واضح آرشیو وب فارسی:پایتخت: طرح جامع جدید شهر تهران طبق مطالعات همه جانبه جمعیتی- اقتصادی- اجتماعی- فرهنگی و... که به تفکیک مناطق 22 گانه انجام پذیرفت در قالب طرحی یکپارچه در آذرماه 86 به تصویب شورای عالی شهرسازی رسید.به گزارش پایتخت در این طرح برای هر یک از مناطق با توجه به ویژگی ها و نقاط قوت و ضعف چشم اندازی برای برنامه آتی و در افق طرح در نظر گرفته شده بود شهر تهران مانند اندام واره ای متشکل از 22 عضو (منطقه) در یک ارتباط ارگانیک در قالب کلیت یکپارچه و منسجمی مورد توجه قرار گرفته بود. برای هر منطقه نقشی برجسته بر اساس پتانسیل ها و زمینه های قوت و ضعف در مسیر رشد کیفی مشخص شد. مثلا منطقه یک با وجود مراکز سیاسی و سفارتخانه ها، عرصه های گسترده باغات و محدوده هایی از روستاهای ارزشمند و رود دره هایی با چشم اندازهای طبیعی (درکه، اوین...) با رویکرد دیپلماتیک- گردشگری و تفرجی، منطقه 12 با وجود پیشینه هویتی- تاریخی و مرکزیت اقتصادی (بازار) شهر که دربرگیرنده محدوده های واجد ارزش از سویی و محدوده های فرسوده و دارای معضلات گوناگون اجتماعی و اقتصادی بود دربرگیرنده پیشنهادهایی برای ساماندهی بر بستر نقاط قوت (هویتی و تاریخی ) و تدابیری به منظور هدایت ساخت وسازها در این سمت و سو بود، منطقه 21و 22 با توجه به اینکه عرصه تمایز کالبدی با استان البرز بودند هرگونه توسعه مسکونی در آنها باید محدود می شد (بند 2-11-2 طرح جامع جدید شهر تهران) در این راستا برای منطقه 21 رشد و توسعه کیفی بر مبنای صنایع کوچک و پاک با فناوری بالا که موجد ارزش افزوده مبتنی بر تولید برای شهر بودند و منطقه 22 نیزبا چشم انداز استقرار صنایع و خدمات مولد، سبز و تجاری و گردشگری و فناوری اطلاعات در مقیاس منطقه ای، ملی و فراملی تعیین تکلیف شد. امروزه وقتی شهروندان تهرانی با مشکلات فراوانی ازجمله انباشتگی و فشردگی شهر، ساخت وسازهای بی رویه واحدهای نسبتا نوساز در سال های اخیر و برج های فراوان اعم از مسکونی و تجاری و اداری روبه رو هستند بحق انتظار دارند دلایل تخطی های احتمالی انجام یافته از برنامه را طی گزارشی صادقانه و شفاف از نمایندگان خود دریافت کرده و از سازوکار شورای اسلامی شهر برای برون رفت از مشکلات آگاه شوند. نکاتی که در مجموعه مشکلات شهر نمی توان نادیده انگاشت این است که سهم قابل توجهی از حجم مشکلات روز افزون کلان شهر تهران که اکنون در عرصه های مختلف متاسفانه از هرگونه معنایی تهی شده است را می توان در مباحث اقتصاد کلان کشور از جمله عدم تعادل در تخصیص منابع ملی به بخش های تولیدی، اقتصاد نامتوازن، سهم بی قاعده تهران از منابع و امکانات کشور دانست، لیکن نمی توان حرکت مدیریت شهری (به دلیل کمبود منابع مالی و عدم استقرار نظام درآمد پایدار شهری) در شیب منتهی به سقوط تدریجی شهر را که توسط سرمایه گذاران املاک و مستغلات ایجاد شد نادیده انگاشت؛ تسهیلاتی که توسط برخی مدیران با چشم پوشی های مختلف از راهبردهای طرح تفصیلی برای آنها فراهم شد (بعضا به بهانه انعطاف پذیری طرح تفصیلی- در صورتی که این انعطاف پذیری قرار بود در خدمت ارتقای کیفیت شهر باشد نه در خدمت سودجویان عرصه های ساخت وساخت). این تخطی ها طیفی گسترده را دربرمی گیرد؛ ازجمله اعطای مجوز به برج های گوناگون تجاری و اداری و مسکونی (درحالی که طبق طرح جامع لازم بود هرگونه مجوز بلندمرتبه سازی پس از مطالعات و تهیه طرح موضوعی مکان یابی و تدوین ضوابط خاص صورت پذیرد) تا ایجاد گشایش ها و تفسیرهایی در ضوابط طرح تفصیلی که مثلا اگر ملکی در پهنه 5 طبقه قرار داشت و مساحت آن از حد نصاب مقرر در آن پهنه دو برابر یا سه برابر بود با اعطای طبقات تشویقی روبه رو می شد و این موجب شد که بسیاری از بناهای نسبتا نوساز چندین ساله در وسوسه ایجاد طبقات بیشتر رو به تخریب و نوسازی آوردند و این در حالی است که در این روش هم ظرفیت جمعیت پذیری شهر بالا می رود و کمبود موجود خدمات مختلف غیرانتفاعی (آموزشی، فرهنگی، ورزشی، بهداشتی و درمانی و...) مضاعف می شود. برای نمونه این افزایش میزان تراکم ها به صورت خزنده و افزودن به ظرفیت جمعیت پذیری محلات می طلبید که شهرداری تهران با در دستور کار قرار دادن و به سرانجام رساندن تکلیف طرح جامع مبنی بر تهیه برنامه ساماندهی و تامین خدمات مورد نیاز شهروندان تسریع می کرد. لیکن متاسفانه این طرح که سال ها پیش باید به سرانجام می رسید هنوز در مراحل اولیه کارشناسی است. باغ های ارزشمند ازگل، اقدسیه، کامرانیه و فرمانیه و... همگی به برج باغ تغییر یافت که از باغ تنها نامی بر آنها مانده است. (این درحالی است که طرح جامع همزمان تکلیف کرده بود که طرح موضوعی ساماندهی باغات و اراضی مزروعی در سال اول ابلاغ طرح وضعیت باغات را با رویکرد مناسب مشخص سازد.) از این مباحث که بگذریم اکنون سوال از مجموعه مدیریت شهری این است که آیا وقت آن نرسیده است که دیگر به مسائل شهر به صورت منفرد و موردی و بدون لحاظ اثرات هر تصمیم گیری بر پیکره شهر نپرداخت و تبعات مثبت و منفی هر تصمیم در مواجهه با مسائل را مسوولانه در کلیت شهر و در ظرف زمان نگریست. بر خلاف غالب شهرهای پیشرفته دنیا که سال ها است در خصوص طرح های بزرگ و اثر گذار شهری با برگزاری جلسات و برنامه هایی شهروندان را در جریان امر گذاشته و نظرات اصلاحی و میزان موافقت یا مخالفت مردم را در اجرای پروژه ها دریافت می دارند حداقل که در حال حاضر این وظیفه (رصد ضرورت یا عدم ضرورت هر طرح و سنجش میزان مقبولیت) به نمایندگان مردم در شورا محول شده انتظار دقت، تامل و دورنگری بیشتری از اعضای شورا می رود. لیکن مشاهده می شود مجموعه مدیریت شهری اعم از شورای اسلامی شهر و شهرداری متاسفانه با فراموش کردن مسوولیت هدایت هوشمندانه و با برنامه شهر به کنشگری منفعل تبدیل شده اند که صرفا به مسائل حادث پرداخته و عملا در چنبره روزمرگی قرار گرفته اند. اینها همه در حالی است که هریک از مسائل ریشه ای شهر نیازمند سلسله مراتب مطالعات و نگاه های واقع گرای کارشناسی است.آیا این گونه عملکرد شورا این نکته را به ذهن متبادر نمی کند که شورای اسلامی شهر تهران به ادعای خود اعضا حتی شورای شهرداری نیز نیست (شورای هدایت و کنترل شهرداری) و از دوره های قبل تا امروز منفعلانه عمل می کند.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پایتخت]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]