تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851140944
کربلا و خونخواهی ایرانیان
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: پس از پیمان شکنی کوفیان و بروز واقعه خونبار عاشورا، عده ای از مردم کوفه پشیمان شدند و از رفتارشان توبه و استغفار کردند و پس از مرگ یزید، طی چند نوبت علیه امویان شوریدند. یکی از این موارد، قیام مختار بود که ابراهیم ـ پسر مالک اشترـ فرمانده بخشی از سپاه او بود. در لشکر مختار، ایرانیان فراوانی حضور داشتند؛ چنان که وقتی عبدالملک بن مروان با لشکری از شام بیرون آمد و خود را به نصیبین رسانید، مختار به نوشته دینوری در الاخبارالطوال ابراهیم بن اشتر را با ۲۰هزار سپاهی به سویشان گسیل داشت که بیشترشان ایرانیان مقیم کوفه و معروف به «حمراء» بودند؛ اینک متن گفتار دینوری: «فانتخب له مختار عشرین الف رجل، و کان جلهم ابناءالفُرس الذین کانوا بالکوفه و یُسمّون الحمراء» (الاخبارالطوال، ص۲۹۳). آشنایان به متون تاریخی اسلام می دانند که در عرف عرب آن روزگار، منظور از سیاه (اسود)، عرب است که رنگ غالب ایشان است و مقصود از سرخ (حمراء) ایرانیان است که در مقایسه با ایشان سرخ به نظر می رسند! باری، دینوری گزارش می دهد که گروهی از قاتلان امام حسین(ع) همچون عمیر بن حباب و فرات بن سالم در شمار لشکر عبدالملک بن مروان بودند که آماده نبرد با مختار می شدند. از آن میان فرات و عمیر ـ از قبیله قیس ـ که نگران بدرفتاری عبدالملک با قیسیان پس از پیروزی بودند، بر آن شدند که نزد ابراهیم بن مالک بروند و بی طرفی خود را در جنگ فردا اعلام کنند؛ پس سواره به ترفندی خود را به سپاه ابراهیم رسانیدند و موضوع را با او در میان گذاشتند و از جمله عمیر گلایه کرد: «لقد اشتدّ غمّی مذ دخلتُ عسکرک، و ذلک انّی لم اسمعُ فیه کلاماً عربیاً حتی انتهیت الیک، و انّما معک هؤلاء الاعاجم. و قد جاءک صنادید اهل الشام و ابطالهم، و هم زهاء اربعین الف رجل، فکیف تلقاهم بمن معک؟» یعنی: از هنگامی که وارد اردوگاهت شده ام، اندوهم شدت یافته است و این بدان جهت است که تا پیش تو رسیدم، هیچ سخن عربی نشنیدم و همراه تو همین گروه ایرانیان هستند، حال آنکه بزرگان و سران مردم شام که حدود چهل هزار مردند، به جنگ تو آمده اند. چگونه می خواهی با این کسان که همراهت هستند، با آنان رویاروی شوی؟» ابراهیم گفت: «به خدا سوگند اگر یاوری جز مورچگان نمی یافتم، با اینان همراه همان مورچگان جنگ می کردم تا چه رسد به این گروه که در جنگ با شامیها دارای بصیرت اند. و انّما هُم اولاد الأساوره من اهل فارس و المرازبه: در حالی که اینان [مردمی که همراه من می بینی]، فرزندان سوارکاران و مرزبانان ایرانی اند و من سواران را با سواران و پیادگان را با پیادگان رویاروی خواهم ساخت و پیروزی و نصرت از جانب خداوند است.» (الاخبارالطوال، ص۲۹۴ و ترجمه اش، ص۳۳۸ و ۳۳۹) ابومخنف الازدی (درگذشتة ۱۵۷ق) نیز در کتابش سخن یکی از فرماندهان شام در سرکوب قیام مختار را نقل می کند که در وصف سپاهیان مختار به لشکر خود چنین گفت: «یا اهل الشام، انّکم انما تقاتلون العبید الاباق، و قوماً قد ترکوا الاسلام و خرجوا منه. لیست لهم تقیه و لاینطقون بالعربیه: ای مردم شام، شما با بردگان فراری می جنگید و کسانی که اسلام را ترک کرده اند و از آن برگشته اند؛ باکی ندارند و به عربی هم حرف نمی زنند!» (مقتل الحسین(ع)، ص۳۵۳؛ تاریخ الطبری، ج۴، ص۵۱۶ و ترجمه آن، ج۸، ص۳۳۲۷) از این نوع عبارات در قیام مختار کم نیست؛ مثلاً در تاریخنامه طبری (ج۴، ص۷۶۸)، می خوانیم: «در سال ۶۷ مصعب به حرب مختار آمد… مردمان او را گفتند: یا امیر، به کوفه شو که مردمان کوفه را همه دل با توست و هوای تو می زنند و با مختار کس نیست مگر گروهی مولای گریخته از خداوندان!» در متن عربی تاریخ طبری نیز می خوانیم آنگاه که محمد بن اشعث با نامه مصعب بن زبیر نزد مهلب رفت، گفت: «انّ نساءنا و ابناءنا و حرمنا غلبنا علیهم عبداننا و موالینا: غلامان و موالیان ما بر زنان و فرزندان حرم ما تسلط یافته اند!» (ج۶، ص۹۴ و ترجمه اش ج۸، ص۳۳۹۶) یا می خوانیم: وقتی ایرانیانی که با مختار بودند از سرنوشت برادران خود آگاه شدند، به فارسی با خود سخن گفتند؛ به گزارش طبری: «فلما بلغ من مع المختار من تلک الاعاجم ما لقی اخوانهم مع ابن شمیط، قالوا بالفارسیه: این بار دروغ گفت، یقولون: هذه المرّه کذب.» (تاریخ الطبری، ج۴، ص۵۶۲) قیام سیستان اما از همه اینها جالبتر، شورش عمومی برخی نواحی ایران در خونخواهی امام حسین(ع) است. اگر «توّابین» چهار سال و مختار پنج سال پس از شهادت آن حضرت و یاران بزرگوارش قیام کردند، یعنی در سال ۶۵ و ۶۶ قمری، ایرانیان بسیار زودتر از همه آنها سر به شورش نهادند؛ به گونه ای که در سیستان که آن زمان تقریباً دارالمرز جهان اسلام از جانب شرقی بود، در همان سال ۶۱ق و به فاصله دریافت این خبر دردناک قیام کردند! در «تاریخ سیستان» ذیل وقایع سال ۶۱ می خوانیم: «…راه آب بر حسین بگرفتند تا تشنگی او را غمی کرد. پس او را آنجا تشنه بکشتند، روز عاشورا چهارشنبه بود، سنه احدی و ستین. و شمر بن ذی الجوشن لعنه الله سر حسین بن علی بیرون کرد و عبیدالله بن زیاد، آن سر وی با زنان و کودکان خُرد، اسیر کرد و به شام فرستاد بر اشتران، سرهاشان برهنه و هر جایگاه که فرود آمدندی، آن سر وی از صندوق بیرون کردندی و بر سر نیزه کردی و نگاهبانان بر آنان کردندی تا به گاه رفتن… پس چون این خبر به سیستان آمد، مردمان سیستان گفتند: «نه نیکو طریقتی برگرفت یزید که با فرزندان رسول (علیه السلام) چنین کرد.» پاره ای شورش اندر گرفتند. عباد [= حاکم منطقه،] سیستان هم به مردمان سیستان سپرد، بیست بار هزار هزار درم [= بیست میلیون درهم] اندر بیت المال جمع شده بود از غنایم کامل و دیگر مالها برگرفت و به بصره باز شد، عبیدالله بن زیاد برادر خویش را… به سیستان فرستاد اندر اول سنه اثنی و ستین.» (تاریخ سیستان، ص۹۸ ـ۱۰۰) موالیان حسینی و باز از این مهمتر حضور جمعی از موالیان که به قاعده آن زمان عمدتاً به ایرانیان می گفتند، در جمع شهیدان کربلاست؛ از جمله: جون بن حُوی (مولی ابوذر غفاری)، رافع بن عبدالله (مولی سلم اعرج ازدی)، زاهر (مولی عمرو بن حمق خزاعی)، سالم (مولی بنی مدینه کلبی)، سالم (مولی عامر بن مسلم عبدی از موالیان ساکن بصره)، سعد بن حرث (مولی علی)، سعد بن عبدالله (مولی عمرو بن خالد صیداوی)، شوذب (مولی شاکر بن عبدالله، از موالیان و بزرگترین شخصیت های شیعی زمان خود)، منجع (مولی امام حسین(ع))، نصر بن ابی نیزر (مولی امام علی(ع)) و…
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها