واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): «نذری های شما را به مستمندان می رسانیم.» تمام کار این گروه در این جمله خلاصه می شود. گروهی که محله به محله به مناطق محروم تهران سر می زنند و نذری های اضافه و خانگی را به دست مردم کم بضاعت می رسانند.یکی از لذت های ایام محرم نذری دادن و نذری گرفتن است. نذری هایی که طعم شان با تمام غذاهای عادی فرق دارد و همه در ماه عزاداری اباعبدالله برای یک بار هم شده، سر سفره نذری او می نشینیم. اما کم نیستند خانواده هایی که در طول ماه محرم حتی یک بار هم طعم غذای نذری را نمی چشند و حالا گروهی با این اعتقاد که هیچکس نباید از نذری امام حسین بی بهره باشد، حاضر است نذری های کوچک خانگی یا باقی مانده نذری های هیئت ها را از شما تحویل بگیرد و به سفره مستمندان و مستضعفان برساند. با یکی از اعضای این گروه دانشجویی که خیلی هم دوست ندارد، نامی از او بیاوریم مصاحبه می کنیم و او از این کار خوب و حال خوب خودشان در این ایام می گوید: ما پل بین نذری دهنده و خانوادهای محرومیم قصه این گروه از محرم سال گذشته آغاز می شود؛ از ماجرای چند رفیقِ بچه هیئتی که تصمیم می گیرند، فکری برای نذری های اضافی هیئت ها و مستمندانی که به آن احتیاج دارند، بکنند. کار را کم کم شروع می کنند و شیرینی هایش را که می بینند، آن را ادامه می دهند و نام «وارثین» را برای گروه خود انتخاب می کنند. «فرهاد ملک» جوان ۲۷ساله و یکی از اعضای این گروه است که برایمان از صفر تا صد این حرکت را می گوید: «نام وارثین را از قرآن انتخاب کردیم. از آیه ای که می گوید مستضعفین را وارثین زمین قرار داده است.» بی مقدمه از رسالت وارثین می گوید: «ما نذری های اضافی هیئات را جمع آوری می کردیم و به خانواده های مستضعفی که به هر دلیل از نذری امام حسین محروم بودند، می رساندیم. بعضی ها مریض در خانه دارند و نمی توانند در مراسم شرکت کنند یا اینکه در مناطق دورافتاده ای از تهران هستند که هیئت هم می روند؛ اما وسع مالی هیئت به گونه ای نیست که بتوانند، اطعام داشته باشند. این غذاها را آخر شب ها جمع می کردیم و تا فردا بعد ازظهر بین خانواده های محروم پخش می کردیم.» خودمان هم نذری می پزیم کار اول این گروه ارتباط برقرار کردن با هیئت ها و خیرین است که تبلیغات این کار اول شفاهی شروع شده و کم کم تبلیغات مجازی شروع به کار می کنند. گام بعدی شناسایی کردن خانواده های محروم است که بخشی این را از طریق خیریه ها سراغ می گیرند. «یکی از روش های شناسایی خانواده های مستضعف این است که خود این خیریه ها به ما اطلاع می دهند. یک راه دیگر هم سر زدن به مناطق محرومی است که معروف اند؛ مثل کوره های آجرپزی اطراف تهران یا روستاهای محروم اطراف ورامین و حسن آباد و اسلامشهر.» برای وارثین، مقدار نذری مهم نیست و نذری هر چقدر هم که کم باشد، خادمان برای تحویل گرفتن آن آماده اند. «حاشیه های جالب در کار برای ما زیاد بوده است. مثلا خانمی به ما زنگ زده که وسع من کم است. ۶-۵ تا غذا می توانم به این نیت درست کنم؟» گاهی هم به جای غذا مواد خشک را نذر می کنند تا اعضای گروه وارثین خود دست به کار شوند و آشپزی کنند «پدرم سال ها آشپز هیئت بوده و معمولا او آشپزی گروه را بر عهده دارد.» به تکیه پلاستیکی نذری دادیم از هیئت های محروم اطراف تهران خاطرات تلخ و شیرینی دارند. هیئت ها و تکیه هایی که ابتدایی ترین تجهیزات را هم ندارند. « به روستایی در منطقه امین آباد رفتیم، بچه های آن روستا با پلاستیک حسینیه درست کرده بودند. آن شب هم که ما به این هیئت سر زدیم، هوا بارانی بود، اوضاع این حسینیه وخیم بود. از بچه های تکیه پرسیدیم که هیئت شما شام هم می دهد؟ که پاسخ دادند: ما این نایلون را هم به زور خریدیم! پرسیدم تا چندم محرم هیئت دارید که گفتند تا هفدهم. من هم گفتم پس تا هفدهم محرم هر کس به این هیئت بیاید، شام می گیرد.» سیب زمینی آب پز نذری می دادند او می گوید برخی مناطق فقیر هم نذری می دادند اما «یک بار که در منطقه کوره آجرپزی رفتیم، در خانه یکی از اهالی مراسم هیئت برگزار بود. آمدم که غذا را پخش کنم، دیدم یک دیگ بزرگ روی گاز است و از آن بخار بلند می شود. با خودم گفتم: اینجا خودشان غذا دارند. یادمان باشد دیگر از دفعه بعد اینجا غذا پخش نکنیم. موقع برگشت به این فکر افتادم که چرا فقط یک دیگ روی گاز است و هر غذایی هم باشد، باید دو دیگ باشد؛ خلاصه فضولیم گل کرد و در دیگ را برداشتم و دیدم که فقط سیب زمینی است؛ یعنی غذای هیئت فقط سیب زمینی آب پز بود! اینجا حرفم را پس گرفتم و به دوستان گفتم غذاهای نذری را پخش کنند.» به جای نذری اضافی، نذری اختصاصی می دهیم در طول این یک سال آنقدر واکنش های خوب دیده اند که آن ها را به رغم تمام سختی های کار به ادامه این حرکت امیدوار می کند «مردم و هیئت ها آنقدر واکنش های مثبت نشان داده اند که ما گاهی شرمنده می شویم. وقتی بعضی هیئت ها از این حرکت با خبر می شوند، اختصاصی نذری پختن را شروع می کنند. بعضی ها وقتی از نیت کار باخبر می شدند به ما می گفتند: ما غذای اضافه نمی دهیم بلکه خودمان مخصوص به این نیت غذا درست می کنیم.» چای، قند، خرما، مواد غذایی خشک و حتی یک جعبه انار؛ مردم همه جوره به این گروه کمک می کنند: «یک بار خانمی زنگ زد و گفت شما اجناس خشک هم قبول می کنید؟ ما هم گفتیم قبول می کنیم و وقتی به خانه این خانم رفتیم، به ما یک کارتن انار داد. به او زنگ زدم که خانم من الان این را چکار کنم؟ واقعا نمی دانستیم با آن ها چکار کنیم تا اینکه بین ۵ خانواده ای که از همه محروم تر بودند، پخش کردیم.» تعداد نذری های هیئت ها نشان می دهد که استقبال از کار وارثین چقدر بوده است «تاسوعا و عاشورای سال گذشته حدود ۵هزار غذای نذری بین خانواده های مستضعف پخش کردیم.» در مناطق محروم مولودی گرفتیم غیر از پخش نذری، وارثین در کارهای خیر دیگری هم پیش قدم شده است «در عید قربان امسال گوشت نذری بین مردم کم بضاعت توزیع کردیم که در این بین متوجه شدیم بچه های این منطقه لوازم التحریر ندارند. ما هم غید غدیر را در یکی از کوره های آجرپزی جشن گرفتیم و به بچه ها لوازم التحریردادیم.» بچه ها حساسیت خاصی دارند که این نذری دادن ها غرور کسی را نشکند «ما معمولا در هر محله ای که برای پخش نذری می رویم یا نام هیئت بزرگ محله را می رویم و می گوییم از فلان هیئت آمده ایم. به همسایه بغلی شماهم نذری داده ایم که کرامت آن خانواده خدشه دار نشود. در محله هایی هم که هیئت و حسینه به طور کل وجود ندارد، می گوییم برای توزیع غذای نذری آمده ایم. حواسمان هست که غرور کسی این میان شکسته نشود.» از همین خانواده های فقیر اما بلندطبع هم خاطره جالبی دارد. «یک بار که غذای نذری را برای خانواده ای بردیم که می دانستیم وضع خوبی ندارند ما به اندازه تعداد اعضای خانواده یعنی پنج عدد غذا به او دادیم؛ اما به من گفت: برای ما سه تا کافی است. آن خانه را می بینید که یک چراغش روشن است، وضع آن خانواده واقعا خراب است. این دو غذای سهم ما را هم به آن ها بدهید. این در حالی بود که من می دانستم اوضاع خودش چندان تعریفی ندارد.» افطاری و سحری هم داده ایم وارثین، ماه رمضان امسال خانواده های محروم را به افطاری هم دعوت کرده است «ما این خانواده ها را به حسینیه نزدیک محل سکونتشان دعوت می کردیم. تقریبا ۲۰ شب ماه رمضان در ۲۰ حسینیه افطاری دادیم. این افطاری هم هم کاملا مردمی تهیه می شدند، یک نفر آش را به عهده می گرفت، یک نفر نان و پنیر و بالاخره همه تلاش می کردند که این افطاری پخش شود. علاوه بر افطاری هم شب ها نذری های خانگی را جمع می کردیم و دوباره این ها را به عنوان سحری در خانه ها پخش می کردیم و جالب اینکه اکثرا شب ها بیدار و سر کار آجرپزی بودند.» حرکت وارثین در تهران محصور نمانده و پایش به شهرهای دیگر کشور هم باز شده است «من به دوستانم در چند شهر دیگر زنگ زدم و از طرح با آن ها صحبت کردم که اتفاقا آن ها هم استقبال کردند. مشهد، شیراز و اهواز هم این حرکت را دنبال کرده اند و حتی از ما پیشی گرفته اند!» منبع: مهر
یکشنبه ، ۲۶مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]