محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830065558
گریه سیاسی و پیام نوحه ها
واضح آرشیو وب فارسی:بوشهر نیوز: بوشهرنیوز: ماشاالله عابدی، مداح اهل بیت(ع) گفت: گریه سیاسی یعنی اشکی که موجب تهییج مبارزه با ظلم شود. نوحه ها باید پیام داشته باشد و پیام آن باید مبارزه، مجاهده و سازندگی باشد.به گزارش " بوشهرنیوز " به نقل از مهر، حاج ماشالله عابدی از مداحان نام آشنای تهران است که سال هاست در شب های جمعه و در شب های ماه مبارک رمضان در مسجد شهدای تهران به نوکری اهل بیت مشغول است. به مناسبت ماه محرم و ایام عزاداری حضرت اباعبدالله(ع) مصاحبه ای با این مداح با اخلاص اهل بیت ترتیب دادیم و نظر ایشان را در مورد برخی مسائل معطوف به هیئت و عزاداری محرم جویا شدیم. حاج ماشالله در مقدمه این مصاحبه روایتی از امام رضا (ع) به ریان ابن شبیب در مورد ماه محرم را قرائت نمودند. این روایت مربوط به روز اول محرم است که وقتی ریان به خدمت حضرت رضا(ع) می رسد، آن حضرت این روایت را برای او می خواند. حاج ماشالله عابدی در ابتدا با حال و هوای خاصی این روایت را برای ما قرائت کرد تا به این جمله رسید: «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ کُنْتَ بَاکِیاً لِشَیْ ءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ»، ای پسر شبیب هرگاه خواستی بر چیزی گریه کنی بر حسین ابن علی ابن ابی طالب گریه کن. «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ بَکَیْتَ عَلَى الْحُسَیْنِ ع حَتَّى تَصِیرَ دُمُوعُکَ عَلَى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللَّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِیراً کَانَ أَوْ کَبِیراً قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیراً» اگر کسی بر امام حسین گریه کند کما اینکه اشکش بر روی گونه ها جاری شود خدا همه گناهانش را می آمرزد، کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد. حاج ماشالله در ادامه صحبت تأمل بیشتری در مورد این روایت می کند و می گوید: نه هر گریه ای و نه هر اشکی! گریه بر امام حسین کمیاب است. در گریه شکسته دلان آب داخل است! اما به هر جهت این اثرات وجود دارد. از مرحوم علامه ی طباطبایی سوال کردند که چطور ممکن است با یک قطره اشک برای امام حسین(ع) خدا این همه گناه را ببخشد؟ ایشان جواب خیلی دقیقی دادند، من مفهومش را می گویم، فرمودند که ما همه بر این قائلیم که اگر کسی توبه کند، هرچه گناه بزرگی هم داشته باشد خدا می بخشد، توبه چیست؟ یک استغفار و یک پشیمانی است. یعنی اگر واقعاً پشیمان بشوید خدا می بخشد، همه ما به این قائلیم. حالا مگر توبه کردن و پشیمانی چه کاری و چه عملی است؟ ما می گوییم استغفرالله ربی و اتوب الیه و امیدواریم که خدا همه گناهانمان را ببخشد. اگر کسی بگوید که در صورت استغفار واقعی خدا گناهان انسان را می بخشد، کسی تعجب نمی کند و همه قبول می کنند، حالا اینکه اگر کسی بر امام حسین گریه کند خدا او را می بخشد چه تفاوتی با آن استغفار دارد؟ مگر استغفار خیلی کار بزرگی است؟ به هر جهت استبعادی نیست از اینکه به واسطه یک قطره اشک خدا همه گناهان را ببخشد. منتهی انسان بعد از آن باید مراقب باشد. اگر انسان درست و حسابی بر امام حسین(ع) گریه کند، خدا یک ترتیبی می دهد که بعد از آن هم کارهایش راه می افتد یعنی دیگر به دنبال معصیت نمی رود. در ادامه مشروح مصاحبه با این مداح اهل بیت را می خوانید؛ *قبل از اینکه وارد بحث شویم، یک سوالی که در رابطه با همین توضیح شما ایجاد شد این است که به نظر شما عزاداری و اشک بر سیدالشهدا باید چه نتیجه و اثری داشته باشد؟ اگر بخواهیم تشبیه کنیم مثل نماز که قرآن می فرماید «ان الصلاة تنهی عن الفحشا و المنکر» اما چه می شود که نمازخوان ها بعضاً معصیت و فحشا و منکر انجام می دهند؟ این اشکال به قرآن که نیست! ولی اگر صلاة به معنای واقعی اش باشد تنهی عن الفحشاء و المنکر هم هست. اگر نمازخوانده شد ولی تنهی عن الفحشا و المنکر نبود، معلوم است که آن نماز، نماز نیست. از این طرف هم اگر گریه و عزاداری بر امام حسین(ع)، درست و حسابی باشد واقعاً پرهیز از گناه هم به همراهش خواهد بود. اگر عزاداری باشد ولی پرهیز از گناه نباشد معلوم می شود در این عزاداری یک خدشه ای وجود دارد. بنابراین اگر گریه بر امام حسین(ع) به معنای واقعی باشد آن وقت تبعاتش کناره گیری از گناه و فحشا و منکر است. حالا ممکن است پیش بیاید که کسی بازهم آلوده شود، اما اگر آلودگی ادامه پیدا کند، این توفیق اشک هم از او سلب می شود، این ها با هم پیوسته است. به قول مفتقر: «از گنه من مگو که زاده آدم، ناخلف هستی اگر گناه ندارد»، غیر معصوم ممکن است معصیت کند ولی باید در تدارک باشد، یک راه تدارک همین گریه بر امام حسین(ع) و استغفار و توبه است. *به نظر می رسد که لازم باشد ما یکبار دیگر برگردیم و یک تعریف مناسبی از مجموعه هیئت ارائه دهیم. از نظر شما چه تعریفی می شود از بحث هیئت داشت؟ در ضمن این تعریف، نگاه اهل بیت را نسبت به این موضوع تبیین بفرمایید. به نظر می رسد نگاه عده ای صرفاً عزاداری باشد و فقط به پوسته و ظاهر عزاداری نگاه می شود و نگاه تربیتی در خصوص هیئت وجود ندارد. خدا رحمت کند مرحوم آیت الله شاه آبادی بزرگ را، استاد اخلاق امام، که امام خیلی نسبت به ایشان اظهار ارادت می کردند. گاهی امام راحل در کتاب هایشان وقتی اسم آقای شیخ محمد علی شاه آبادی را می آورند، «روحی فدا» می گفتند. خیلی از ایشان تجلیل می کنند و ایشان را بزرگ می دانند. تا آن جایی که من می دانم بنیان گذار این هیئت ها با این خصوصیت آقای شاه آبادی بوده است، ایشان توصیه کرده که روضه خوانی ها را به خانه ها ببریم و راه بیاندازیم و از آن زمان بالاخره در خانه های مختلف دور هم جمع می شدند، به عنوان هیئت، مثلاً پرچمی می زدند تا به این جاها رسید. کم کم هیئت ها متعددی شکل گرفت که هدفشان هم این بود که روضه خوانی ها به خانه ها رواج پیدا کند. اما آن مجالس فقط صرفاً روضه نبود، روضه یک قسمتی از برنامه ای بود که در خانه ها برگزار می شد چه بسا بیشترش چیزهای دیگر بود. ببینید برای ترقی و تکامل دو بال نیاز است یک بال معرفت و یک بال عاطفه. روضه خوانی و سینه زنی بال عاطفی این سیر و تکامل است. اگر فقط به این ها اکتفا شود انسان به مقصد نمی رسد. یک دسته این گونه اند و یک دسته دیگر هم برعکس فقط به دنبال معرفت هستند، فقط می گویند جمع شوید تا با هم مطالب علمی بگوییم و آن جنبه عاطفی را رها کرده اند، آن ها هم به مقصد نمی رسند. من به یاد دارم که وقتی قبل انقلاب یک دسته ای از همین گروه ها به سینه زنی و عزاداری اشکال می کردند و می گفتند بروید و مشت هایتان را به سینه دشمن بزنید، جنگ که شد همان ها، یک کدامشان برای جنگ و مبارزه و جبهه نیامدند. اولین نفرات همین هیئتی ها و سینه زن ها بودند. به هر جهت دو بال لازم است، اگر بخواهیم هیئت ها نتیجه مطلوب داشته باشد باید هم بال معرفتی و هم بال عاطفی را مورد توجه قرار دهیم. اگر این دو کنار هم باشد نتیجه بخش است. البته من عقیده دارم که امروزه وضعیت هیئت ها و عزاداری ها با همه نقایصی که هست به مراتب بهتر از گذشته است. یعنی بعد از انقلاب هیئت ها و عزاداری ها به مراتب بهتر و کارسازتر از قبل انقلاب است. *حضرت امام فرمودند ملت ما ملت گریه سیاسی است، یا حضرت آقا هم اخیراً فرمودند هیئت ها نمی توانند سکولار باشند. تلقی شما از موضوع گریه سیاسی چیست و چه مفهومی در خصوص گریه سیاسی وجود دارد؟ امام هم که این فرمایش را فرمودند، برداشت از فرمایشات معصومین است، مثلاً در زیارت عاشورا همه می خوانند که «انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الا یوم القیامة»، یعنی تا روز قیامت با هرکسی که با شما سازش داشته باشد، سازش داریم و با هر کسی که با شما بجنگد، می جنگیم. این همان مکتب سیاسی امام حسین(ع) است. یک مفهومش این است که ما بفهمیم هر کس رفتارش مثل یزید است، ما باید با او بجنگیم و با او دربیفتیم. بنابراین گریه سیاسی یک معنایش همین است که این اشک موجب تهییج مبارزه با ظلم شود. این گریه سیاسی است. اگر انسان مفهوم واقعی گریه بر امام حسین(ع) را بفهمد، همه دین در آن وجود دارد. مقام معظم رهبری حتی فرمودند نوحه ها باید پیام داشته باشد. پیام آن باید مبارزه، مجاهده و سازندگی باشد. قدم اول برای خودمان، قدم بعدی هم برای جامعه است. حضرت امام یک تعبیری دارند مبنی بر اینکه فرمودند: تا پای این انقلاب سینه زن نباشد این انقلاب حفظ نمی شود و در جای دیگری موتور محرکه قیام ۱۵ خرداد را از همین هیئت ها می دانستند. سوال من این است که با توجه به این پیشینه ای که وجود داشته است در حال حاضر هیئت ها باید چه نیازی را از انقلاب اسلامی برآورده کنند؟ و چه انتظاری از هیئت ها می رود؟ به فرمایش امام شروع انقلاب از همین هیئت ها بود، یعنی عظیم ترین تظاهراتی که دیگر شاه را آماده ی فرار از کشور کرد، تظاهرات تاسوعا و عاشورا بود. مردم قبلاً روز تاسوعا و عاشورا دسته به راه می انداختند و بیرون می آمدند اما آن زمان امام به این حرکت، جهت داد و در دستجات مرگ بر آمریکا می گفتند و علیه شاه شعار می دادند. واقعاً عامل پیروزی انقلاب همین محرم و عاشورا و امام حسین(ع) و هیئت ها بود. بعد هم که جنگ شد، اول نفراتی که جبهه رفتند همین هیئتی ها و سینه زن ها بودند و در جبهه هم آن چیزی که آن ها را گرم نگه می داشت همین عزاداری ها بود. اصلاً یک عامل برپا ماندنانقلاب تا به حال؛ همین هیئت هاست، همین دعاها، ذکرها، شعارها و فریادها است. این ها عامل دوام انقلاب است و عامل پیروزی آن هم بود. *یکی از تهدیدهایی که در رابطه با بحث هیئت به صورت خاص با آن مواجه هستیم، ظهور و بروز یک جریانی به نام جریان تشیع انگلیسی است، که آقا هم چندین بار در رابطه با آن هشدار داده اند. به نظر شما خطرناک ترین مولفه های فکری این جریان که الان بعضا دامن گیر هیئت های ما هم شده، چیست و چگونه باید با آن مواجه شد؟ خطرناک ترین کاری که این گروه انجام می دهد، ایجاد تفرقه است. یک مصداق بارز ایجاد تفرقه هم همین است که علناً به این طرف و آن طرف لعن می کنند و به این و آن بد می گویند و به هر جهت یک جریانی وجود دارد که می خواهد این تفرقه ایجاد شود، چراکه اگر بین مسلمانان تفرقه ایجاد شود حکومت بر آن ها خیلی آسان می شود. الان عده ای هستند که حداقل حرفی که انسان می تواند راجع به آن ها بزند این است که آنها آدم های ساده لوحی هستند. این هایی که الان به تفرقه دامن می زنند، با این روحیه اگر در صدر اسلام و در زمان امیرالمومنین(ع) بودند، حتماً مقابل امیرالمومنین می ایستادند. لذا کار پر خطر این گروه ایجاد تفرقه است که این شود به نفع دشمن است. *به نظر شما اصلی ترین پیام یا شعار عاشورا چیست؟ پیام مهم عاشورا، پیام دشمنی با دشمنان اهل بیت است. به نظر من بهترین ماخذ پیام های عاشورا زیارت عاشورا است. لعن یعنی چه؟ یعنی از خدا بخواهیم که دشمن امام حسین را از رحمت خودش دور کند. انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم و ولی لمن والاکم و عدو لمن عاداکم، این شعار عاشورا است. با هر کس که با شما دوست است، ما هم با او دوست هستیم و هر کس که با شما دشمن است، ما هم با او دشمن هستیم. حالا دشمن آن زمان یزید و شمر بوده و دشمن این زمان هم آمریکا و انگلیس و صهیونیست است. بنابراین باید تا می توانیم میان خودمان اتحاد و اتفاق ایجاد کنیم و خود را آماده مبارزه با مخالفین و دشمنان اسلام و انقلاب و دین سازیم. اهل بیت اهل مبارزه بودند. چرا امام موسی بن جعفر ۷ سال یا به روایتی ۱۴ سال در زندان بود؟ چون اهل مبارزه و مجاهده بود. چرا با امام حسین(ع) در روز عاشورا این گونه رفتار کردند؟ اگر با یزید سازش می کرد عاشورایی رخ نمی داد. چرا امیرالمومنین صبر کردند؟ در آن موقعیت در مقابل آن همه جسارت ها صبر کرد، به چه خاطر؟ به خاطر بقای اسلام و دین. الگوهای ما همین ها هستند. الگوهای عملی و مصداق های عملی، نمونه های بارز و روشن که در این راه استقامت و صبر کردند و جان خود را دادند.
سه شنبه ، ۲۸مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بوشهر نیوز]
[مشاهده در: www.bushehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
گوناگون
پربازدیدترینها