واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گزارش جامجم از محلهای در جنوب تهران محله «هرندی» را باید دوباره نوشت معتادان را هِی کردهاند به پارک خواجوی کرمانی، به زمینهای چمن کچلی گرفته، پشت بوتههای خر زهره، کنار حوض رنگ پریده بیآب. معتادان از پارک حقانی در آن سوی خیابان کشیده شدهاند به این سوی خیابان، به پارک50 هزار متری خواجو، به بوستانی که قبل از بوستان شدنش به گود عربها شهرت داشت و پاتوقی بود برای معتادان و اراذل و اوباش دروازه غار.
گودعرب ها سال 76 شخم خورد و تغییر چهره داد، شد بوستان خواجوی کرمانی، یک تکه سبز در قلب محله هرندی، با درخت های نارون، اقاقیا و سرو خمره ای، با سالن آمفی تئاتر، آلاچیق و آبنما اما خواجو آن چیزی نیست که قرار بود باشد، فقط گودعرب ها نامش تغییر کرده وگرنه زیرپوست این بوستان همان گود قدیمی نفس می کشد. ملغمه ای شوم؛ مواد و قمار از هرندی و دروازه غار زیاد گفته اند، گفته اند جهنم است، بدتر از جهنم، گفته اند محل تلاقی همه آسیب های اجتماعی است، حتی شهردار تهران این اواخر گفت هرندی مشکلات مادی، کالبدی، معنوی و رفتاری دارد و گفت در این منطقه املاکی هست که مالک مشخص ندارد یا اگر دارد، کنترلی بر ملکش ندارد یا اگر کنترل دارد با بدترین منطق اقتصادی اداره اش می کند. این منطق بد اقتصادی را در محله هرندی می توان بی عیان و بی پرده دید. اینجا می توان خانه های فلاکت زده ای را که به سامان سرا تبدیل شده و می گویند مالکان آنها برایشان فرقی نمی کند در قبال پولی که می گیرند، چه کسانی را به خانه راه دهند، تماشا کرد! در کوچه ای تنگ قدم می زنیم که مشرف است به پارک حقانی که به بوستان خواجو هم دید دارد، بوی دود شدن ماده ای مخدر می آید. شامه تیز می کنیم و بینی کج و راست، ولی بو ناآشناست. مردی اما رد می شود و می گوید گرس است؛ گرس، علف، ماری جوانا و مردی جوان از لبه پنجره یکی از ساختمان های نیمه کاره به داخل گردن می کشد. از این آدم های بپا در هرندی فراوان است، روی پشت بام ها لبه پنجره ها، سرکوچه ها، کنار دیوارها پر از نگاه های کنجکاو مرموز، پر از شامه های حساس به غریبه ها. غریبه که باشی در پارک خواجو باید مراقب کلاهت باشی. باید به صدای هولناک و پی درپی فندک های اتمی اخت شوی، به زرورق ماسیده بر گوشه لب ها عادت کنی، تزریق را ببینی و به خون بیرون آمده از جای سوزن زل نزنی، به چشم ساقی ها خیره نشوی، اصلا بدانی موتورسوارها که مثل پروانه دور معتادان می چرخند ساقی اند؛ شاید خاله پروانه معروف یا ابوذر و سعید که کاسب های گردن کلفت و استخوان دار هرندی اند. اینجا قانون، زل نزدن به بساط مال فروش هاست، نکاویدن حال و روز کودکان چند وجبی و پریشان که یا زیرچادرهای شمعی، دود به حلقشان می رود یا به معتادان چای و نبات می فروشند. در پارک خواجو، غریبه که باشی به صلاح است از کنار قماربازها بی دردسر رد شوی، بدون خیره ماندن به طاس ها و پاسورها و پول های چروکی که دست به دست می شود، اما همه اینها به غریبه ها زل می زنند، درست به مردمک چشم ها، بدون پلک زدن، با چشم هایی وغ زده و بی ترس، انگار پاسبان های شهر پنج هکتاری معتادان هستند. عرصه بر آبرودارها تنگ است جریان زندگی در هرندی مختل است، اینجا هیچ چیز با هم جور نیست، محله دروازه غار قدیم نه آباد است و نه قشنگ. کوچه های کج و کوله اینجا بدجوری دهن کجی می کنند، حتی خانه های نوساز که وصله تن محل نیستند. با این حال آدم های آبرودار در هرندی نفس می کشند و دلی ریش از این وضع دارند. معتادان و کارتن خواب ها در برخی کوچه ها حتی تا پای خانه اهالی پیش آمده اند، بدون محفوظ دانستن حق اعتراض برای صاحبخانه. زنی می گوید از ترس معتادان ولگرد، فقط ماهی چند بار از خانه بیرون می زند و زنی دیگر به دختر کوچکش اشاره می کند که اعتبار نمی کند او را برای بازی به کوچه بفرستد. پیرمردی هم نگران نوه های کوچکش است که مفهوم مواد و سرنگ و تزریق و خماری را خوب فهمیده اند. توسری خوردن اعتبار محله هرندی از همین اوضاع نابسامان آب می خورد؛ از تغار بدنامی اعتیاد که هر چه هم می خورد بویش بیشتر بلند می شود. قیمت ملک اینجا تفاوت فاحشی با بقیه محلات تهران دارد و آپارتمان های نوساز با اختلافی چشمگیر از سایر خیابان ها حتی همجوارها معامله می شود. این که آدم های آبرودار به محله هرندی سنجاق شده اند علتش همین است. کمتر کسی حاضر است خانه های آنها را بخرد که اگر هم بخرد، قیمت آن قدر پایین است که مردم قادر به خرید سرپناه در محله ای خوش نام نخواهند شد. هرندی را به همین دلایل باید از نو نوشت، اینجا شهر معتادها شده، شهری که نه معتادها در آن آسایش دارند و نه آدم های سالم. یخچالی برای کارتن خواب ها امسال به همت یک سازمان مردم نهاد، در میدان شوش تهران یخچال های ویترینی قرار داده می شود تا مردم بخشی از نذری های خود را در آنها قرار دهند و کارتن خواب های آن حوالی وعده ای غذای گرم نذری بخورند. این ویترین ها در محدوده ایستگاه تاکسی های میدان شوش مستقر می شود که تلاشی است برای تغییر فرهنگ نذر و نگاه مردم به آسیب های اجتماعی و انسان های آسیب دیده.
 
سه شنبه 28 مهر 1394 ساعت 06:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]