محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1826414126
چرا ۲۰ سال است که رهبر انقلاب، بر کتاب خاطرات شهدا تقریظ می نویسند؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرقه نیوز: خاطرات شهدا را بخوانید؛ شهدا به ما تفکر می آموزند و دست ما را در دالان تفکر می گیرند و به سوی مقصد می برند. چرا مقام معظم رهبری، حدود ۲۰ سال است که کتاب خاطرات شهدا را می خوانند و تقریظ می نویسند؟ اینها در واقع توصیه است که ما را تشویق می کنند برویم این کتاب ها را بخوانیم. چون کتاب چیزی از جنس تفکر است و کتابی که دربارۀ شهدا نوشته شده، انسان را به فکر وادار می کند.به گزارش فرقه نیوز، امسال هشتمین سالی است که حجت الاسلام علیرضا پناهیان سخنران دهۀ اول محرم هیئت دانشجویان دانشگاه امام صادق(ع) -هئیت میثاق با شهدا- است و میثم مطیعی نیز مانند سالهای گذشته عهده دار مداحی این بزرگترین مجلس عزاداری دانشگاهی در منطقۀ شمال غرب تهران است. بخش هایی از دومین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در دانشگاه امام صادق(ع) با موضوع « برای نزدیک شدن به خدا » را در ادامه می خوانید: انسان برای دینداری خوب، قبلاً باید ویژگی های شخصیتی مناسبی داشته باشد؛ مثل حیا و عاطفۀ انسانی برای اینکه انسان بتواند به سهولت و به خوبی دینداری کند باید قبلاً دارای ویژگی های شخصیتی مناسب باشد. در تاریخ اسلام هم پیامبر اکرم(ص) دین خود را در جایی عرضه کردند که زمینه های خوب زیادی در میان آن جامعه وجود داشت، و الا گلایه های اولیاء خدا از جاهلیتِ قبل از اسلام، گلایه هایی است که اگر امروز بخواهیم آن گلایه ها را در جامعۀ جهانی مطرح کنیم، هزاران برابر آن گلایه خواهیم داشت. انسان های باشخصیت، دیندار می شوند؛ انسان هایی که دارای ویژگی های شخصیتی برجسته هستند، مثل حیا و عاطفۀ انسانی، یعنی نسبت به دیگران عاطفه دارند. آدم های منظم و حساب شده ای هستند. اساساً یک انسان تربیت شده و کسی که به هدفمند بودن عادت کرده، می تواند دیندار بشود. بعضی ها به گونه ای زندگی می کنند که «هدف» در زندگی آنها زیاد مطرح نیست و سرگرمی های موقت، دائماً آنها را تحت تأثیر قرار می دهند. این طور آدم ها اساساً نمی توانند زندگی کنند. ما خارج از دین باید این مسأله را برای خودمان حل کنیم. از همان موقعی که فرزندان خود را به کودکستان و دبستان می فرستیم، باید بچه های ما هدفدار بار بیایند. اهل انتخاب هدف های بلند و اهل تفکر دربارۀ هدف و اهل ارزیابی اهداف خودشان بار بیایند. چنین آدم های با شخصیتی می توانند دین را بپسندند و دین برای آنها راهنمای خوبی خواهد بود. نه تنها صرفاً آدم های باشخصیت دیندار حقیقی می شوند، بلکه آدمی که دیندار می شود به سرعت انسان باشخصیتی می شود البته پذیرش مطلب فوق، برای خیلی ها دشوار است و متاسفانه این مطلب هم کمتر تبیین شده است. حالا می خواهیم این مطلب را ادامه دهیم و کامل تر کنیم که طبیعتاً پذیرش آن کمی دشوارتر خواهد شد: نه تنها صرفاً آدم های باشخصیت دیندار می شوند، بلکه آدمی که دیندار