تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834170921
عاشورا؛ نقطه ای وحدت بخش در جهان اسلام
واضح آرشیو وب فارسی:اسلام تایمز: اسلام تایمز: امام حسین (ع) به همراه یاران خود برای احیای ارزش های اسلامی و انسانی علیه موجودی پست و فرومایه و ضد ارزش های الهی قیام کرد و در این راه از هیچ گونه فداکاری و بذل جان دریغ نکرد. قیام امام حسین (ع) حرکتی برای احیای ارزش ها بود که اثر آن فراتر از مرزهای عقیدتی و جغرافیایی رفت و حرکتی وحدت بخش شد.گاهی از گوشه وکنار وسوسه هایی شنیده می شود که عزاداری برای امام حسین (ع) باعث اختلاف بین شیعه و اهل سنت می شود. لذا بهتر است عزاداری نکنیم و یا حداقل بدون تبلیغات و سروصدا عزاداری کنیم! اما با کمی دقت، آشکار می گردد که این نگاه بسیار سطحی و ساده انگارانه است. این در حالی است که عزاداری امام حسین (ع) نه تنها باعث اختلاف و تفرقه بین صفوف مسلمانان نیست، بلکه عامل بسیار مؤثری در راستای تحکیم وحدت اسلامی است. برای تبیین این مدعا، توجه به چهار نکته ی ذیل، بسیار راه گشا خواهد بود: الف) رواج عزاداری برای امام حسین (ع) در میان اهل سنت ب) شخصیت یزیدبن معاویه و عملکرد ضداسلامی او ج) ترکیب یاران امام حسین (ع) و لشکریان عمر سعد د) سخنان امام حسین (ع) از ابتدای شروع قیام تا انتهای آن توجه به این چهار مؤلفه، روشن خواهد ساخت که عزاداری برای امام حسین (ع) می تواند از مؤثرترین عوامل وحدت و نزدیکی شیعیان و اهل سنت باشد. در ادامه، به برخی از این مؤلفه ها می پردازیم. الف) عزاداری امام حسین (ع)؛ سنت اسلامی عزاداری برای امام حسین (ع) و مقتل نویسی و سرودن شعر در رثای اباعبدالله (ع) از امور مرسوم بین عموم اهل سنت و حتی بزرگان و علمای آن ها بوده است. توجه به این نکته، ما را از این اشتباه که عزاداری امام حسین (ع) سنتی صرفاً شیعی است، برکنار می دارد و درک صحیح این مسئله را نصیب ما می کند. در این راستا، توجه به سه محور ذیل، کافی به نظر می رسد. الف-1) عزاداری برای امام حسین (ع) در منابع اهل سنت به گواهی اهل سنت، عزاداری برای سیدالشهدا (ع) سابقه ای به درازای تاریخ اسلام دارد و به حیات پیامبر و سیره ی آن بزرگوار برمی گردد. منابع تاریخی اهل سنت به وضوح این نکته را بیان نموده اند که آن حضرت نخستین فردی بود که از شهادت فرزندش حسین بن علی (ع) خبر داد و برای مظلومیت وی اشک ریخت. به عنوان نمونه، به دو نقل زیر توجه کنید. امام حسین (ع) نقل کرد: ام سلمه خبر داد: جبرئیل نزد رسول خدا بود و تو پیش من بودی و ناگهان گریستی. پیامبر فرمود: بگذار فرزندم را. من تو را رها نمودم، پیامبر تو را برداشت و در آغوش کشید. جبرئیل پس از دیدن این منظره پرسید: آیا دوستش داری؟ پیامبر پاسخ داد: بلی. جبرئیل گفت: همانا امت شما به زودی او را خواهند کشت. آیا می خواهی خاک سرزمینی را که در آنجا کشته می شود به تو نشان بدهم و آن را ببینی؟ گفت: بلی. پس جبرئیل بال هایش را گشود و زمین کربلا را نشان داد... پیامبر از آن حالت بیرون آمد و در دستش خاک سرخ بود...