محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827917124
گفتگو با عبدالله گیویان درباره چرایی کم شدن مخاطبان رادیو | رادیو هست اما زیر خط فقر
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - همشهری آنلاین: رادیو هنوز هم مخاطب دارد؛ شاید رادیو برای نسل جوانی که به کلیک روی تصاویر عادت کرده، چندان جذاب و تأثیرگذار نباشد. می گویند رادیو هنوز مخاطبان خودش را دارد. درباره چرایی این گزاره با عبدالله گیویان گفتگو کرده ایم:سؤالم این است که برای نسل کلیک که برای هر چیز به اندازه یک لحظه کلیک کردن وقت و توجه صرف می کند، رادیو کجای ماجراست؟ میانه این همه تصویر و این همه رقابت برای خوراندن تصاویر، آیا رادیو می تواند کماکان در میدان رقابت رسانه ها بماند؟ این حرف مثل این می ماند که بپرسید ما که چشم داریم، گوش می خواهیم چه کنیم؛ همان قدر سؤال عجیبی است. بودن رادیو و ادامه حیات رادیو با وجود کمترشدن مخاطبانش، اصلا به این معنا نیست که رادیو باید از بین برود. رادیو مصارف خاصی دارد، مخاطبان خاصی دارد و خودش هم اقتضائات خاصی دارد. فضای رادیو به خصوص برای افرادی که با رادیو و در رادیو کار کرده اند، فضای نوستالژیک بسیار خاصی است و این یکی از چیزهایی است که ادامه حیات آن را ممکن می کند. هر روزی که می گذرد، ممکن است مبتلایان به این نوستالژی کمتر شوند اما هرگز به صفر نمی رسند چون در هر کار رسانه ای، کار رادیو هم هست. رسانه ها هر یک نسبت به رسانه های قبلی یک قدم جلوتر رفته اند اما رسانه قبلی را هنوز در خود دارند. مگر می توانیم بگوییم در روزنامه نگاری دیجیتال، نوشتن از بین رفته است؟ این درست است که مخاطبان کاغذ، کم شده است اما ما که نوکر کاغذ نیستیم. کاغذ یک صورت مادی است برای نوشته شدن. اگر این به صفحه مانیتور شما یا گوشی شما منتقل شود، کماکان نوشتن سر جای خود هست اما ابزاری که این نوشته را از جانب من به شما می رساند، تغییر کرده است. صدا، خصلت جدی رادیو است؛ این صدا، هست و نه از انسان و نه از هستی و از دنیا نمی شود آن را گرفت. در رادیو، شما صدا دارید و سکوت. با همین دو ابزار است که شما ارتباط برقرار می کنید... یا صدا یا سکوت. این برای خودش دنیای خاصی دارد و تردیدی نداریم که ادامه می یابد. اما این که همین رادیو در روزگار آوار تصویر چطور می تواند راه خود را ادامه دهد، سؤال بزرگی برای رادیویی ها است و حتما به آن فکر می کنند و برای آن تدبیر می اندیشند. در این زمانه، ورود رادیویی ها به فضای مجازی به صورت پادکست است که شکلی از رادیوهای شخصی است که از حالت انحصار رسانه ای هم درمی آید یا خودش را از خصلت صنعتی بودن و مؤسسه بودن نجات می دهد. این یک شکلی از تقلاهای جنس رادیو است برای باقی ماندن. در هر کار بصری که انجام می شود، وجهی از رادیو ادامه حیات دارد؛ بنابراین اگر بگوییم که صدا یک شکلی از وجود است که ماهیت های مختلفی می یابد، به این تعبیر، رادیو به حیات خود ادامه می دهد. بنا نداریم که همیشه این طوری بشنویم که این جا رادیو تهران است که از جام جم پخش می شود. رادیو، رادیو است و تردیدی نیست که در شکل های مختلف به حیات خود ادامه می دهد. شما به رادیوهای شخصی اشاره کردید. منظور من چیزی است که برای مثال دولتی ها برای مخاطبان خود تولید می کنند. وقتی رادیو به عنوان رسانه مثلا دولتی مورد توجه قرار می گیرد، آنجا چطور می تواند رقابت خود را با تلویزیون و ماهواره ها و شبکه های اجتماعی حفظ کند؟ نسل کلیک را چطور می توان مخاطب رادیو نگه داشت؟ مقصودم این است که رادیو میان این همه رسانه قدرتمند، چگونه هنوز می تواند در عرصه حضور داشته باشد؟ شما درباره چیز واقعی ای که وجود دارد، سفسطه می کنید. بوتیمار یا مرغ حق در اساطیر، مرغی است که غصه می خورد آب دریا در حال تمام شدن است. اولا که چرا لازم است رادیو قدرتمند باشد؟ به خاطر اهمیتی که صدا دارد و کاربردهایی که صدا دارد. به رادیو موسیقیِ کار می گویند. وقتی که شما کاری انجام می دهید که چشمتان درگیر است یا حواس اصلی دیگر درگیر کار است اما کماکان می خواهی یک موج را همراه داشته باشی، رادیو همراه است. خیلی وقت ها در بسیاری موقعیت ها، آدم ها نیاز دارند کسی با مزاحمت حداقلی کنارشان باشد. مزاحمت حداقلی را رادیو فراهم می کند و هر وقت خواستی ساکتش می کنی یا موجش را عوض می کنی. درعین حال، می توانی به کارهای دیگرت برسی. این که جلوه های دیگری از فعالیت رسانه ای وجود دارد که آدم ها را مشغول خود می کند، مانعی برای کار رادیویی نیست؛ یعنی رادیو کماکان می تواند کارکردهای خود را داشته باشد. مهم این است که در مخاطب عامی که تعریف می کنیم، تخصیصی بزنیم به عده ای که در شرایط خاصی قرار دارند و امروزه می تواند متناسب با فعالیت رادیویی باشد. امروزه رادیو اگر به این بخش توجه کند، برده است. اگر رادیو بخواهد ادای تلویزیون یا ادای دنیای مجازی را در بیاورد، عقب می ماند. در این میدان رقابت اگر رادیو اصیل باشد و آدم هایش احساس نکنند که می خواهند چیز دیگری باشند و در عین حال تلاش کند که خود را با روزگار منطبق کند نه اینکه خود را عوض کند، در این صورت برده است. اگر در صدا و سیما کار کرده باشید، متوجه می شوید که رادیویی ها می خواهند تلویزیونی باشند و تلویزیونی ها می خواهند سینمایی باشند. این یکی از آفت های جدی در کار رادیو است. به نظر من اگر رادیو، رادیو بماند، در عین حال که خود را با روزگار سازگار می کند، آن موقع می تواند باز هم بماند. اما اگر رادیو بخواهد ادای رسانه های دیگر را دربیاورد، مثل این است که تیر خلاص به خود زده است چون در این صورت نه رادیو است نه رادیو نیست و هم رادیو است و هم رادیو نیست. اما چیزی که می تواند حضور مؤثر و مقتدر رادیو را تضمین کند، این است که با مخاطبان خود در شرایط خاص، ارتباط دو سویه برقرار کند و این ارتباط دوسویه همراه با مزاحمت نباشد. در قالب رسانه های دولتی چارچوب های تعریف شده، خیلی وقت ها ممکن است مانع این رابطه دو طرفه باشد. رادیویی ها باید فکری برای این بکنند. این ارتباط چطور می تواند دوسویه باشد؟ منظورم این است که گاهی اوقات مخاطب نیاز دارد با «همراهی با حداقل مزاحمت»، ارتباط برقرار کند به شکلی که احساس اراده و اختیار کند. یکی از ایرادهای رادیو به شکل کلاسیک، یک سویه بودن است که با برخی تدابیر مثل مسابقات، مشارکت مخاطب جذب می شود و در نهایت تأثیر متقابل اتفاق افتاده است. این تأثیر متقابل می تواند نجات دهنده باشد ولی ممنوعیت هایی برای آن وجود دارد. یکی از مشکلات جدی که شما عام را نمی توانید خیلی خوب تعریف کنید یا مردم را خیلی خوب نمی توانید تعریف کنید، این است که در سیطره ایدئولوژی عامی قرار ندارید. یکی از ویژگی های دوره پست مدرن این است؛ ایدئولوژی های فراگیر، که بتوانند همه را در بر بگیرند، مفقودند. تعریف مردم از زاویه دید ایدئولوژی ها انجام می شود. زیرا آن ایدئولوژی های فراگیر دیگر وجود ندارند، مفاهیمی مانند عام، مردم، مخاطب و اکثریت غیر قابل تعریف می شوند. بگذارید از یک استعاره استفاده کنیم؛ فرض کنیم که رادیو قطاری است که نمی تواند بایستد و خود را تعمیر کند؛ این قطار در حال حرکت باید آن ویژگی جدی ای را که به عنوان وجه ممیزه آن از دیگر رسانه هاست، تقویت کند. این «همراه با مزاحمت حداقلی بودن» را باید تقویت کند؛ در عین حالی که در این دنیا، این روزها آدم ها این طور شده اند که نمی خواهند فقط شنونده باشند، می خواهد حضور و بودن و هویت خود را به رخ بکشند. اگر رادیو این امکان را فراهم کند، مشکلی نیست. به نظر، من رادیو خیلی راحت می تواند بخش تجربی داشته باشد و آن را به مخاطب واگذار کند. رادیو به دلیل برخی محدودیت ها این کار را نمی کند و این موجب می شود که ضربه بخورد. رادیو می تواند یک بخش هایی را با خود مردم اجرا کند، نه به صورت نمایشی و فرمایشی. واگویه های شخصی آدم ها، درددل های آدم ها؛ اینها می توانند برنامه هایی باشند که ساخته شوند و اگر این کار را نکنند، باخته اند و درحال حاضر عملا در حال باختن هستند. یکی از راه های ارتباط متقابل این است که من برای خودم برنامه بسازم و به جای پادکست کردن، به رادیو بدهم. مگر فضای مجازی چگونه با پادکست، عده ای را به خودش مشغول کرده است؟ مشکل جدی رسانه های حکومتی، مسیر ارتباط است. اگر قرار باشد که ما بخواهیم با الگوهای سنتی مندرس ارتباطاتی، ارتباط برقرار کنیم، لطمه می خوریم. ارتباط یک سویه در دهه 50 و 60 نظریه پردازی می شده است. گاهی وقت ها می بینیم که عملکرد رسانه متناسب با همان نظریه هاست. گلوله جادویی یک تئوری خیلی نخ نما در حوزه ارتباطات است که متأسفانه باید بگوییم هنوز بسیاری به آن اعتقاد دارند. ارتباط یک فرایند دوطرفه است. تا زمانی که این دو سویگی را به رسمیت نشناسیم و فقط بخواهیم از بالا به پایین نگاه کنیم، این، مشکل را جدی و جدی تر می کند. ممکن است یک زمانی به دلیل اینکه مخاطب موجود پذیرا بوده، ارتباط یک سویه شکل گرفته است. دلیلی ندارد که این ادامه یابد. این مدل، زمانی کار کرده اما ابدی نیست. عالم ما عالم تغییرات است. آیا نمونه های موفقی که رادیو دولتی نیست و اینکه مخاطب می تواند در اجرای برنامه فعال باشد و در واقع ارتباط دوسویه ای ایجاد شود، وجود دارد؟ مثلا بعضی برنامه های مذهبی را دیده ام که موفق بوده اند؛ زیرا رابطه دو طرفه مخاطب و برنامه ساز تعریف می شده است؛ یعنی درواقع هر جایی که شما بتوانی به منِ مخاطب میدان بدهی، این مفهومی که می گویم، در صورت ها و برنامه های مختلف خود را نشان می دهد. این دو طرفه بودن را تقلیل ندهیم به حد اینکه من تلفن بزنم و صدایم پخش شود. این دو طرفگی که می گویم، اگر رادیو حرف من را بزند و من احساس تعامل داشته باشم، اتفاق می افتد. مثلا برنامه «صبح جمعه با شما» به دلیل مردمی بودنش و گاهی حتی به دلیل زرد بودنش، موجب می شد مخاطب فکر کند آنجا حضور دارد. موقعی که فرد حس می کند می تواند حرف هایش را بزند، به برنامه رادیویی حس نزدیکی می کند. آن وقت اگر گوینده حرفی بزند، شنونده فکر می کند حرف اوست. مفهوم تأثیر متقابل نباید تقلیل یابد به اینکه من هم الزاما باید برنامه بسازم. من که امکان برنامه سازی ندارم، وقتی حرف خودم را از آنجا می شنوم، آسوده می شوم. با این نگاه، وضعیت رادیو در ایران چگونه است؟ وضعیت رسانه ها بحرانی است و به شکل خاص، رادیو. مگر تیراژ روزنامه چقدر است؟ تلویزیون چقدر مخاطب دارد؟ فضای مجازی و شبکه های اجتماعی چقدر مخاطب دارند؟ تنها مشخصه شبکه های اجتماعی در ایران، شکل گیری آزادانه گروه های اجتماعی است. منِ مخاطب چون حس می کنم آزادانه می توانم عضو یک اجتماع باشم و اقتضائات اجتماع بر من حاکم است و روابط اجتماعی دارم، جذب آن می شوم. ممکن است اعضای این اجتماع سه نفر باشند یا صد نفر ولی تمام خاصیت در همین گروه است چون من نیازهای دیگرم را از طریق اینها تأمین می کنم. من اگر می توانستم نیازهایم را از طریق رادیو تأمین کنم، رادیو را رها نمی کردم. اگر من بتوانم با رادیو احساس ارتباط بکنم، اگر چیزی در ارتباط با رادیو داشته باشم، آن زمان رادیو را رها نمی کنم. دلیل فاصله گرفتن هریک از ما با رسانه های موجود، این است که رابطه را یک سویه می بینیم؛ دردم را در آنجا نمی بینم، مسئله خود را در آنجا نمی بینم. زهری، شعری دارد که می گوید: «من، منم، دور ز دنیای توام/ تو تویی، دور ز دنیای منی/ هرکه، پرورده دست وطنی» هر کسی پرورده یک وطن است، چه نسبتی بین ما می تواند برقرار شود غیر از هیچ؟ مشکل جدی ما در ارتباطات اجتماعی این است. درحال حاضر رادیو زیر خط فقر قرار دارد. برای اینکه اصرار دارد روی قالب های ناسازگار فهم خودش پافشاری کند. جاهایی هم که می خواهد نوآوری کند، نوآوری مقلدانه دارد، نه نوآوری اصیل. موقعی که رادیو ادای کبک را دربیاورد، به تولید هیاهوی بسیار و سروصدا و دادوبیداد و اجراهای سخیف دچار می شود. رادیویی که «رادیوی ایرانی»بودن را نشناسد، مجبور می شود از «رادیو بودن» استعفا بدهد و یک جاهایی صرفا شعار بدهد. این البته شعاری نیست که الزاما حکومتی باشد. مجری رادیو شروع می کند: «سلام، سلام بر شما، سلام زرد، سلام سرخ»... یعنی چه؟ من کمتر می شنوم که یک مجری رادیو در حال اجرا حس خودش را منتقل کند. چون خیلی ها حس ندارند. خیلی از ماها انگار درد نداریم. به قول جناب حافظ، «نمی بینم نشاط عیش در کس/ نه درمان دلی نه درد دینی» یعنی می خواهید بگویید آدمی که اینجا، در رادیو قرار گرفته، جایش اینجا نبوده. وقتی همه دلشان می خواهد بروند نمایش بیشتر بدهند، چه کسانی باید در رادیو کار کنند؟ وقتی که قرار است از رادیو حرف بزنیم، باید گلچین شده تر آدم ها را انتخاب کنیم. درست است؟ حتما. یک وقتی هست که شما در تلویزیون رنگ دارید، نور دارید، هزار و یک افکت دارید و دو تا حس را درگیر می کنید، آن جا اتفاقا بابت اینکه شما می توانید ترمیم کنید، امکانات کمتری نیاز است. یعنی به عقیده من، جفایی که در حق رادیو شده این است که تبدیل شده به کلاس اول. آدمی باید در رادیو باشد که بدون اینکه نگاهش کنی، ببینی اش؛ بدون اینکه دستش را بگیری بتوانی لمسش کنی؛ بدون اینکه از کنارش رد شوی، بشود بویش کنی. در رادیو تنها ابزار، صداست و سکوت. اگر در این صدا و سکوت، توانایی انتقال رنگ و طعم و بو را نداشته باشد، پیشاپیش باخته است. آدم ها در جایگاه درست قرار نمی گیرند. چرا فضای رادیو شکلی نیست که آدم ها را راضی کند و در همان فضای رادیو نگهشان دارد یا دست کم آدم هایی را که متعلق به چنین فضایی هستند، در آن حفظ کند؟ ما در اداره رسانه ها به شکل عام و رادیو به شکل خاص، یک سوء تفاهم خیلی بزرگ داریم. اگر تلقی این باشد که رادیو یک بوق است، همین می شود که شده است. آن وقت فرقی نمی کند مدیر و سیاست گذار چه کسانی هستند یا کارمندان چه کسانی هستند. حرمت رادیو آن قدری است که نباید هر کسی را به آن راه داد. رادیو حرمت دارد. احترام رادیو را متأسفانه در خیلی از موارد نه متولی نگه داشته و نه مدیرش، نه شنونده اش و نه مجری اش. رادیویی که تبدیل بشود به بلندگویی برای تبلیغ دیگران داخل برنامه با صداهایی شبیه مجری رادیو، چه کارکردی می تواند داشته باشد؟ اینجاست که مخاطب فکر می کند به زمان و گوش او تجاوز می شود. رادیو و تلویزیون برخلاف دنیای سرمایه داری و غرب، در مملکت ما متفاوت وارد شده است. در غرب با رادیو و تلویزیون تبلیغات می کردند و در میانه اش برای جذب مخاطب چیزهای دیگر می گذاشتند. در مملکت ما، در رادیو برنامه می ساختند و برای پول درآوردن، تبلیغات واردش کردند. درحال حاضر، بیشتر و بیشتر به فضایی نزدیک می شویم که در میانه تبلیغات برنامه هم اجرا می شود. پول نداریم، این را به حراج می گذاریم. مادربزرگ رسانه ها در این مملکت به حراج گذاشته شده است. ما به دلیل سوءتفاهمی که راجع به نسبت اقتصاد و چیزهای دیگر داریم، خیلی چیزها را به حراج می گذاریم. در رادیو هم همین اتفاق افتاده است؛ حرمت شکسته شده است. حرمت که شکست، نه می توانی سخت بگیری به مجری و برنامه ساز، نه می توانی سخت بگیری به نویسنده. نویسنده ها که این همه می نویسند، دریا هم اگر بودند تا حالا تمام شده بودند. ما چقدر به نویسنده های رادیو بها می دهیم؟ ما برای اینکه یک شکل مدیریتی در رادیو ایجاد کنیم، پست درست کرده ایم؛ سردبیر. طبق تعریف، رادیو را رسانه تهیه کننده می دانیم. تهیه کننده، خدای استودیو است؛ اما ما برای اینکه این خدا را از خدایی بیندازیم، یک کدخدا هم کنارش گذاشته ایم که مسئول محتوایی است. حرفم این نیست که سردبیرها خوب نیستند، خیلی از سردبیرهای رادیویی آدم های خیلی خیلی موفقی بوده اند. خیلی از آدم های موفق امروز، سردبیرهای دیروز بوده اند. حرف من درباره آدم ها نیست؛ حرف من درباره سیستم است. نمی شود برای هر فرد یک نگهبان گذاشت تا همه همدیگر را کنترل کنند. باید اصل را درست کرد. مشکل ما سیاست گذاری در این حوزه است که خود ناشی از سوء تفاهم درباره رسانه است. مثلا شما تعداد زیادی از فامیل و آشناهای جناحی ات را به رادیو آورده ای و حالا رادیو آن قدر بزرگ شده است که پول کافی برای اداره آن وجود ندارد. اگر رادیو، رادیوی مردم باشد و رقابت بر سر این باشد که چه کسی برنامه بهتری می سازد، وضع بهتر می شود. رسانه یک استعدادی دارد که هم دارای جنبه های فنی است و هم جنبه های فهمی و معرفتی و معنایی؛ یعنی جنبه های هنری. این هنر در همه نیست. آموزش فن خیلی کار دشواری نیست. ما فن را یاد می گیریم و هنر را به امان خدا رها می کنیم. همین است که چیزی نداریم که در شنونده در بگیرد. چیزی می شود که متوسط ها می سازند، متوسط ها اجرا می کنند و متوسط ها می شنوند. منبع: شرق
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها