، کشته شد و همه چیز پایان یافت. برای اینکه این خواست و کینه و کنار نهادن واقعه محقق نشود و کار امام حسین هدر نرود، پاره ای فقرات در این زیارت آمده است، تا میان شهادت حسین و ستیز همیشگی حق و باطل پیوند برقرار سازد. ستیزی که از نخستین حرکت انسان برای اصلاح و جهاد آغاز می شود و تا رسیدن به زندگی آزاد و با کرامت و رهایی از ستم و ستم پیشگان ادامه دارد. دشمنان حسین یکی از دوستان اندیشمند ما می گوید که دشمنان حسین سه گروه اند: دشمن نخست: کسانی که حسین و یارانش را کشتند. آنان ستمکار بودند، اما اثرِ ستمشان ناچیز است، زیرا که جسم را کشتند و اجساد را پاره پاره کردند و چادر ها را به آتش کشیدند و اموال را به غارت بردند. آنان چیزهای محدودی را از میان بردند. اگر حسین در سال ۶۱ هجری به شهادت نمی رسید، در سال دیگری از دنیا می رفت. پس خطرِ اصلی چیست؟ آنان با کشتن حسین چه چیزی را محقق ساختند؟ باید گفت که آنان مرگ حسین (ع) را جاودانه و همیشگی کردند. بنابراین، خطر دشمن اول، ظالم اول و طغیانگر اول، محدود است. دشمن دوم: کسانی که کوشیدند تا آثار حسین را پاک سازند. بنابراین، نشانه های قبرش را از میان بردند و بقعه ای را که در آن به خاک سپرده شده بود، به آتش کشیدند و یا مانند بنی عباس، حرم امام حسین (ع) را به آب بستند. اینان مانع عزاداری برای حسین (ع) شدند، چنان که در عصر عثمانی این گونه بود. دوران تاریکی بود؛ هنگامی که مجلسی بر پا می داشتند، مراقبانی می گماردند، تا رسیدن عمّال عثمانی را خبر دهند و عزاداران پراکنده شوند. هم اینان زیارتِ حسین را منع کردند و برای کسانی که می خواستند قبر امام حسین را زیارت کنند، موانع بسیاری به وجود می آوردند. اینان گروه دوم از دشمنان حسین هستند، کسانی که می خواستند اسم حسین و یاد حسین فراموش شود و آرامگاه حسین و عزاداری بر حسین از میان رود. خطر این گروه بیش از گروه اول است، اما در اجرای برنامه هایشان ناتوان ماندند، چنان که این مسئله در تاریخ روشن شد. ما امروز شاهد گسترش زمانی و مکانی عزاداری های امام حسین هستیم. امروز، دست کم بیش از صد میلیون نفر در عزاداری های امام حسین (ع) شرکت می کنند؛ نه تنها در جهان اسلام، بلکه همچنین در آفریقا. جمعۀ گذشته در ایام عاشورا همۀ خطبه ها به اسم امام حسین (ع) برگزار شد؛ در همه جا، در اروپا در آمریکا و در هر کشوری که دوستداران حسین (ع) زندگی می کنند. امروز صد میلیون نفر و یا بیشتر مجالس حسینی را برپا می کنند. سفر من به گابن با اربعین حسینی مصادف بود و در آنجا سخنرانی مفصلی کردم. در سنگال هم که بودم مجالس مفصلی برپا کردیم. به همین ترتیب، در همۀ کشور ها مراسم عزاداری امام حسین (ع) در حال گسترش است. این مراسم، اینجا، در لبنان، در بیروت و در مکان های گوناگون، فزونی می یابد و پربار تر می شود. بنابراین، گروه دوم از دشمنان امام حسین، پر خطر تر و ستمکار تر از گروه نخست اند، اما در کارشان ناکام ماندند. خطر اینان از گروه سوم کمتر است. دشمن سوم: این گروه بر آن بودند تا چهرۀ امام حسین را مخدوش کنند و واقعۀ کربلا را در حد سالگرد ها و عزاداری ها نگه دارند، و آن را در گریه و اندوه و ناله منحصر کنند. ما بر حسین بسیار می گرییم، اما هرگز در گریه متوقف نمی شویم. گریۀ ما برای نو کردن اندوه ها و کینه ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است. این ها انگیزۀ ما برای گریه است. چرا از به خاک افکنده شدن امام حسین یاد می کنیم و آن را در مقاتل می خوانیم؟ ناله ها و شیون های دلخراش. ماجرا را صحنه به صحنه می خوانیم تا واقعیت را پیش رو آوریم و خطر ستم پیشگان و سنگدلیشان را دریابیم و، همچنین، ابعاد فداکاری و تأثیر آن را بفهمیم. پس، ما تنها به شیون بسنده نمی کنیم و حسین را تنها شهید اشک ها نمی دانیم و برآنیم که تکلیف ما فقط با عزاداری به انجام نمی رسد. اگر در تاریخِ نبردِ میان حق و باطل، واقعۀ کربلا را از مقطع زمانی خود خارج سازیم و آن را با گذشته پیوند دهیم، به طور طبیعی حادثه با آینده هم پیوند می خورد. چنان که می گوییم حسین وارث آدم و نوح و موسی و عیسی (ع) است و امام صادق و باقر و رضا (ع) میراث دار او هستند، و هر کسی که با باطل می ستیزد و همۀ توان و حیات خود را در راه دفاع از حق تقدیم می کند، میراث دار اوست. حق و باطل از ازل با هم در ستیز بودند. این مسئله سنّت خداوند در خلق است. آدمی خیر و شر را می شناسد، چنان که در قرآن آمده است: «فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا.» خداوند است که به من آموخت و الهام کرد و روح در من دمید و مرا آفرید. من هم خیر و شر را درمی یابم، و هم بر خیر توانا هستم و هم بر شر: «إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا.» این سنت خداوند است کـه در هستی هـم امکان انجـام دادن خیر هست و هم شر. ما راه خیر را، چشم بسته و بدون آگاهی از شر، طی نمی کنیم. آدمی، در هر موقعیتی که قرار می گیرد، خود را در برابر دو گزینه مختار می بیند؛ چیزی هست که او را به خیر می خواند، و چیزی دیگر که او را به شر دعوت می کند. او در هر موقعیتی خود را در نبردی آزاد می بیند، که می تواند خیر را برگزیند و یا در چاه شر سقوط کند. اگر خیر را برگزیند، کامل می شود، زیرا این گزینش پس از نبردی جانکاه و درونی بوده است. انسان همچون زنبور عسل نیست. زنبور تنها می تواند عسل بسازد. آدمی مثل گوسفند، مثل حیوانات نجیب یا مثل خورشید نیست. این ها فقط توانایی کار خیر دارند. اما آدمی هم توانایی انجام دادن خیر را دارد و هم شر. بنابراین، سنّت آفرینش خداوند، وجود احساس خیر و شر در نفس انسانْ و وجود خیر و شر در عالم خارج است. پس، آدمی در هر موضعی در برابر دو گزینه قرار دارد. وجود خیر و شر دو جبهۀ ابدی و ازلی پدید می آورد. جد مـا، حضرت آدم، برگزیدۀ خدا، جبهة اصلی را رهبری کرد و نبرد میان قابیل و هابیل صورت پذیرفت. می توان گفت که این ستیز نبردی نمادین یا حقیقتی تاریخی است، فرقی نمی کند. آنچه مهم است، بازتاب این نبرد برای ماست. قرآن نیز نبرد هابیل و قابیل را بیان می کند. در این نبرد، جبهۀ کوچک خیر در برابر جبهۀ کوچک شر قرار می گیرد. گسترۀ این نبرد محدود است. میان دو برادر که از یک پدر و یک مادر هستند، نبرد روی می دهد. قابیلْ هابیل را می کشد. هابیل در زیرِ خاک دفن می شود. نبرد از همان لحظۀ اول رنگ خون به خود گرفت. این نبردِ سخت که آغاز شد، از همان زمان تا به امروز و تا ابد، تجربه ای در اختیار انسان قرار داد. از آن زمان به بعد نبرد ها ادامه یافتند. پژوهشگران و منتقدان و فلاسفه و اقتصاددانان و پایه گذاران مکتب های اقتصادی قدیم و جدید، این نبرد ها را تفسیر کرده اند، دربارة آن ها نظر داده اند و اثرهای آن ها را برشمرده اند. آنان در اظهار نظر خود بر حق هستند، زیرا هر کدام به نوعی این نبرد ها را تعریف کرده اند. آنان در زمانی زندگی می کردند که ویژگی بارزِ نبرد، اختلاف طبقاتی بود. من شک ندارم که اگر آنان در دورۀ ما زندگی می کردند، به این نبرد ها ویژگی دیگری می دادند، چرا که این نبرد ها، امروز، از چارچوب طبقاتی خارج شده اند. این نبرد ها گاهی میان طبقات است و گاهی درونِ طبقات مختلف اجتماعی و گاهی میان ملت ها و یا غیر این هاست. نمی خواهم در این مورد بحث کنم. آنان آخرین نبرد ها را مشخص کردند و آن ها را تعمیم دادند و گفتند که همه تاریخ، از ابتدا تا انت ها، نتیجۀ مبارزه و نبرد است. اما واقعیت این است که نبردِ حقیقی میان ستم پیشه و ستم دیده است، زیرا که ستم شکل های گوناگونی دارد. گاهی ظلم حالت شخصی دارد؛ کسی دیگری را می زند، شوهری همسرش را می زند، برادری برادرش را می زند و یا شخصی به همسایه اش آزار می رساند. این نبرد ها شخصی است. گاهی ستم ویژگی دیگری می یابد. استعمار ستمی سیاسی است و استعمار گران به مردم ستم می کنند؛ آزادی و سرزمین و وطنشان را غصب می کنند. این چیز ها را گاهی به کمک سیاست غصب می کنند و گاهی به زور شمشیر. این نوع ستم، نبردِ میان ظالم و مظلوم را تصویر می کند و نیز استعمارگران را نشان می دهد. گاهی نبرد ویژگی اقتصادی می یابد؛ استثمار کننده و استثمارشونده. گروهی با فریب و زور و ربا، اموال دیگران را می دزدند. ربا در قدیم رواج داشت؛ چه پیش از اسلام، چه پس از اسلام، حتی امروز هم وجود دارد. گروهی با سوء استفاده از مال و امکاناتی که دارند، اموال و حاصلِ تلاش دیگران را تصاحب می کنند. این نوعِ دیگری از ستم است؛ نبرد میان استثمار کننده و استثمار شونده. گاهی نبرد با ویژگی فرهنگی و فکری نمودار می شود. یکی از متفکران این ستم را استحمار می نامد. استحمار یعنی اینکه مردم را نادان نگه دارند. مردم چیزی نفهمند و نادان بمانند. در اینجا نیز ستمکار عقل و اندیشه و آگاهی و احساس ستم دیده را نادیده می گیرد. در اینجا نیز نبرد پا برجاست. قرآن کریم همۀ انواع ستم را معرفی می کند، و ستم دیـدگان را یک جا نشان می دهد: «وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ.» استضعاف، یعنی گروهی، گروهی دیگر را ضعیف بشمارد و دارایی و اندیشۀ آنان را غصب کند. نگاه تاریخی قرآن کریم می گوید که در زمین مردم دو گروه اند: یا ظالم یا مستضعف. این دو گروه در برابر هم قرار می گیرند، ستم فزونی می یابد، ظالم طغیان می کند، چیره می شود و سرانجام حکم می راند. مستضعفان جستجو می کنند، همدل می شوند، التماس می کنند، توسل می جویند، ناله و فریاد سر می دهند، و سرانجام خداوند برای آنان رهبر یا وحی و یا پیامبری می فرستد، تا آنان را گردِ هم آورد و رهبری کند. آنان نیز از مصالح خود در برابر ستمکار دفاع می کنند. همۀ پیامبران، کسانی که فریادشان خدای واحد و احد بود، همیشه در میان عدۀ بسیاری مستضعف بودند. آنان در کنار مستضعفان می ایستادند، نه به علت کینه از قدرتمندان، چرا که عقده ای در کار نیست، بلکه به سبب بیزاری از ظلم. آنان می خواهند زورمداران و ستمگران را از عرششان فرو کشند. پیامبر هیچ کینه و عقده ای از هیچ کس ندارد. او از این کینه توزی ها مبراست. نبرد بالا می گیرد. مستضعفان به پا می خیزند، بر گِرد پیامبر خود فراهم می آیند و نبرد را آغاز می کنند، فداکاری می کنند و مبارزه را پی می گیرند تا ستمکار از عرشش سقوط کند و از طغیانش دست بشوید. مستضعفان در برابر استعمار و استثمار و استحمارِ ستمکار می ایستند. انواع سه گانۀ ستم سردمدارانی دارد. اینان قبلاً بوده اند و اکنون نیز هستند. اما سرانجام ستم در برابر اکثریت شکست می خورد و ستمکار نیز در هم می شکند. سپس ستمکار جامۀ نو بر تن می کند؛ جامۀ انبیا و لباسِ دین. به دعوت جدیدی فرا می خواند و شعار دفاع از مصلحت مردم را سر می دهد. اعلام می کند که در کنار مستضعفان است. مستضعفان می بینند ستم از درون خودشان پا گرفته است؛ غصب و استبداد و استعمار و استثمار و استحمار از دورن خودشان است. در این هنگام نبردی دیگر آغاز می شود. بدین گونه این نبرد از ازل تا ابد پاینده است. این نبرد برای چیست؟ این سنّت خداوند است. این نبرد همیشگی برای این است که آدمی بتواند با ارادۀ کامل خود، از میان خیر و شر، یکی را انتخاب کند و این گونه است که سلسلۀ پایندۀ ستیز میان ستمکار و ستم دیده کامل می گردد. در این روند بود که نبرد آغاز شد: از آدم (ع)، برگزیدۀ خدا و نوح (ع)، پیامبر خدا و عیسی (ع)، روح خدا و موسی (ع)، هم سخن خدا و تا محمّد (ص)، محبوب خدا و علی (ع)، ولی خدا. از این رو، واقعۀ کربلا نبردی منفک و پدیده ای یگانه در تاریخ انسان نیست، البته حلقه ای ویژه است و، به طور طبیعی، با دیگر حلقه های تاریخِ نبرد، تفاوت دارد و همچنان که این حلقه با گذشته پیوند دارد، با آینده نیز در پیوند است. ما با این یادکرد ها و عزاداری ها و برپایی مجالس سوگ، می کوشیم تا این واقعه را همچون رویدادی تازه تجربه کنیم. پدران و نیاکان و رهبران و علمای ما نیز چنین کرده اند. به سخنان امام حسین گوش فرا می دهیم: «ألا تَرَونَ الحَقَّ لا یُعمَلُ بِه وَ الباطِلَ لایُتَناهَی عَنهُ.» (آیا نمی بینید به حق عمل و از باطل دوری نمی شود.) ایـن سخن در گـوش عـزاداران طنیـن می افکنـد، و انسـان را وا می دارد تا هوشیار باشد که امروز چه باید بکند؟ تا وقتی که نبرد ادامه دارد و دو جبهه از هم متمایز است، و تا هنگامی که دو جبهه رهبران و پیروان خود را دارد، ما باید ببنیم آیا در جای خود ایستاده ایم؟ در کدام جبهه هستیم؟ سخنان و شعار ها روشن اند. وقتی که انسان معاصر درمی یابد که نبرد امام حسین با گذشته و آینده پیوند دارد، درنگ می کند و در برابر دو جبهه می ایستد تا صف خود را انتخاب کند. اگر بخواهیم هر دو جبهه را بشناسیم، باید بدانیم هر کدام ویژگی های خود را دارد. زیاد دقت نمی خواهد. ویژگی ها روشن است. آیا کسی هست که شک کند اسرائیل ظالم است؟ اسرائیل فلسطین را اشغال و مردم را آواره و بی گناهان را نابود کرده است. به بهانۀ حمایت از خود، اشغال را ادامه می دهد و فکر جهانی را با استعمار و استثمار و استحمار به بیراهه برده است. بنابراین، ما مستضعف هستیم. اسرائیل در جبهۀ یزید است؛ جبهۀ باطل، جبهة ستم پیشگان، و ما در جبهه مستضعفین هستیم؛ جبهۀ حسین. ما چه باید بکنیم؟ سیرۀ حسین را می خوانیم و می بینیم که حسین با خاندان و یاران و فرزندان و با همۀ هستی و مردان و زنان خود به آوردگاه می رود. کسانی هم که با حسین از مدینه خارج نشدند، با اجباری از جانب حسین مواجه نشده بودند، چرا که امام حسین برای آنان چنین نوشت: «ألا وَ مَن خَرَجَ مَعِی یُقتَلُ وَ مَن لَم یَخرُج، لَن یَبلُغَ النَّصرَ.» (بدانید آنکه با من از مدینه خارج شود، کشته خواهد شد و آن کس که بماند به پیروزی نخواهد رسید.) او می خواهد همۀ دوستداران و عزیزان خود را به همراه ببرد، اما به کجا؟ به محراب شهادت. او می داند که همگی به سوی شهادت گام بر می دارند و همین طور هم بود. سخنان امام حسین و علی اکبر را وقتی که علی اکبر به خیمه ها بازگشت و آب خواست، می خواندم. مضمون سخن امام حسین این بود که آبی در کار نیست، اما به علی اکبر می گوید: «امیدوارم که از دست جدّت سیراب شوی.» آیا علی اکبر در این دنیا سیراب می شود؟ جدّش کجا به او آب می دهد؟ حسین شهادت و مرگ را برای فرزندش آرزو می کند. می گوید: بفرما، بجنگ و بمیر. این معنای سیراب شدن از دست جدت است. دیگران از او اجازه می خواهند و او به آنان اجازه می دهد، و همین گونه یکی پس از دیگری، همۀ آنان را تقدیم کرد. در مقتل ماجرا را شنیده اید. جزئیات این کارزار به حقیقت بسیار نزدیک است. مردمی بودند که گمراه شدند و طمع ورزیدند. به آنان اندکی پول دادند یا اینکه یک مشت خرمای خشک گرفتند و برای قتل حسین آمدند. روایات و سیره ها متفاوت است، برخی گفته اند که سی هزار نفر یا بیشتر امام حسین را محاصره کرده بودند... آنان می دیدند که پس از کشتن امام حسین (ع) به درون خیمه ها می روند و لباس ها و زیور آلات و گوشواره ها را بی رحمانه به غارت می برند. آری، روشن شد که چه کردند. در مقتل خوانده اید که با شمشیر ها و نیزه ها و هر وسیله ای که در دسترسشان بود، حمله کردند. ما روایت این رخداد ها را در ایام عاشورا می خوانیم. هدف چیست؟ می خواهیم عاشورا را در جایگاه درست تاریخی خود قرار دهیم، زیرا که این واقعه در سلسلۀ حلقه های متصل به هم جای دارد. نبرد حق و باطل با حسین به اوج خود می رسد، اما این نبرد همچنان ادامه دارد. پیش از امام حسین بود و پس از او هم خواهد بود. چرا حلقۀ امام حسین متفاوت و ویژه است؟ زیرا فداکاری امام حسین فداکاری بزرگی بود. او همه چیز را برای خدا تقدیم کرد: «إن کانَ دینُ مُحَمَّدٍ لَم یَستَقِم إلّا بِقَتلِی، فَیَا سُیُوفُ خُذِینِی.» (اگر دین محمد پا بر جا نمی ماند مگر با مرگ من، پس ای شمشیر ها مرا در یابید.) او همه چیز را تقدیم کرد. اگر این واقعه را بـه سلسلۀ تاریخـی و سرمدی نبرد میان حق و باطل پیوند دهیم، خود را در این جبهۀ نبرد قرار داده ایم. امروز این نبرد میان فلسطینی ها و اسرائیل است. این مسئله، نخست، تکلیف فلسطینی هاست و اگر آنان این کار را انجام ندهند، بر ما واجب عینی است که به پا خیزیم و این کار را بکنیم. درست است، اسرائیل نیرومند است، اما یزید نیز قدرت داشت. اسرائیل می کشد، می سوزاند و قتل عام می کند. آنچه را انجام می دهد، بر صفحه های تلویزیون می بینم. به یاد می آوریم که مسلم بن عقیل نیز در کاخ به قتل رسید، سرش را از تن جدا کردند و جسدش را از بلندی افکندند. پس اسرائیل در صف یزید است. همۀ ابعاد واقعۀ کربلا هم اکنون نیز وجود دارد. حسین بازنگشت و نگفت که آنان ظالم اند و به مرد و زن و مرده رحم نمی کنند. نگفت که آنان پس از کشتنم، سینه ام را پاره پاره می کنند. پس، بر ماست که در راه حق گام برداریم. چه سودی دارد که خوار بمانیم؟ او که پیشواست باید این همه را تحمل کند. بنابراین، نبرد ما با اسرائیل، ادامۀ نبرد امام حسین است. آنان دربارۀ حسین می گفتند: «خرج عن حده فقتل بسیف جده» (او از حد و حدود خود تجاوز کرد و با شمشیر جدش کشته شد.) این حکمی بود که در محکمه برای امام حسین صادر کردند. می گفتند: چرا عصیان می کنی؟ چرا نمی گذاری مردم شادمان باشند؟ چرا نمی گذاری مردم نماز بگزارند و روزه بگیرند؟ حج به جای آورند و زکات بپردازند؟ ای حسین، چرا این کار را می کنی؟ از این همه نبرد و درگیری چه می جویی؟ من آمده ام تا به شما هشدار دهم که اسرائیل هم همان حرف را می زند: بیایید با هم زندگی کنیم، بیاید با هم زندگی مسالمت آمیز داشته باشیم!. آیا این حرف ها از دولتی که بر اساس اشغالگری و تعدی و طمع و زیاده خواهی برپاست، پذیرفتنی است؟ اسرائیل می گوید: ما بالا تر از دیگر انسان ها هستیم. همۀ آدمیان باید تحت سلطۀ ما باشند. پس، این نبرد امام حسین در عصر ماست. ما چیزی را از سلسلۀ نبرد حق و باطل جدا نمی کنیم، چنان که به حسین در نبردش با یزید می گوییم: «السلام علیک یا وارث آدم صفوة الله.» امام موسی صدر
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مفید نیوز]
[مشاهده در: www.mofidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]
-
گوناگون
پربازدیدترینها