[1] ابن سعد، از مورخان و رجال شناسان معروف اهل سنت، نقل می کند: «علی (ع) در یکی از سفرهایش از کربلا عبور می کرد و عازم صفین بود و هنگامی که در مقابل قریه ی نینوا رسید، از همراهان پرسید: نام این سرزمین چیست؟ پاسخ داده شد: کربلا، با شنیدن نام کربلا، امام به گریه افتاد. به اندازه ای که اشک هایش جاری شد و زمین را تر کرد. سپس افزود: روزی بر پیامبر اکرم (ص) وارد شدم، در حالی که وی می گریست. پرسیدم: چه چیزی شما را به گریه واداشته است؟ حضرت فرمود: جبرئیل چند لحظه قبل نزدم بود و به من خبر داد که فرزندم حسین در کرانه ی فرات به قتل می رسد؛ جایی که برایش کربلا گفته می شود. بعد جبرئیل مشتی از خاک آن را به من داد و من آن را بوییدم و نتوانستم جلوی اشک خود را بگیرم.»[2] الف-2) عزاداری بزرگان اهل سنت با وجود فضای ضدحسینی که عباسیان از قرن دوم به بعد پدید آوردند و به تدریج یاد و نام امام حسین (ع) را تهدید حکومت عباسیان و خطر امنیتی می دانستند، بزرگانی در میان اهل سنت عاشورا را از یاد نبرده و فداکاری فرزند پیامبر اسلام را در قالب های گوناگون، به ویژه شعر، یادآور شدند. از جمله ی این بزرگان می توان به محمدبن ادریس شافعی، امام مذهب شافعیه ی اهل سنت، اشاره کرد. این رهبر مشهور اهل سنت به جز یک قصیده ی بلند که در سوگ امام حسین (ع) سروده است، قصیده ی دیگری نیز در عزاداری امام حسین (ع) دارد که تنها این بیت آن باقی مانده است: «ابکی الحسین و ارثی حججاها/ من اهل بیت رسول الله مصباحا»[3] با توجه به قصاید مختلف امام شافعی و جایگاه عظیم اهل بیت رسول خدا (ص) در میان اهل سنت، که به طور طبیعی محبت خاندان پیامبر را در پی داشته، سوگواری بر مصایب آنان، از جمله عزاداری برای امام حسین را در میان آنان طبیعی می نماید. عبدالجلیل رازی قزوینی می گوید: «معلوم جهانیان است که بزرگان و معتبران ائمه ی فریقین از اصحاب امام مقدم بوحنیفه و امام مکرم شافعی و علما و فقهای طوایف خلفاً عن سلف این سنت را رعایت کرده اند و این طریقت نگاه داشته، اولاً خود شافعی که اصل است و مذهب بدو منصوب است، بیرون (افزون) از مناقب، او را در حسین و شهدای کربلا مراثی بسیار است و یکی از آن قصیده ای که می گوید: ابکی الحسین و ارثی منه اهل بیت رسول الله مصباحا تا آخر قصیده با مبالغتی تمام و کمال و دیگر قصیده ای با وجود فضای ضدحسینی که عباسیان از قرن دوم به بعد پدید آوردند و به تدریج یاد و نام امام حسین (ع) را تهدید حکومت عباسیان و خطر امنیتی می دانستند، بزرگانی در میان اهل سنت عاشورا را از یاد نبرده و فداکاری فرزند پیامبر اسلام را در قالب های گوناگون، به ویژه شعر، یادآور شدند. از جمله ی این بزرگان می توان به محمدبن ادریس شافعی، امام مذهب شافعیه ی اهل سنت، اشاره کرد. است که می گوید: تا وب همی... تا آخر همه ی مرثیه اوست به صفتی که بر چنان معانی دگران قادر نباشند و مراثی شهدای کربلا که اصحاب بوحنیفه و شافعی را هست، بی عدد و بی نهایت است...»[4] الف-3) مقتل نویسی در میان اهل سنت مسیری که طبری در اهتمام به کتابت و احیای روایت انقلاب حسینی گشود، توسط مورخان پس از وی ادامه یافت و در قرن ششم، شعبه ی جدیدی در تاریخ اسلام تحت عنوان «مقتل نگاری» به وجود آمد و برخی دانشمندان اهل سنت به گونه ی مستقل بدین مهم پرداختند. از جمله ی این گروه می توان به ابوالمؤید خوارزمی (متوفی 568) اشاره کرد. او اثر ارزشمندی در رخداد عاشورا پدید آورد که به نام مقتل خوارزمی شهرت یافته است و مورد اعتماد عالمان عامه و خاصه است. افزون بر وی، مورخان نامی اهل سنت همچون ابن اثیر در «الکامل فی التاریخ»، ابوالفرج ابن جوزی در «المنتظم» و همو در «الرد علی المتعصب العنید لمن ذم من لعن الیزید» و سبط ابن جوزی در «تذکره الخواص» روشنگرانه به حادثه ی عاشورا و عزاداری شهادت امام حسین و یارانش پرداختند و گزارش های پیشینیان اهل سنت، از جمله طبری را نه تنها حفظ نمودند، بلکه بر تکمیل و تفصیل آن همت گماشتند. ابومظفر سبط ابن جوزی از جدش ابوالفرج ابن الجوزی نقل می کند که نام برده در مجالس خود می گفت: شگفت انگیز نیست که ابن زیاد با حسین جنگید و عمر سعد را بر او مسلط نمود تا او را به قتل رساند و شمر را دستور دهد تا سرهای بریده را برایش حمل کند. همانا شگفت انگیز و حیرت آور[تر] پست گردیدن یزید است؛ [تا آن حد] که دندان های او را به چوب ببندد و خاندان پیامبر را به عنوان اسیر بر شتران بی جهاز سوار نماید و عزم یزید بر اینکه فاطمه دختر [امام] حسین را به مردم واگذارد که او را می خواست به عنوان کنیز ببرد و تکرار یزید شعر ابن زبعری (لیت اشیاخی ببدر شهدوا...)[5] ابوالفرج در «المنتظم»، ضمن برشمردن اوصاف گوناگون و برجسته ی امام حسین (ع)، واکنش آن حضرت را در برابر سب و زبان درازی یکی از فرماندهان یزید، این گونه نقل می کند: «آیا به من ناسزا می گویی و فحش می دهی؟ نگاه کن من کیستم، آن وقت به خودتان مراجعه کنید و تأمل نمایید. آیا جنگ با من و کشتن من برای شما جایز است و هتک حرمت من حلال است؟ آیا من فرزند دختر رسول خدا (پیامبر شما) نیستم؟ آیا من فرزند پسرعموی پیامبر شما نیستم؟ آیا حمزه سیدالشهدا عموی پدر من نیست؟ آیا جعفر طیار عموی من نیست؟ شمر در جواب گفت: خدا را جز به حرف عبادت نکرده باشم که من بفهمم تو چه می گویی!»[6] این عزاداری و مقتل نگاری به خوبی عظمت یاد امام حسین (ع) و جان فشانی های او را در میان اهل سنت نشان می دهد و مردم مسلمان از جمله اهل سنت، نمی توانستند در مقابل عظمت عاشورا اشک نریزند و برای امام حسین و یاران وی سوگواری نکنند.[7] ب) یزید؛ دشمن اسلام نگاهی کوتاه به شخصیت فاسد یزید نشان می دهد که چنین فردی هرگز نمی تواند نماینده و خلیفه ی مورد قبول اهل سنت شمرده شود؛ تا کسی بخواهد از این امر سوءاستفاده کند و لعن و نقل فضایح رفتاری او را به پای دشمنی با اهل سنت بنویسد! در بسیاری از موارد، خود علمای اهل سنت پیشتاز در نقد و نفی افعال این انسان فاسد بوده اند که توجه به سه محور ذیل در همین راستا ضروری می نماید. ب-1) شخصیت یزید یزید مردی شراب خوار[8] و شهوت ران بود که گاهی نماز هم نمی خواند.[9] هنگاهی که معاویه خواست از مردم برای یزید بیعت بگیرد، به زیادبن ابیه نامه نوشت و از او خواست تا از مسلمانان بصره به نام یزید بیعت بگیرد. زیاد در پاسخ او نوشت: «آخر مردم به ما چه می گویند اگر آنان را به بیعت با یزید بخوانیم؟! یزید که سگ باز است و جامه ی رنگارنگ می پوشد و همواره همدم می و مطرب است!»[10] ابوالفرج اصفهانی می نویسد: «یزید اولین خلیفه ای بود که در اسلام، اساس لهو و لعب و سرگرمی های خلاف شرع را آشکارا بنیان نهاد. او مطربان و آوازه خوانان را به گرد خود جمع می کرد و بی شرمی و شراب خوارگی را از حد می گذرانید!»[11] بلاذری نیز ضمن تأیید همین مطلب می نویسد: «او همدمی با مطربان و جوانان بی مو و شوخی و سرگرمی با ایشان و آنچه را موجب خنده و لذت خوش گذرانان از راه میمون بازی و به جنگ انداختن سگ ها و خروس ها می شده، برگزیده است!»[12] یزید بوزینه ای داشت به نام ابوقیس که او را در مجلس کنار خود می نشانید.[13] ب-2) اشعار کفرآمیز یزید سبط بن جوزی نقل می کند که ابن عقیل گفته است: از جمله دلایل بر کفر و زندقه ی یزید اشعار اوست که با کمال وضوح دلالت بر الحاد و خبث طینت و ضمیر فاسد و بداعتقادی آن شقی بن شقی دارد.[14] از جمله در ضمن اشعاری خطاب به معشوقه اش، در انکار معاد چنین می سراید: «و تو ای اُم احیمر! اگر من مُردم، شوهر کن/ که دیگر پس از مرگ دیداری وجود ندارد!/ زیرا آنچه درباره ی بازگشت آن روز به ما گفته شده/ سخنان افسانه ای است که ما را به خود مشغول می دارد!»[15] در روایات مشهور آمده است که وقتی سر مقدس امام حسین (ع) را در مقابل او قرار دادند، اشعار ابن زبعری را خواند که تنها یک بیت آن چنین است: «لعبت هاشم بالملک فلا/ خبر جاء و لا وحی نزل»؛ بنی هاشم با سلطنت بازی کردند، وگرنه هیچ خبری نیامده و نه خبری نازل گشته است![16] ب-3) واقعه ی حرّه و قتل عام اهل سنت توسط یزید مسلم بن عقبه به امر یزید وقتی به مدینه رسید، سه شبانه روز اهل شهر و مجاورین قبر پیامبر (ص) را قتل عام نمود. سبط ابن جوزی در این باره به نقل از کتاب «الحرّه ابوالحسن مدائنی» از زهری نقل می کند: کشته شدگان روز حرّه هفتصد نفر از اشراف قریش، انصار و مهاجرین و موالی بودند و اما کسانی از زن و مرد آزاد و بندگان که شناخته نشدند ده هزار نفر بودند! و مردم در خون فرورفتند تا آنکه خون به قبر رسول الله رسید![17] و نیز مدائنی از ابی قره از هشام بن حسان نقل کرده است: بعد از واقعه ی حرّه، هزاران زن بی شوهر وضع حمل کردند![18] ج) یاران امام حسین (ع) سومین مؤلفه ای که می تواند عزاداری امام حسین (ع) را به عنوان نقطه ی کانونی وحدت بین مسلمین معرفی کند، توجه به ترکیب یاران امام حسین (ع) و بعضی از چهره های سپاه عمر سعد است. بررسی این مؤلفه را در دو محور ذیل پی می گیریم: ج-1) غیرشیعیانی که امام را یاری کردند در میان یاران امام حسین (ع) کسانی بودند که شیعه (به معنای اصطلاحی نزد ما) نبودند. البته این غیر از یارانی مثل وهب است که اصلاً مسلمان نبود و با این وجود، در میان یاران امام حسین (ع) کسانی بودند که شیعه (به معنای اصطلاحی نزد ما) نبودند. البته این غیر از یارانی مثل وهب است که اصلاً مسلمان نبود و با این وجود، به یاری امام حسین (ع) آمد و در این مسیر به