محبوبترینها
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1854158342
یک روز در تکیه دولت / ارنست اورسل (جهانگرد بلژیکی)
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ امروز: زنها با شیون و زاری به عنوان سوک و منتهای ناامیدی به سر و روی خود کاه می پاشیدند. لحظه به لحظه سخنان [بازیگر] با گریه و زاری تماشاگران قطع می شد و از هر سوی تکیه، لعنت خشم آمیزی بلند می شد. این لعنت و نفرین توأم با هق هق...فرهنگ امروز/ ترجمه علی اصغر سعیدی: به تکیه [دولت] رفتیم. مسیحی ها هم می توانند با لباس سیاه و کلاه ملی ایران در مراسم تعزیه حضور به هم رسانند، شرایطی که به جاآوردن آن هیچ مشکل نیست و این امر سعه صدر و آزاداندیشی ایرانی ها را می رساند. تکیه با چادر بزرگی که چهار طاق، آن را نگه می داشت، پوشانده شده بود و با چلچراغ ها و جارهایی که تقریباً در همه جا گذشته بودند، روشن می شد. این محوطه مدور پهناور با انواع پوششهای دیواری، پارچه های گرانبها و تاج گلهای زیبا به طرز بسیار باشکوه تزیین شده بود. محوطه داخل آن به قدری وسیع بود که زنانی را که پشت میله های سبز رنگ لژهای فوقانی جا داشتند، به زحمت می شد تشخیص داد. لژهای طبقه همکف مملو از افسران و کارمندان عالیرتبه ای که همه لباس قدیمی پوشیده بودند و یا شخصیت های روحانی با عمامه های سفید یا سبز بود. در یکی از لژها مجتهد تهران، سرتا پا با ردای سفید و کمی دورتر از آن، امام جمعه با اعوان و انصار خود نشسته بودند. سربازان با بی رحمی تمام، مردانی را که ردیف مخصوص زنها را اشغال کرده بودند، با چوبدستی از آنجا می راندند. در عرض چند دقیقه گرداگرد وسیع تکیه پر از انبوه زنان پرهیاهویی شد که همگی چادر نیلی رنگ و روبنده سفید داشتند. در لژی که ما با چند تن از استادان دارالفنون نشسته بودیم، بر تمام صحنه که عبارت از سکوی بزرگی بود، و سایر قسمت های سالن تسلط کامل داشتیم. این استادان چون اطلاع داشتند که ما با این گونه مسائل مذهبی به کلی بیگانه ایم با لطف خاص به فرانسة بسیار فصیح توضیحات مفید و مختصری در این زمینه می دادند. درحالی که همه منتظر ورود شاه بودند، مرثیه خوانی در میان سکوت مذهبی احترام انگیزی موضوع تعزیه ای را که قرار بود روی صحنه اجرا شود، برای حضار تعریف کرد. در این موقع شاه وارد لژ سلطنتی شد و مرثیه خوان صحبت خود را قطع کرد. در این بین بربری ها که سرتاپا سیاه پوشیده بودند، در طول راهرویی که سکو را از جایگاه تماشاگران جدا می کرد، گوش تا گوش صف کشیدند. پیرمردی سرپا، روی سکو ایستاد و نوحه ای را که با آهنگ موزون و به صدای خوش خوانده می شد آغاز کرد. هر بندی برگردان مکرری داشت که بربری ها هماهنگ با آن از جای خود خیز برمی داشتند و با زدن دو سنگ صدادار به هم برگردان نوحه را تکرار می کردند. وقتی این برنامه به پایان رسید، غلامان شاه، با سینه های برهنه، جای بربری ها را گرفتند. پیرمرد نوحة دیگری را آغاز کرد و غلامان به آهنگ نوحه با صلابت هرچه بیشتر سینه می زدند. بعد نوبت آواز دسته جمعی گروهی از نوجوانان رسید که همگی لباس زنانه به تن داشتند. بعد از استراحتی کوتاه، نمایش مذهبی آغاز گردید. بازیگران که همه در ایفای نقش خود مهارت داشتند، روی صحنه حاضر شدند و همگی گفتاری را که باید گفته می شد، در طوماری نوشته و در دست داشتند. البته لباس همه آنان عربی بود و هیچ دکور و صحنه سازی وجود نداشت. فقط روی اعلانی که به تیری نصب شده بود، محل حادثه هر پرده را جهت اطلاع تماشاگران نوشته بودند. تئاتری که شکسپیر در آن تراژدی های جاودان خود را بازی کرده بود، نبایست فرق چندانی با این صحنه ها داشته باشد… زنها با شیون و زاری به عنوان سوک و منتهای ناامیدی به سر و روی خود کاه می پاشیدند. لحظه به لحظه سخنان [بازیگر] با گریه و زاری تماشاگران قطع می شد و از هر سوی تکیه، لعنت خشم آمیزی بلند می شد. این لعنت و نفرین توأم با هق هق گریه های دلخراش و فریاد «حسین حسین» سرانجام با ناله همه جانبه درهم می آمیخت و حتی خود بازیگر نیز اشک می ریخت. به گمان من هیچ کس در دنیا قادر نیست میزان ناامیدی و خشم و ترحمی که قلب این جمعیت انبوه را می لرزاند، توصیف کند. لعن و نفرین خشم آلود علیه یزید و شمر و استمداد پرشور از امامان و صدای گریه های بغض آلود در فضای پهناور تکیه طنین انداز بود و از سینه پردرد هزاران نفر آوای حسین حسین باصفا و صداقت بی شائبه ای بیرون می جهید. بدون شک چنین اندوهی ساختگی و ظاهری نبود، بلکه جوشش قلب و تأثر صادقانة ملتی بود که بر شهادت امامان خود از روی ایمان اشک می ریختند و نسبت به عاملان این جنایات ابراز نفرت می کردند. هیچ جا من چنین نمایش عجیبی ندیده ام که انبوه جمعیت این چنین از خود بی خود شوند و وضع روحی آنها لحظه به لحظه از خشمی بی رحمانه به ناامیدی عمیق و از اندوه بی پایان به غضبی وحشتناک تبدیل شود. و این تازه اولین روز و آغاز این ماتم و عزای ملی بود: مراسم سوگواری ماه محرم ده روز ادامه دارد و در هر نمایش احساس ترحم نسبت به امامان و ابراز کینه نسبت به دشمنان آنان روز به روز زیادتر می شود تا اینکه سرانجام در تعزیه ای که نمایش شهادت امام حسین است، به آخرین حد خود می رسد. *سفرنامه قفقاز و ایران(سال ۱۸۸۲) منبع: روزنامه اطلاعات
چهارشنبه ، ۲۹مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ امروز]
[مشاهده در: www.farhangemrooz.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها