تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805159741
ترکیه با خودش در جنگ است
واضح آرشیو وب فارسی:جوان پرس: من یک روز بسیار خوب و توریستی را در کشور ترکیه داشتم. بعد از روز شنبه، وضعیت در این کشور بسیار نگران کننده شده است؛ نرمال بودن وضعیت در یک کشور در حال جنگ با خود.جوان پرس / استیون کوک : ساموئل هانتینگتون در مقاله معروف و منتقدانه خود در سال ۱۹۹۳ با عنوان “برخورد تمدنها” که در فارن افرز منتشر شد، ترکیه را به عنوان یک کشور از هم گسسته معرفی نمود. هانتیگتون معتقد است تفاوتی آشتی ناپذیر بین سبک غربی نهادهای سیاسی جمهوری ترکیه و پایه های فرهنگ و تمدن اسلامی جامعه ترکیه وجود دارد. این نظریه یک ادعای بحث برانگیز در مقاله ای بحث برانگیزبود، هرچند نخست وزیر فعلی ترکیه و استاد علوم سیاسی، احمد داود اوغلو نیز در پایان نامه سال ۱۹۸۴ خود ادعایی مشابه را بیان نموده است. من با هردو استاد اختلاف نظر دارم. ممکن است ترکیه همانطور که هانتینگتون و اوغلو می گویند از هم نگسسته باشد بلکه من معتقدم ترکیه انسجام و یک پارچگی خود را با جنگ با خود از بین می برد. پیش زمینه بمبگذاری وحشتناک آنکارا، در ظاهر به تفاوت غیرقابل انکار دیگری بین ناسیونالیسم ترکی و کردی باز می گردد. از زمانی که کمال آتاتورک بعد از فروپاشی امپراتوری عثمانی در جنگ جهانی اول، حکومت جمهوری را بنیان گذاری کرد و به طور خاص بر قومیت ترک تاکید نموده و ملی گرایی ترکی را به عنوان یک ویژگی منحصر به فرد از هویت معرفی نمود، هویت کردی اغلب با خشونت سرکوب شده است. در عوض بیگانگی کردها از آن با قدرت و شدت ابراز شده است. نزدیک ترین نمونه در این مورد سه دهه جنگ طولانی بین نیروهای حزب کارگران کردستان (پ. ک. ک) و دولت ترکیه می باشد. البته بسیاری از کردها در زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ترکیه ادغام شده اند. واقعیت این است که دولت ترکیه انعطاف بسیار کمی در جهت سازش با کردها دارد اما اراده ظاهری کردها جهت تطابق با شرایط زندگی در جامعه ترکیه بیشتر است. اینکه درگیری ملی گرایی درام اصلی سیاست ترکیه می باشد به این معنی نیست که کسی نتواند حل آنرا تصور کند. بلکه مسئله سیاسی کردن آن و روشی بوده که سیاستمداران چپ، راست، میانه، اسلام گرا، سکولار و کرد برای پیشبرد برنامه های خود به کار برده اند. به این ترتیب “مسئله کرد” به یکی از ویژگی های دائمی سیاست در ترکیه تبدیل شده و همچنان نیز این درگیری تنها زمینه های خطرناک برای مجموعه ای از دیگر درگیری هایی است که برخی از آنها تثبیت شده اند و برخی نیز تازه اند و در حوادث اخیر که جسدها و جنازها در خیابان های ترکیه در کنار هم قرار می گیرند، نیز ردی از آنها مشاهده می شود. این حوادث حتی با معیارهای خونین اواخر دهه ۱۹۷۰ که خشونت میان نیروهای چپ و راست سیاسی، کشور را متلاشی کرد و نزدیک به ۴۵۰۰ نفر را به کام مرگ فرستاد، قابل قیاس نیست. امروزه تعارضاتی که وضعیت در کشور ترکیه را آشفته می کند عبارت است از : قرار گرفتن حزب عدالت و توسعه (AKP) در مقابل حزب جمهوری خواه خلق(CHP). قرار گرفتن حزب عدالت و توسعه در مقابل حزب حرکت ملی (MHP) قرار گرفتن حزب عدالت و توسعه در مقابل حزب دموکراتیک خلقها (HDP) قرار گرفتن حزب دموکراتیک خلقها در مقابل حزب کارگران کردستان (PKK) قرارگرفتن همه در مقابل حزب کارگران کردستان قرار گرفتن حزب حرکت ملی در مقابل حزب دموکراتیک خلقها قرار گرفتن همه در مقابل دولت اسلامی ترکیه ( هرچند سوالاتی اساسی در مورد موضع دولت در ارتباط با این گروهها و دیگر افراط گرایان وجود دارد) قرار گرفتن مسلمانان علوی در مقابل مسلمانان سنی ارتدوکس. فراتر از فاجعه بمب گذاری در آنکارا، ترکیه مملو از فرصت هایی است که سیاستمداران می توانند بی ثباتی را در ترکیه تعمیق کنند و مقاومت دربرابر آن سخت است. این در حالی است که در حاضر به ۱ نوامبر که انتخابات ژوئن تکرار خواهد شد، نزدیک می شویم. مخالفان رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه ادعا می کنند که ممکن است او و حزب عدالت و توسعه بانی خشونت های روز شنبه و بمب گذاری سوروچ و دیاربکر باشند. این ادعا بعید به نظر می رسد، هر چند “علت” بمب گذاری در گذر زمان مشخص خواهد شد. استراتژی سیاسی اردوغان که در انتخابات بهار گذشته و انتخابات محلی مارس ۲۰۱۴ آشکار شد، ترکیبی از جاه طلبی نامحدود، درگیری های سیاسی که در بالا ذکر شد و هویتی است که می تواند یک جامعه را رادیکال کند. مهم نیست چه کسی به طور مستقیم مسئول بمب گذاری روز شنبه آنکارا بوده است، دولت اسلامی، پ. ک. ک یا برخی گروه های دیگر و کردها که قربانیان این نوع حملات بوده اند و به عنوان گروههایی توطئه گر به تصویر کشیده شده اند. آنها از دید دولت ترکیه، تروریست و یا هواداران تروریستهایی هستند که به دنبال تضعیف وحدت ترکیه می باشند. این واقعیت ها جدید نیستند و قبلا نیز تکرار شده اند. اما بعد از انتخابات ماه ژوئن هنگامی که حزب قانونی کردها و حزب دموکراتیک خلقها، ۱۳ درصد آراء مردمی را بدست آورد، این وضعیت بسیار وخیم تر شده است. در طی این انتخابات، بر اساس کل آراء، حزب عدالت و توسعه اکثریت پارلمانی را از دست داد و مسیر را برای اردوغان جهت تصویب قانون اساسی که سیستم ریاستی را به رسمیت می شناخت هموار نکرد. موضع ناسیونالیستی اردوغان و شعارهای وحشتناکی که در پی آن آمد، ارتباط حزب دموکراتیک خلقها را با اعضای حزب کارگران کردستان دنبال می کرد تا این حزب نیز کمتر از ده درصد آراء پارلمان را داشته باشد و دولت بتواند همه کردها را بیشتر هدف قرار دهد. واقعیت تاسف بار این است که جامعه ترکیه در حال حاضر از چند اردوگاه متقابلا بی اعتماد ساخته شده است. درگیری های سیاسی میان حزب عدالت و توسعه و حزب دموکراتیک خلقها و همچنین خواسته ریاکارانه حزب جمهوری خواه خلق جهت استعفای وزیر عدالت و وزیر کشور و پاسخگویی آنها، صرفا قطب بندی سیاسی را تقویت می کنند که این واقعیت به نوبه خود بن بست خونین ترکیه را تقویت می کند. می توان گفت وحدت ملی ترکیه می تواند این مسائل را حل نماید. اما در حال حاضر شرایط ایجاد سیستم رهبری که بتواند وحدت ملی را در کشور ایجاد کند، وجود ندارد. زیرا انگیزه های سیاسی سیاستمداران ترکیه در جهت مخالف می باشد. آنها از فاجعه مرگ بیش از صد نفر از مردم استفاده می کنند تا مشروعیت را از مخالفان خود جهت برنده شدن در انتخابات سلب نمایند. البته این بدان معنی نیست که سیاستمداران ترکیه بی انصاف تر از سیاستمداران کشورهای دیگر هستند، بلکه در بافت سیاسی تقابل ترکیه با ملی گرایی کرد و شمار درگیری های سیاسی مرتبط با آن، منجر به نتایج خونین بارتر می شود و شده است. من هفته گذشته حدود سی و شش ساعت در استانبول بودم. چند ساعت از وقتم را صرف مصاحبه با دوستان ترک خودم در ارتباط با انتخابات، جنگ در سوریه و درگیری با پ. ک. ک کردم. دریافتم که حس عمیقی از ناراحتی و عدم اطمینان آشکار در آنها وجود دارد. در واقع هیچ یک از آنها نمی توانستند وضعیت ترکیه را بعد از ۱ نوامبر توصیف کنند. اما واضح بود که اصول و آرمان های سیاست دموکراتیک و اهمیت نهادهای سیاسی برگرفته شده از غرب در ذهن آنها جای گرفته است. من بخشی دیگر از وقتم را در اطراف Kadikoy در بخش آسیایی گذراندم، غذا خوردم و از فعالیت های انتخاباتی حزب دموکراتیک خلق، حزب عدالت و توسعه و حزب جمهوریخواه خلق عکس گرفتم. با وجودی که جنگ داخلی در این کشور وجود داشت، من یک روز بسیار خوب و توریستی را در کشور ترکیه داشتم. بعد از روز شنبه، وضعیت در این کشور بسیار نگران کننده شده است؛ نرمال بودن وضعیت در یک کشور در حال جنگ با خود. منبع: CFR ترجمه: خبرگزاری کردپرس
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان پرس]
[مشاهده در: www.javanpress.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 41]
-
گوناگون
پربازدیدترینها