شهادت رسید. به یاری امام حسین (ع) آمد و در این مسیر به شهادت رسید. اولین فردی که با قطعیت می شود گفت از شیعیان نبوده و به امام حسین (ع) پیوسته، زهیر بن قین بجلی است. زهیر نه تنها شیعه نبود، بلکه عثمانی بود. عثمانی ها نسبت به حضرت امیرالمؤمنین (ع) بدبین بودند و حتی کینه می ورزیدند. بر اثر تنبهی که همسر زهیر در او ایجاد کرد، متحول شد و به امام پیوست. دومین فرد، حر بن یزید ریاحی است. او نه تنها شیعه نیست که حتی یزید را امام خود دانسته و راه را بر امام حسین (ع) بست. او با احتجاجات امام (ع) فهمید که اشراف کوفه چه خیانتی کرده اند. لذا متحول شد و به یاری امام حسین (ع) آمد. فرد دیگر، یزید بن زیادبن مُهاصر کِندی، معروف به «ابوالشعثا کندی» است. وی در لشکر عمربن سعد بود، اما همین که دید جنگ در آستانه ی شروع است، به یاران امام حسین (ع) پیوست. دو برادر دیگر وجود دارند به نام های سعد بن حارث و ابوالحَتوف بن حارث که نه تنها شیعه نبودند، بلکه تصریح شده که از خوارج بوده اند. این افراد تا عصر عاشورا هم با امام (ع) جنگیدند، ولی متحول شده و گفتند چگونه فرزند رسول خدا را بکُشیم و در روز قیامت از رسول خدا بخواهیم که ما را شفاعت کند؟! لذا به سپاه امام حسین (ع) پیوستند.[19] ج-2) شیعیانی که امام را یاری نکردند هرچند بودند غیرشیعیان و حتی غیرمسلمانانی که امام حسین (ع) را یاری کردند، اما بعضی از شیعیان نیز با بی وفایی و دنیاطلبی، امام خود را تنها گذاشته و از یاری ایشان سر باز زدند. عبدالله بن حنظله، طرماح بن عدی طائی و سلیمان بن صرد خزاعی از جمله ی این افراد بودند. در حقیقت، آنان مرعوب شده و به عمد، دست از یاری و نصرت امام کشیدند، در حالی که می توانستند امام را یاری دهند. از این رو، دچار اشتباه و گناه بزرگ تاریخی شدند. با توجه به دو محوری که ذکر شد، روشن است که خط کشی شیعه و سنی بین دو لشکر درگیر در معرکه ی کربلا (به این شکل که یک طرف همگی شیعه و طرف دیگر همگی از اهل سنت باشند) خط کشی دقیق و مطابق با واقع نیست. د) سخنان امام حسین (ع) توجه به سخنانی که در مسیر طولانی قیام از امام حسین (ع) صادر شده اند نیز خود عاملی است در تبیین هرچه بهتر مأموریت فراگیر این امام بزرگوار. ایشان چه در سخنرانی ها و نامه ها و چه در گفت وگوهای خود با افراد مختلف، مکرر بر روی اعتقادات مشترک دینی و اصول عقلایی پای می فشردند. با توجه به بیانات، سخنان و شعارهای عاشورا، می توان عناصر انسان ساز، جامعه ساز و فرهنگ سازی را ملاحظه کرد که در دایره ی تعالیم یک مکتب خاص نمی گنجند؛ مواردی چون: عبادت، ایثار، شجاعت، توکل، صبر امر به معروف و نهی از منکر، نابودی اسلام در شرایط سلطه ی یزیدیان، حرمت بیعت با کسی چون یزید، شرافت مرگ سرخ بر زندگی ذلت بار، اندک بودن انسان های راستین در صحنه ی امتحان، لزوم شهادت طلبی در عصر حاکمیت باطل، زینت بودن شهادت برای انسان، تکلیف مبارزه با سلطه ی جور و طغیان، اوصاف پیشوای حق، تسلیم و رضا در برابر خواسته ی خدا، همراهی شهادت طلبان در مبارزات حق جویانه، حرمت ذلت پذیری برای آزادگان و فرزانگان مؤمن، پل بودن مرگ برای عبور به بهشت برین، آزادگی و جوانمردی، یاری خواهی از همه و همیشه در راه احقاق حق.[20] نتیجه گیری حاصل آنکه ما با حادثه ای مواجهیم که در آن حادثه، پیشوایی به همراه پیروان خود، برای احیای ارزش های اسلامی و انسانی علیه موجودی پست و فرومایه و ضداسلام قیام کرده و در این راه از هیچ گونه فداکاری و بذل جان دریغ ننموده است. عزاداری برای چنین شخصیت هایی، قبل از آنکه یک عمل مذهبی خاص باشد، یک واکنش اسلامی و انسانی است و چه دستگیره ای محکم تر از این برای چنگ زدن تمام مسلمانان به آن و جمع شدن حول محور آن؟! پی نوشت ها: [1]. سبط ابن جوزی، تذکره الخواص، تحقیق بحرالعلوم، تهران، نینوی، ص250؛ مسند احمد، ج 4، ص 127و 126؛ ذخائر العقبی، ص 164 و 146؛ تاریخ دمشق، ص 168. [2]. تذکره الخواص، ص250؛ ابن حجر العسقلانی، تهذیب التهذیب، ج 2، بیروت، دارالفکر، ص 300؛ ابوبکر الهیثمی، مجمع الزواید، ج 9، بیروت، دارالکتاب العربی، 1402، ص 187. [3]. عبدالجلیل رازی قزوینی، النقض، به تصحیح میرجلال الدین حسینی (محدث) ارموی، ج 2، تهران، انجمن آثار ملی، 1358، ص 370. [4]. عبدالجلیل رازی قزوینی، النقض، به تصحیح میرجلال الدین حسینی (محدث) ارموی، ج 2، تهران، انجمن آثار ملی، 1358، ص 370. [5]. تذکره الخواص، ص 290. [6]. ابوالفرج ابن الجوزی، المنتظم فی التاریخ الملوک و الامم، تصحیح عبدالقادر عطاء، ج 5، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1412، ص 338. [7].عزاداری امام حسین (ع) در میان اهل سنت، عبدالمجید ناصری، فصلنامه ی معرفت، ش 77. [8]. تاریخ ابن کثیر، ج 8، ص 228. [9]. تاریخ ابن کثیر، ج 8، ص 230. [10]. تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 220. [11]. الاغانی، ج 16، ص 68. [12]. انساب الاشراف، ج 4، ق 1، ص 1. [13]. مروج الذهب مسعودی، ج 3، ص 67-68؛ انساب الاشراف، ج 4، ق 1، ص 1-2. [14]. تذکره خواص الائمه، ص 261، ط الغری، نجف اشرف و ص 290-291، ط حیدریه، نجف اشرف. [15]. «و إن مت یا اُم الاحیمر فانکحی/ و لا تأملی بعد الفراق تلاقیا/ فإنّ الذی حدّثت عن یوم بعثنا/ احادیث طسم تجعل القلب ساهیا» (تذکره خواص الائمه، ص 164) [16]. تذکره خواص الائمه، سبط ابن جوزی، ص 290، ط حیدریه نجف؛ تاریخ طبری، ج 8، ص 187-188؛ البدایه و النهایه، ابن کثیر، ج 8، ص 209 و 222 و 245، ط داراحیاء التراث العربی بیروت؛ السیره النبویه، ابن کثیر، ج 3، ص 110؛ ینابیع الموده، قندوزی، ج 3، ص 31 و 42 و 244. [17]. تذکره خواص الائمه، ص 289، ط حیدریه نجف؛ منهاج الکرامه، علامه حلی، ص 83. [18]. تذکره خواص الائمه، سبط ابن جوزی، ص 289، ط حیدریه نجف. [19]. برگرفته از مصاحبه ی دکتر محمدحسین رجبی با مجله ی الکترونیکی اخوت. [20]. در این خصوص ن.ک.به: فرهنگ عاشورا، ص 268-271؛ حسین عقل سرخ، ص 77-119؛ امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام)، ص 116-121.
پنجشنبه ، ۳۰مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اسلام تایمز]
[مشاهده در: www.islamtimes.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها