پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850360109
منادیان حق بر بوم نقاشی
واضح آرشیو وب فارسی:سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران: دورانِ رونقِ هنر در عصر صفویه و در دارالسلطنه های شهرهایی چون اصفهان و قزوین و تبربز که در آن دوران مرکزیت به حساب می آمدند، ماجراهایی دارد که در تاریخ به ثبت رسیده است. اما، دورانِ زوالِ هنر، و حرمان و دربه دری هنرمندان تحت الحمایه دارالسلطنه های آن دوران، پس از افول صفویان داستان جالب تری دارد که در نهایت به رهایی موازین هنر از قید دربار و گسترش آن به اعماق جامعه انجامید. یعنی آن توجه و اهمیتی که شاهان صفوی برای هنر قائل بودند، بعد ها و در دوران زندیه از سوی کریمخان نسبت به هنرمندان صورت نگرفت؛ در نتیجه هنرمندان که حمایت دربار را از دست داده بودند، ناگزیر شدند به طبقات پایین تر و برخی اشراف با فرهنگ و به ویژه به سمت طبقات متوسط جامعه گرایش پیدا کنند. این رویکرد تازه در هنر، ناشی از حضور مخاطبان تازه ای بود که هنرمندان باید خود را با سطح سلیقه و روحیات آنان هماهنگ می ساختند. درست است که مخاطبان برخاسته از طبقات متوسط شهری توقعات زیبا شناسانه نازل تری نسبت به درباریان داشتند، اما این اختلاف سطح، تنها به حذف برخی آرایه ها و تزئینات ظاهری منجر شد. در عوض عنصر مردمی و ذوق عامیانه جایگزین آن درخشش بصری و ذوق فئودالی شد. از درون این گرایش تازه نوعی عامیانگی بی سابقه به نگارگری ایرانی واردشد، و چیزی به دست آمد که قرن ها در پشتِ دیوارِ دارالسلطنه ها و درون سینه مرمان عادی حبس شده بود: آن چیز، عشق سوزان مردم به حماسه های ملی در قالب شعر، و همچنین ایمان آنان به شور نهفته در فلسفه عاشورا بود. هنرمندان برای نخستین بار در تاریخ هنر ایران هم نفس با مردم، گوش به َنقلِ َنقالان سپرده و «قهوه خانه» را به «دارالسلطنه» ترجیح دادند. نشانه های این تغییر و تحول را می توان در رواج یافتن نوعی شمایل کِشی پیداکرد که در دل خود یک هنر قصه گو و روایتگر موسوم به «نقاشی قهوه خانه ای» را پرورانید. سلسله های پادشاهی باغرور ملی و ایمان مردم کاری کرده بودند که وقتی صحنه برای ترکیدن بُغضِ خفه در سینه ها فراهم شد، جریانی در متن «هنرِ همواره زینتیِ ایرانی» فراهم آمد که نظیرش را در هیچ فرهنگی نمی توان سراغ گرفت. به این معنا که، ُبغضِ تاریخ با صدای خسته نقالان می ترکید و دست نقاشان به جای زینت گریِ پرزرق و برق به نقش کردن ظالمان و اشقیا پرداخت و پاکان روزگار را با چهره های نورانی و روح عدالت جویی را در مرکز پرده به تصویر کشید. «مقاتل خوانی» که شیونِ شیعیان مؤمن برستمِ یزیدیان کافر است از حنجرۀ نقالان بر هر کوی وبرزن خوانده می شد، و نگارگران نیز به ترسیم این شیون و دادخواهی می پرداختند. افشار و زند و قاجار آمدند و رفتند... اما در اعماق فرهنگ این مردمان، مقاتل خوانی و نقالی و نقاشی قهوه خانه ای سر برآورد. مردم در بیخ گوش خود و درفضای گرم و صمیمی قهوه خانه ها، «نگارگران راستین» خود را بازیافتند.
شنبه ، ۲۵مهر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-