می شود به سرعت آدم باشخصیتی می شود. دشواری پذیرش این سخن، آنجایی است که بعضی ها سطحی نگری می کنند و می گویند: «ما یک آدم بی شخصیت را دیدیم که دیندار شد! و بعدش هم دیدیم که یک آدم دیندار، باشخصیت نشد!» این مشکل موجب می شود که سخن ما را نپذیرند. البته پاسخش ساده است و آن اینکه؛ «آدم باشخصیت، دیندار حقیقی می شود و آدمی که دیندار حقیقی است، خیلی آدم باشخصیتی خواهد شد.» دین انسان را فکور و حسابگر بار و منضبط بار می آورد و او را به موجودی دقیق تبدیل می کند. کسی که دقیق نشد، معلوم می شود که دینداری حقیقی ندارد. هم آدم های حساب شده به سرعت به دین علاقمند می شوند و هم آدم دیندار به سرعت تبدیل به یک موجود حسابگر می شود و حساب شده رفتار می کند. دین بهتر از یک پادگان، انسان را منظم و حساب شده بار می آورد. آدم لاابالی، بی حساب، بی نظم و سطحی نگر، یقیناً دیندار نیست؛ خیالتان راحت باشد. مگر اینکه یک کسی اساساً به صورت ذاتی، ظرفیت چنین ویژگی ها و استعدادهایی را نداشته باشد. فرق مهم بین انسان دیندار و بی دین در شخصیت اوست؛ نه صرفاً در اعتقادات و عبادات/ بی شخصیت ها نمی توانند دیندار شوند، و دینداران خیلی باشخصیت می شوند فرق بین انسان دیندار و بی دین را صرفاً در اعتقادات او ندانیم. فرق مهم انسان دیندار و بی دین را صرفاً در عبادت او نبینیم. بلکه فرق مهم بین انسان دیندار و بی دین، را در شخصیت او بدانیم. منتها جامعۀ ما مهمترین ویژگی های یک آدم دیندار را «اعتقادات» و «عبادات» او می داند. البته یک آدم باشخصیت در فضای دینی، هم راحت تر معتقد می شود و هم راحت تر مقید به عبادت می شود. بی شخصیت ها نمی توانند دیندار بشوند. و دینداران خیلی باشخصیت می شوند. البته بیان این سخن، سخت است و پذیرش آن برای عقل های کوچک، دشوار است؛ مغزهای ناتوان نمی توانند این سخن را بفهمند و بپذیرند. شما با بیان این سخنان، دعواهای جدیدی درست خواهید کرد؛ کمااینکه پیامبران همیشه با سخنان خودشان دعوا درست می کردند. لذا خداوند-در آغاز دعوت پیامبر(ص)- به ایشان فرمود: «فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَر»(حجر/۹۴) این اولین دستوری بود که به پیامبر(ص) رسید که «دعوت خود را علنی کن» اما این امر پروردگار با کلمۀ «اصْدَعْ» است؛ یعنی «بگو؛ ولو اگر دعوا بشود» یعنی سخنی که انسان بیان می کند و بعدش دعوا و درگیری پدید می آید. اساساً سخنان پیامبران این گونه بود، چون بیان حرفِ حساب و حرف حقّ، دعوا راه می اندازد. لذا کسی که می خواهد حرف حق بزند، باید از اول این را پیش بینی کند. آدم های باشخصیت به دین علاقه پیدا می کنند/بی دینی خیلی ها از سرِ سوء تفاهم ها است/ آدم باشخصیت دین درست را می پسنندد آدم های باشخصیت به دین علاقه پیدا می کنند و آدم هایی که دینداری می کنند، به سرعت و سهولت باشخصیت می شوند. اما باشخصیت شدن به چیست؟ آدم باشخصیت چه ویژگی هایی دارد؟ اجمالاً آدم باشخصیت یعنی آدمِ حساب شده، آدمی که برای رفتارهایش برنامه دارد، اهل هدفگذاری است و دربارۀ هدفش فکر می کند، آدم مستقلی است و اسیر نظر دیگران نیست. خیلی ها که بی دین هستند از سرِ سوء تفاهم ها است و لذا باید این سوء تفاهم ها را برطرف کرد. ممکن است سؤال شود: «ما دیدیم که یک آدم باشخصیت و حساب شده، اصلاً از دین خوشش نمی آمد.» بنده چنین احتمالی را منتفی می دانم ولی اگر شما چنین موردی را سراغ دارید، باید ببینید که آیا دین به او درست عرضه شده است؟ اگر دین را به او درست عرضه کردند و او خوشش نیامد، حتماً یک بی شخصیتی پنهانی دارد، حتماً یک جایی در ذات خودش یک نامردی یا یک عیبی را پنهان کرده است و الا از دین خوشش می آمد. آدم باشخصیتی که از دین خوشش نمی آید حتماً برایش سوء تفاهم شده/ دین یک مقولۀ روشنفکری است؛ مقولۀ عوامی نیست مگر می شود یک آدمی از همه حیث، باشخصیت باشد و دین هم درست به او عرضه شود ولی از دین خوشش نیاید؟! می گفتند اسنادی هست که نشان می دهد «انیشتین» در اواخر عمرش مؤمن شده بود و ایمان خود را به آیت الله العظمی بروجردی، عرضه داشته بود و نامه نگاری هایی هم صورت گرفته بود. بنده برای هر آدم اندیشمندی این احتمال را می دهم و این مسألۀ عجیبی نیست. و برعکس؛ اگر کسی باشخصیت نباشد و دیندار شود و دین او را به یک آدم باشخصیت تبدیل نکند، انتظار داریم که او از دین خارج شود. اگر یک آدم باشخصیت دیدید، او را به دین دعوت کنید. اگر گفت که «من از این چیزها خوشم نمی آید» حتماً برایش سوء تفاهم شده است. لذا باید سوء تفاهم های او را برطرف کنید. یک آدم باشخصیت، آدمِ مناسبی برای دیندار شدن است. ما باید دین را طوری معرفی کنیم که تمام آدم های باشخصیتِ عالم جذب دین شوند. نخست وزیر یکی از کشورها در بین جمعی از عناصر وابسته به استکبار-که رؤسای کشورهای دیگر بودند- گفته بود: «بروید بررسی کنید که چرا در جهان امروز، اکثراً افراد لیسانس به بالا هستند که مسلمان می شوند و بعد هم مرام امام خمینی(ره) را پیدا می کنند؟» جواب او معلوم است؛ چون دین یک مقولۀ روشنفکری است، دین مقولۀ عوامی نیست. آدم سطحی نگری که وارد دین شود، دین را ضایع و تحریف می کند و به میل خود تغییر می دهد دین نیاز به هوشمندی دارد. کسی که سطحی نگر باشد و برّه وار وارد دین شود، دین را ضایع خواهد کرد، اصلاً خطرناک است که چنین افرادی بیایند و دینداری کنند. چون این افراد می آیند و دین را تحریف می کنند و به میل خودشان تغییر می دهند. بزرگترین نهی خدا در قرآن برای پیامبر گرامی اسلام(ص)-از نظر تکرار- این است که «مواظب باش یک وقت دین مطابق اهواء نفسانی مردم، تغییر و تبدیل پیدا نکند» و این مطلب به تعابیر مختلف در قرآن کریم بیان شده است که «از اهواء نفسانی مردم تبعیت نکن» (به عنوان نمونه: «وَ لا تَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ...»مائده/۴۸، «وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ...» بقره/۱۲۰ و رعد/۳۷) نمونۀ رایج افراد سطحی و بی شخصیتی که وارد دین شده اند، کسانی اند که می گویند «دین با سیاست فرق می کند» بعضی ها خودشان ضعیف هستند، و بعد می آیند دین را تقلیل می دهند. یک نمونۀ بسیار رایجش، آدم های بی شخصیت و سطحی هستند که وارد دین شدند و یکی از نتایجی که گرفتند و گسترش دادند این بود که «دین با سیاست فرق می کند» اینها ابعاد سیاسی دین را نمی فهمند. در حالی که اگر کمی عمیق به دین نگاه کنید می بینید که دین به هیچ وجه از سیاست جدا نیست. خدایی که می فرماید «اگر صدقه بدهید، این قدر ثواب دارد...» آیا برای این خدا مهم نیست که شما فقر را ریشه کن کنید؟! و شما می دانید که ریشه کنی فقر مربوط به عرصۀ سیاست است. دینی که بگوید «به یک فقیر کمک کن، اما فقر را ریشه کن نکن!» واقعاً دین مُعوجی است؛ دینی که می گوید «صدقه بده» ولی نمی گوید « مرگ بر استکبار» بگو، استکباری که در همۀ عالم فقیر تولید می کند. قطعاً دین این قدر احمقانه با ما صحبت نکرده است، بلکه بعضی ها با حماقت خودشان دین را این گونه تفسیر می کنند. دین آدم را فکور و عمیق بار می آورد دین آدم را فکور و عمیق بار می آورد. خداوند در قرآن کریم، همه چیز را واضح و صریح نفرموده بلکه باید در قرآن تدبّر کنیم و تأمل و تعمق کنیم تا بفهمیم. دینداری یعنی حلّ معما، با خدا زندگی کردن یعنی مواجه شدن با معماهای گوناگون و حلّ کردن این معماها. دینداری یک عملیات سطحی نیست و آدم را سطحی بار نمی آورد. کسی که دیندار شود، آدم عمیقی می شود. کسی که سعی کند دین را بفهمد، در سایر رشته های علمی هم رشد بیشتری خواهد کرد، حتی اگر رشتۀ او فیزیک و شیمی باشد که ظاهراً ربطی به معارف دینی ندارد. چون دین آدم را عمیق بار می آورد. بحث ما دربارۀ دین، یک بحث اعتقادی نیست به آن معنایی که بعضی ها می گویند: «ما این طوری معتقد هستیم، شما آن طوری معتقد هستید!» انگار سلیقۀ انتخاب لباس یا انتخاب آهنگ است! انتخاب دین یک مسألۀ ذوقی نیست و با این انتخاب ها(انتخاب لباس و آهنگ) فرق می کند. هیچ کسی دوست ندارد به او بگویند: «تو آدم سطحی و بی شخصیتی هستی!» ولی در دنیای امروز ما، خیلی ها هستند که وقتی به آنها می گویید: «شما این دین را ندارید؟» خیلی راحت می گویند: «نه!» و اصلاً هم احساس نمی کنند که آدم های سطحی ای هستند! چون دین را نشناخته اند و نمی دانند نسبت دین با شخصیت یک انسان حساب شده چیست؟ علی(ع): کسی که در عواقب نگاه کند، از گرفتاری ها سالم می ماند پیرامون انتخاب هدف، هدفگرا بودن و اندیشیدن دربارۀ هدف، چند روایت را مرور کنیم. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: « هر کس بدون عاقبت اندیشی در کارها دست به کارها بزند، خود را گرفتار سختی ها و مصائب کرده است؛ مَنْ تَوَرَّطَ فِی الْأُمُورِ بِغَیْرِ نَظَرٍ فِی الْعَوَاقِبِ فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلنَّوَائِب »(تحف العقول/۹۰) و می فرماید: «کسی که در عواقب نگاه کند، از گرفتاری ها سالم می ماند؛ مَنْ نَظَرَ فِی الْعَوَاقِبِ سَلِمَ مِنَ النَّوَائِب »(غررالحکم/۸۰۳۹) و «کسی که دربارۀ عواقب(اهداف و نقطه های نهایی) فکر کند، از مهلکه ها در امان خواهد بود؛ مَنْ فَکَّرَ فِی الْعَوَاقِبِ أَمِنَ الْمَعَاطِب »(غررالحکم/۸۵۴۰) هدفگرا بودن، باعث رشد عاطفه و صفای دل می شود تا اینجا، بیشتر دربارۀ حساب شده بودن انسان دیندار و هدفگرا سخن گفته شد، حالا لطیف بودن چنین انسانی را ببینید. امام صادق(ع) می فرماید: «نگاه کردن زیاد به عواقب(هدف های غایی) موجب می شود که دل بارور شود و رشد پیدا کند؛ النَّظَرُ فِی الْعَوَاقِبِ تَلْقِیحُ الْقُلُوب »(امالی طوسی/۳۰۱) وقتی دل انسان رشد پیدا کند، تمام خوبی های انسان رشد پیدا خواهد کرد، مثلاً عاطفه که یکی از خوبی های دل است، رشد پیدا می کند. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «هدف زیبا و خوب داشتن، بر پاکزادگی یک انسان دلالت می کند؛ جَمِیلُ الْمَقْصَدِ یَدُلُّ عَلَى طَهَارَةِ الْمَوْلِد»(غررالحکم/۴۷۵۸) انتخاب هدف خوب، تا این حدّ اهمیت دارد. مگر هر کسی می تواند هدف و مقصد خوب انتخاب کند؟ همۀ اهداف میانی ما باید پیوند مستقیم و روشنی با هدف غایی ما داشته باشند حالا می خواهیم بحث دربارۀ اهمیت انتخاب هدفِ خوب را ادامه دهیم. خیلی باید دربارۀ اهداف خودمان فکر کنیم. همۀ اهداف میانی ما باید پیوند مستقیم و روشنی با هدف غایی ما داشته باشند. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «زیاد فکر کردن، عاقبت را ستوده و زیبا خواهند کرد و از فساد امور جلوگیری می کند؛ طُولُ الْفِکْرِ یَحْمَدُ الْعَوَاقِبَ وَ یَسْتَدْرِکُ فَسَادَ الْأُمُور»(غررالحکم/۶۰۰۲) و می فرماید: «با زیاد فکر کردن می شود عواقب را سالم نگه داشت؛ بِتَکْرَارِ الْفِکْرِ تَسْلَمُ الْعَوَاقِب »(غررالحکم/۴۳۴۸) و «کسی که زیاد فکر کند می تواند به عاقبت خوب برسد؛ مَنْ کَثُرَتْ فِکْرَتُهُ حَسُنَتْ عَاقِبَته»(غررالحکم/۸۰۳۷) و «کسی که خوب فکر کند بینا می شود و می تواند عاقبت را ببیند؛ مَنْ فَکَّرَ أَبْصَرَ الْعَوَاقِب »(غررالحکم/۸۵۷۷) برنامه ای که ما باید برنامۀ زندگی خودمان قرار دهیم این است که دربارۀ عاقبت امور و اهداف خودمان فکر کنیم. به این فکر کن که «برای چه دارم این کار را انجام می دهم؟ بعدش چه؟ به چه دلیلی می خواهم به این هدف برسم؟» مثلاً فکر کن به اینکه «برای چه درس می خوانی؟» مثلاً برای اینکه می خواهم خدمت کنم. حالا «برای چه می خواهی خدمت کنی؟» مثلاً برای اینکه آدم مفیدی باشم و از خودم راضی باشم. حالا فرض کن از خودت راضی شدی، بعدش چه؟ به این مسأله فکر کن. یک مدتی که به این هدف فکر کنی، خواهی گفت: «آیا همین که از خودم راضی باشم، هدف غایی و سقف پرواز من است؟ نه، من نمی توانم به همین حدّ راضی بشوم، باید یک هدف بالاتر داشته باشم» و بعد خواهی گفت: «تا حالا دوست داشتم به جایی برسم که خودم از خودم راضی باشم، ولی حالا دوست دارم یکی دیگر از من راضی باشد» و به این مساله بیشتر فکر کن. نگذار کسی تو را موعظه کند و بگوید: «هدف خودت را لقاء الله قرار بده» بلکه خودت فکر کن تا به این هدف عالی برسی. کسی که بگوید: «هم باید هدفم خدا باشد و هم به زندگی ام برسم»، هنوز هدف خود را نشناخته/ اگر کسی هدفش خدا باشد، این هدف تمام جزئیات زندگی او را دربرمی گیرد در وجود انسان دستگاهی به نام «تفکّر» وجود دارد که اگر سالم پیش برود، به نتایج خوبی می رسد. اگر انسان خودش بنشیند و درست فکر کند، می تواند بهترین هدف را برای زندگی خود انتخاب کند. کسی که برای زندگی اش هدف نداشته باشد، طبیعتاً به جایی نمی رسد. ما با تفکر می توانیم به اینجا برسیم که «چه هدفی می ارزد که خودمان را فدای آن کنیم؟» اگر به اینجا برسیم که هدف ما ملاقات پروردگار عالم است، و این هدف را انتخاب کنیم و خوب دربارۀ این هدف عالی فکر کنیم، زندگی ما به طور مطلق در اختیار این هدف قرار خواهد گرفت. کسی که می گوید: «هم باید هدف من خدا باشد و هم باید به زندگی ام برسم» او در واقع هنوز هدف خود را نشناخته است. اگر کسی هدفش خدا باشد و آن را انتخاب کند، این هدف تمام جزئیات زندگی او را در بر می گیرد. بیایید با فکر هدف عالی انتخاب کنیم، نه با موعظه/چه عواملی انسان را به فکر می اندازند؟/ مهمترین اثر شهید این است که انسان را به فکر وادار می کند خداوند متعال، هدف را برای ما اعلام کرده است-مثلاً می فرماید: یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیه(انشقاق/۶) و «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون(بقره/۱۵۶) - ولی بنده عرض می کنم که بیایید تفکر کنیم و به این نقطه برسیم، یعنی بیایید با فکر کردن به این هدف عالی برسیم. اینها را نباید با موعظه به ما بفهمانند بلکه باید با فکر به ما بفهمانند. چه عواملی انسان را به فکر می اندازند؟ مثلاً کتابخانه تا حدّی انسان را به فکر می اندازد. انسان های خوب در اطراف ما هم می توانند ما را به فکر بیندازند. آیات آفاقی و انفسی و عظمت کائنات هم می تواند انسان را به فکر فرو ببرد. اما مؤثرترین عامل تفکر که یقۀ آدم را می گیرد و او را به فکر می اندازد و در مسیر تفکر هم دست آدم را می گیرد تا به مقصد برساند، شهید است. در حالی که خیلی ها سطحی نگرانه فکر می کنند که شهید را برای شعار دادن درست کرده اند! یا فکر می کنند که طرفداران شهدا اهل شعار هستند یا فکر می کنند اینجا احساسات انسان یک دفعه ای غلیان پیدا می کند! در حالی که مهمترین اثر شهید این است که انسان را به فکر وادار می کند. بیش از دویست هزار شهید دفاع مقدس ما شاهد هستند که عموماً بر اساس تفکر، شهادت را انتخاب کردند و عموماً عامل تفکرشان هم شهادت یکی از رفقای شان بود که آنها را به فکر واداشت و عمیقاً فکر کردند و به این نتیجه رسیدند که دنیا ارزش ندارد و بازیچه است. و وقتی که به فکر فرو رفتند، این مسیر نورانی را پسندیدند و انتخاب کردند. چرا رهبر انقلاب، حدود ۲۰ سال است که کتاب خاطرات شهدا را می خوانند و تقریظ می نویسند؟/ خاطرات شهدا انسان را به فکر وادار می کند شهدا انسان را به تفکر وادار می کنند و اگر حضرت سید الشهدا انسان را به تفکر وادار کند که دیگر خیلی عالی است! شهدا انسان را از اهداف دیگر، منقطع می کنند. خاطرات شهدا را بخوانید؛ شهدا به ما تفکر می آموزند و دست ما را در دالان تفکر می گیرند و به سوی مقصد می برند. چرا مقام معظم رهبری، حدود ۲۰ سال است که کتاب خاطرات شهدا را می خوانند و تقریظ می نویسند؟ اینها در واقع توصیه است که ما را تشویق می کنند برویم این کتاب ها را بخوانیم. چون کتاب چیزی از جنس تفکر است و کتابی که دربارۀ شهدا نوشته شده، انسان را به فکر وادار می کند. سند محکم دیگر سخن بنده، این کلام حضرت امام(ره) است که می فرمود: «پنجاه سال عبادت کردید، و خدا قبول کند، یک روز هم یکى از این وصیتنامه ها را بگیرید و مطالعه کنید و تفکر کنید»(صحیفۀ امام/۱۴/۴۹۱) و می فرمود: «این وصیّت نامه ها اینها، انسان را مى لرزاند، انسان را بیدار مى کند»(صحیفۀ امام/۱۶/۱۳) شهید هدف شما را تغییر می دهد/ پرشورترین بخش های دین ما مرهون تفکر است شهید ما را به تفکر وادار می کند و اگر تأثیرگذار باشد، در وجود ما یک انقلاب ایجاد می کند؛ البته نه یک انقلاب احساساتی که برگشت پذیر باشد. اگر با شهدا از دور و نزدیک آشنا شده اید اما هنوز به تفکر وادار نشده اید، معلوم می شود هنوز با شهدا ارتباط نگرفته اید. چون شهید تا کاری نکند که شما دست و بال خود را از دنیا نشویید، شما را رها نخواهد کرد. حتی اگر شده در خواب شما می آید و یقۀ شما را می گیرد و می گوید: «رها کن!» شهید هدف شما را تغییر می دهد. شهدا با تفکر، هدف خود را انتخاب کردند. اساساً پرشورترین بخش های دین ما مرهون تفکر است اما خیلی ها این دین غریب ما و دینداران را به «احساساتی و شعاری بودن» متهم می کنند. مثلاً شما که در این مجالس اهل بیت(ع) اشک می ریزید، خیلی ها شما را به «احساساتی بودن» متهم می کنند. در حالی که این شور-در غالب موارد- جز از شعور بر نمی آید. روضۀ امام حسین(ع) ما را متفکر بار می آورد/ هیچ وقت فکرها مثل محرم باز نیست و مردم این قدر عمیق نمی توانند فکر کنند وقتی که شهادت یکی از دوستان ما می تواند این قدر روی ما اثر بگذارد و ما متحول کند، ببینید شهادت خود سید الشهداء چقدر می تواند ما را متحول کند! ای رفقایی که عزادار اباعبدالله الحسین(ع) هستید؛ قبول کنید که ما تازه ارتباط با امام حسین(ع) را شروع کرده ایم و هنوز شهادت او بر روی ما آن اثر را نگذاشته است. کسی که علاقه و ارتباط بسیار محکمی نسبت به امام حسین(ع) داشته باشد وقتی عصر عاشورا به او بگویند: «امام حسین(ع) به شهادت رسید» زندگی اش واقعاً متحول می شود، از فردا یک طور دیگری زندگی می کند، دیگر حب الدنیا ندارد، چون «فکر» می کند، می بیند این دنیایی که در آن حسین فاطمه را بکشند، دیگر ارزشش را ندارد دنبال این دنیا برود. روضۀ امام حسین(ع) ما را متفکر بار می آورد. هیچ وقت فکرها مثل محرم باز نیست و مردم این قدر عمیق نمی توانند فکر کنند. ای حسینی که باغ اندیشه را آبیاری می کنی! ما را یک لحظه به فکر بینداز؛ مثل زهیر. زهیر نمی خواست برود به امام حسین(ع) کمک کند، اما همسرش به او گفت: «برو، پسر فاطمه تو را صدا زده است» او رفت و امام حسین(ع) توانست او را یک لحظه به فکر بیندازد... / رجا نیوز
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرقه نیوز]
[مشاهده در: www.ferghenews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها